เรื่องราวของคนหลายใจ

ลำดับตอนที่ #1 : รักครั้งแรก(เบิร์ด)

เพื่อนๆบางคนคงอ่านแล้วในไดอารี่ของฉัน
แต่บางคนยัง ลองอ่านดู อาจจะยาวไปหน่อย เหอๆ

อยากจะย้อนกลับไปตอนป.5  ผู้ชายคนนั้นเป็นคนตัวเล็กๆ
ซึ่งก้อดูเหมาะกะเราดี เรามักจะโดนจับให้อยุ่คู่กันเสมอ
ก้อแน่ล่ะเราตัวเท่าๆกันนี่ มันก้อเปนโอกาศที่ดีของเราด้วยแหละ
แต่ช่วงนั้นเราคิดกับเขาไม่ได้มากกว่าเพื่อนคนนึงเลย
ฉันคิดแค่นั้นจิงๆ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วมั้ง
แต่แล้ววันนึงเราก้อต้องจากกัน นั่นคือจบป.6 ฉันยังจำวันนั้นได้ดี
เขาต้องไปแสดงบนเวทีซึ่งครั้งนี้ฉันไม่ได้แสดงกับเขา
เพราะฉันแสดงอีกชุดนึง เขาแต่งตัวน่ารักดี รูปตอนนั้นของเขาฉันยังเก็บไว้
เราเคยนั่งคุยกันเรื่องที่เรียนต่อ แต่ฉันก้อไม่รุ้ว่าเขาจะเรียนที่ไหน
เพราะเขาเองยังไม่แน่ใจเลย ตอนนั้นหลังจากงานจบ
ฉันกลับบ้านด้วยท่าทีที่ทั้งดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกัน
ก้อแน่ละ ฉันจบป.6แล้วนี่ แต่ฉันก้อต้องจากเพื่อนๆที่ร่วมทุกข์สุขมาด้วยกัน
ช่วงระหว่างที่ปิดเทอม ฉันมัวแต่คิดถึงเขาทุกวัน
ฉันพึ่งจะรุ้สึกว่ารักเขามากแค่ไหน ฉันพึ่งรุ้หลังจากที่จบไปแล้ว
ฉันคงไม่มีวันได้บอกเขา เพราะต่อไปเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก
พอช่วงที่ร.ร.ราชวินิต  มัธยมรับสมัครนักเรียน
ฉันไม่ต้องเตรียมตัวมากนักที่จะเข้าร.ร.นี้
ก้อใช่สิพ่อฉันทำงานในวังนี่ ฉันมีโควต้าอยุ่แล้ว ไม่ต้องสอบ
วันนั้นฉันนั่งรอเพื่อจะกรอกใบต่างๆให้เรียบร้อย
ฉันนั่งอยุ่ที่เก้าอี้แถวหน้าสุด เพือรอคิว
แต่แล้วฉันก้อได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงเรียกชื่อฉันดังมาจากข้างหลัง
ฉันจำได้ดีเสียงนี้เป็นเสียงของเขา พอฉันหันไป ฉันก้อเจอเขาพอดี
แล้วไม่ใช่เขาคนเดียว
เพื่อนๆอีกหลายคนที่อยุ่ด้วยกันมาก้อมาสมัครด้วย
แต่ที่หน้าดีใจที่สุดคือ เขาเข้าได้แน่นอนอยุ่แล้ว เหมือนเรา
และนั่นคือความรุ้สึกที่ดีใจสุดๆ
ฉันจะหาเรื่องไปเดินผ่านแถวหน้าห้องเขาประจำ อิอิ
ช่วงม.1 เราเล่นด้วยกันเหมือนตอนประถม วิ่งเล่นเหมือนเด็กๆ
เขาก้อตั้งใจเรียนดี แต่ไม่รุ้เพราะอะไรพอเริ่มม.2 เขาก้อเปลี่ยนไป
ไม่ค่อนสนใจเรียนเท่าที่ควร ที่แย่กว่านั้นคือ ฉันกับเขา
คุยกันน้อยมากๆ ตอนนั้นความรุ้สึกคิดว่า ฉันยังเปนเพื่อนเทอรึป่าว
แต่นั่นยังไม่ค่อยเท่าไหร่ พอม.3ซิ เขาเปลี่ยนเปนคนละคนเลย
จากเด็กเรียนเก่ง เขาแทบจะไม่ได้เข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ
และที่แย่สุดๆ คือ เขากับเราไม่คุยกันเลย
ขนาดหน้าเขายังไม่มองฉันเลยด้วยซ้ำ
เปนคุนจะทำยังไง คนที่คุณรักเขาทำแบบนี้
แต่แล้ววันนั้นวันที่ฉันต้องตัดใจเลิกรักเขาจิงๆ
เพราะถ้าเปนคุณก้อคงทำเช่นกัน
ตอนนั้นฉันทนไม่ไหวจิงๆ วิ่งไปห้องสมุด แล้วก้อนั่งร้องไห้อยุ่ตรงนั้น
เสียน้ำตาให้คนที่ไม่รักเรา แต่จะทำไงได้
ฉันไม่คิดว่าคำว่าเพื่อนจะหายไป
เพื่อนที่รุ้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล จะเปนแบบนี้
หลังจากวันนั้นฉันก้อเลิกรักเขาได้สนิทใจ
ไม่เคยคิดจะกลับไปรักเขาอีกเลย
คงไม่มีอีกแล้วคำว่าเพื่อนสำหรับเรา เขาคงลืมเราไปแล้วมั้ง

ปล. ห้ามไปบอกมันเด็ดขาด เขิน 555+