If I wasn’t by your side anymore, would you miss me?

Chapter 00

“อุตส่าห์บินมาตั้งไกลเพื่อมาร้องไห้เนี่ยนะ” เสียงนุ่มนวลแสนอบอุ่นราวกับแสงจากพระอาทิตย์ในฤดูหนาวที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆหูของคนที่กำลังร้องไห้อย่างไม่อายใคร มือใหญ่จากคนที่เอ่ยปากพูดเป็นประโยคแรกของเช้านี้ลูบหัวคนตัวเล็กกว่าข้างๆอย่างเบามือและอ่อนโยน

“ร้องไห้เป็นเด็กไปได้ คนอื่นเขามองกันหมดแล้วไม่อายหรือไง”  อายทำไมเล่าที่นี่ไม่มีใครรู้จักเขาทั้งสองสักหน่อยทำไมต้องอายด้วย คนตัวเล็กกว่าตอบอยู่ในใจ

“เลิกร้องได้แล้วเดี๋ยวมีคนถ่ายรูปเอาไปลงหนังสือพิมพ์หาว่าประธานใหญ่ของบริษัทชื่อดังรังแกเด็กร้องไห้ที่เมืองหนึ่งในอเมริกาหรอก”  แล้วใครสนกันล่ะคนตัวเล็กบ่น อุ๊บอิ๊บอยู่ในใจ เห้อ เขาอุตส่าห์จะมาเที่ยวล้างใจสักหน่อยบินหนีมาตั้งไกลนี่มันอีกซีกโลกหนึ่งจากที่เขาคนนั้นอยู่เลยนะ อื้อ แต่ก็นะสุดท้ายแล้วพาตัวเองมาไกลแค่ไหนก็ร้องไห้เพราะคนที่ทำให้หนีมาอยู่ดี คนตัวเล็กร้องไห้มาเกือบชั่วโมงแล้วไม่มีเสียงสะอื้นมีแค่น้ำตาที่ไหลออกมาตลอดใจพี่ชายคนนี้มันจะพังโว้ยสงสารน้องจับใจแต่ทำอะไรไม่ได้ปลอบให้ตายก็ไม่หยุดร้องสักที “เจ้าครับพี่พายุใจจะขาดแล้วนะครับเลิกร้องไห้ได้ไหม พี่ขอร้อง….นะครับเจ้าคุณของพี่พี่ยอมทุกอย่างเลย” เจ้าของชื่อได้ยินประโยคนี้ก็เงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตข้างๆ ดวงตากลมสวยที่คลอไปด้วยน้ำตาแววตาเศร้าที่คนตัวโตกว่าไม่ชอบที่จะให้มันประดับอยู่บนใบหน้าแสนจะน่ารักของเจ้าคุณนั้นกำลังจ้องมองคนที่ยืนปลอบเขามาตลอดเวลาเกือบชั่วโมงนี้ คนที่คอยยืนอยู่ข้างๆเข้าตลอดทุกช่วงเวลาของชีวิต “เจ้าพายุ ฮึกก ขอบคุณนะครับขอบคุณที่พาเจ้ามาร้องไห้ตั้งไกล ฮึกก ขอบคุณที่ปลอบเจ้าตลอดในทุกครั้งที่เจ้าร้องไห้ เจ้าสัญญาว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เจ้าจะไม่ร้องไห้ให้คนๆนี้อีก ฮึก… เจ้ารักพี่พายุที่สุดเลย ”  

เจ้าพายุยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กที่กำลังซุกหน้าอยู่ที่อกของเขา น่ารักขนาดนี้ได้ยังไงนะเจ้าคุณตอนเด็กๆที่เลี้ยงมาคิดว่าน่ารักมากๆแล้วนะพอโตมานี่ยิ่งโคตรน่ารักเลยโว้ยอยากขังไว้ดูคนเดียวที่บ้านจริงๆ

Z

“โหลลลลลลลลลล ไอ้คุณณณณณณณณณ เมื่อไหร่จะกลับอ่ะคิดถึงจะบ้า” เสียงแปดหลอดดังออกมาจากโทรศัพท์ที่ต่อสายตรงมาจากไทยแลนด์แดนมหัศจรรย์? เจ้าของโทรศัพท์ถึงกับหลุดยิ้มออกมาเพราะเสียงแปดหลอดของเพื่อนตัวเองผู้ชายอะไรเสียงอย่างกับผู้หญิง

“ไอ้ข้าวจ้าวพูดเบาๆก็ได้เขาได้ยินเสียงมึงกันทั้งเมกาแล้วมั้ง” ข้าวจ้าวเพื่อนสนิทมากๆของเจ้าคุณจะไม่ให้สนิทได้ไงล่ะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลจนใครๆก็คิดว่าเขากับข้าวจ้าวเป็นแฟนกัน อี้ววววว แค่คิดก็

ขนลุกแล้วโว้ย

“มึงอ่ะเว่อร์นะไอ้คุณ บินกลับมาให้กูตีสะดีๆ”

“บินไม่ได้ไม่มีปีกกกกกกก”

“เจ้าจันทร์เพื่อนคุณกวนตีนผมอ่ะครับ ผมทนไม่ได้!”

“เจ้าคุณดาวที่เมกาสวยไหม” เสียงเจ้าจันทร์เพื่อนสนิทอีกคนของเจ้าคุณดังเข้ามาจากปลายสาย

“สวยมากเลยจันทร์อยากให้มาเห็นกับตาอ่ะ”

“ตาไอ้จันทร์ตายแล้วคงไปดูดาวที่เมกากับไอ้จันทร์ไม่ได้หรอก”  

“ไอ้สัดข้าวมึงไปเล่นที่อื่น”

“ออกไปจากคอนโดกูสะ”

“เราควรเลิกคบกับสักพักนะข้าวกูไม่อยากมีเพื่อนแบบมึง”

เสียงโวยวายจากบรรดาเพื่อนๆของเจ้าคุณดังรอดออกมาจากโทรศัพท์เพราะมุขเน่าๆจากข้าวจ้าว ฟังจากเสียงแล้วคงอยู่กันครบองค์ประชุมที่คอนโดใครสักคนถ้าจะขาดก็คงขาดแค่เขาคนเดียว

“กูบินหนีมุขเหี้ยๆของมึงมาตั้งไกลมึงยังตามมาหลอกหลอนกูอีกหรอ”

“เออมึงอ่ะจำวรั้ยเลยนะไอ้คนจัยรั้ยยย”

“เมาก็ไปนอนครับคุณข้าวจ้าวกูไม่คุยกับคนเมาเพราะกูคุยไม่รู้เรื่อง”

“เออไอ้เหี้ยคุณใช่สิ!กูมันชื่อข้าวจ้าวนี่ไม่ได้ชื่อฟ้าครามทำอะไรก็ผิดไปหมด ใช่สิ!”

 จ้า ตัดสายทิ้งเฉยงอนเป็นตุ๊ดเลยนะไอ้ข้าว เจ้าคุณขำกับความบ้าๆบอๆของเพื่อน

แต่ก็จริงข้าวไม่ใช่ฟ้าครามเพราะข้าวไม่เคยทำให้คุณร้องไห้เหมือนฟ้าคราม

 เจ้าคุณดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้วเขาควรจะนอนได้แล้วคิดได้ดังนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องของตัวเองแล้วเดินตรงไปเปิดประตูห้องตรงข้าม

แกร๊ก

“ ฝันดีนะครับคุณเจ้าพายุ”

แล้วก็กลับห้องตัวเอง อีกกิจกรรมหนึ่งที่เจ้าคุณต้องทำก่อนนอนคือการลงรูปในอินสตราแกรม วันนี้เจ้าคุณเลือกรูปท้องฟ้าที่มีดวงดาวเรียงรายอย่างสวยงามที่เขาพึ่งไปถ่ายมาเมื่อช่วงค่ำพร้อมคำบรรยายใต้ภาพว่า

“ถ้าขอพรจากฟ้าข้อหนึ่งได้จะขอเธอกลับมาอย่าให้ไปรักใคร  #jkxinwphoto”

อื้อ กลับมาอยู่กับคุณก่อนได้ไหมนะฟ้าคราม

เจ้าคุณ

คิดถึง

ฟ้าคราม

นะ

อื้อ

คิดถึง

มากๆ……

tbc....

สวัสดีค่าาาาาาา

ช่วงนี้เครียดๆเลยลองมาแต่งนิยายให้คนอื่นและตัวเองอ่านดู

รอติดตามด้วยนะคะ