☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #13 : พักฟื้นก่อนเดินทางกลับ

ตอนที่ 12 พักฟื้นก่อนเดินทางกลับ

                พลังสีดำในมือเนเลียเริ่มแผ่ขยาย ลมพัดกรรโชกแรงจนซิลเวียร์กับอารินต้องจับมือกันแน่นเพื่อไม่ให้ล้มลง

                “อาริน..เธอเห็นม่านพลังที่กั้นอยู่ไหม”

“เห็นสิ เธอจะทำ..”

“ตอนที่เนเลียปล่อยพลังมาฉันจะใช้พลังต้านไว้ก่อน ส่วนเธอก็หาโอกาสหลบไปข้างหลังแล้วทำลายม่านพลังนั่นซะ”

หลังจากที่ได้เห็นพลังของเนเลีย ความคิดแรกของซิลเวียร์ก็คือ…ลำพังตัวเธอไม่สามารถจัดการได้แน่ แต่ถ้าม่านพลังที่เนเลียกั้นไว้ถูกทำลายล่ะก็…อารินก็อาจจะไปตามคนมาช่วยได้ทัน  แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้แน่ใจนักหรอก เพราะพลังที่เนเลียปล่อยออกมาก็ดูท่าจะมีพลังทำลายสูงทีเดียว แถมบาดแผลที่อารินทำไว้ก็ดูเหมือนจะไม่ส่งผลต่อเนเลียเท่าไหร่นัก

“แต่เธอจะต้านไหวหรอ” สีหน้าหญิงสาวดูกังวล แววตาที่มักจะดูสนุกสนานตอนนี้แทบไม่เหลือแววเดิม

“เพราะอย่างนั้นถึงต้องฝากความหวังไว้ที่เธอไง ถ้าเธอออกไปตามคนอื่นมาช่วยได้เราก็อาจจะรอด…ไป!!” พูดจบซิลเวียร์ก็ผลักอารินออกไปอีกทาง…เนเลียตรงมาที่พวกเธอแล้ว

ตูม!

พลังสีดำปะทะเข้ากับพลังสีขาว

“หึ!เห็นปรึกษาล่ำลาอะไรกันตั้งนาน คิดว่าพวกเธอจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ซะอีกนะ”

รุนแรงจริงๆ!พลังอะไรกันเนี่ย..หญิงสาวพยายามต้านไว้อย่างเต็มที่  เหงื่อที่ไหลเนื่องจากความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนแรงเริ่มไหลลงมาจากใบหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจ  ต้องถ่วงเวลาไว้ก่อน…ขอให้ทันทีเถอะอาริน

………………………………

พลังสองสีที่เข้าปะทะกันอย่างรุนแรงแทบจะทำให้อารินลุกขึ้นไม่ไหว แถมแผลที่ขาซึ่งได้มาจากตอนกระแทกกับกำแพงจนสลบไปในตอนแรกก็เริ่มออกอาการ

“อย่ามาเจ็บตอนนี้สิ!ยังมีอะไรต้องทำอีกนะ” เธอพูดกับขาอย่างกับว่ามันจะได้ยิน…สองขาฝืนลุกขึ้นยืน แล้วหญิงสาวก็ลากสังขารเดินไปยังม่านพลัง…ทนอีกหน่อยนะซิลเวียร์!

“…วิหควารี นทีพิโรธ” อารินปักคทาลงบนพื้น วงเวทย์ปรากฏรอบโดยมีคทาและอารินเป็นศูนย์กลาง “ด้วยพันธสัญญาแห่งข้า…ขออัญเชิญเจ้าวิหควารี!” นกตัวใหญ่ปรากฏขึ้นหน้าหญิงสาว ปีกกางสยายออกอย่างสง่างาม ทั่วร่างของมันโอบคลุมด้วยแสงสีฟ้ากระจ่างตา อารินยิ้มจางๆ

“ช่วยหน่อยนะ”

…………………………

“คิดจะให้เพื่อนเธอทำลายม่านพลังของฉันหรอ…มันไม่ง่ายหรอกนะ”

“เจ้านายเธอต้องการตัวฉันไปเพื่ออะไร” ซิลเวียร์ไม่ตอบแต่ถามไปอีกอย่าง เธอเชื่อว่าอารินต้องทำได้     

“เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องตอบ” แววตาของเนเลียยังคงแข็งกร้าวไม่เปลี่ยน

เหนื่อย…ตอนนี้หญิงสาวทั้งเหนื่อยทั้งอ่อนแรง พลังก็เริ่มถดถอยลงไปเรื่อยๆ เธอรู้สึกได้ว่าพลังสีดำของอีกฝ่ายเริ่มเข้าใกล้ตัวเองมาทุกที แววตาสีนิลจ้องมองพลังสีดำนั้นอย่างพินิศ…พลังสีดำที่เปี่ยมไปด้วยการทำลายล้าง ประกายสายฟ้าอันตรายที่โอบล้อมก้อนพลังนั้นราวกับจะแสดงถึงความโกรธแค้น…น่าแปลกที่ตัวเธอกลับรู้สึกได้ถึงอีกอย่าง…ความโศกเศร้า เพราะเธอมองจ้องลงไปในดวงตาของเนเลียเธอถึงรู้สึกได้…ปิดกั้นตัวเอง…เหมือนกับตัวเธอเองในเมื่อก่อน

…จิตใจของเธอในตอนนั้น…ถ้าจะเปรียบเทียบง่ายๆก็คงเหมือนกับผ้าผืนหนึ่งล่ะมั้ง…ผ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีต่างๆปนกันจนน่าเกลียด…แต่ถ้าย้อมมันให้เป็นสีดำซะก็จะไม่มีใครรู้ใช่ไหมล่ะ...ว่าผ้าผืนนี้เคยเป็นสีอะไร?

“เหมือนกันจริงๆด้วยนะ…” ไม่หลงเหลืออีกแล้ว…พลังในตัวฉันน่ะ…ทนต่อไปอีก..ไม่ไหวแล้วล่ะนะอาริน

พลังสีขาวเริ่มจางลง  เหมือนๆกับร่างของหญิงสาวที่ค่อยๆล้มลง  เส้นผมสีเงินยาวสลวยที่มัดรวบไว้อย่างดีหลุดลุ่ยไม่เหลือเค้าเดิม ดวงตาหนักอึ้งค่อยๆปิดลง…

………………………

“นี่ยัยป้าไปนั่งตรงนู้นนนน~ได้มะ ฉันจะนอนตรงนี้” เสียงของที.เค ดังขึ้นภายในห้องพยาบาลขนาดกลาง เจ้าตัวเน้นตรงคำว่า ‘นู้น’ เหมือนกับจะไล่ให้ไปไกลๆมากกว่าให้ไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัว

“ลองก้มลงที่พื้น..” อีกฝ่ายว่าเสียงเรียบ บุรุษนัยน์ตาสีอำพันแม้จะสงสัยแต่ก็ยังทำตาม

“ไม่เห็นมีอะไรเลย…นอกจากเท้ากับพื้น”

ปัง! หนังสือในมือถูกเจ้าของซึ่งเป็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลนามว่าบีราเคิลกระทำทารุนกรรมด้วยการกระแทกมันลงกับโต๊ะ

“นั่นแหละที่ฉันจะบอก!..ถ้ามีเท้าก็เดินไปเอง ทำไมชั้นต้องลุกให้นายนอนมิทราบ!”

“อะไรเล่าป้า!ก็เก้าอี้อีกตัวมันไกลกว่ากันตั้ง 1 เมตรกว่าเชียวนะ”

“จะนอนใช่ไหมเพคะองค์ชาย..งั้นก็เชิญ!” หญิงสาวว่าน้ำเสียงประชดประชัน แล้วลุกให้อีกฝ่ายนั่ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีนอบน้อม…เสียเหลือเกิน ด้วยการกระแทกประตูปิดดัง ปัง! จนน๊อตที่ยึดประตูเกือบจะกระเด้งออกมาปักหัวเจ้าองค์ชายกำมะลอข้างในห้อง

“เชอะ!ก็จะนอนอ่ะ แบร่ๆ”

“…แล้วทำไมไม่แบร่ๆตอนที่บีราเคิลยังอยู่ล่ะองค์ชาย - - ” เสียงของซิลเวียร์ดังขึ้น ทำเอาที.เค.สะดุ้งโหยงแทบจะเอาหัวไปซุกในแจกัน

“ฮะๆ ได้ไงเล่า…ถ้าพูดไปยัยนั่นก็เอาสันหนังสือฟาดหัวชั้นสลบไป 3 วันกันพอดี = = คิดแล้วหยอง บรึ้ย!~~” ไม่ว่าเปล่า…ยังแสดงท่าทีประกอบด้วยสีหน้าสยองสุดบรรยาย

“แล้ว…ที่นี่ที่ไหน?”

“มาและประโยคยอดนิยม - - ทำไมเวลาพวกนางเอกสลบไปแล้วฟื้นขึ้นมาต้องถามประโยคนี้ทุกที”

“อ้าว..ก็ชั้นไม่รู้จริงๆนี่” ซิลเวียร์กวาดสายตามองไปรอบห้องที่น่าจะเป็นห้องพยาบาลขนาดกลาง ผนังสีขาวสบายตา ข้างๆเตียงนอนของเธอมีโต๊ะตัวเล็กๆที่วางแจกันดอกไม้เอาไว้

“หรือนายจะให้ชั้นฟื้นขึ้นมาแล้วพูดว่า ‘อ้าว!ที.เค.นายยังอยู่ดีหรอเนี่ย ชั้นล่ะเสียใจสุดซึ้ง

จริงๆ’”

“ถ้าจะฟี้นมาแล้วพูดแบบนั้นนะ อย่าฟื้นขึ้นมาอีกเลยดีกว่าเจ๊ = =”

“ก็แล้วสรุปที่นี่…”ยังไม่ทันถามจบก็โดนขัดขึ้นอีกครา

“นู่น! หันไปถามไอคนที่ห่วงเธอที่สุดนู่นไป ฉันหิว…” โยนภาระจบ (!)ก็เดินลิ่วๆออกนอกห้องไปด้วยเหตุผลที่ว่า ‘หิว’ ทั้งๆที่ในห้องก็ยังมีกองขนมอีกหลายอย่าง

งี้มันโยนภาระชัดๆเลยนี่หว่า! แต่เหนือสิ่งอื่นใด…มันมีคนอื่นในห้องนอกจากที.เค.อีกหรอ?? แล้วหญิงสาวก็หันไปทั่วห้อง โต๊ะ ตู้ เก้าอี้ แจกัน กองขนม…เอ๊ะ!เดี๋ยวก่อนกองขนมนั่น…

บุรุษผมสีน้ำเงินดูคุ้นตาเอ่ย…ใต้ขอบตาดูคล้ำขึ้นมากโข…หมีแพนด้าตัวใหม่ เอ๊ย!ลาเวน คาโดลอสยกมือขึ้นปิดปากหาว ผมยุ่งไม่เป็นทรง ซองขนมที่กองทับตัวร่วงลงที่พื้นห้อง

“…ไว้อาลัยให้แด่หนุ่มเนื้อหอมอันดับหนึ่งของอนาเทอร์เลียผู้ถูกกองขนมฝัง…อาเมน”

“ยังไม่ตาย - -” อีกคนค้านเสียงเสียงเรียบ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้…ให้ตายสิ เพิ่งฟื้นขึ้นมาแท้ๆยังเล่นมุขได้อีกนะ รอยยิ้ม…ประดับให้ใบหน้าคมเข้มดูอ่อนโยน แววตาสีเทาสว่างคู่นี้แหล่ะที่ทำเอาสาวๆหลงกันนัก

“ต๊าย~~สถิติใหม่ ลาเวน คาโดลอสพูดได้ 3 คำ แถมยังยิ้มด้วย”คนเพิ่งฟื้นหัวเราะร่วน เพราะที่ผ่านมาการเดินไปกับลาเวน คาโดลอสก็เหมือนเดินกับเงาแสนเงียบอย่างไรอย่างนั้น คุณจะไม่พบความแตกต่างระหว่างการเดินกับลาเวนและเดินกับก้อนหินเลย…ภาพรอยยิ้มของชายหนุ่มยังตรึงในดวงตาของเธอ

“อย่ามาเล่นมุขน่า สงสัยเจ้าบ้านั่นเอากองขนมมาทับตอนฉันหลับแหงๆ”

“เออจริงสิ…ที่นี่ที่ไหนหรอ”

“โรงพยาบาลเมืองฮาฟมูน เฟริวเป็นคนนำทางมา”

“แล้ว…แล้วเนเลียล่ะ!!”เสียงของซิลเวียร์แฝงแววตกใจ ลาเวนจึงได้เล่าเหตุการณ์หลังเธอสลบไปให้ฟัง

…ขณะที่ซิลเวียร์ต้านพลังของเนเลียอยู่ ฝ่ายอารินก็ใช้พลังทำลายม่านพลังของเนเลียลงได้ส่วนพวกคนอื่นๆก็กำลังตามหาซิลเวียร์กับอาริน จนกระทั่งซาโอรุบอกว่ารู้สึกได้ถึงพลังของอารินที่ผ่านม่านพลังออกมาเล็กน้อยจึงได้รีบตามไป และไปพบอารินเข้าพอดี รวมถึงซิลเวียร์ที่ล้มลงไป ทุกคนพอจะเข้าใจสถานการณ์และรีบเข้าไปช่วย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไหวตัวทันเลยรีบหลบหนีไป

“แล้ว…เธอก็รอดมา” ลาเวนพูด

“หรอ..จะว่าไปตัวฉันไม่เห็นมีแผลอะไรเลยนี่นา” หญิงสาวก้มลงมองตามแขนของตัวเอง

“แสดงว่าประสาทตายังดีอยู่…ฮ้าว! ฉันล่ะกลัวว่าการสลบไปนานๆจะทำให้สมองเธอแย่กว่าที่เป็นอยู่” คนตอบอ้าปากหาวอีกรอบ ซิลเวียร์สงสัยนิดๆว่าประโยคที่ชายหนุ่มว่าเป็นประโยคแสดงความเป็นห่วงหรือหลอกด่า (?)

“ฉันไม่ได้สนเรื่องนั้นย่ะ!ที่สงสัยน่ะคือ..ฉันไม่ได้โดนพลังของเนเลียเลยหรือไง” ซิลเวียร์เลิกคิ้วสูงพลางจ้องมองลาเวน

“พลังบางอย่างปกคลุมตัวเธออยู่..สีขาวบริสุทธิ์”

“งะ..งั้นเหรอ” พลังนั่น..คืออะไรนะ นี่เป็นคำถามที่เธออยากรู้..แต่ไม่อยากถาม..ไม่อยากรู้คำตอบ ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าพลังนั่นคือสิ่งใด..แต่ราวกับส่วนลึกของจิตใจร้องบอกว่า..หากรู้แล้วมันจะนำพาความเจ็บปวดมาให้อย่างไรอย่างนั้น..

“อ้อ..แล้วคนอื่นๆล่ะ”เธอถามหาเหล่าบุคคลที่ไม่อยู่ในห้อง

“พวกนั้น..เป็นห่วงเธอมากๆเลยนะ” เขาพูด..พร้อมรอยยิ้มจางๆ

“งั้นเหรอ แล้วไปไหนกันหมดล่ะ”

“ขอนึกก่อน..” ลาเวนทำท่านึก “อารินกับเอริเคทไปเดินเล่น บีราเคิลไปซื้อปากกาด้ามใหม่ เอเลนไปหาของกิน ซาโอรุบอกว่าจะไปร้านดอกไม้สวยๆ ส่วนที.เค.ไม่ทราบชะตากรรม”

“โอ้โห! ถ้าพวกนั้นกลับมาฝากขอบคุณในความห่วงใยสุดๆนั่นด้วยนะ - - ” ไปเดินเล่น..ไปซื้อของใหม่..ไปร้านดอกไม้..ไปหาของกิน..เป็นห่วงกันเกินไปไหมนั่น!!

โครม!

จู่ๆเสียงดังหน้าห้องพักก็เกิดขึ้น...ก่อนจะตามมาด้วยเสียงตวาดของใครบางคนพร้อมๆกับประตูห้องที่เปิดผางออกแรง

“หัดทำตัวให้มีประโยชน์บ้างได้ไหมยะ!!!” บีราเคิลพูดขึ้นเสียงดัง

“เฮ้ย!เจ๊...” สิ้นเสียงที.เค. ผู้ที่ลาเวนบอกไว้ว่าไม่ทราบชะตากรรม...อาจจะไม่ทราบชะตากรรมจริงๆแล้วก็ได้แฮะ? ซิลเวียร์คิดพร้อมสบตาลาเวนที่มองกลับมาอย่างรู้ทัน

“จะขอยาพาราจากพยาบาลด้วยไหม?”

“เอามาขวดนึงเลย” ซิลเวียร์ตอบพลางมองเหตุการณ์ตรงหน้า

หยุดทะเลาะกันซัก 5 นาทีได้ไหม~!!!!!!เสียงดังแบบนี้แล้วฉันจะนอนลงได้ไง?แบบนี้ยาพาราหมดคลังเมือง
ฮาฟมูนก็เอาไม่อยู่หรอกย่ะ..
++ ++