☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #12 : การจู่โจมที่คาดไม่ถึง

ตอนที่..11 การจู่โจมที่คาดไม่ถึง

                “นี่ๆพี่เฟริวจะพาเราไปพักที่ไหนหรอฮะ” เสียงหวานที่ถูกดัดให้ห้าวขึ้นของซิลเวียร์หลอกคนทั่วเมือง(โดยเฉพาะสาวๆ)ได้อย่างดี และเจ้าตัวไม่ลืมทำเนียนโดยเติมคำว่า ‘ฮะ’ ลงไป

                “อะ..อ้อ!เมื่อกี้ฉันติดต่อกับทางบ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวก็มีคนมารับ” เฟริวตอบ  ซิลเวียร์และเพื่อนๆที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ

                ซิลเวียร์ยืนอยู่กลางเมืองฮาฟมูน...เมืองที่ได้ชื่อว่ามีวัฒนธรรมงดงาม ตรงหน้าพวกเธอ(หรืออาจเป็น‘พวกเขา’) คือจัตุรัสคาโรลรอส ซึ่งเป็นจัตุรัสกลางเมือง มีรูปปั้นหินที่สลักเป็นเทพและเทพีผู้ปกปักรักษาเมืองตั้งอยู่...เทพีผู้งดงามเกินกว่าจะหามนุษย์คนใดมาเปรียบได้  ดวงหน้าเรียว จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาแลดูอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเมตตา เรือนผมยาวสยายแผ่จรดกลางหลัง เหนือศรีษะประดับด้วยสายสร้อยและมีอัญมณีรูปหยดน้ำห้อยลงมาตรงหน้าผาก มือขวาของนางถือคทาหัวลูกแก้วที่มีรูปจันทร์เสี้ยวสลักไว้ตรงตัวคทา...อีกรูปปั้นที่ยืนหันหลังให้กับนางเป็นชายหนุ่มร่างสูงกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาแลดูคมเข้ม ดวงตาคมฉายแววของความหนักแน่นและเข้มแข็งอย่างชัดเจน ชุดที่สวมเป็นชุดของนักรบ มือขวาของเขาถือดาบเหล็กกล้าซึ่งมีรูปจันทร์เสี้ยวสลักอยู่ตรงกั่นดาบ ... รูปปั้นทั้งสองเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของเมือง...เทพีคาเรล ผู้อ่อนโยน...แต่ไม่อ่อนแอ กับเทพโซรอส ผู้เข้มแข็ง...แต่ไม่แข็งกร้าว

                “เฮ้!..ซิล..เอ่อ..ซิลเวอร์เดี๋ยวพวกเราไปดูเมืองทางนั้นเดี๋ยวนะ”  เฟริวร้องบอกซิลเวียร์และสาวๆคนอื่นแล้วรีบแจ้นไปพร้อมกับพวกผู้ชายโดยไม่รอฟังคำตอบ เหลือเพียงลาเวนกับเอเลนที่ยังไม่ไปไหน  เมื่อลาเวนเห็นอย่างนั้นก็กระซิบบอกบางอย่างกับคนข้างตัวว่า

                “อยากไปก็ไปสิ...เดี๋ยวฉันดูแลพวกนั้นให้เอง”

                “อะ..อ้อ!อืมๆ ฝากหน่อยนะ” พูดก็พลางชะเง้อหน้ามองคนที่ถูกพูดถึงเล็กน้อยก่อนจะออกวิ่งตามเฟริวไป ส่วนคนรับอาสาจะดูแลกลับเดินไปอีกทางซะเฉยๆ...

                ‘ถ้าพวกนั้นมีซิลเวียร์อยู่ล่ะก็..คงเอาตัวรอดได้อยู่หรอก’(เฮ้ยๆ!!)

…แล้วเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินก็เดินเข้าร้านหนังสือ โดยไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องอยู่เลย...

                “เอ..พวกผู้ชายนี่ยังไงกัน กล้าปล่อยสุภาพสตรีผู้บอบบางอย่างเราไว้แบบนี้น่ะ”

                “ฉันว่าถ้าอย่างเธอบอบบางเขาคงไม่ปล่อยไว้หรอกย่ะ” อารินตอบอย่างหมั่นไส้  ซิลเวียร์หันมามองค้อนตาเขียวปั๊ด ก่อนจะถูกขัดด้วยเสียงของผู้มาเยือน

“พวกคุณมาเที่ยวหรอ…หน้าตาดูไม่คุ้นเลย”  สาวเมืองฮาฟมูนคนหนึ่งเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอดูอายุจะอายุมากกว่าซิลเวียร์เล็กน้อย สี่สาวมองหน้ากันเลิกลั่กว่าจะเอายังไงและจู่ๆบีราเคิลกับอารินก็สบตากันอย่างมีความหมาย..แล้วพวกเธอก็พร้อมใจกัน…ผลักซิลเวียร์ถลาออกไปรับหน้า 

                “เฮ้ย!พวกนายจะผลักฉันทำไมเนี่ย…” ซิลเวียร์หันไปมองคนผลักที่แสร้งทำหน้าอินโนเซนส์ราวกับไม่รู้เรื่องอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันไปพูดกับหญิงสาวคนนั้น “อะ..เอ่อ..ใช่ฮะ พวกผมมาเที่ยวกันที่นี่”

                “หรอคะ…แล้วจะมาเที่ยวที่ไหนกันล่ะคะเนี่ย” เธอถามต่อ…ทำเอาซิลเวียร์ชะงักไปครู่หนึ่ง…ซวยแล้วไง จะตอบว่าไงดีล่ะเนี่ย?? แล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นใบโฆษณาที่มีเด็กคนหนึ่งถืออยู่

                ‘เชิญเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์แห่งเมืองฮาฟมูน’

                “พิพิธภัณฑ์น่ะฮะ” เธอตอบ

                “หรอคะ..แล้วไม่ทราบว่าพักกันอยู่ที่ไหนหรอ”

สวรรค์มั้งคะคุณเธอ…ที่ถามนี่คิดอะไรอยู่ใช่ไหม - - …ซิลเวียร์คิด แล้วเธอก็คิดได้ว่าไม่ควรจะเสี่ยงบอกชื่อโรงแรมใดโรงแรมหนึ่งไป เพราะกลัวว่าพวกเจ้าหล่อนทั้งหลายจะบุกกันไปที่ๆเธอบอก

                “พวกเราพักบ้านเพื่อนน่ะฮะ..ไม่รู้ที่ไหนเหมือนกัน”

                “น่าเสียดายจัง…” หญิงสาวคนที่เข้ามาถามเอ่ยเบาๆด้วยสีหน้าผิดหวัง ทว่าไม่อาจเล็ดลอดหูของซิลเวียร์ไปได้

                “อะไรนะฮะ ^^”

                “อะ..ไม่มีอะไรค่ะ ถ้าอย่างงั้นพวกฉันขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มหวานมาให้ซิลเวียร์อีกที เล่นเอาเธอถึงกับยิ้มกระตุก

                ‘ถ้าไปซะตั้งนานจะดีมาก..แล้วก็นะ...ยี้!อย่ามาทำเป็นยิ้มหวานให้ฉันนะ..ฉันไม่นิยมพวกเดียวกันโว้ย!’

                …อารินที่ยืนมองอยู่หันไปพูดกับเอริเคทที่เป็นห่วงซิลเวียร์ว่า

                “เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าอย่างซิลเวียร์น่ะเรื่องแค่นี้สบายๆ…คุณสมบัติความเนียนของยัยนั่นน่ะ...ยิ่งกว่าแป้งตลับของเมืองฮาฟมูนอีก ปกปิดได้ทุกรอย..ฮะๆ” สาวผมน้ำเงินยักคิ้วด้วยสีหน้าขบขัน ดวงตาสีไพลินฉายแววระริก อารินน่ะรู้ดี...ว่าทั่วเมืองนี้ก็คงจะหาคนที่สามารถ ‘เนียน’เท่าซิลเวียร์ได้ยากเต็มที

                “หรอ…อาริน - -”

                “ก็ใช่น่ะสิเอริ…แล้วก็นะ… ” อารินกำลังจะหันไปมองเอริเคททว่า… “อ่า..ซิลเวียร์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

                “ก็ตั้งแต่ตอนที่เธอโฆษณาขายแป้งทาหน้านั่นแหล่ะ  หึๆ” ซิลเวียร์ว่าพลางรีบคว้าข้อมือของอารินไว้เพื่อป้องกันเจ้าหล่อนหนี

                “อืม…เมื่อกี้ใครผลักฉันออกไปน้า” เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังตั้งคำถามด้วยความสงสัย…แต่นัยน์ตาสีนิลของเธอเหลือบไปมองคนตรงหน้าราวกับจะบอกว่า… ‘ฉัน-รู้-นะ’ ริมผีปากเรียวของซิลเวียร์ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก ทำเอาอารินได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ให้อย่างหวาดกลัวในชะตากรรมของตัวเอง(ส่วนบีราเคิลนั้นนจรลีหนีไปตั้งนานแล้วพร้อมลากเอริเคทไปด้วย) ทว่าห่างออกไปไม่ไกลนักกลับมีคนที่คิดต่างออกไป…

                “ฉันว่าคนนั้นอ่ะ ยิ้มแบบนั้นแล้วดูดีนะ”

                “จริง!น่ารักมาก~… แล้วคนอื่นๆที่เห็นว่ามาด้วยไปไหนหมดนะ”

                …และดูเหมือนคนถูกพูดถึงจะได้ยินจึงหันไปทางต้นเสียงพร้อมรอยยิ้ม และพยักหน้าให้ราวกับทักทาย…เล่นเอาสาวๆกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่

                ยัยนี่มันแม่มดชัดๆ คนอะไรเปลี่ยนหน้าเร็วชะมัด T-T.. อารินคิด

                หมับ!

ซิลเวียร์ลากอารินไปตามถนน สองตาพยายามมองหาจุดที่ไม่ค่อยมีคนเพื่อทำการเทศนาเพื่อนรัก(?) และดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างอารินซักเท่าไหร่เพราะเมื่อเดินไปไม่นานซิลเวียร์ก็มองเห็นจุดที่ผู้คนดูบางตา…ข้างร้านขายของเก่า หญิงสาวผมเงินยังคงจับแขนคนก่อคดีไว้อย่างดี

กึก!

เธอหยุดยืนที่ข้างร้านนั้น แล้วหันหน้ากลับมาพูดกับเพื่อนสาวว่า

“ยอดขายแป้งตลับเป็นไงบ้างคะ ^^”

“ยอดขายสูงพุ่งทะลุเพดานเลยเจ้าค่ะ”อารินตอบ ทำเป็นยิ้มสู้ ทั้งที่ในใจกำลังกลัวว่าไอ้ที่จะพุ่งทะลุเพดานนั่นน่ะ…จะเป็นยอดขายหรือตัวเธอกันแน่ “ซิลเวียร์จ๋า…เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะ ^^; ” อารินเริ่มเหงื่อตก …ซิลเวียร์ยิ้มแบบนี้อีกแล้วง่า T^T…สัญญาณอันตรายชัดๆ

..ซิลเวียร์ฟังแล้วชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาดูครุ่นคิด..

“โอ้!จริงอย่างที่เธอพูดนะ” สีหน้าของซิลเวียร์ดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้แววตาของเธอดูราวกับนางฟ้ามาโปรด  อารินรีบรับเสริมทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

“อ่า…ใช่ๆเราเป็นเพื่อนกันน้า~”

“ใช่จ้ะ…เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร……” เธอว่า “…..แต่หลังจากแก้แค้นแล้วน่ะนะ ^^”

แว้ก!อันท้ายไม่ต้องมีก็ด้ายยยยยย! ~~~~~~

                พูดจบ มือของคนพูดก็ยกสูงขึ้น ก่อนจะเลื่อนมาใกล้ๆกับหน้าของเด็กสาวอีกคนที่พยายามถอยหนีแต่ไม่สำเร็จ  อารินถอยจนหลังติดกับกำแพงร้านขายของเก่า…มือเรียวของซิลเวียร์ขยับมาใกล้เรื่อยๆ…เรื่อยๆ…

…แต่แล้วซิลเวียร์ก็สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังเดินมาทางพวกเธอ …ขัดจังหวะจริง! ดังนั้นมือที่ยื่นออกไปหมายร่างเวทย์ก็เปลี่ยนเป็นทำท่าปัดๆบางอย่างบนหน้าอารินแทน ด้วยประสิทธิภาพความเนียนระดับตุ๊กตา(ปีศาจ)ทอง

                “โอ๊ะ!มีอะไรติดหน้านายน่ะเพื่อนรัก…เดี๋ยวฉันจะเอาออกให้นะ…อ้าว!คุณป้ามีอะไรหรอฮะ”  ซิลเวียร์(แสร้ง)ทำท่าตกใจที่จู่ๆก็มีใครมายืนข้างหลัง

                “อันนี้ใช่กระเป๋าของหนูหรือเปล่าจ้ะ” หญิงวัยกลางคนถาม “พอดีป้าเห็นมันตกอยู่น่ะ”

                ซิลเวียร์ส่ายหน้า “ไม่นี่นา” (และเธอก็ไม่ลืมที่จะยึดแขนอารินไว้)

                “อ้าว!หรอ…งั้นหนูช่วยดูให้ป้าหน่อยได้ไหมว่ามีชื่อติดไว้หรือเปล่า ป้ามองไม่เห็นน่ะ”

                “ได้ฮะ...” เด็กสาวรับกระเป๋าเงินใบเล็กสีเงินมา เธอก้มหน้าหาว่ามีชื่อหรือไม่ และพบว่ามันไม่มี “ไม่มีเลย” เธอเงยหน้าขึ้น..

                 ปึ้ม!

                วัตถุสีดำถูกหญิงวัยกลางคนขว้างลงพื้นแล้วระเบิดออก  ควันสีขาวฟุ้งกระจายไปทั่วจนมองไม่เห็นทัศนียภาพรอบด้าน  ควันนั่นทำให้ซิลเวียร์ถึงกับสำลักเมื่อสูดมันเข้าไป

                “อะไรกันเนี่ย!ยัยป้าคนเมื่อกี้ทำอะไรน่ะ แค่กๆ..” พูดพร้อมพยายามใช้มือโบกไล่ควันหวังให้มองเห็นอะไรบ้าง

                ควันที่เริ่มบางตาลงแล้วทำให้เด็กสาวเริ่มมองเห็นสภาพรอบๆ  เจ้าตัวสอดส่ายสายตามองไปและสะดุดตากับบางสิ่ง…ร่างของเพื่อนสาว ‘อาริน’ นอนล้มอยู่ไม่ไกลนักข้างๆกับกำแพง เธอวิ่งไปหาแต่ยังไม่ทันถึงตัวเพื่อนก็รู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างหลังจึงหันหลังกลับไปตามสัญชาติญาณ

…ว่างเปล่า…เมื่อเห็นอย่างนั้นเธอก็หันกลับไปหาอารินแต่แล้วก็ต้องชะงัก ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจมีบางสิ่งบางอย่างปรากฏขึ้นขวางทางระหว่างตนกับเพื่อนที่นอนอยู่ไว้…

                “สบายดีไหม…ซิลเวียร์  โซมาเลนซ์” เสียงที่ดังขึ้นฟังดูคล้ายน้ำเสียงของหญิงวัยกลางคนๆนั้น เพียงแต่ฟังดูหวานและน้ำเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย…หญิงสาวสวมผู้สวมผ้าคลุมสีดำยาวถึงพื้น ใบดวงตาถูกเงาหมวกของผ้าคลุมบังจนมองไม่เห็น

                “เธอเป็นใคร”

                “เนเลีย..รู้แค่นั้นก็พอ” มือของเจ้าของเสียงเลื่อนขึ้นมาเปิดหมวกคลุมออก..เผยให้เห็นใบหน้าของนางได้เต็มตา…ในหน้านั้นเกือบจะเรียกได้ว่างดงาม เรียวปากเม้มตรงสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆ…ดวงตาสีเทาขุ่นมัวของนางนั้น  ทั้งที่มองตรงมายังซิลเวียร์แต่กลับดูเหมือนกำลังมองใครคนอื่น…

                “ต้องการอะไร” ยิ่งพูดคำพูดก็ยิ่งห้วนลง

                “ถามข้าหรอ..หึ!ส่วนตัวแล้วสิ่งที่ข้าต้องการคือชีวิตของเจ้า!..แต่ดูเหมือนท่านจะต้องการให้ข้าจับเจ้าไปทั้งที่ยังมีลมหายใจ” เนเลียกล่าวเสียงเรียบ

                ชีวิตของฉัน...ฉันไปทำอะไรให้โกรธแค้นหรือไงกัน?

ก้อนพลังสีดำทะมึนที่ดูอันตรายปรากฏขึ้นบนมือของเนเลีย  นางเดินใกล้เข้ามาแล้วส่งพลังนั่นมายังเด็กสาว...ท่วาเพียงอีกนิดเดียวที่พลังนั้นจะถึงตัว เจ้าตัวก็รีบกระโดดหลบไปอยู่ข้างหลังเนเลีย ทำให้เธอเพียงแค่โดนพลังนั่นเข้าที่แขน ก่อนจะเข้าประชิดตัวนางด้วยมีดที่พกไว้

แต่จู่ๆนางก็หายไป แล้วปรากฏอีกทีที่ข้างซิลเวียร์พร้อมจับยึดแขนเด็กสาวที่ถือมีดไว้ ซิลเวียร์สะบัดตัวหลบ

“แฮกๆ...เธอต้องการตัวฉัน..เนี่ยนะ!เพื่ออะไรกัน”ซิลเวียร์เอ่ยน้ำเสียงเครียด ตัวพิงกำแพงอยู่

“บางอย่างที่อยู่ในตัวเธอ สิ่งที่มีชื่อว่าหยาดน้ำ...อึก!” เนเลียรู้สึกเจ็บปวด นางหันหลังกลับไป “เธอ..เด็กผู้หญิงที่เป็นเพื่อนของซิลเวียร์”

“อาริน!”แม้แต่ซิลเวียร์ยังตกใจ นึกไม่ถึงว่าอารินที่นอนสลบอยู่จะฟื้นขึ้นมา แถมยังแอบไปข้างหลังเนเลียแล้วใช้มีดที่ตกอยู่แทงเข้าข้างหลัง

“นึกไม่ถึงว่าจะฟื้นขึ้นมาเร็วขนาดนี้..แต่ต่อให้มีกี่คนมันก็ไม่ต่างอะไรนักหรอก” พลังสีดำปรากฏบนมือเนเลียอีกครั้ง  คราวนี้ดูท่าว่านางจะเอาจริงมาก คงไม่ปล่อยให้ซิลเวียร์หลบได้ง่ายๆเช่นคราวก่อนอีกแน่

เนเลียพึมพำอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อย่างที่คงไม่มีใครได้ยิน…

 
          “…หยาดน้ำแห่งนภา”



: ตอนนี้รีบลงเลยไม่แน่ใจว่าตัวอักษรมันเล็กไปหรือเปล่านะคะ..ยังไงก็แนะนำติชมด้วยน้า ^^

แล้วก็พอดีไปเจอ Line สวยๆมาเลยเอามาลงประดับนิยาย ฮะๆ