☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #11 : ความช่วยเหลือ

ตอนที่ 10 ความช่วยเหลือ

                นานมากแล้วสำหรับการเดินทางกลางป่าซึ่งเต็มไปด้วยความลำบากครั้งนี้ แม้แต่คนที่ดูจะนิ่งที่สุดในกลุ่มอย่างลาเวนยังอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้  ส่วนสาวๆผู้บอบบางทั้งหลาย (คงต้องยกเว้นอารินไว้คนหนึ่ง) ถึงแม้จะไม่ได้โวยวายอะไรกับชะตากรรมอันยากลำบากนี้ แต่เพียงสบตากันก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเป็นทุกข์ในใจ โดยเฉพาะปัญหาเรื่องการหาทางกลับไปยังโรงเรียนที่ยังแก้ไม่ตก

ซิลเวียร์แหงนหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มจางๆ รวมถึงดวงอาทิตย์ที่เริ่มจะลับขอบฟ้า มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าใกล้เวลาค่ำแล้ว ซึ่งเวลากลางคืนกลางป่าช่างเป็นอะไรที่อันตรายเกินกว่าที่ตัวเธอจะจินตนาการออก (เพราะเธอจินตนาการออกแต่ภาพปีศาจแบบตอนที่แล้วสินะ!)

กลางป่า เวลา 18.16 นาฬิกา

                “ผมว่าเรานั่งพักกันดีกว่าไหมครับ”เอเลนที่หยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาพูด

                “..แต่ฉันว่าจะให้ดีก็นอนพักกันที่นี่เลยเถอะ ยังไงนี่ก็เย็นมากแล้ว เราไม่ควรเดินทางตอนกลางคืนหรอกนะ” ลาเวนพูดแทรกขึ้น และข้อเสนอของเขาก็ได้รับการตอบรับอย่างดีจากเพื่อนๆผู้แสนเหนื่อยล้า โดยเฉพาะคาสึกิ ซาโอรุ บุรุษหน้าหวานผู้มีความอึดออกจะน้อยกว่าผู้ชายทั่วไปอย่างที.เค.(ที่เดินอย่างสบายๆ...สงสัยจะเอาแรงมาจากอาหารเช้า 4 จานเต็มๆที่ทานมา)ที่รีบมองหาทำเลเหมาะๆกับการนอน เขาพึมพำกับตัวเองอย่างยินดี

                “โอ๊ะ!ใต้ต้นไม้ต้นนั้นทำเลดีแฮะ” พูดจบก็รีบกระโดดไปยังต้นไม้จน...หัวไปกระแทกกับลำต้นจนมันสั่นนิดๆ

                “โอ๊ย..ซี้ด~เวรกรรมของคนหน้าตาดี..” ซาโอรุคลำหัวตัวเองป้อยๆแต่ยังไม่วายชมตัวเอง ทำเอาอารินที่ได้ยินทำท่าอ้วกลมอย่างหมั่นไส้ แต่เธอก็ยังเดินไปถามไถ่อาการของเด็กหนุ่ม

                บนต้นไม้(!) เวลา 18.18 นาฬิกา

                บนต้นไม้กลางป่าที่มีสายลมพัดเอื่อยๆ ด้วยความสูงพอสมควรจึงให้มองเห็นทัศนียภาพอันงดงามรอบๆได้ชัดเจน ทั้งต้นไม้เขียวชอุ่มและมวลผกาหลากสีที่แซมสลับกันไป...บรรยากาศงดงามหากว่าชายหนุ่มบนต้นไม้ไม่ได้ใส่ใจ ตรงกันข้าม..เขาสนใจที่จะนอนมากกว่าเสียด้วยซ้ำ และหลังจากที่นอนหลับไปบนต้นไม้ซักพักหนึ่งแล้วเขาก็ตื่นขึ้นด้วยสีหน้าสดใส เนื่องจากการนอนเต็มอิ่ม

                ..แต่จู่ๆ..ต้นไม้ที่เริ่มสั่นก็ทำให้เจ้าตัวซวนเซ

                การสั่นไหวที่ไม่ทันตั้งตัวนี้..เป็นผลให้ชายหนุ่มร่วงลงสู่พื้นตามหลักแรงโน้มถ่วงของโลก

                กลับมาที่เดิม

                คาสึกิ ซาโอรุ (บุคคลหน้าตาดี..) ยังคงนั่งคลำหัวตัวเองป้อยๆราวกับว่าการกระแทกเมื่อครู่จะทำให้รอยหยักในสมอง(ที่ไม่ค่อยมี!)ของตนหายไป แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะลูบหัวจนเห็นเลข(เฮ้ยๆ!ไม่ได้ใบ้หวย นา..) เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นจากเบื้องบน

                “หลบปาย~~/เฮ้ย!” สองเสียงร้องประสานกันราวกับโอเปร่า...(555+)

                ...โชคร้ายของซาโอรุที่สิ่งที่ร่วงลงมาหาใช่ผลแอปเปิ้ลเหมือนเซอร์ไอแซกนิวตันไม่..

เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบได้ทันท่วงที ก่อนที่วัตถุปริศนาจากฟากฟ้าจะร่วงใส่ตน

                ตุ้บ!

              "นะ..นายเป็นใครน่ะ! - -" ซาโอรุจ้องบุรุษจากฟากฟ้าตาไม่กระพริบ แววตาฉายความรู้สึกสงสัยที่ว่า..'หมอนี่มันบ้า..หรือโรคจิตฟะ'  เล่นเอาคนถูกยัดเยียดให้โรคจิตกระพริบตาปริบๆ
 
             "เฮ้ย!อย่ามองเหมือนฉันเป็นคนบ้าอย่างนั้นดิ๊~" เขาพูดทั้งที่ยังใช้มือลูบหัว
 
             "ก็คนดีที่ไหนเค้ากระโดดลงมาจากต้นไม้กันเล่า" ซาโอรุแย้ง
 
             "ไม่ได้กระโดดซะหน่อย..ฉันตกลงมาต่างหาก" เขาอธิบาย
 
            "ก็นั่นไง..มีแต่คนไม่ปกติเท่านั้นแหล่ะที่ไปนอนบนต้นไม้!" ซาโอรุขัด
 
           "เอ๊ะ!ก็บอกแล้วไงว่า.........." เขาบอก น้ำเสียงเริ่มแสดงความรำคาญ
 
           "........................" ซาโอรุยังแย้งต่อ..
 
          ".................." เขาตะโกน
 
          ".............." ซาโอรุแทรก
 
          "........." เขาบอกต่อ..
 
           "......" ซาโอรุแย้งต่อ..
 
          "มีอะไรกันหรอ..หือ!นั่นใครน่ะ" คราวนี้ซาโอรุไม่ได้แย้ง..หนุ่มปริศนาไม่ได้ตอบ..แต่เป็นเสียงอารินที่เดินกลับมาเป็นคนพูด

.......................... 

พออารินเดินไปตามพวกเพื่อนกลับมา ทุกอย่างก็ดูจะง่ายดายขึ้น ชายหนุ่มปริศนาแนะนำตัวว่าตนชื่อเฟริว มาจากเมือง ฮาฟมูน และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้บีราเคิลสงสัย 

"ถ้าฉันจำไม่ผิด..ฮาฟมูนอยู่ทางใต้ของอนาเทอร์เลียไม่ใช่หรอ" 

"ไม่ผิดหรอก เป็นอย่างที่เธอพูดนั่นแหล่ะ"

"แล้วคุณมาทำอะไรในป่าหรอคะ"

"อ่า - -..ก็แวะมานอนเล่นนั้นแหล่ะ ฮะๆๆ" แต่ลาเวนไม่ได้สนใจ..เขาถามเฟริวด้วยสีหน้าขรึมว่า

"คุณพอจะพาพวกเราไปหาที่พักในฮาฟมูนได้หรือเปล่าครับ"  ลาเวนเอ่ยขึ้นขัด ส่วนสีหน้าของเฟริวก็ดูจะครุ่นคิด

"ก็หน้าจะได้หรอกนะ" เขาตอบ ซิลเวียร์และคนอื่นๆยิ้มอย่างดีใจ “งั้นเรารีบเดินทางกันเถอะ!”

                ระหว่าง เฟริวได้ถามถึงเรื่องที่พวกเธอมาอยู่ในป่าได้อย่างไร และมาทำอะไร..ซิลเวียร์จึงได้บอกเรื่องอุโมงค์มิติที่บิดเบี้ยวแก่เขา และซิลเวียร์ก็ได้ยินเสียงพึมพำดังลอยมาเบาๆ

                “เป็นไปได้ยังไง..อนาเทอร์เลียไม่เคยมีเรื่องผิดพลาดแบบนี้นี่นา..”

…………………….

                เมื่อถึงหน้าประตูเมืองเฟริวก็ให้พวกซิลเวียร์เดินเข้าไปในเมือง ส่วนตนเองก็ยืนคุยบางอย่างกับทหารผู้เฝ้าประตูเมืองก่อนโดยหาได้รู้ความลำบากของเหล่าเด็กหลงทาง..(ซิลเวียร์ : ไม่ต้องมาย้ำหรอกย่ะ!)

                “นี่ๆดูนั่นสิ”

                “ไหน..ว๊าย!หล่อจังเลยอ่ะ”

                “คนผมสีเงินนั่นก็น่ารักนะ!”

…เสียงเซ็งแซ่ของสาวชาวเมืองดังไปทั่วบริเวณ...

(แน่ะ!สงสัยล่ะสิ..ว่าคนหล่อๆผมสีเงินมาจากไหน 555+...ก็ซิลเวียร์ไง!!~~)

                “ง่า~ทำไมเฟริวต้องให้พวกเราปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วยอ่า - -”  ซิลเวียร์บ่น หลังจากที่เฟริวได้ฟังความคิดเห็นของลาเวนที่ว่าอาจมีผู้ปองร้ายพวกเขา ชายหนุ่มแห่งเมืองฮาฟมูนก็ได้สั่งให้สาวๆปลอมตัวเป็นผู้ชายให้พวกศัตรูจำไม่ได้ ในขณะที่พวกผู้ชายพอจะป้องกันตัวเองได้บ้างอยู่แล้ว

                “แหม! แต่งแบบนี้ก็เท่ห์ดีออกเจ๊” เสียงกวนประสาทที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของที.เค.ดังขึ้น เจ้าตัวพูดพลางหัวเราะเยาะเย้ยอย่างหน้าหมั่นไส้ เป็นผลให้เส้นประสาทมือของบีราเคิลเริ่มทำงาน...เมื่อเจ้าหล่อนคว้าหนังสือในมือ(ที่พึ่งไปซื้อมาในเมือง)ฟาดเข้าให้ที่หัวของเจ้าคนปากมาก

                อ้อ!ลืมบอกไปว่ามีเพียงเอริเคท เซเลร่า เท่านั้นที่ไม่ว่าจะปลอมยังไงก็เหมือนผู้หญิงอยู่ดี เฟริวจึงตัดปัญหาให้เอเลนคอยคุ้มกัน โดยไม่ต้องปลอมตัว...

                “เมืองนี้สวยดีนะคะคุณเอเลน”

                “ในหนังสือบอกว่าท้องฟ้าของเมืองฮาฟมูนในช่วงเดือนนี้สวยมากเลยล่ะครับ...โดยเฉพาะ..กลุ่มดาวแห่งความรักที่อยู่ตรงนั้น” เอเลนตอบพลางใช้นิ้วชี้ไปยังท้องฟ้าที่มีดวงดาวพราวระยับ เธอเงยหน้าขึ้นมองก่อนเผยยิ้มสดใสแล้วหันมาพูดกับเอเลน

                “สวยมากๆเลยค่ะ”

                …เจ้าตัวพูดโดยไม่ได้รู้ถึงสายตาเขม่นมองของเหล่าสาวๆรอบเมืองฮาฟมูนแม้แต่น้อย...

............................