☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #10 : ต่างมิติ!

ตอนที่ 9 ... ต่างมิติ!

                ท้องนภาสีฟ้าอ่อนมองดูสบายตาแซมด้วยสีขาวของก้อนเมฆที่จับกันเป็นรูปร่างต่างๆ(เท่าที่คุณพอจะจินตนาการได้) พื้นเบื้องล่างปกคลุมไปด้วยป่าสีเขียวสดที่ส่องประกายเมื่อต้องแสง อาทิตย์  แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านหมู่ไม้ที่ปกคลุมอย่างหนาแน่นไปยังพื้นดินมองเห็นแสงเป็นลำๆ

                แต่ช้าก่อน!..นี่ไม่ใช่เวลามาชมความงามของธรรมชาตินะ!!

                “โว้ย ! ป่าบ้าอะไรมันกว้างอย่างนี้ฟะ คอยดูเถอะ ถ้าฉันออกจากป่านี่ได้เมื่อไหร่จะจุดไฟเผาให้เตียนไปครึ่งแถบเลยคอยดู!!”เสียงโวยวายอันเป็นเอกลักษณ์ของเด็กสาวผมเงินดังขึ้น  มือขาวปาดเหงื่อที่ไหลรินพร้อมๆกับปากที่ขมุบขมิบบ่นไม่หยุด ตรงกันข้ามกับลาเวนที่เดินนิ่งมาตลอดทาง

                “นี่เอเลน นายแน่ใจนะว่าทางนี้น่ะ”ลาเวนหันไปถามเพื่อนสนิทที่เดินอยู่ข้างๆ

                “แน่สิ ไม่ผิดหรอกน่า”คนถูกถามตอบยิ้มๆเหมือนเคย นัยน์ตาสีทับทิมฉายแววความแน่ใจอย่างชัดเจน

                อ้อ!กำลังสงสัยล่ะสิว่า...เอเลนมาได้ยังไง...งั้นเดี๋ยวจะบอกให้!

>>>> REPLAY >>>>

                เด็กสาวกระพริบตาปริบๆเมื่อแสงสว่างสาดส่องเข้ามาในดวงตา และทันทีที่ดวงตาเริ่มชินกับแสง ซิลเวียร์ โซมาเลนซ์ก็นั่งลงทบทวนเรื่องราวต่างๆอย่าง-งง-งวย  ทว่าดวงตาที่พร่ามัวกลับไม่เอื้ออำนวยให้เธอเห็นสิ่งใดได้ชัดเจนนัก

                เอ...ตัวอะไรหว่าที่อยู่ตรงนั้น?? ระ..หรือว่าจะเป็นปีศาจ!!

                สติที่เริ่มหลุดลอยไปไกลของเจ้าหล่อนบวกกับความเพี้ยน(ที่มีอยู่เป็นทุนเดิม)ก่อเกิดเป็นจินตนาการโลดโผน..อย่างที่คนอื่นเขาคิดกันไม่ได้

                เธอรู้สึกเหมือนเห็นปีศาจหญิงสาวมีปีกสีขาวๆงอกออกมา..ถัดไปก็เป็นปีศาจท่าทางบ๊องๆที่มีเขี้ยวโง้งออกมาจากปาก..อ๊าก!นี่มันวันอะไรกันเนี่ย

                ร่างบางเริ่มขยับออกห่างปีศาจสองตนนั้นอย่างลนลาน..ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมถูกจับตัวไปแน่ แต่แล้วเธอก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อแขนของใครบางคนซึ่งน่าจะเป็นของปีศาจพวกนั้นเอื้อมมาจับแขนเธอไว้

                “จะไปไหน!”เสียงของเจ้าของมือที่จับตัวเธอไว้ร้องถาม

                “กรี๊ด!อย่าเข้ามานะ”เจ้าหล่อนดิ้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา ราวกับคนบ้า ซึ่งถ้ามีใครมาเห็นเธอตอนนี้เข้า..แทนที่จะบอกสวัสดี เขาคงจะเอ่ยกับเธอว่า ‘หนูออกมาจากโรงพยาบาล(บ้า)นานหรือยังจ้ะ?’ แทนเป็นแน่

                “เดี๋ยวสิ นี่ฉันเอง..บีราเคิลไง!”เสียงนั้นร้องขึ้นอีกครั้ง

                เจ้าหล่อนมีสีหน้าตกใจ..พวกนั้นอาจจะโกหกเราก็ได้..

                “แน่ใจนะ!” เธอถามย้ำ ยังคงไม่ลืมตาขึ้นมอง

                “แน่สิ” คราวนี้เป็นเสียงผู้ชายอีกคนตอบ...เมื่อสมมุติฐาน (มั่วๆ) ได้รับการยืนยันแล้ว ซิลเวียร์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ...ทว่า...

                “กรี๊ด! ปีศาจ...ไหนว่าเป็นบีราเคิลไง!!”ซิลเวียร์กรี๊ดสุดเสียงจนปีศาจสองตนนั้นต้องเอามือปิดหูเพื่อป้องกันแก้วหูแตก เธอลุกหนีอย่างลุกลี้ลุกลน..

                จนไม่รู้ว่าข้างหลังเธอมันเป็น..ต้นไม้ใหญ่..

                โครม!!

                “อ๊าก!ต้นไม้บ้า แกมาตั้งทำไมตรงนี้~ ~ ”เจ้าหล่อนโวยวายให้ต้นไม้ทั้งๆที่มันก็ตั้งอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว...เธอหันหลังกลับไป

                “อ้าว!บีราเคิล...ที.เค”

                “ก็ใช่สิยะ! / เห็นเป็นแมวรึไงยัยบ้า!” สองเสียงร้องประสานกัน และดูจะเข้ากันได้ดีเหลือเกินในเวลานี้

                “ง่า..ก็เมื่อกี้ฉันเห็นปีศาจอ่ะ”

                “มันไม่มีปีศาจที่ไหนหล่อขนาดนี้หรอกเฟ้ย!” ที.เค.พูดตำหนิเพื่อนโดยแฝงการชมตัวเองไปในที ทำเอาบีราเคิลที่กำลังจะพูดเรื่องซิลเวียร์ชะงักกึก...แล้วเปลี่ยนมาแหวใส่ที.เค.แทน

                “จะบ้าหรอยะ!พูดมาได้ว่าตัวเองหล่อ...ที่ยัยซิลเวียร์ไม่มองนายเป็นลิงก็ประเสริฐแล้วย่ะ”

                “เธอว่าฉันเหมือนลิงหรอฮะ!!”

                “หยุดแหกปากแล้วไปกินกล้วยไป๊!!”บีราเคิลไม่ว่าเปล่า ยังยัดกล้วยในมือใส่ปากคนพูดมากทันที เล่นเอาที.เค.พูดไม่ออก(เพราะมีกล้วยเต็มปาก) ซึ่งอย่างน้อยที.เค.ก็นึกดีใจ ที่กล้วยอยู่ในมือของบีราเคิล..มิใช่มีดหรือหนังสือเล่มหนาๆ

                ...หาไม่แล้วบัดนี้  เขาคงได้ลงไปนอนกับพื้นเป็นแน่

                “นี่บีราเคิล แล้วที่นี่มันที่ไหนอ่ะ...”ซิลเวียร์ร้องถาม

                “ก็..” บีราเคิลกำลังจะตอบ..

                “เอ๊ะ!หรือจะเป็นในป่าที่พี่เขาให้มาทำภารกิจ”

                “  มันก็... - - ”

                “แล้วคนอื่นๆหายไปไหนหมดล่ะ”

                “เขาก็ไป - - *  ...”

                “ไปหาของกินหรอ??”

                “ซะที่ไหนล่ะ...เค้า -*- …”

                “งั้นก็ไปนอนใช่ม้า”

                “ไปตายมั้งยะ!!!ฉันยังพูดไม่ทันจบซักอย่างเธอก็พูดเองเออเองมาแล้ว...งั้นจะถามฉันมาทำไมกันฮะ!ตอบเองซะเลยสิยัยบ้า...” บีราเคิลชักทนไม่ไหวกับการถามเองตอบเองของซิลเวียร์ “ไอ้เรารึก็อุตส่าห์จะตอบดันขัดขึ้นมาอยู่ได้ แบบนี้น่ะมัน.......................”

                5 นาทีต่อมา - - - -

                “...........เข้าใจไหมยะ ” เสียงบ่นยาวนานจบลงพร้อมๆกับเสียงหอบแฮกๆของเด็กสาวผู้ฉายแววของกฎระเบียบทุกข้อในดวงตา ที่บ่นจนซิลเวียร์ได้แต่อ้าปากค้าง (รวมถึงที.เค.ที่กลืนกล้วยหมดแล้วด้วย)

                ขะ...ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านบีราเคิล T^T !!!

>>> NOW!! <<<

                กลับมาสู่ปัจจุบัน จากการที่บีราเคิลเล่าให้ซิลเวียร์ ซึ่งตัวเธอก็ฟังบ้าง ไม่ฟังบ้างนั้นพอจะสรุปความได้ว่า...

                อุโมงค์มิติที่พวกเธอผ่านเข้ามานั้นจะเชื่อมต่อไปยังสถานที่ที่ทางโรงเรียนกำหนดให้ไปทำภารกิจ ทว่าอุโมงค์ของพวกเธอเกิดการสั่นคลอนของสสารภายใน ทำให้มาโผล่ยังอีกที่หนึ่งซึ่งก็คือป่าแห่งนี้...โดยมีความเห็นของลาเวนที่บอกว่าอาจเป็นฝีมือของผู้ไม่ประสงค์ดี เนื่องจากในส่วนใหญ่หากเกิดการสั่นคลอนของอุโมงค์มิติ ผู้ที่อยู่ข้างในอาจเกิดอันตรายถึงชีวิต แต่พวกเธอกลับไม่เป็นอะไรเลย...แถมการที่ ทั้งซิลเวียร์และเพื่อนทุกคนมาโผล่ในที่เดียวกันได้ยิ่งประหลาดใหญ่...มันเหมาะเจาะและลงตัวจนเกินไป

                และตอนนี้สิ่งที่พวกเธอทำได้ก็คงเป็นการหาทางออกจากป่านี้ให้ได้ก่อน...แล้วต่อไป...

                ..คงต้องพึ่งโชคชะตา..

                “นี่ๆเอริเคท เรากำลังจะไปไหนกันหรอ??” ซิลเวียร์ถามเอริเคทที่เดินมาข้างๆซึ่งดูเหนื่อยไม่แพ้กันจากการเดินป่ามานานพอสมควร

                “เห็นคุณเอเลนบอกว่าจะไปทางตะวันออกนะคะ”

                “ตะวันออก…” ซิลเวียร์ทวนอย่างงงๆ “ทางนั้นมันมีอะไรหรอ”

                “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...” เอริเคทส่ายหน้าอย่างจนปัญญาเมื่อเห็นว่าหน้าของซิลเวียร์มีเครื่องหมายคำถามลอยเต็มไปหมด

                “เฮ้อ! ช่างมันเถอะ” ซิลเวียร์ถอนหายใจ ก่อนจะออกเดินต่ออย่างตั้งใจ โดยหวังว่าอีกไม่นานจะถึงจุดหมายเสียที...

ป่าทึบหนาแน่นไปด้วยต้นไม้สูงชะลูด ทึบซะจนแม้แต่แสงแดดยังไม่อาจส่องไปยังเบื้องล่างได้  ห่างออกไปไม่มากนักบนเนินเขา..มีปราสาทร้างสีเทาโทรมๆ ราวกับจะพังลงในไม่ช้า

สายลมพัดเอื่อยๆผ่านหน้าต่างบานเล็กบานหนึ่งของปราสาท ส่งเสียงหวีดหวิวราวเสียงครวญคราง ผ้าม่านสีหม่นขาดๆภายในห้องสะบัดพลิ้วไหว  มีเพียงแสงสว่างจากเทียนไขเล่มเล็กๆเท่านั้นที่ทำให้ภายในห้องไม่ถึงกับมืดสนิท

“เจ้าจัดการตามที่ข้าสั่งแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงแหบพร่าทว่าฟังดูทรงอำนาจดังขึ้น เจ้าของเสียงนั่งอยู่กลางห้องอย่างสงบ ร่างเพรียวบางหากผิวขาวซีดอย่างไร้ชีวิตชีวา ใบหน้าขาวตัดกับดวงตาที่เป็นสีม่วงเข้ม เรือนผมสีดำสนิทยาวจรดพื้น ใบหน้างดงาม...หากไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆบนดวงหน้า

“ค่ะท่านเวน่า” เสียงตอบดังขึ้นเบื้องหน้าหญิงสาว หากไร้ซึ่งร่างเจ้าของเสียงนั้น  หญิงสาวเมื่อได้ฟังก็ขยับรอยยิ้ม...แม้สีหน้าจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆพร้อมกับเอ่ยอย่างชัดเจนว่า

“ดี...อีกไม่นานนักหรอกข้าจะต้องได้มันมาจาก‘นาง’...ทั้งพลังและความเป็นอมตะ”

ตอบคอมเม้นต์กันเล็กน้อย

ความคิดเห็นที่  50  แม่มดผู้โดดเดี่ยว :  ขอบคุณค่ะ ^^ ..

ความคิดเห็นที่  52  LUNA  : อ่า...เดี๋ยวนี้เด็กอายุ 12 ก็เป็นอัลไซเมอร์ได้ - - ...จริงๆแล้วมันมี 3 หอค่ะ..แต่พิมพ์ผิด เดี๋ยวจะไปแก้ให้นะคะ

ความคิดเห็นที่ 53  이 영애 (พิม):  มันเกี่ยวกับดาวมฤตยูซะที่ไหนล่ะคะ -*- ...ถ้ามันเกี่ยว...ป่านนี้ริวก็โผล่มาแล้วมั้งคะเนี่ย!.. ที่สำคัญมุกนี้มันของเค้านะ!

ความคิดเห็นที่ 54 ~Sapphire_Blue~ : ง่า..เรื่องเก่าก็ใช้ได้นี่คะ สนุกดีแล้ว..แต่ถ้าจะแต่งเรื่องใหม่มีปัญหาอะไรก็บอกได้นะคะ