☆ อนาเทอร์เลีย..โรงเรียนมหาเวทย์ ☆

ลำดับตอนที่ #2 : ฝึกกับอาจารย์สุดโหด!!

ตอนที่ 2 ฝึกกับอาจารย์สุดโหด!!

หลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนอัศจรรย์ใจมาแล้ว  ตอนนี้ซิลเวียร์ โซมาเลนซ์ก็มานั่งอยู่บนเตียงนอนสี่เสาขนาดใหญ่ที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวแสนสะอาดน่านอนใน ‘ห้องของเธอ’ ในวันพรุ่งนี้คุณป้าบอกว่าจะมีพี่เลี้ยงมาสอนพิเศษให้เธอก่อนที่จะเข้าโรงเรียน...คิดดังนั้น หญิงสาวจึงล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจโดยมีเสียงใบไม้หวีดหวิวอยู่ข้างนอกราวกับจะต้อนรับคุณหนูคนใหม่

.................................................

 เมื่อกลางคืนผ่านไป เช้าวันใหม่ก็มาเยือน ทำให้คนไม่อยากตื่นต้องตื่นขึ้นมาโดยปริยาย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงปริศนาดังขึ้นจากหน้าประตู

“คุณหนูคะ...ดิฉันเตรียมชุดไว้ให้ที่หน้าห้องน้ำแล้วนะคะ แล้วก็เชิญลงมาทานอาหารที่ห้องอาหารด้วยค่ะ”เมื่อพูดจบร่างมายาที่ถูกร่ายขึ้นก็สลายไปเมื่อทำหน้าที่ของมันจบ เด็กสาวลุกขึ้นยืนแล้วตรงเข้าห้องน้ำไป

 ...15 นาทีผ่านไป

 ซิลเวียร์ก้าวออกมาจากห้องน้ำเพื่อออกมาหยิบชุดที่ร่างมายาบอกไว้ พลันก็ต้องยืนอึ้งเมื่อสังเกตเห็นชุด...‘.นี่มันชุดอะไรกัน(วะ)เนี่ย...ฉันไม่ใช่ซินเดอเรลล่านะ’ร่างบางนึกกับตัวเองเมื่อนึกถึงสภาพของตัวเองเมื่อต้องใส่ชุดนั่น...แต่เมื่อไม่มีทางเลือกก็จำเป็นต้องตัดใจ…

 “อ้าว! มาแล้วหรอจ้ะหลานป้า”

“ค่ะคุณป้า”พูดพลางก็เดินลงมาจากบันได ขณะที่ผู้เป็นป้ามองหลานสาวอย่างชื่นชม...ร่างบางสวมใส่ชุดกระโปรงยาวกรอมพื้นสีชมพูอ่อนๆซึ่งจับเป็นจีบเล็กๆไปรอบๆ

“จ้ะ...กินเสร็จแล้วก็เริ่มเรียนได้เลยนะจ้ะ ป้าต้องไปทำงานต่อ”หญิงสาวพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปร่วมโต๊ะอาหารกับคุณป้าของเธอ

เมื่อทานอาหารเสร็จซิลเวียร์ก็เดินไปยังห้องสมุดของคฤหาสน์ และเมื่อไปถึงก็พบกับอาจารย์สาวสวยในชุดกระโปรงยาวสีขาว ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างดี ซึ่งภาพที่เห็นไม่ต่างจากเจ้าหญิงเท่าไหร่นัก(ในสายตาซิลเวียร์) ทว่ามองดูแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนที่เจ้าระเบียบไม่เบา ความคิดนี้เล่นเอาซิลเวียร์ขนลุกซู่ จนผู้ถูกมองว่าเป็นเจ้าหญิงหันมามองแล้วกล่าวยิ้มๆว่า

“อ้าว! มาแล้วหรอคะ คุณซิลเวียร์”เพียงแค่ประโยคแรกกับยิ้มหวานๆชวนสยองก็เล่นเอาคุณหนู แห่งคฤหาสน์โซมาเลนซ์กลืนน้ำลายไม่ลงคอซะแล้ว

“คะ...ค่ะ”เมื่อเด็กสาวตอบ ผู้เป็นพี่เลี้ยงก็เผยยิ้มหวาน (ชวนสยอง) อีกครั้งแล้วกล่าวว่า

“งั้นเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่านะคะ...ดิฉันชื่อ...ซาเรีย เลมาสค่ะ…ส่วนกฎของเราก็…”

ยังไม่ทันที่ซาเรียจะพูดอะไรซิลเวียร์ก็กลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดๆซะแล้ว ซึ่งซาเรียเองก็คงสังเกตเห็น

"มีแค่ 2 ข้อนะคะ"พูดเสร็จก็ยื่นกระดาษมาให้เด็กสาวที่บัดนี้พอจะหายใจโล่งคอขึ้นบ้าง...แต่แล้วเด็กสาวก็เบิกตากว้างอย่างตกใจกับกฎ 2 ข้อที่ว่า...

 กฎ 2 ข้อ(ห้ามฝ่าฝืน)..

1.มีมารยาท

   1.1 ด้านการพูด

        1.1.1 พูดจาให้ไพเราะ

         1.1.2 เวลาพูดต้องมีหางเสียง

    1.2 ด้านการทานอาหาร

         1.2.1 เวลามีอาหารอยู่ในปากห้ามพูด

         1.2.2 ลงมาทานอาหารให้ตรงเวลา

         1.2.3 ห้ามลืมเวลาน้ำชา

         1.2.4 ต้องทานอาหารตามลำดับ ห้ามทานของหวานก่อนอาหารคาว

   1.3 ด้านบุคลิก

         1.3.1 เวลาเดินและนั่งต้องหลังตรง

        1.3.2 ห้ามหัวเราะเสียงดัง ถ้าจะหัวเราะต้องปิดปากด้วย

2.เรื่องการเรียนและการฝึกซ้อม

    2.1 การเรียน

          2.1.1 ถ้าพี่เลี้ยงบอกให้ทำอะไรต้องทำตาม

          2.1.2 ต้องตั้งใจท่องจำบทเรียนทั้งหมด

   2.2 การฝึกซ้อม

          2.2.1 ตั้งใจฝึกซ้อม

          2.2.2 ฝึกเวทย์พื้นฐานในคล่องทุกบท

          2.2.3 เมื่อเวทย์พื้นฐานคล่องแล้วก็ฝึกเวทย์บทพิเศษเพิ่มเติม

   2.3 วิชาเพิ่มเติม

         - ทำอาหาร

          - บัลเล่ต์

- จัดดอกไม้

ก็เข้าใจหรอกนะคะว่า 2 ข้อ!!!...แต่ทำไมมันมีข้อย่อยเยอะจริง ถ้านับรวมๆแล้วมันก็ราว 17 ข้อเลยนะคะคุณพี่เลี้ยง!!!...:เมื่อคิดแล้วก็อยากจะเงยหน้าไปมองพี่เลี้ยงแล้วถามอะไรซักหน่อย ทว่าซิลเวียร์ก็เกรงว่าจะไปพบยิ้มสยองหากเงยหน้าขึ้น ดังนั้นเด็กสาวจึงได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำยอม

เวลา 4 ชั่วโมงที่ซิลเวียร์เรียนช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวกับนั่งเรียนไปเป็นปีๆ...แล้วจะไม่ให้เป็นอย่างงั้นได้ไงล่ะ ก็เจ้ซาเรียแกเล่นเจ้าระเบียบอย่างไม่มีใครเกิน มารยาทก็ต้องเป๊ะ! ถ้าไม่มีคะ หรือค่ะก็เสร็จ...คัดผิดตัวเดียวก็ให้กลับไปคัดใหม่พร้อมกับคำพูดสุดเชือดเฉือนอย่างไม่ปราณีปราศรัย “คุณซิลเวียร์คะ...ดิฉันคิดว่าตัวอักษรตัวนี้เอียงไปเล็กน้อยนะคะ...งั้นช่วยไปคัดบรรทัดนี้มาใหม่หน่อยนะคะ...” หรือไม่ก็ “ดิฉันคิดว่าคุณคงรู้นะคะว่าถ้าจะเข้าโรงเรียนมหาเวทย์อนาเทอร์เลียน่ะต้องมีความสามารถนะคะ...แล้วด้วยความเร็วชนิดเต่ายังแซงของคุณน่ะ...คิดหรือว่าจะสอบเข้าได้ น่ะค่ะ” แน่ใจหรือว่านั่นน่ะมันคือคำถาม!!!โอ๊ย!ฉันล่ะอยากจะบ้าตายแถมหลังก็เริ่มระปมไปหมดเพราะมัวแต่นั่งหลังตรง (เนื่องจากมันเป็นมารยาทตามที่ซาเรียบอก)

ทว่าในขณะนี้คุณหนูแห่งคฤหาสน์โซมาเลนซ์กลับมายืนอย่างเบิกบานอยู่กลางตลาดอย่างร่าเริง(ผิดกับเมื่อครู่จริงๆ -_-*) หลังจากที่ได้รับอนุญาตให้ออกมาซื้อของที่อยากได้ในช่วงบ่าย

“เห! ตรงนั้นมันร้านดอกไม้นี่”พูดจบร่างบางก็วิ่งตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“คุณหนูอยากจะได้ดอกอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”เจ้าของร้านร่างสูงใหญ่ซึ่งดูไม่เข้ากับร้านดอกไม้สักนิดยิ้มแล้วเอ่ยถาม...อ๋อ! อันที่จริงต้องเรียกว่าแสยะมากกว่ายิ้มนะ

ซิลเวียร์ส่ายหน้า

“ไม่ล่ะค่ะ...ช่วยจัดให้ตามความเหมาะสมดีกว่า”

“จะใช้ประดับบ้านใช่ไหมครับ” ซิลเวียร์พยักหน้ารับ ...แล้ว 5 นาทีผ่านไป ซิลเวียร์ โซมาเลนซ์ก็เดินออกมาจากร้านดอกไม้พร้อมช่อดอกไม้หลากสีช่อใหญ่

พลันเด็กสาวก็นึกอะไรบางอย่างออก...ร่างบางรีบวิ่งตรงไปยังหน้าร้านขายดอกไม้เก่าๆ แล้วก็มาหยุดอยู่ที่กระท่อมเก่าๆที่ก่อด้วยอิฐสีน้ำตาล ทว่าแปลงดอกไม้หลากสีรอบๆกระท่อมกลับทำให้บรรยากาศดูดีได้อย่างประหลาด ซิลเวียร์หยุดยืนมองบรรยากาศและกระท่อมที่คุ้นเคยหลังนี้...

… 11 ปีที่แล้ว...

“นี่...ซิลเวียร์ไปเล่นกันๆ”เสียงเล็กๆดังขึ้นอย่างกระตือรือร้น คนถูกเรียกหันไปมองแล้วพยักหน้าอย่างยินดี

“ไปจ้า~~”

เด็กๆเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะตามประสาเด็กๆทำให้ผู้ใหญ่บางคนอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย …แต่แล้วลูกบอลของเด็กๆก็กลิ้งหายไปทางกระท่อมหลังหนึ่ง...

“นั่นมันบ้านของคุณยายแม่มดนี่นา”เด็กหญิงคนหนึ่งร้องขึ้น ทำให้เด็กคนอื่นๆเริ่มตกใจแล้ววิ่งหายไป เหลือไว้เพียงเด็กหญิงผู้มีผมสีเงินยืนอยู่อย่างสงสัย ก่อนจะวิ่งไปทางกระท่อมที่เพื่อนๆบอกว่า ‘กระท่อมแม่มด’

เด็กหญิงวิ่งตามลูกบอลที่ไม่มีท่าทีจะหยุดกลิ้งนั่นไปในแปลงดอกไม้ พลันหญิงชราเจ้าของกระท่อมก็เปิดประตูออกมา...เด็กหญิงสะดุ้งตกใจ

“นะ...หนูแค่จะมาเก็บบอลน่ะค่ะ”เด็กหญิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หญิงชราส่งยิ้มให้แล้วกล่าวว่า

“จ้ะ...เข้ามาข้างในก่อนสิ”

………………………………………….