คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คฤหาสน์โซมาเลนซ์
ตอนที่ 1 .. คฤหาสน์โซมาเลนซ์
เสียงหัวเราะอย่างสุขหรรษาที่ดังไปทั่วตามถนนเรียกรอยยิ้มของผู้ที่ผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี และหนึ่งในผู้ที่ผ่านไปมา คือ ซิลเวียร์ โรวาเรส เด็กสาววัย 17 ปี ...เด็กสาวที่ดูภายนอกก็เหมือนกับเด็กสาวทั่วๆไป...เด็กวัยรุ่นที่ดูเหมือนจะหัวเราะอย่างมีความสุขโดยไม่มีเรื่องกังวลใจ...ทว่ากลับไม่ใช่อยากที่ทุกคนคิดกันสักนิด
‘นี่พวกนั้นจะมองกันอีกนานไหมนี่...ฉันไม่ใช่ผีนะยะ’ ร่างบางนึกกับตัวเองเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่มองมายังตัวเอง...ก็แน่ล่ะที่จะมีแต่คนมอง เพราะถึงแม้จะไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าราคาแพงอะไร แต่ซิลเวียร์ โรวาเรสก็นับได้ว่าเป็นคนสวยที่หาตัวจับได้ยาก...เรือนผมสีเงินยาวสลวยที่ตัดกับนัยน์ตาคู่สวยสีนิล ร่างสูงโปร่งและผิวขาวเนียนเป็นธรรมชาติ (รู้สึกเหมือนกำลังโฆษนาครีมบำรุงผิวเลยอ่ะ -_- ^^) ยิ่งส่งให้เจ้าตัวดูสวยขึ้นไปอีก
ฉับพลันร่างสูงของบุรุษผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหญิงสาว ซิลเวียร์สะดุ้งอย่างตกใจ
‘เวทย์วาโยขั้นสูง...คนตรงหน้าเราต้องไม่ธรรมดาแน่นอน’สรุปกับตัวเองเสร็จสรรพ ร่างบางก็เอ่ยถาม
“คุณเป็นใครคะ...ถ้าจะเอาอะไรจากฉันฉันล่ะก็ฉันไม่มีหรอกนะคะ...แล้วก็ถ้าคุณจะมาตามหาคนล่ะก็อย่าถามฉันจะดีกว่าค่ะ ฉันเพิ่งจะออกมาเองนะคะ”คำตอบยาวยืดของเด็กสาวตรงหน้าเรียกรอยยิ้มจากผู้มาใหม่ได้เป็นอย่างดี ‘นี่ขนาดยังไม่ได้พูดอะไรนะ ยังตอบได้ขนาดนี้...แล้วถ้าถามคุณหนูตรงหน้าไม่เล่นตอบเป็นไมล์เลยหรือ’เมื่อคิดเสร็จบุรุษร่างสูงก็เอ่ยว่า
“ผมแค่จะมารับคุณหนูไปบ้าน...ไม่สิ! คฤหาสน์ของคุณหนูเท่านั้น”คำพูดนั้นเล่นเอาเด็กสาวขมวดคิ้วจนเป็นปม ก็บ้านของเธอน่ะเป็นแค่บ้านเช่าหลังเล็กๆเท่านั้น ยิ่งจะมีใครมาเรียกว่าคุณหนูน่ะ คงเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย
“เอ่อ...คุณคงจำผิดคนแล้วล่ะค่ะ”บุรุษตรงหน้าส่ายหน้าเบาๆ ทว่าเขาคร้านเกินกว่าจะอธิบายให้เด็กสาวฟัง ฉับพลันร่างสูงก็โบกมือไปมาพร้อมร่ายเวทย์เบาๆ สายลมเอื่อยๆพัดไปรอบๆตัวของซิลเวียร์และบุรุษปริศนาแล้ว...ร่างของทั้งคู่ก็หายไป
‘ที่นี่มันที่ไหนกัน (ฟะ)’ ร่างบางรำพึงกับตัวเองเบาๆ นัยน์ตาสีนิลกราดมองไปรอบๆห้อง พลันสายตาก็ไปสะดุดกับกระดาษที่เขียนด้วยลายมือบรรจงว่า
ถึง..คุณหนูซิลเวียร์
เมื่อคุณหนูตื่นขึ้นมาแล้วเห็นกระดาษแผ่นนี้...ก็ขอให้คุณหนูเดินออกมา
จากห้องซะแล้วเดินไปตามทางเดินที่มีให้ แล้วคุณหนูจะมาถึงห้องโถงกลางได้เอง
คนได้รับจดหมายส่ายหัวอย่างตกปลง วันนี้ช่างมีแต่เรื่องน่าตกใจให้คนไม่ถนัดใช้สมองอย่างเธอมากเหลือเกิน แต่ก็เอาเถอะ ยังไงก็ทำตามที่ไอ้จดหมายนั่นบอกก่อนก็แล้วกัน เมื่อคิดดังนั้นมือเรียวก็เอื้อมไปจับที่เปิดประตูแล้วหมุน แอ๊ดดดดด!!เสียงเอฟเฟกต์ของประตูดังขึ้นให้เสียวเล่นๆ ประตูเปิดออกเผยให้เห็นโถงทางเดินที่ทอดยาวซึ่งปูด้วยพรมสีแดง เด็กสาวเดินไปตามทาง พลันก็มีเสียงหวานจากเปียโนประสานกับเสียงทุ่มลึกทว่าฟังดูอ่อนโยนของไวโอลินดังมาจากรูปภาพ...ช่าย เล่าแบบธรรมดาเหลือเกินนะ...แต่มันดังออกมาจากรูปภาพนะยะ!!! ทว่ายังไม่ทันคิดอะไรต่อร่างบางก็ถูกดูดเข้าไปในภาพ...
ร่างบางกระพริบตาปริบๆอย่างงงวย...ภาพตรงหน้าคือห้องกว้างที่มีเปียกับไวโอลินกำลังบรรเลงเพลงด้วยตัวของมันเอง ร่างบางหลับตาลงแล้วจู่ๆชุดที่สวมใส่อยู่ก็กลายเป็นชุดบัลเล่ต์ ผมยาวสยายถูกมัดรวบสูง..แล้วหญิงสาวก็เริ่มร่ายรำ
นานเท่าใดแล้วไม่รู้ที่ซิลเวียร์ โรวาเรสร่ายรำไปโดยไม่รู้ตัว แต่ตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่ห้องกับหญิงสาววัยกลางคนที่สวยพริ้งอย่างไม่น่าเชื่อ
"ฉันอยากให้เธอมาเป็นลูกบุญธรรมของฉัน"และนี่คือประโยคสุดท้ายที่หญิงสาววัยกลางคน เจ้าของคฤหาสน์โซมาเลนซ์กล่าวหลังจากบอกเหตุผลที่เชิญเธอมา
"แต่ว่า...จะดีหรอคะ"
ที่ผ่านมาเด็กกำพร้าอย่างเธอต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด แม่แต่ตอนเด็กๆก็ถูกล้อเสมอว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อ-แม่...ตัวเธอไม่เคยได้สัมผัสสิ่งที่เรียกว่าความอบอุ่นซักครั้ง...ทว่าคนตรงหน้า...หญิงสาววัยกลางคนผู้นี้กลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
"ต้องดีแน่นอนจ้ะ...ต่อไปนี้ก็เรียกฉันว่าป้าเรเดียแล้วกันนะจ้ะ"
"ค่ะ"ซิลเวียร์พยักหน้ารับทั้งน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า
"แล้วก็ฉันสมัครเข้าโรงเรียนมหาเวทย์อนาเทอร์เลียให้แล้วนะ...ในชื่อซิลเวียร์ โซมาเลนซ์น่ะ"คนฟังพยักหน้าอีกครั้ง แล้วการสนทนาของเด็กสาวกับหญิงกลางคนก็เริ่มต้นขึ้น ณ ที่แห่งนี้..คฤหาสน์โซมาเลนซ์อย่างสุขสันต์
-----------------------------------------------------------------------------
ประเดิมตอนแรกด้วยตอนที่..สั้นไปนิด แต่ว่าจะขยันอัพนะคะไม่ต้องห่วง
ถ้าผิดพลาดประการใดก็อย่าติกันนักนะคะ...ด้วยคนแต่งยังอายุน้อยเลยขาดประสบการณ์น่ะค่ะ
ความคิดเห็น