คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : { Daddy Byunghun } 2
2
“คุณท่านคะ!!..ห้ามออกไปข้างนอกนะคะ” หญิงแม่บ้านคนหนึ่งกำลังร้องห้ามอย่างสุดเสียง ก็ตอนนี้คุณท่านที่เธอว่าหน่ะ กำลังจะออกไปเล่นข้างนอกซะแล้วสิ..
“อ้า อะไรกันเนี่ย ฉันแค่จะออกไปนอกบ้านนิดหน่อยเองนะ!” คนแก่ยืนกระทืบเท้าอยู่กับที่ แถมยังดีดดิ้นซะเหมือนเด็กๆ
“ไม่ได้นะคะ ออกไปข้างนอกมันอันตราย เดินเล่นอยู่ในบ้านนะคะ” เสียงแม่บ้านยังคงพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด
“ก็ได้! ฉันจะไปอยู่แค่ตรงประตูรั้วนั่นแหละ เธอไปทำอาหารว่างได้แล้ว หิว!” ยู่หน้าอย่างไม่พอใจก่อนที่จะเดินตึงตังไปที่ประตูรั้ว
“เฮ้อออ..ฉันละเหนื่อยจริงๆ” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่เจ้าตัวจะกลับเข้าไปในบ้านเพื่อทำอาหารว่างให้คนแก่จอมดื้อนี่
ลับสายตา..คนแก่ดื้อนี่ก็ค่อยๆย่อง เปิดประตูรั้วเล็กข้างๆอย่างเบาๆ เขาละอยากออกไปข้างนอกเสียเหลือเกิน.. อยู่แต่ในบ้านนี่มันน่าเบื่อชะมัด ประตูรั้วนี่ก็ทั้งทึบทั้งสูง มองไม่เห็นอะไรเลยสักนิด มันน่าอึดอัดจริงๆ
สำเร็จ!! เปิดประตูออกมาได้แล้ว!! แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อสายตาพลันไปเห็นเด็กน้อยยืนนิ่งเหม่อลอยอยู่หน้าประตูบ้าน..
เพื่อนเล่นใหม่..
ความคิดแล่นเข้ามาในหัวของคนอายุย่างเข้า50ปี เดินเข้าไปหาช้าๆ พร้อมย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน ก่อนที่จะสะกิดไหล่เล็กเบาๆ
“นี่..” ออกเสียงทักเด็กตัวเล็ก ก่อนที่เด็กคนนั้นจะหันมาเผชิญหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ “ไม่ต้องกลัวนะ.. ไปเล่นกันไหม?”
“เล่น..”
“ช่ายยย ไปเล่นในบ้านกันไหม?”
ถึงตอนแรกอาจจะกลัวผู้ใหญ่ตรงหน้าอยู่ไม่น้อย..แต่ในเมื่อเด็ก ก็คือเด็ก คำว่าเล่นนั้นมันมีอิทธิพลมากเหลือเกิน.. มือเล็กส่งไปหามือใหญ่ที่ยื่นมารอให้แล้วอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะพากันเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
มีเพื่อนเล่นแล้ว..ไม่อยากออกไปข้างนอกแล้ว..
“ของว่าง! ของว่าง เอามาสองชุดนะ!!!” พอเข้ามาในบ้านได้ คนแก่ก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังอย่างอารมณ์ดี ก็ใช่น่ะสิ ได้เพื่อนใหม่แล้วนี่
“คุณท่านหิวขนาดนั้นเลยหรอคะ?..” แม่บ้านที่เตรียมอาหารว่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ยกถาดอาหารออกมาพร้อมกับยิ้มถามอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้คุณท่านของเธอจะทานเยอะเป็นพิเศษ ก่อนที่จะต้องชะงัก เมื่อหันไปเจอเด็กผู้ชาย ตัวน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่ข้างๆ เจ้านาย..
“เอ๋..? เด็กนี่..?” ถามออกมาอย่างสงสัย
“อะไรกัน ฉันบอกว่าให้เตรียมของว่างสองชุดไง สองชุด ให้เพื่อนใหม่ของฉันด้วย” เมื่อหันไปมองว่ามีของว่างอยู่เพียงแค่ชุดเดียว คนแก่ก็โวยวายออกมาทันที
“เอ่ออ..คุณท่านคะ นี่เด็ก นี่ลูกใครคะ แล้วมาได้ยังไงกันคะ..” ก่อนที่จะตั้งสติแล้วถามเจ้านายช้าๆ
“ก็เขามา.. เออนั่นสิ เขามาจากไหนกัน..” คนแก่เกาหัวพลางขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด นั่นสิ เด็กคนนี้มาได้ยังไงนะ?
“โถ่..คุณท่านคะ แค่นี้ก็ลืมซะแล้วหรอคะ” แม้บ้านหน้าเสียลงอย่างเห็นได้ชัด จากตอนแรกที่คิดว่าคนตรงหน้าเริ่มที่จะหายดีแล้ว แต่โรคนี้ไม่ใช่ว่าจะรักษากันได้ง่ายที่ไหน ไอ้โรคอัลไซเมอร์เนี่ย ..
แล้วเธอจะควรจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดี?..
“เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันเนี่ย” ร่างโปร่งเดินลงบันไดมาด้วยท่าทีงัวเงีย นี่ถ้าไม่มีเสียงดังข้างล่างเขาไม่ตื่นหรอกนะ เมื่อเช้ากว่าจะได้นอนก็ปาไป8โมงแล้ว
ถามว่าเมื่อคืนไปไหนมา อย่าให้บอกเลยครับ.. อิอิ
“เอ่ออ คือ คุณผู้ชายคะ..” คุณแม่บ้านเลิกลั่กทันทีที่เห็นเจ้านายตัวจริงของเธอเดินลงมา
“มีอะไรกันหรอ? ลุงมินซูดื้ออีกแล้วหรอครับ? ฮ่าๆๆ”
“ดื้ออะไรของแก นี่ฉันโตกว่าแกนะ!” คุณลุงมินซูเถียงขึ้นมาทันที ..
“อ่ออ แล้วคุณลุงอายุเท่าไหร่ครับ?”
“17!”
เงิบทั้งแม่บ้านทั้งเจ้านาย..โรคนี้คงรักษากันไม่หายง่ายๆแน่ๆ 17เนี่ยนะ นี่เขากำลังจะอายุ50ในอีกไม่กี่เดือนนี่แล้วแท้ๆ แต่17เนี่ย มันมากกว่าผมตรงไหนกันครับลุง..พลันสายตาเหลือบไปมองเด็กน้อย ที่นั่งน่ารักอยู่ข้างๆคุณลุงของตัว..
“นี่ใครกันครับลุง?”
“เออ..นั่นสิ นี่ใครหรอ จีฮเย?” หันไปถามคุณแม่บ้านอย่างสงสัย
“อ้าว! แล้วดิฉันจะไปรู้ไหมคะเนี่ย.. ออกมาจากครัวก็เจอเด็กคนนี้นั่งอยู่กับคุณท่านแล้ว”
“อ่า..งั้นหรอครับ” เวรละครับ ลูกใครเนี่ย.. แล้วมาได้ยังไงกัน..
“เอ้ะ! คุณผู้ชายคะ.. มีกระดาษติดอยู่ที่ตัวเด็กด้วยค่ะ..” แม่บ้านจีฮเยพูดขึ้นมาก่อนที่จะเดินตรงไปยังตัวเด็กแล้วหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาให้เจ้านายของเธอ
‘ไม่ได้เจอกันเลยนะ บยองฮอน.. ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือก .. เด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน กับ นาย เรื่องมันเกิดจากคืนวันนั้น ที่เราสองคน.... ฉันขอโทษจริงๆฉันไม่มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงเด็กคนนี้อีกต่อไป ลำพังชีวิตฉันตอนนี้มันก็แย่มากพอแล้ว ช่วยดูแลลูกของเราให้เติบโตให้ดีด้วยนะ..
ปล.ไม่ต้องติดต่อฉันหรอก ฉันคงจะรู้สึกไม่ดีมากแน่ๆถ้านายจะเอาเด็กคนนี้กลับมาคืนให้กับฉัน เพราะอย่างน้อย.. นี่ก็คือลูกของเรานะ บยองฮอน
ซอนมี..’
แผ่นกระดาษถูกขยำจนยับไปหมด..ก่อนที่ร่างโปร่งจะค่อยๆเดินไปหาเด็กคนนั้นช้าๆ เหมือนโลกหยุดหมุนทันทีเมื่อเขาเพ่งสายตาไปที่ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้น
เหมือนซอนมีมากจริงๆ..
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงช้าๆ ก่อนที่น้ำสีใสจะพรั่งพรูออกมาจากดวงตาเรียว เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าซอนมีจะต้องทนลำบากเลี้ยงลูกของเขาไว้ ทำไมไม่เคยบอกเลยว่าเธอเกิดท้องเพราะคืนนั้นขึ้นมา เพราะถ้าเป็นตอนนั้น เขาคงจะพร้อมช่วยเหลือเธอโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ
“คุณผู้ชายคะ.. เป็นอะไรไปคะ.” แม่บ้านจีฮเยตกใจทันทีเมื่อเห็นน้ำตามากมายของเจ้านายเธอร่วงหล่นลงสู่พื้น..
“มะ..ไม่ ไม่เป็นไรครับ.. จัดห้องให้เด็กคนนี้ด้วยนะครับ” ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นมายิ้มให้กับคุณป้าแม่บ้านข้างหลัง
“เอ่ออ..แล้วเด็กคนนี้เป็นใครกันหรอคะ”
“ ลูก ของผมเองครับ..”
หญิงสาวเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก่อนที่จะพยักหน้าเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างจำใจ.. เธอเคยคิดเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน เพราะคุณผู้ชายของเธอก็ออกจะเสือผู้หญิงซะขนาดนี้ รอดมาได้จนถึงป่านนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดีมากแล้ว . .
เห็นสุภาพบุรุษขนาดนี้..แต่จริงๆแล้ว คุณผู้ชายน่ะ ร้ายกาจ
จัดห้องให้คุณหนูหมาดๆของเธอเสร็จแล้วก็ส่งเข้านอนไปเป็นที่เรียบร้อย ก็เตรียมตัวที่จะลงไปเข้านอน แต่ก่อนที่จะเดินถึงห้องของเธอนั้นก็ต้องตกใจที่เห็นเจ้านาย มาหยุดอยู่ตรงหน้า
“คุณผู้ชาย..มีอะไร รึเปล่าคะ?..” ถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะหน้าตาคุณผู้ชายของเธอตอนนี้แลจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
“ป้าครับ.. มีเด็กมาแบบนี้ คุณป้าทำทุกอย่างในบ้านคงจะเหนื่อยแย่” ขมวดเรียวคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด
“อ่า ก็ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ในบ้านนี้ก็มีป้าแค่คนเดียวป้าไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะคะ”
“แต่ผมก็คิดว่ามันคงจะไม่ดีนะครับ ป้าก็อายุมากแล้ว บางทีผมควรจะจ้างคนเพิ่ม..”
“ฮ่าๆๆ คุณผู้ชายจะจ้างมาทำไมกันคะ เปลืองเงินเปล่าๆ..”
“ไม่หรอกครับป้า ผมคิดว่าผมจะจ้างพี่เลี้ยงเด็ก”
“อะไรนะคะ?” คุณป้าแม่บ้านถามอย่างสงสัย .. พี่เลี้ยงเด็กเนี่ยนะ?
“ใช่ครับ.. ป้าช่วยจัดการเรื่องนี้แล้วก็ติดประกาศให้ผมทีนะครับ”
“อ่า..ถ้าคุณผู้ชายต้องการอย่างนั้นก็ได้ค่ะ..” ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถขัดใจเจ้านายได้หรอก
หลังจากตกลงกันได้เสร็จเจ้านายของเธอก็ทำท่าที่จะเดินจากไป แต่ก่อนที่จะเดินไปได้ไกลก็ต้องหยุดชะงัก แล้วหันกลับมาบอกเธออีกว่า ..
“อ้อ! ป้าครับ ขอผู้หญิงนะครับ จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนป้าด้วย..”
.
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่ไม่ค่อยจะสดใสกับคนตัวเล็กนี่สักเท่าไหร่ ก็เพราะว่าเมื่อวานมันมืดแล้วหรอกนะ ถึงไม่ได้ไปตามหาซังฮุนน่ะ พี่ของเขานี่ก็อะไรกัน อยู่ดีๆก็เอาลูกของตัวเองไปทิ้งให้คนอื่นซะงั้น นี่ดีหน่อยที่ไม่เป็นทิ้งข้างถนน หรือ ในสถานที่ๆมันไม่ค่อยจะปลอดภัยกับเด็กสักเท่าไหร่ .. บ้านบยองฮอนงั้นเหรอ ..
อันที่จริงเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซังฮุนเป็นลูกของพี่สาวเขากับใครกันแน่ มันอาจจะดูไม่ดีที่พี่สาวของเขาเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ทำยังไงได้ล่ะ.. ยังไงซะเขาก็เป็นพี่สาวคนเดียวของผม แต่ในตอนนี้ผมก็เริ่มที่จะเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เธอเอาซังฮุนไปไว้ที่บ้านของบยองฮอน
เพราะฉะนั้น บยองฮอนก็คงจะเป็นพ่อของเด็ก . .
ถามทางที่จะไปบ้านของบยอนฮอนจากพี่สาว แต่เธอมีที่ท่าว่าจะไม่ยอมบอกเลยแม้แต่น้อย ขู่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอก เขาเลยต้องระเห็จออกมาตามหา เด็กน้อยทั้งๆที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง..
อารมณ์เสีย อารมณ์เสียมากๆ ตอนนี้ ฆ่าคนตายได้เลยนะ!
มือบางหยิบเครื่องมือสื่อสารเพื่อที่จะโทรเรียกแท็กซี่ให้มารับ ไม่นาน พาหนะสีเหลืองก็มาจอดรออยู่ที่หน้าของคนโดที่พักอาศัยอยู่แล้ว ..
“ไปไหนครับ?” คนขับรถหันมาถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“อะเอ่อ..ไปไหนก็ได้ครับออกรถไปก่อนแล้วกัน”
คุณลุงคนขับถึงกับปั้นหน้าไม่ถูกทันทีเมื่อได้ยินเสียงเล็กตอบออกมาแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมทำตามทีคนตัวเล็กข้างหลังนี่บอกไป
ขับไปเรื่อยๆก็ไม่มีทีท่าว่าผู้โดนสารของเขาจะถึงที่หมายสักที เลยเลือกหาเรื่องมาคุยสักหน่อยดีกว่า “เมื่อวานลุงก็ไปรับคนมาจากคอนโดที่เดียวกับเอ็งเลยนะ คนนั้นนะสวยมากเลยแหละ แต่เห็นว่ามากับลูก ลุงเลยแห้วเลย ฮ่าๆๆ” ชวนเรื่องผู้หญิงนี่คงจะดีที่สุด สำหรับบทสนทนาของผู้ชายต่างรุ่นสองคน
เมื่อได้ยินดังนั้นคนตัวเล็กก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ.. ที่เดียวกับเขา สวย มากับลูก ? “แล้วเขาไปที่ไหนหรอครับลุง”
“อ่อก็ไปที่หมู่บ้านแถวนี้แหละ แต่แปลกจังทำไมขากลับลูกเขาหายไปไหนไม่รู้ สงสัยจะมาส่งให้ญาติเลี้ยงนั่นแหละ”
จบคำพูดของคุณลุงคนขับ คนตัวเล็กก็ยกยิ้มอย่าดีใจทันที ใช่! ต้องใช่พี่ของเธอแน่ๆ ! “ลุง! พาผมไปที่หมู่บ้านนั่นแหละครับ!”
ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย ชานฮีลงจากรถพร้อมกับชำระค่าโดยสารไปแล้วเริ่มเดินตามหาตามบ้านไปเรื่อยๆ
แต่หมู่บ้านนี่มันไม่ใช่เล็กๆนะ! เดินจนเมื่อยหมดแล้ว ..
หลังจากที่เดินมาได้สักพัก ก็เริ่มจะรู้สึกปวดตุบๆที่ขาสองข้างของตัวเองขึ้นมาจึงตัดสินใจนั่งลงพักที่ใต้ต้นไม้หน้าบ้านหลังใหญ่ต้นหนึ่ง พลันสายตาก็เหลือบไปมองบ้านหลังใหญ่ที่เขามานั่งอยู่ข้างหน้า ใหญ่มาก.. แล้วก็สวยมากด้วย ..
แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นแผ่นป้ายขนาด A4 ติดอยู่ที่ประตูรั้ว เพ่งมองก่อนจะจับใจความได้ว่า บ้านนี้กำลังรับจ้างคนเลี้ยงเด็ก . . ไล่อ่านมาตามตัวอักษรมาเรื่อยๆ จนมาถึงบรรทัดสุดท้าย
ติดต่อ 010-5214536 อีบยองฮอน
‘ที่ไหน..’
‘บยองฮอน..ที่บ้านบยองฮอน’
ไม่รอช้า ร่างเล็กลุกขึ้นไปดึงแผ่นป้ายที่ติดประกาศอยู่ตรงหน้ามาอ่านทันทีอย่างละเอียดก่อนจะจับใจความได้ว่า ต้องมีคุณสมบัติ อายุ 18 ปีขึ้นไป โสด เพราะต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ และที่สำคัญ..
ต้องเป็นผู้หญิง..
ว้อทททททททททททททททททท!!!!!!!!!!!!????????????
--------------------------------------------100%--------------------------------------------
อูยยย ต้องเป็นผู้หญิงนะคะพี่ชานฮี >////<
ความคิดเห็น