คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : { Daddy Byunghun } 1
1
1 year later . .
“ชาน .. ชาน.” เสียงเล็กใสของเด็กน้อยร้องเรียกคนเป็นน้าขึ้นมา พลางกระตุกชายเสื้อของคนตัวสูงเบาๆ เพราะในเวลานี้เจ้าเด็กตัวเล็กนี่เริ่มที่จะหิวแล้วสิ..
“หืมม..ว่าไงครับ หิวเหรอ?” คนโดนเรียกก็หันไปย่อตัวลงยิ้มถามเด็กน้อย พลางเอามือลูบหัวเบาๆ
“อือ..” บอกเสียงเบาในลำคอพร้อมพยักหน้าหงึกหงัก แต่มือเล็กก็ยังจับชายเสื้อคนตัวใหญ่ไว้แน่น
“ถ้าอย่างนั้น..ซังฮุน ต้องไปรอคุณน้าที่โซฟานะครับ เดี๋ยวคุณน้าจะเอาขนมไปให้” เสียงนุ่มกล่อมเด็กน้อยให้ทำตามอย่างว่าง่ายเจ้าตัวเล็กปล่อยมือจากชายเสื้อของคนเป็นน้า แล้วก้าวขาสั้นๆไปนั่งรอตาแป๋วอยู่บนโซฟา
เห็นแบบนี้ ชานฮี ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ก็หลานเขาหน่ะ ว่าง่ายแล้วก็เชื่อฟังเขาตลอดเลยนั่นแหละ เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ เจ้าตัวยิ้มให้กับภาพตรงหน้าไม่นาน ร่างบางก็หันหน้ากลับไปเข้าครัวเพื่อเตรียมของว่างให้กับเจ้าคนตัวเล็ก
ค้นของในตู้เย็นไปสักพักของเจอขนมปังกับนมสดกล่องนึง อ่า.. เจ้าตัวเล็กต้องกินนมเยอะๆนะจะได้โตไวๆ คิดได้ดังนั้นก็คว้าของทั้งสองอย่างออกมาจากตู้เย็น จัดการอุ่นขนมปังให้ร้อนพอกิน นำใส่จานแล้วก็เทนมสดเย็นๆใส่แก้วการ์ตูนลายโปรดของเด็กน้อยก่อนที่จะยกของว่างไปให้เด็กตัวเล็กที่นั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา
“มาแล้วครับ..”
ได้ยินเสียงนั้นเด็กน้อยก็รีบหันขวับไปทันทีก่อนที่จะต้องฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นของโปรดของเขานั่นก็คือขนมปังที่อยู่ในมือของคุณน้า แต่แล้วก็ต้องยู่หน้าอย่างไม่พอใจทันทีเมื่ออีกมือหนึ่งมีของเหลวสีขาวขุ่นอยู่ในแก้วลายการ์ตูนโปรดของเขา
ถึงจะอยู่ในแก้วเบ็นเท็นแต่ซังฮุนก็ไม่ชอบกินนมหรอกนะ!
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะครับ” ร่างบางที่เห็นใบหน้าของคนตัวเล็กที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นักถามขึ้นมา
เด็กน้อยชี้ไปที่แก้วนม “..ม่าย.” สั่นหัวปฏิเสธ
“..ต้องทานนะครับ.. ทานนมเยอะๆจะได้แข็งแรงไง” ผู้ใหญ่ใจดีกำลังเกลี้ยกล่อมเด็กน้อย
“งืออ”
“ถ้าทานนมทุกวัน แล้วน้าจะซื้อตุ๊กตาเบ็นเท็นให้นะ..” ยังไงๆซะเด็กก็คือเด็ก ก็ต้องแพ้ของเล่นอยู่ดี..
“จะ..จิงหยอ..”
“ครับ..” ยิ้มให้กับเด็กน้อย ก่อนจะส่งของว่างในมือไปให้ ซังฮุนตั้งน่าตั้งตากินขนมปังอย่างเดียว จนขนมปังหมด เด็กน้อยจึงค่อยๆยกนมสดขึ้นดื่ม ทีละนิด ทีละนิด จนหมดแก้ว..
เด็กน้อยชูแก้วให้คนตรงหน้า พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างๆ พอให้รู้ว่า เขากินหมดแล้ว
“เก่งมากครับ.” มือบางส่งไปลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้อย่างใจดี
พลั่ก!
ปัง!
เสียงเปิดและปิดประตูอย่างแรงทำให้สองน้าหลานที่นั่งดูทีวีกันอยู่ตกใจไม่น้อย เด็กน้อยเริ่มนิ่วหน้าและกำลังจะร้องไห้อีกในไม่ช้า มือบางเลยส่งไปลูบหัวปลอบประโลม พร้อมกับหันไปมองผู้มาใหม่
“ทีหลังเปิดประตูปิดประตูก็ให้มันเบาๆหน่อยสิครับ ซังฮุนตกใจหมดแล้ว”
“ช่างมันสิ! ไอ้เด็กตัวปัญหานั่นไม่เห็นจะต้องไปสนใจสักนิด!” หญิงสาวว่าพลางกระแทกเท้าเสียงดัง คงจะไปทะเลาะกับเขามาอีกแล้วสินะ..
“ช่างได้ยังไงกัน นี่มัน ลูก ของพี่นะครับ”
“ เหอะ มันก็แค่เด็กที่ฉันไม่อยากให้เกิดมาเท่านั้นแหละ มีแต่ปัญหา!”
“ทำไมพี่พูดกับลูกแบบนี้หล่ะครับ!” คนใจเย็นก็เริ่มที่จะทนไม่ไหวกับนิสัยเดิมๆของพี่สาว ก็เริ่มตะคอกใส่กลับเหมือนกัน
“เด็กนี่มันตัวปัญหา ฉันทะเลาะกับแฟนก็เพราะไอ้เด็กบ้านี่!” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วมุ่นด้วยความขัดใจ เพราะเรื่องที่เธอเพิ่งเจอมามันก็หนักมากพอแล้ว กลับมาบ้านยังจะต้องมาเจอกับตัวปัญหาในชีวิตอีก
“ แล้วถ้าพี่ไม่คิดจะรับผิดชอบซังฮุน จะปล่อยให้เด็กเกิดมาทำไมครับ! ทำไมไม่ป้องกัน!” ปกติเขาไม่ได้ตะคอกใส่ใครแบบนี้นะ แต่ครั้งนี้เขาทนไม่ไหวจริงๆ เป็นแม่ประสาอะไร ทำไมว่าลูกตัวเองแบบนี้
“ถ้าฉันป้องกันได้แล้วเด็กนี่จะเกิดมาไหม! หุบปากสักที แฟนฉันเขากำลังจะบอกเลิกฉันเพราะว่าเขารู้ว่าฉันมีไอ้เด็กนี่ รู้งี้ฉันทำแท้งไปซะยังดีกว่า!”
“พูดอะไรของพี่หน่ะ!” ร่างบางลุกจากโซฟาเตรียมง้างฝ่ามือบางใส่พี่สาวตัวเองด้วยอารมณ์ที่มาจนถึงขีดสุด รับไม่ได้.. ต่อให้เป็นพี่แท้ๆ เขาก็รับไม่ได้ กับการกระทำแบบนี้ ..
“ฮึก.. ฮึก. ฮือออออ ฮือออ” แต่แล้วฝ่ามือบางก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงใสของเด็กน้อยที่เขารักมากที่สุดกำลัง ร้องไห้ ..
รีบเดินมาให้ถึงตัวเด็กน้อยก่อนที่จะอุ้มขึ้นเพื่อพาไปยังห้องนอน ..
“คุณน้าขอโทษนะครับ .. น้าขอโทษ” เขารู้ดี..ว่าเด็กในวัยนี้ไม่ควรมาเจอเรื่องที่ทำให้สะเทือนจิตใจถึงขนาดนี้ เพราะอาจจะทำให้เด็กเป็นคนเก็บกด ชอบอยู่กับตัวเองแล้วจะเข้าสังคมได้ยากกว่าเด็กคนอื่นๆ ซึ่งเขาคิดว่ามันไม่ดีแน่ๆ
“ฮึก.. ฮืออ” เด็กน้อยยังร้องไห้งอแงอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นน้า น้ำสีใสไหลจากดวงตาคู่เล็กอาบแก้มไปทั้งใบหน้า
“เลิกโอ๋มันสักที! ร้องไห้บ่อยขนาดนี้สำออยหรอ!”
“พี่นั่นแหละ หยุดพูดได้แล้ว!”
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องนอนดังจนน่ากลัว เด็กน้อยยังร้องไห้สะอื้นอยู่ในอกไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องเลยแม้แต่น้อย
“ฉันควรจะทำยังไงดี.. ควรจะทำยังไงซังฮุน..”
ปลอบประโลมอยู่สักพักจนเด็กน้อยหยุดร้องไห้แล้วผล็อยหลับไป พร้อมกับคนปลอบที่ค่อยๆเอนตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อนเช่นกัน
.
.
.
.
.
“ชาน..ชาน..” มือเล็กกระตุกเสื้อคนนอนหลับเบาๆ
“อืออ..”
“..ชาน.. ทำ งาน” ออกแรงกระตุกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าคนหลับยังไม่ยอมลุกออกจากที่นอนสักที
“หืมม..” ร่างบางลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสให้เข้าที่ ก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ก็เห็นเจ้าตัวเล็ก กำลังนั่งกระตุกชายเสื้อเขาอยู่
“..ทำ..งาน” เจ้าตัวเล็กส่งเสียงออกมาอีกครั้งทำให้ผู้ใหญ่ตื่นสายนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เขาต้องไปทำงาน
แปดโมง! ให้ตาย!! เมื่อวานกว่าจะปลอบเจ้าตัวเล็กนี่ให้หลับก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน วันนี้เลยทำให้เขาตื่นสาย!
“ตายแน่ๆ!..” สบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนที่จะผลุดลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
ออกมาจากห้องน้ำก็ยังเห็นว่าเจ้าตัวเล็กนั่งนิ่งอยู่บนเตียงก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก็เมื่อวานร้องไห้อย่างจะเป็นจะตาย วันนี้กลับมานั่งทำตาแป๋วไม่รู้เรื่องอะไรเลยสะงั้น ฮ่าๆๆ
“ซังฮุน..วันนี้คุณน้าไม่อยู่ซังฮุนต้องอยู่กับคุณแม่นะครับ” พูดพลางแต่งตัวไปด้วย
“ฮับ..”
“แล้วอย่าดื้ออย่าซนนะรู้ไหม?”
“ฮับ..”
“โอเค..แล้วน้าจะกลับมาหาตอนเย็นนะครับ”
“ฮั๊บ!..”
“ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆ” หัวเราะพลางเดินเข้ามาจับแก้มทั้งสองข้างของเจ้าตัวเล็กแล้วเอาหน้าผากชนกันพร้อมส่ายหัวไปมา
“ผมไปทำงานแล้วนะพี่” โผล่หน้าเข้าไปในห้องนอนของพี่สาวที่กำลังหลับสนิทอยู่
“อืม..”
.
.
.
.
.
12.30 pm
ฉันควรจะทำยังไงกับแกดี ไอ้เด็กบ้า..
ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของหญิงสาวก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะจับจ้องไปที่เด็กน้อยที่กำลังนั่งกินขนมดูการ์ตูนอยู่
“ซังฮุน..วันนี้ไปเที่ยวกับแม่ไหม?” ถามออกไปก่อนที่เดินไปนั่งข้างๆลูกของตัว
เด็กน้อยหันหน้ามาอย่างดีใจ เมื่อรู้ถึงคำว่าไปเที่ยว พยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างสนุกสนาน
“ฮ่าๆ งั้นไปแต่งตัวนะ เดี๋ยวแม่จะพาไปเที่ยว..” หญิงสาวพูดจบแค่นั้น ก่อนที่ จะนำพาร่างของเธอเข้าไปในห้องนอนเพื่อจัดเตรียมของ
โทรเรียกแท็กซี่ไม่นาน รถสีเหลืองก็มาจอดอยู่ที่หน้าคอนโดย่านกรุงโซล หญิงสาวจับมือลูกน้อยพาเดินไปยังพาหนะก่อนที่จะดันตัวลูกให้เข้าไปก่อนแล้วเจ้าตัวถึงขึ้นมานั่งตาม
“ไปไหนครับ?” คนขับรถหันมามองคู่แม่ลูกที่นั่งอยู่ข้างหลังพร้อมกับถามจุดหมายปลายทาง
บอกจุดหมายที่จะไปแล้วก็กลับมานั่งตามเดิม ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกดี ดีมากๆ ที่วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างช่างเป็นใจให้กับเธอเหลือเกิน
ไม่นานรถคันสีเหลืองก็พามาส่งยังหมู่บ้านหนึ่งสุดหรูที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดของเธอมากนัก จ่ายเงินเสร็จก็พาเด็กน้อยเข้าไปยังหมู่บ้าน
จูงมือเจ้าตัวเล็กเข้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งใหญ่โตเอามากๆจนคนที่พามายังถึงกับอึ้ง เพราะว่าเธอไม่ได้เข้ามาบ้านนี้ตั้งนานแล้ว..
“อ่า.. ซังฮุน กินไอติมไหม? เมื่อกี้ผ่านมาเห็นร้านนึงแว้บๆ”
เด็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าไอติมก็ถึงกับเบิกตาโพลง แล้วยกยิ้มอย่างดีใจ พร้อมหยักหน้าหงึกหงัก อากาศร้อนขนาดนี้ ถ้าได้กินไอติมก็คงจะสวรรค์ไม่น้อย..
“โอเค งั้นรอแม่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแม่จะไปซื้อไอติมมาให้”
ด้วยความเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ซังฮุนจึงไม่งอแงอะไรแล้วเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนี้นิ่งๆตามคำสั่งของคนเป็นแม่ ที่ตอนนี้ได้เดินห่างออกไปจากจุดที่เด็กน้อยยืนอยู่ ..
ห่างออกไป..
ห่างออกไปเรื่อยๆ ..
จนตอนนี้เธอมาหยุดอยู่ที่หน้าหมู่บ้านแล้ว .. มือเรียวสวยยกเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาโทรเพื่อเรียกแท็กซี่แล้ว กลับบ้าน
ใช่.. เธอเอาลูกของเธอมาทิ้ง. .
.
.
.
.
17.45 pm
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดประตู เผยให้เห็นร่างของคนมาใหม่
“ซังฮุนนน.. คุณน้ากลับมาแล้วครับ”
ตะโกนเรียกเด็กน้อยทันที เมื่อกลับมาถึงบ้าน ให้ตาย.. นี่เขาคิดถึงเด็กตัวเล็กนั่นทั้งวันเลยจริงๆ เจอตัวแล้วจะจับหอมแก้มซะให้เข็ด
“ซังฮุนน..” เมื่อเห็นว่าห้องนั่งเล่นมีเพียงพี่สาวของเขานั่งอยู่เลยตัดสินใจไปเปิดประตูห้องนอนดูเพราะว่าเด็กตัวเล็กนั่นต้องอยู่ในห้องแน่นอน
แต่กลับ..
ว่างเปล่า..
“ซังฮุน” ลองเรียกอีกครั้งแล้วหันกลับไปเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ไม่มี ..
“ซังฮุน!” เริ่มเรียกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วเดินไปดูยังห้องครัว แต่ก็พอกับคำตอบเดิม
ไม่มีซังฮุน..
“หยุดโวยวายซักที ฉันจะดูละคร!” เจ้าของร่างสวยที่กำลังนั่งจดจ้องกับโทรทัศน์หันมาแหวใส่น้องชายตัวเองที่ตอนนี้ เดินไปเดินมาทั่วห้องแล้วยังตะโกนโหวกเหวกโวยวายอีก
เสียอารมณ์ชะมัด!
“พี่! ซังฮุนหายไปไหน!”
“ฉันเอาไปทิ้ง”
“ห๊ะ!”
“ฉันบอกว่าเอาไปทิ้งไง ไอ้น้องบ้านี่! เงียบๆหน่อยฉันจะดูละคร!”
เมื่อได้ยินประโยคชัดเจน ชานฮีก็ถึงกับกำหมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ ไม่ได้.. เขาจะไม่มีสติไม่ได้ ตอนนี้ สติคือสิ่งสำคัญที่สุดที่จะทำให้ เขาได้พอกับซังฮุน..
“พี่เอาไปซังฮุนไปไว้ที่ไหน..” กัดฟันพูดอย่างใจเย็น
“บ้าน”
“บ้านใคร..”
“นายอย่าถามมากได้ไหมฉันรำคาญ!”
“ผมถามพี่ว่าบ้านใคร..” เจ้าตัวเดินมาพูดกับพี่สาวตรงหน้า กัดฟันกรอดอย่างข่มอารมณ์พร้อมกับแสดงสีหน้าที่ถึงกับว่า ฆ่าคนตายได้เลย..
“ฉะฉัน เอาไปไว้ที่..” เมื่อเห็นดังนั้นคนเป็นพี่ก็อดจะกลัวอยู่ไม่น้อยเลยเผลอพูดเสียงสั่นเครือ
“ที่ไหน..”
“บยองฮอน..ที่บ้านบยองฮอน..”
---------------------------------------------100%--------------------------------------------
เด็กน้อยโดนทิ้งงงงงงงง งือออออ ซังฮุนของพี่ ;___;
ความคิดเห็น