~กำเนิดตำนานยมทูต ~

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำเรื่อง(รีไรท์)

      บทนำ
      ข้ายังจำได้ดีถึงคราที่โลกอันงดงามใบนี้ยังไม่มีสิ่งชีวิตใดอาศัยอยู่ เมื่อตอนนั้นข้าได้เกิดขึ้นจากอิทธิฤทธิ์ของท่านมหาเทพซีอุส พร้อมกับเทพอีกสองตน อันได้แก่ ท่านจาเรล ผู้มีหน้าที่ควบคุมดวงชะตาของคนทุกคนและเทพทุกตน ท่านไคนอส ผู้มีหน้าที่ควบคุมกาลเวลาอยู่ ณ หุบเขาแห่งกาลเวลา เทพตนสุดท้ายคือข้า อะธีน่า ผู้มีหน้าที่สร้างปาฏิหาริย์เพื่อความหวังในชีวิตของผู้คนมากมาย

      พวกข้าทั้งสามมีอำนาจสูงสุดในสรวงสวรรค์รองลงมาจากท่านมหาเทพซีอุสและพระแม่ไกอาผู้เป็นใหญ่ในจักรวาลแห่งนี้ ทว่าความสงบสุขกลับมีอยู่ได้ไม่นานแม้แต่กับเทพชั้นสูงอย่างพวกเรา น่าเศร้าใจนักที่มหาเทพซีอุสเมตตาข้าเกินไป และสรรสร้างข้าให้งดงามเกินกว่าจะมีเทพตนใดเทียบชั้นได้ จนทำให้ท่านจาเรลผู้ที่มีอารมณ์ร้อนอยู่เสมอซึ่งข้าคิดเป็นแค่เพื่อน กับท่านไคนอสที่ข้านับถือเป็นพี่ชายด้วยเพราะนิสัยอันเยือกเย็นและดูแลข้าดุจน้องสาวเพียงคนเดียว หลงรักข้าพร้อมกันอย่างช่วยไม่ได้

      ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นเทพหนุ่มที่หล่อเหลาที่สุดในวิมานแห่งนี้ ข้าก็มิอาจเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่มีต่อพวกเขาได้ ในตอนนั้นข้าได้วอนขอแด่มหาเทพให้สร้างเทพหนุ่มขึ้นมาอีกตนหนึ่ง ให้เพียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตา อีกทั้งยังมีนิสัยที่เมตตาและอ่อนโยน

      คำขอของข้าเป็นจริง..เมื่อในเวลาต่อมาเทพหนุ่มนาม เฮดีส ได้ถึงกำเนิดขึ้น ข้าเฝ้ามองเขาอยู่ทุกวันคืนจนกระทั่งเราทั้งสองมีใจให้แก่กัน และนั่นคือบ่อเกิดของปัญหาทั้งหมด ท่านไคนอสดูจะเสียใจไม่น้อยพอๆกับท่านจาเรล แต่ท่านเทพแห่งกาลเวลาก็มิได้เอ่ยตัดพ้ออะไรกับข้าเลยแม้แต่น้อย ท่านไคนอสกล่าวอวยพรแด่พวกข้าทั้งสองก่อนจะกลับไปยังหุบเขาแห่งกาลเวลา ทว่าท่านจาเรลกลับไม่พูดอะไร เขายังคงปฏิบัติกับข้าเช่นเคย แต่ใครจะรู้เล่าว่าท่านจาเรลกลับคิดอิจฉาริษยาพวกข้าทั้งสองและหาทางแยกพวกข้าออกจากกัน

      และเมื่อวันนั้นมาถึง วันแห่งการแก้แค้นของท่านเทพแห่งชะตากรรม.. ข้าไม่เคยลืมเลือนมันเลย วันที่ทำให้จิตใจข้าบอบช้ำจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ภาพของท่านจาเรลวิ่งกระหืบกระหอบมาหาข้าและยื่นจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ พร้อมทั้งกำชับนักหนาว่าจดหมายฉบับนี้สำคัญมากต้องให้ข้าผู้เดียวเท่านั้นถึงจะนำไปส่งได้
      หลังจากที่ข้านำสาสน์นั้นไปส่งได้ไม่นาน ท่านจาเรลก็หลอกลวงเฮดีสให้ช่วยลงไปนำตัวยาจากแดนปีศาจขึ้นมารักษาเขาซึ่งแสร้งป่วยได้อย่างแนบเนียน ทว่าเหมือนฟ้ากลั่นแกล้งหรืออาจจะเป็นเพราะข้าเองที่ทำให้เฮดีสมีจิตใจเมตตาเกินไป เทพหนุ่มได้ลงไปนำยาที่ว่าขึ้นมาจากแดนปีศาจโดยที่เจ้าตัวรู้ดีว่ายาชนิดนั้นเป็นยาต้องห้ามสำหรับเทพบนสรวงสวรรค์ ท้ายที่สุดความเมตตาของเขาก็เป็นตัวนำพาให้ปีกสีขาวบริสุทธิ์แปรเปลี่ยนเป็นสีดำขลับอย่างน่าสงสาร

      ทว่าท่านจาเรลยังไม่หยุดการกระทำเพียงเท่านั้น เขากระจายข่าวว่าเฮดีสริอ่านคบค้าสมาคบกับเหล่าปีศาจชั้นต่ำและคิดคดก่อกบฏต่อท่านมหาเทพ จนเป็นเหตุให้ท่านเทพซีอุสสาปแช่งเฮดิสมิให้ขึ้นสวรรค์ได้อีกรวมถึงทายาทรุ่นต่อๆไปของเขาด้วย ข้ารู้สึกราวดวงหทัยแทบสลายลงไป ณ เดี๋ยวนั้น ภาพเฮดีสถูกขับไล่ลงจากสรวงสวรรค์ยังคงตราตรึงในดวงเนตรของข้าไม่จางหาย แต่ไม่รู้เพราะอะไรมาดลใจให้ข้าเชื่อถือท่านจาเรลมากกว่าจะเชื่อเฮดีสซึ่งเป็นคนรักของข้า...

      เมื่อเฮดีสถูกขับไล่ลงจากวิมานได้สักพักข้าก็รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างจากร่างกายข้า ใช่..ข้าตั้งครรภ์ ในเวลานั้นข้ารู้สึกเสียใจ..เสียใจที่มิอาจช่วยเขาได้ มิอาจช่วยสามีอันเป็นที่รัก และผู้เป็นบิดาของลูกในท้องได้ ข้าทำได้แต่เสียใจและร่ำไห้อยู่ทุกคืนวัน ยิ่งข่าวที่ว่าเฮดีสถูกเหยียดหยามแค่ไหนจากบรรดาปีศาจชั้นต่ำยิ่งทำให้จิตใจของข้าบอบช้ำลงเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งท่านจาเรลเชิญข้าไปนั่งจิบน้ำจัณฑ์ด้วยกัน และด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้ท่านจาเรลเผลอเล่าแผนการทุกอย่างให้ข้าฟังจนหมดสิ้น นั่นยิ่งทำให้ข้านึกเสียใจขึ้นเป็นทบทวีจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ในโลกนี้จริงๆ
  วันหนึ่งขณะที่ข้ากำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด และโทษตัวข้าเองที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายเหล่านี้ ก็มีเทพรับใช้นำสาสน์มาบอกกล่าวว่าบัดนี้เฮดีสได้ขึ้นเป็นราชาปีศาจแล้ว และตั้งกฎว่าห้ามมิให้เทพองค์ใดเหยียบย้ำเข้าสู่แดนปีศาจไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตาม อันเป็นผลพวงมาจากความเคียดแค้นต่อบรรดาทวยเทพทั้งหลายในเรื่องราวเมื่อครานั้น ยิ่งทำให้ข้าโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุของความเคียดแค้นนี้ และเมื่อธิดาองค์น้อยของข้าถือกำเนิดขึ้น ข้าก็ได้แต่นั่งเสียใจแทนลูกสาวที่ต้องอยู่อย่างทรมานในภายหน้า ด้วยความที่เด็กน้อยมีสายเลือดของปีศาจอยู่ครึ่งหนึ่ง ทำให้ทั้งสามโลกอันได้แก่ สวรรค์ โลกมนุษย์และแดนปีศาจ รังเกียจเดียดฉันท์อันจะนำมาซึ่งความทุกข์ยากในภายภาคหน้า

      ทว่าข้าก็ได้แต่ปล่อยให้ทุกๆอย่างเป็นไปตามชะตากรรมที่ท่านจาเรลหวังเอาไว้ ข้าทำได้เพียงอวยพรธิดาของข้าให้มีความเข้มแข็ง และหวังว่าปาฏิหาริย์อันเป็นพลังของข้าจะช่วยหล่อเลี้ยงจิตใจนางให้เติบโตเป็นคนดีและมีความเข้มแข็งอย่างที่ข้าคนนี้ไม่มี ข้าได้แต่หวัง..หวังว่าสักวันลูกของข้าจะยังคงมีความสุข เมื่อห้วงคิดสุดท้ายของข้าดับลง ชีวิตของข้าก็ได้สูญสิ้นลง ณ เวลานั้น และฝากความหวังทุกอย่างเอาไว้กับลูกข้า...เฮสเทีย

--------------------

แล้วอิมเมจน้อยๆก็ก้มลงกราบเท้าท่านป้อ (snowdrop)ด้วยความตื้นตันใจ ข้าน้อยจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วเพค่ะ>//<เด็จยาย  ขอบคุณสำหรับบทนำแสนโสภาบทนี้นะท่าน