[FIC EXO] AMORE { KAIDO }

ลำดับตอนที่ #2 : ๑. o n e [ 4 5 % ]

© Tenpoints!

ห  นึ่  ง   ,  ๑   ,  o  n  e  ,  1

         

          หลังจากที่จงอินได้เห็นน้องชายของผมเขาก็หน้าแดงไปสักพักก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องตัวเอง นั่นทำให้สติของผมกลับคืนมาหลังจากที่ยืนนิ่งต่อเขาทั้งๆที่ยังไม่มีอะไรมาปกปิดร่างกายของผมสักชิ้น ผมรีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนที่วางไว้อยู่บนโต๊ะแล้วมาจัดการพันรอบเอวไว้อย่างแน่นก่อนจะเดินไปปิดประตูหน้าห้อง ยังไม่ทันที่ผมจะปิดเสร็จก็มีมืออีกมือหนึ่งที่ไม่ใช่มือของผมมาขวางไว้





          "พี่ๆ ผมเอาผ้ามาคืนอ่ะ"เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูผืนเก่าที่หมาของเขาเคยดึงไปก่อนหน้านั้นมาคืนให้ผม ใช่แล้วล่ะ..เขาคือจงอินคนเดิมที่เคยเห็นน้องชายผมนั่งเอง นึกแล้วผมก็รู้สึกอายเมื่อได้สบตากับเขาก็ก่อนหน้านั้นผมอยู่ในสภาพที่เปลือยแล้วยังจะยืนนิ่งต่อหน้าเขาอีกแล้วก็ยังไม่หาอะไรมาปิด 





          "อะ..เอ่อ ขอบใจๆ"ผมพูดออกไปอย่างเคอะเขินแล้วยื่นมือไปหยิบผ้าขนหนูมาก่อนจะก้มหน้างุดๆด้วยความอาย แล้วจงอินก็เดินกลับไปที่ห้องตัวเองด้วยอย่างเงียบๆ ก่อนที่ผมจะค่อยๆปิดประตูห้องตัวเอง และก็มีมือมาขวางไว้อีกครั้ง เหมือนเหตุการณ์เหมือนป่ะกี้เป๊ะๆ





          "อะไรอีกวะเฮ้ย"ผมพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ก็ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยเนี่ยแล้วยังจะมาป่วนผมอีก ตัวผมเน่าแล้วนะเว้ย"จะหงุดหงิดอะไรนักหนาครับพี่ ผมจะมาบอกว่าฝันดีผีอยู่ปลายเตียงนะครับ บาย"พูดจบไอ้เด็กดำคนนั้นก็วิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง เหมือนจะรู้ว่าผมจะด่าต่อมันเลยรีบวิ่งเข้าห้องไปอย่างนั้นสินะ ไอ้ดำบ้าเอ๊ย





          ผมส่ายหัวเหนื่อยๆแล้วรีบปิดประตูอย่างเร็ว ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วชำระสิ่งสกปรกออกจากตัวให้หมด ทันทีที่ผมอาบน้ำเสร็จก็รีบใส่ชุดนอนลายตัวการ์ตูนซอมบี้ตัวโปรดแล้วก็กระโดดไปที่เตียงแล้วก็นอนกอดตุ๊กตาซอมบี้ตัวใหญ่ๆ แล้วหยิบรีโมตที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงนั้นรีบมากดเพื่อปิดไฟ พอไฟดับลงผมก็เริ่มคิดคำพูดของไอ้เด็กบ้านั่น พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องจะมีผีเผอที่ไหนมายืนอยู่ปลายเตียงผมกันล่ะ ไม่มี๊.. เริ่มง่วงแล้วสินะ หลังจากนั้นสติของผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา






       



          กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง 





          "อื้อ.."ผมร้องขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก็เพราะนาฟิกาซอมบี้ปลุกผมน่ะสิแต่ตอนนี้ผมยังง่วงอยู่เลยอ่ะ เพิ่งเจ็ดโมงเองประตูโรงเรียนผมปิดตั้งแปดโมง งั้นของีบสักสิบนาทีก่อนก็แล้วกัน






          สิบนาทีผ่านไป...




          ยี่สิบนาทีผ่านไป...




          สามสิบนาทีผ่านไป...




          สี่สิบนาทีผ่านไป...




          สี่สิบห้าผ่านไป...






          "อื้อ.."ผมร้องขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจในเตียงนอนอย่างสบายใจเฉิบ ผมฝันดีชะมัด ก็เมื่อกี้ผมฝันว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วโดยที่ไม่ได้อยู่ข้างๆห้องกับผม ฝันดีมากๆเลยใช่ป่ะล่ะ ว่าแต่..นี่มันกี่โมงแล้วล่ะเนี่ย ผมนึกในใจก่อนจะหยิบนาฬิกาที่อยู่ตรงบนหัวเตียงมาดู





          "เฮ้ยยยยยย"ผมร้องขึ้นด้วยตกใจก็เมื่อนี่มันเจ็ดโมงสี่สิบห้านาทีแล้ว อีกสิห้านาทีประตูโรงเรียนก็จะปิดแล้วด้วยอ่ะ เอาไงดีๆๆ ผมกระวนกระวายอยู่สักพักก่อนจะรีบแปรงฟันแล้วอาบน้ำสักสองนาทีก่อนจะเช็ดตัวอย่างรีบแล้วสวมชุดนักเรียนพร้อมกับฉีดน้ำหอมสักหน่อย แล้วรีบวิ่งไปใส่รองเท้าพร้อมกับคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วล็อกประตูแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง





          "โอ๊ยย เจ็บว้อยย"ผมรีบวิ่งตรงไปยังลิฟท์แต่ยังไม่ถึงอยู่ๆผมก็วิ่งไปชนคนอื่้น แล้วเขาก็อุทานขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดบวกความโมโห





          "ขะ..ขอโทษครับ..ฮ่ะ..เฮ้ยย ไอ้เด็กดำ"ผมเอ่ยขอโทษขึ้นมาเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองดูคนที่ผมชนนั่นทำให้ผมเอ่ยชื่อนั้นออกมา ก็ไอ้เด็กนั่น ไอ้เด็กบ้าจงอินไง มันทำสีหน้าไม่พอใจและเอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆเหมือนหงุดหงิดผมอยู่ ก็ผมมองไม่เห็นนี่ว่ามันยืนอยู่ตรงนี้อ่ะ





          "พี่มองไม่เห็นหรอวะว่ามีผมยืนอยู่ตรงนี้อ่ะ"จงอินพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดและหน้าตาพร้อมจะต่อยผมได้ทุกเวลา ก็ผมขอโทษไปแล้วนะเนี่ย





          "ก็ไม่เห็นเลยชนไง"ผมเถียงกลับไปพร้อมกับกดปุ่มลิฟท์รัวๆ





          "พี่ก็หัดดูมั่งดิ"มันก็ยังคงหาเรื่องผมต่อและดูเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆซะด้วยสิ





          ติ๊ง





          เสียงลิฟท์ดังขึ้นก่อนที่ผมจะเถียงกลับไป ผมรีบวิ่งเข้าไปแทรกตัวในลิฟท์พร้อมกับกดปุ่มประตูลิฟท์เพื่อให้แกล้งจงอินไม่ให้เข้ามา นั่นทำให้เขารีบจับประตูลิฟท์ก่อนแทรกตัวเข้ามา






          "นี่พี่คิดจะทำอะไรวะ"จงอินเอ่ยขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเหมือนเดิม





          "นี่พี่เป็นพี่นะเว้ย มาวงมาวะ เดี๋ยวตบกระพุงแก้มให้เขียวเลย"ผมพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดเหมือนกันทั้งกลัวว่าจะไปโรงเรียนไม่ทันทั้งเถียงกับไอ้บ้าตรงหน้านี่อีก หงุดหงิดเว้ยยยยยยย





          "ก็แล้วไงอ่ะ"มันเถียงกลับมาด้วยสีหน้าอ้อนฝ่าเท้าผมสุดๆ ไม่ไหวแล้วนะ ไม่ทนแล้วนะ ผมจะต่อยมันจริงๆแล้วนะ 





          "คนที่มีอายุน้อยกว่าควรที่จะให้ความเคารพกับคนที่มีอายุมากกว่ากันบ้าง ถ้าไม่ให้ความเคารพกันเขาเรียกว่าไม่มีมารยาทและไม่รักษาวัฒนธะ.."





          "บ่นเหี้ยไรครับพี่ ประตูลิฟท์เปิดแล้วจะยืนอีกนานป่ะ"จงอินพูดขึ้นและส่ายหน้าด้วยความเอือมในตัวผม





          "หะ..เหี้ย? นี่ใช้คำว่าเหี้ยเลยหรอวะ"ผมเอ่ยขึ้นด้วยความสุดจนทนกับคำหยาบคายจากไอ้บ้าตรงหน้านี่ มันเป็นรุ่นน้องผมนะแล้วไมทำตัวแบบนี้วะเฮ้ย





          "เออดิ รีบๆไปโรงเรียนเถอะเดี๋ยวไม่ทัน"จงอินพูดแล้วรีบกระชากข้อมือผมออกไป แล้วมันก็รีบไปที่ลานจอดรถที่อยู่ตรงหน้าคอนโดฯแล้วไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์คันเหยียบล้านของเขา แล้วเขาลากผมออกที่ลานทำไมเนี่ย ผมต้องไปขึ้นรถเมล์ฟรีนะเว้ยครับ





          "จะไปไหนเล่า รีบขึ้นดิ"ผมเดินออกไปจากลานจอดรถแต่จงอินเรียกไว้ซะก่อน พร้อมกับตบเบาะที่อยู่ข้างหลังของเขา นี่เขาจะให้ผมไปด้วยงั้นหรอเนี่ย





          "จะไปขึ้นรถเมล์ โน่น รถมาแล้วไปก่อนนะ บาย"ผมพูดขึ้นก่อนจะรีบวิ่งไปตรงป้ายรถเมล์แต่ยังไม่ทันที่จะถึงก็มีมอเตอร์ไซค์ตัดหน้าผมไว้ นั่นคือจงอินนั่นเองคนเดิมเอง





          "ก็ไปด้วยกันดิ อยู่โรงเรียนเดียวกันอ่ะ"จงอินพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่ตัวย่อของโรงเรียนที่ปักอยู่บนหน้าอกผม





          "โรงเรียนกันหรอวะเนี่ย"ผมพึมพำกับตัวเอง ทำไมชีวิตผมต้องมาพัวพันกับมันด้วยเนี่ยยยยย





          "ก็เอออ่ะดิ งั้นรีบๆขึ้นมาได้ล่ะ"จงอินเอ่ยด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะมากระชากผมให้ขึ้นไปคร่อมมอเตอร์ไซค์ของเขาให้ได้ พอผมขึ้นไปเสร็จยังไม่ทันที่ผมจะนั่งถนัดไอ้บ้านั่นก็รีบบิด





          "เฮ้ยยย จะรีบบิดหาปู่ของป้ามึงหรอวะไอ้ดำ"ผมตะโกนแข่งกับเสียงดังๆจากการจราจรและเสียงมอเตอร์ไซค์คันนี้ โหย..ใจหายเกือบหาไม่เจอแหน่ะ ผมเกือบจะหงายท้องคว่ำอยู่แล้วอ่ะ 

    { 4 5 %}

 

หลังจากที่หายไปโคตรของโคตรนาน เราก็ได้กลับมาแล้นร์
อัพน้อยใช่ก่? ขอโต้ดเด้อ เดี๋ยวอัพครั้งต่อไปจะให้ครบร้อยเปอร์เลย
เม้นกันด้วยนะเคิ้ช

exo.cur Cursor