Memory in my dream (เมโมรีอินมายดรีม)

ลำดับตอนที่ #6 : ร้านขายของเวทมนตร์

                เมื่อบินจนลงไปถึงข้างล่าง



                “ให้นึกว่าปีกข้างหลังหายไปนะจ๊ะ  แล้วมันจะหายไปเอง”  เธอบอก  แล้วปีกของเธอก็หายไป  เมื่อเขาทำตามที่เธอบอก  ปีกของเขาก็หายไปเช่นกัน



                “ไปเดินดูของกันนะจ๊ะ”  เธอว่าพลางจูงมือเขาเดินไป  พลางแนะนำสถานที่ต่างๆให้เขาฟัง



                “อ่ะ  ขอโทษจ้ะ”  เธอรีบปล่อยมือเขาทันทีที่รู้สึกตัว



                “เอกเข้าไปดูของในร้านนั้นกันไหม”  เธอว่าพลางชี้ไปที่ร้านๆหนึ่งที่ดูซอมซ่อ



                “เออ  ก็ได้ครับ”  เขาเออออตาม  พลางคิดว่าในร้านอย่างนั้นจะมีอะไรที่น่าสนใจบ้าง



                เมื่อเข้าไปในร้านแล้ว  เขารู้สึกว่ามันแตกต่างจากเมื่อมองจากด้านหน้าร้านมาก  ภายในร้านตกแต่งด้วยสีสันต่างๆจากอุปกรณ์นับร้อยๆชิ้น  ที่เขาคิดว่าคงจะมีแสงสว่างในตัวเอง



                “สวัสดีค่ะ  คุณมอค”  เสียงของนาปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์



                “โอ้  สวัสดีครับ  คุณนา  มีอะไรให้รับใช้รึเปล่าครับ”เป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาคิดว่าคงจะเป็นเจ้าของร้าน



                “วันนี้พาเพื่อนเข้ามาดูของน่ะค่ะ  แล้วต้องการ.....”  เธอเข้าไปกระซิบอะไรกับคุณมอค  เขาเห็นคุณมอคพยักหน้า  แล้วก็เดินหายไปหลังร้าน



                “เธอดูของได้ตามต้องการเลยนะจ๊ะเอก  ที่นี่เป็นร้านขายของเวทมนตร์  อยากได้อะไรก็บอกนะจ๊ะ”



                “ผมไม่ได้อยากได้อะไรหรอกครับ  แค่นี้ผมก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว”



                “นี่เอก  ดูนี่สิ”  เธอชี้ไปที่ของชิ้นหนึ่ง  มันเป็นสร้อยข้อมือสีเขียวมรกต  ป้ายข้างล่างเขียนไว้ว่า  สร้อยข้อมืออำพราง  ราคา 1,000 เหรียญ



                “ฉันว่ามันสวยแล้วก็น่าสนใจดีนะ  แต่ดูราคาสิ  ฉันว่าชาตินี้คงได้แต่ดูไม่ได้ใส่”  หลังจากนั้นเราก็หันไปดูอย่างอื่นแทน  เขาได้เห็นของเวทมนตร์มากมายที่ล้วนแต่มีเวทมนตร์แตกต่างกันออกไป  พวกเขาดูของกันนานมาก  จนเวลาล่วงเลยไป  จนเมื่อคุณมอคเดินเอาถุงใส่ของอะไรสักอย่างมาให้คุณนา  แล้วคุณนาก็ให้เงินคุณมอคไป  หลังจากนั้นเราก็เดินกันออกมานอกร้าน  พร้อมกับที่คุณนายื่นถุงใบนั้นมาให้



                “ฉันซื้อให้เธอนะ  รับไว้เถอะ”  เธอพูดพลางยัดใส่มือของเอก  



                “มันคืออะไรครับ”



                “เปิดดูสิจ๊ะ”  เมื่อเขาหยิบของข้างในออกมา  มันดูเหมือนจะเป็นหนังสัตว์อะไรสักอย่าง  แต่ดูมีค่าอย่างประหลาด



                “นี่เป็น  หนังมังกรรัดข้อมือ  มันเอาไว้สำหรับเพิ่มพลังของผู้ที่ใส่  แทบทุกคนที่นี่จะใส่มันหมด  เพียงแต่อาจจะเป็นหนังสัตว์ธรรมดา  แล้วแต่คนจะชอบ  หรือบางทีก็เป็นหนังประจำตระกูลไปเลย  ซึ่งจะตกทอดมาถึงลูกหลาน  ก็แตกต่างกันไป  นี่ไงฉันก็ใส่”  เธอพูดพลางยกข้อมือซ้ายให้ดู



                “นี่เป็นหนังนกพิราบเผาไฟและเคลือบด้วยทองคำฝังเพชร  ตั้งแต่ฉันจำความได้  ฉันก็ใส่ติดมาตลอด  มันน่าแปลกมากเลยที่ทองคำและเพชรพวกนี้ไม่เคยหลุดลอกไปไหน”  เธอมองมันอย่างรักมันมาก



                “เออ  คือผมคงจะรับหนังอะไรนี่ไม่ได้”



                “ทำไมล่ะจ๊ะ  ฉันอุตส่าห์ซื้อให้นะ”



                “คือมันดูมีค่ามากเกินไปน่ะครับ”



                “ถือว่าฉันซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้แล้วกัน  เมื่อถึงวันเกิดฉันจะได้ไม่ต้องซื้อให้  น่า  มาฉันใส่ให้”  ว่าแล้วเธอก็หยิบหนังมังกรรัดให้กับข้อมือขวาของเอก  มันใส่ได้พอดีเลย



                “ฉันคิดว่ามันน่าจะปรับได้พอดีกับคนใส่นะ  เธอถนัดขวาใช่ไหมจ๊ะ  ฉันคงเดาไม่ผิดสินะ”



                “ครับ  ผมขอบคุณมากนะครับสำหรับของชิ้นนี้”  พลางคิดว่าเขาจะตอบหาโอกาสตอบแทนเธอให้ได้



                “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ  เห็นไหมว่ามันดูเข้ากับเธอขนาดไหน  ฉันคิดไว้ไม่ผิดจริงๆ”  เธอว่าพลางมองมันเหมือนตกอยู่ในภวังค์



                “เออ  คุณนาครับ”  เธอสะดุ้งทันที



                “ทำไมจ๊ะ”



                “เปล่าครับ  เหมือนคุณจะจ้องมันนานแล้วน่ะครับ”



                “อ๋อ  ขอโทษทีจ้ะ  ตายจริง!  นี่ก็จะบ่ายแล้วนะ  เราไปหาอะไรทานกันเถอะ”  แล้วเธอก็ดึงเขาเข้าไปในร้านๆหนึ่ง  หลังจากที่ทานเสร็จ  เธอก็พาดูโน่นดูนี่อีกสักพัก  ก่อนจะกลับบ้าน  







                                                                       ********************