ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ...บิน...
เช้าวันรุ่งขึ้น..............
“เอกจ๊ะ ตื่นยัง วันนี้ฉันจะเข้าไปในตัวเมืองนะ เธอจะไปกับฉันไหม”
“ไปก็ได้ครับ ถึงยังไงผมก็ไม่มีอะไรทำ” ที่จริงเขาไม่อยากบอกเธอต่างหากว่าที่จริงเขาอยากอยู่กับเธอมากกว่า
“รีบๆหน่อยแล้วกันนะ เสื้อผ้าต่างๆอยู่ในตู้อ่ะจ้ะ เมื่อคืนฉันได้บอกเธอแล้ว”
“ผมเสร็จแล้วครับ” เขาพูดพลางเปิดประตูออกมา
“งั้นไปทานข้าวก่อนนะ แล้วค่อยไปกัน”
“เราจะไปกันยังไงครับ” เขาพูดขณะที่นั่งกินข้าวกันอยู่พลางคิดว่าตั้งแต่มาที่นี่เขายังไม่เห็นรถสักคันเลย
“ก็ไปโดยใช้เวทมนตร์ไง” เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเอก เธอก็รีบพูดต่อ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะเป็นคนสอนให้เอง เธออิ่มหรือยังล่ะจ๊ะ”
“อิ่มแล้วครับ” แล้วเธอก็เดินไปหยิบอะไรสักอย่างที่ห้องของเธอ เมื่อถือออกมาเขาก็เห็นว่าเป็นหนังสือเล่มขนาดประมาณฝ่ามือ
“นี่จ้ะ” แล้วเธอก็ยื่นหนังสือเล่มนั้นมาให้
“นี่คืออะไรครับ” เขาถามพลางรับมาดู
“นี่คือคัมภีร์สำหรับผู้ศึกษาเวทย์เล่ม1 ที่จริงนักเรียนปี1 ทุกคนต้องมีติดเอาไว้แต่เดี๋ยววันจันทร์เธอก็คงจะได้”
“ถึงผมได้ก็คงจะใช้ไม่เป็นอยู่ดี”
“ไม่มีอะไรมากหรอกจ้ะ ก็ฉันกำลังจะสอนให้เธออยู่นี่ไง อย่างแรกเมื่อเธอได้มันแล้วก็คือเปิดมัน เจ้าของเท่านั้นนะจ๊ะที่จะเปิดได้ เพราะหลังจากที่ลงทะเบียนเรียนแล้วเลขทะเบียนจะถูกลงอยู่ในนี้และมันได้ลงเวทมนตร์ไว้ให้คนที่มีเลขทะเบียนเหมือนมันเท่านั้นที่จะเปิดได้” เธอว่าพลางเปิดให้เขา
“หลังจากนั้นเธอต้องการจะรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์เรื่องอะไรก็บอกไปจ้ะ เช่น การเดินทาง” แล้วคัมภีร์ก็มีตัวหนังสือปรากฏมากมาย
“นี่เป็นวิธีการเดินทางว่ามีวิธีอย่างไรบ้าง อย่างที่เห็นนี่จะมี การหายตัว การบิน และการเคลื่อนที่ด้วยเวทมนตร์ ส่วนตัวหนังสือข้างหลังนี่ ก็จะเป็นการแนะนำแต่ละวิธีว่ามีข้อดีข้อเสียอะไรบ้าง เมื่อเลือกได้แล้วว่าจะใช้วิธีไหนก็บอกไป การบิน” แล้วหน้ากระดาษก็เปลี่ยนไปอีก แล้วเอกก็เห็นตัวอักษรอย่างหนึ่งซึ่งเขาไม่เคยเห็นรวมอยู่ด้วย
“เอ่อ คุณนาครับ”
“อะไรหรอจ๊ะ”
“คือตัวอักษรนี่ผมไม่เคยเห็น แล้วผมจะอ่านออกได้ไงครับเนี่ย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ตอนนี้ฉันจะอ่านให้ฟังไปก่อน เมื่อเธอได้เข้าเรียนแล้วก็จะอ่านออกเองแหละจ้ะ” เธอให้กำลังใจเขา
“พร้อมจะบินหรือยังจ๊ะ”
“พร้อมแล้วครับ”
“งั้นพูดตามฉันนะ โอ้ เทพธิดาแห่งสวรรค์...”
“โอ้ เทพธิดาแห่งสวรรค์...” เขาพูดตาม
“ขอจงมอบปีกให้กับข้า…”
“ขอจงมอบปีกให้กับข้า...”
“ผู้แสวงหาการบิน...”
“ผู้แสวงหาการบิน...”
“วิงส-ฟรอ-สกาย-ไฮ”
“วิงส-ฟรอ-สกาย-ไฮ”
เมื่อสิ้นเสียง เขารู้สึกคันๆที่ข้างหลังอย่างไรชอบกล เมื่อเขาหันไปมองนา เขาก็เห็นปีกสีขาวโผล่ออกมาที่ข้างหลังทั้งสองข้างของเธอ และเมื่อเขาหันไปมองตัวเองก็พบปีกสีขาวเช่นเดียวกัน
“ลองขยับปีกดูสิจ๊ะ” เธอว่าพลางทำให้ดู เขาลองใช้กล้ามเนื้อข้างหลังขยับ แต่ปีกของเขากระพือตั้งแต่เขาส่งความรู้สึกไปที่ข้างหลังแล้ว
“ไปกันเถอะจ้ะ” เธอว่าพลางเปิดประตู”
“เออ แล้วคัมภีร์นี่ละครับ”
“อ๋อ ฉันพอจะจำมนตร์ที่สำคัญบางอันได้แล้ว แต่เธอจะเอาไปด้วยก็ได้เผื่อเธอต้องการอยากรู้อะไรอีก”
“ให้ผมเอาไปเองหรอครับ”
“ใช่ เดี่ยวฉันจะเปิดให้เอง เรารีบไปกันเถอะ” เธอว่าพลางบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเอกจึงบินขึ้นไปบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อกี้มากนัก เป็นความรู้สึกที่สดชื่น เป็นอิสระ เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก็แน่ละสิ ใครจะบินได้บ้างในโลกที่เขาจากมาล่ะ เขาคิด
“คุณนาครับผมเห็นในคัมภีร์มันยังมีวิธีอื่นอีกนี่ครับ ทำไมไม่เลือกใช้วิธีอื่นล่ะครับ” เขาถาม แต่ในใจเขาคิดว่าถ้าเป็นเขา เขาก็คงจะเลือกวิธีนี้เช่นกัน
“เออ คือฉันใช้วิธีนี้ได้อย่างเดียวอ่ะ เพราะฉันก็เพิ่งจะเริ่มเรียนเหมือนกัน แล้วอีกอย่างนะวิธีอื่นต้องมีคนสอนด้วย เพราะว่ามันมีความผิดพลาดสูง ฉันคงจะทำเองไม่ได้ แต่วิธีนี้ฉันชอบที่สุดแล้วล่ะ”
“แล้วผมจะเรียนทันคนอื่นไหมเนี่ยครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ โรงเรียนเพิ่งเปิดได้แค่ 2 สัปดาห์เอง แล้วเราก็อยู่กันแค่ปี 1 ช่วงแรกเลยเป็นแค่การแนะนำก่อน ยังไม่ได้เรียนอะไรมาก”
“แล้วผมไม่มีเงินเลยแล้วจะเรียนที่นี่ได้หรอครับ เสื้อผ้าก็ไม่มี” เขาใจหายวูบเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“ที่นี่เรียนฟรีจ้ะ เสื้อผ้าต่างๆ รวมทั้งเครื่องแบบนักเรียนจะมีให้ทุกคน ไม่ต้องห่วง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็ต้องไปพักที่หอพักนักเรียนชายแล้ว ปกตินักเรียนทุกคนจะกลับบ้านได้สัปดาห์ละ 2 ครั้งในวันเสาร์-อาทิตย์ เป็นโรงเรียน ประจำเลยอ่ะนะ ฉันก็ต้องกลับไปพักที่หอเหมือนกัน ที่หอจะมีอาหารและเสื้อผ้าให้กับนักเรียนทุกคน เธอจึงไม่ต้องใช้เงิน ยกเว้นแต่ของฟุ่มเฟือยต่างๆที่ต้องซื้อหาเอง แล้วเงินนี่ก็จะหาได้จากงานต่างๆ ซึ่งสามารถเลือกทำได้ทั้งเสาร์-อาทิตย์ จะมีมาเสนอให้ตลอดล่ะจ้ะ รวมทั้งกิจกรรมในโรงเรียนและเกมที่เล่น ก็จะได้เงินเหมือนกันนะถ้าทำได้ตามที่กำหนด” เธอพูดรวดเดียวจบ
“ผมไม่มีบ้าน ผมขออยู่ที่โรงเรียนเลยได้เปล่าครับ”
“ก็บ้านฉันไงล่ะจ๊ะ เธอก็กลับมาพร้อมกับฉันเลยสิจ๊ะ แต่ถ้าจะอยู่ที่โรงเรียนก็ได้เพราะเขาไม่ได้บังคับให้ทุกคนต้องกลับ บางคนก็กลับเดือนละครั้งก็มี บางคนก็ปีหนึ่งเลยถึงจะกลับที เพราะบางคนอยู่ทำงานในวันหยุดตลอด อย่างเด็กผู้ชายนี่ส่วนมากก็จะติดเกม ก็จะทำงานเพื่อจะเอาไปซื้ออุปกรณ์ตกแต่งเกม เนื่องจากเงินที่ได้จากเกมมันก็ไม่ค่อยมาก ส่วนเด็กผู้หญิงก็จะเอาไปซื้อของใช้ต่างๆ นี่ฉันได้ยินมาจากคุณพ่ออ่ะจ้ะ” เธอบอก
“ที่นี่มีเกมด้วยหรอครับ” เขาคิดว่าที่อย่างนี้ไม่น่าจะมีเทคโนโลยีอะไรอย่างเช่นเกมเลย
“มีจ้ะ เกมพวกนี้เป็นเกมที่เอามาจากโลกที่เธออยู่น่ะ เป็นเทคโนโลยีเพียงไม่กี่อย่างหรอก ส่วนมากนักเรียนจะไปเล่นกันตอนเย็น ไปกันแทบทั้งโรงเรียนเลยอ่ะจ้ะ เพราะว่าอยู่ติดกับหอพักหรือไม่ก็ไปเล่นเพราะไม่มีอะไรทำ แล้วก็มีเรื่องอื่นๆอีกเธอก็ค่อยๆเรียนรู้กันไปแล้วกัน ตอนนี้ถึงเมืองแล้ว เดี๋ยวเราจะบินลงไปข้างล่างกันนะจ๊ะ”
เขามัวแต่ฟังนาพูดจนเพลิน เลยไม่ได้มองอย่างอื่นที่บนท้องฟ้ามีคนที่บินเหมือนเขากันมากมาย มีบางคนก็กำลังบินลงไป บางคนก็หิ้วอะไรเยอะแยะมากมายขึ้นมาแล้วก็บินจากไป ที่นี่ต่างไปจากธรรมชาติบ้านนา ที่นี่ส่วนใหญ่จะมีแต่ตึกกับบ้าน มีร้านขายของมากมาย เขาเห็นคนเดินอยู่ข้างล่างเพียบเลยเหมือนกับเป็นตลาดนัดอะไรสักอย่าง
“ลงไปกันเถอะจ้ะ” เธอว่าบอกบินลงไปข้างล่าง เขาจึงบินตามเธอลงไป
********************
“เอกจ๊ะ ตื่นยัง วันนี้ฉันจะเข้าไปในตัวเมืองนะ เธอจะไปกับฉันไหม”
“ไปก็ได้ครับ ถึงยังไงผมก็ไม่มีอะไรทำ” ที่จริงเขาไม่อยากบอกเธอต่างหากว่าที่จริงเขาอยากอยู่กับเธอมากกว่า
“รีบๆหน่อยแล้วกันนะ เสื้อผ้าต่างๆอยู่ในตู้อ่ะจ้ะ เมื่อคืนฉันได้บอกเธอแล้ว”
“ผมเสร็จแล้วครับ” เขาพูดพลางเปิดประตูออกมา
“งั้นไปทานข้าวก่อนนะ แล้วค่อยไปกัน”
“เราจะไปกันยังไงครับ” เขาพูดขณะที่นั่งกินข้าวกันอยู่พลางคิดว่าตั้งแต่มาที่นี่เขายังไม่เห็นรถสักคันเลย
“ก็ไปโดยใช้เวทมนตร์ไง” เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเอก เธอก็รีบพูดต่อ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะเป็นคนสอนให้เอง เธออิ่มหรือยังล่ะจ๊ะ”
“อิ่มแล้วครับ” แล้วเธอก็เดินไปหยิบอะไรสักอย่างที่ห้องของเธอ เมื่อถือออกมาเขาก็เห็นว่าเป็นหนังสือเล่มขนาดประมาณฝ่ามือ
“นี่จ้ะ” แล้วเธอก็ยื่นหนังสือเล่มนั้นมาให้
“นี่คืออะไรครับ” เขาถามพลางรับมาดู
“นี่คือคัมภีร์สำหรับผู้ศึกษาเวทย์เล่ม1 ที่จริงนักเรียนปี1 ทุกคนต้องมีติดเอาไว้แต่เดี๋ยววันจันทร์เธอก็คงจะได้”
“ถึงผมได้ก็คงจะใช้ไม่เป็นอยู่ดี”
“ไม่มีอะไรมากหรอกจ้ะ ก็ฉันกำลังจะสอนให้เธออยู่นี่ไง อย่างแรกเมื่อเธอได้มันแล้วก็คือเปิดมัน เจ้าของเท่านั้นนะจ๊ะที่จะเปิดได้ เพราะหลังจากที่ลงทะเบียนเรียนแล้วเลขทะเบียนจะถูกลงอยู่ในนี้และมันได้ลงเวทมนตร์ไว้ให้คนที่มีเลขทะเบียนเหมือนมันเท่านั้นที่จะเปิดได้” เธอว่าพลางเปิดให้เขา
“หลังจากนั้นเธอต้องการจะรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์เรื่องอะไรก็บอกไปจ้ะ เช่น การเดินทาง” แล้วคัมภีร์ก็มีตัวหนังสือปรากฏมากมาย
“นี่เป็นวิธีการเดินทางว่ามีวิธีอย่างไรบ้าง อย่างที่เห็นนี่จะมี การหายตัว การบิน และการเคลื่อนที่ด้วยเวทมนตร์ ส่วนตัวหนังสือข้างหลังนี่ ก็จะเป็นการแนะนำแต่ละวิธีว่ามีข้อดีข้อเสียอะไรบ้าง เมื่อเลือกได้แล้วว่าจะใช้วิธีไหนก็บอกไป การบิน” แล้วหน้ากระดาษก็เปลี่ยนไปอีก แล้วเอกก็เห็นตัวอักษรอย่างหนึ่งซึ่งเขาไม่เคยเห็นรวมอยู่ด้วย
“เอ่อ คุณนาครับ”
“อะไรหรอจ๊ะ”
“คือตัวอักษรนี่ผมไม่เคยเห็น แล้วผมจะอ่านออกได้ไงครับเนี่ย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ตอนนี้ฉันจะอ่านให้ฟังไปก่อน เมื่อเธอได้เข้าเรียนแล้วก็จะอ่านออกเองแหละจ้ะ” เธอให้กำลังใจเขา
“พร้อมจะบินหรือยังจ๊ะ”
“พร้อมแล้วครับ”
“งั้นพูดตามฉันนะ โอ้ เทพธิดาแห่งสวรรค์...”
“โอ้ เทพธิดาแห่งสวรรค์...” เขาพูดตาม
“ขอจงมอบปีกให้กับข้า…”
“ขอจงมอบปีกให้กับข้า...”
“ผู้แสวงหาการบิน...”
“ผู้แสวงหาการบิน...”
“วิงส-ฟรอ-สกาย-ไฮ”
“วิงส-ฟรอ-สกาย-ไฮ”
เมื่อสิ้นเสียง เขารู้สึกคันๆที่ข้างหลังอย่างไรชอบกล เมื่อเขาหันไปมองนา เขาก็เห็นปีกสีขาวโผล่ออกมาที่ข้างหลังทั้งสองข้างของเธอ และเมื่อเขาหันไปมองตัวเองก็พบปีกสีขาวเช่นเดียวกัน
“ลองขยับปีกดูสิจ๊ะ” เธอว่าพลางทำให้ดู เขาลองใช้กล้ามเนื้อข้างหลังขยับ แต่ปีกของเขากระพือตั้งแต่เขาส่งความรู้สึกไปที่ข้างหลังแล้ว
“ไปกันเถอะจ้ะ” เธอว่าพลางเปิดประตู”
“เออ แล้วคัมภีร์นี่ละครับ”
“อ๋อ ฉันพอจะจำมนตร์ที่สำคัญบางอันได้แล้ว แต่เธอจะเอาไปด้วยก็ได้เผื่อเธอต้องการอยากรู้อะไรอีก”
“ให้ผมเอาไปเองหรอครับ”
“ใช่ เดี่ยวฉันจะเปิดให้เอง เรารีบไปกันเถอะ” เธอว่าพลางบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเอกจึงบินขึ้นไปบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อกี้มากนัก เป็นความรู้สึกที่สดชื่น เป็นอิสระ เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก็แน่ละสิ ใครจะบินได้บ้างในโลกที่เขาจากมาล่ะ เขาคิด
“คุณนาครับผมเห็นในคัมภีร์มันยังมีวิธีอื่นอีกนี่ครับ ทำไมไม่เลือกใช้วิธีอื่นล่ะครับ” เขาถาม แต่ในใจเขาคิดว่าถ้าเป็นเขา เขาก็คงจะเลือกวิธีนี้เช่นกัน
“เออ คือฉันใช้วิธีนี้ได้อย่างเดียวอ่ะ เพราะฉันก็เพิ่งจะเริ่มเรียนเหมือนกัน แล้วอีกอย่างนะวิธีอื่นต้องมีคนสอนด้วย เพราะว่ามันมีความผิดพลาดสูง ฉันคงจะทำเองไม่ได้ แต่วิธีนี้ฉันชอบที่สุดแล้วล่ะ”
“แล้วผมจะเรียนทันคนอื่นไหมเนี่ยครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ โรงเรียนเพิ่งเปิดได้แค่ 2 สัปดาห์เอง แล้วเราก็อยู่กันแค่ปี 1 ช่วงแรกเลยเป็นแค่การแนะนำก่อน ยังไม่ได้เรียนอะไรมาก”
“แล้วผมไม่มีเงินเลยแล้วจะเรียนที่นี่ได้หรอครับ เสื้อผ้าก็ไม่มี” เขาใจหายวูบเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“ที่นี่เรียนฟรีจ้ะ เสื้อผ้าต่างๆ รวมทั้งเครื่องแบบนักเรียนจะมีให้ทุกคน ไม่ต้องห่วง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็ต้องไปพักที่หอพักนักเรียนชายแล้ว ปกตินักเรียนทุกคนจะกลับบ้านได้สัปดาห์ละ 2 ครั้งในวันเสาร์-อาทิตย์ เป็นโรงเรียน ประจำเลยอ่ะนะ ฉันก็ต้องกลับไปพักที่หอเหมือนกัน ที่หอจะมีอาหารและเสื้อผ้าให้กับนักเรียนทุกคน เธอจึงไม่ต้องใช้เงิน ยกเว้นแต่ของฟุ่มเฟือยต่างๆที่ต้องซื้อหาเอง แล้วเงินนี่ก็จะหาได้จากงานต่างๆ ซึ่งสามารถเลือกทำได้ทั้งเสาร์-อาทิตย์ จะมีมาเสนอให้ตลอดล่ะจ้ะ รวมทั้งกิจกรรมในโรงเรียนและเกมที่เล่น ก็จะได้เงินเหมือนกันนะถ้าทำได้ตามที่กำหนด” เธอพูดรวดเดียวจบ
“ผมไม่มีบ้าน ผมขออยู่ที่โรงเรียนเลยได้เปล่าครับ”
“ก็บ้านฉันไงล่ะจ๊ะ เธอก็กลับมาพร้อมกับฉันเลยสิจ๊ะ แต่ถ้าจะอยู่ที่โรงเรียนก็ได้เพราะเขาไม่ได้บังคับให้ทุกคนต้องกลับ บางคนก็กลับเดือนละครั้งก็มี บางคนก็ปีหนึ่งเลยถึงจะกลับที เพราะบางคนอยู่ทำงานในวันหยุดตลอด อย่างเด็กผู้ชายนี่ส่วนมากก็จะติดเกม ก็จะทำงานเพื่อจะเอาไปซื้ออุปกรณ์ตกแต่งเกม เนื่องจากเงินที่ได้จากเกมมันก็ไม่ค่อยมาก ส่วนเด็กผู้หญิงก็จะเอาไปซื้อของใช้ต่างๆ นี่ฉันได้ยินมาจากคุณพ่ออ่ะจ้ะ” เธอบอก
“ที่นี่มีเกมด้วยหรอครับ” เขาคิดว่าที่อย่างนี้ไม่น่าจะมีเทคโนโลยีอะไรอย่างเช่นเกมเลย
“มีจ้ะ เกมพวกนี้เป็นเกมที่เอามาจากโลกที่เธออยู่น่ะ เป็นเทคโนโลยีเพียงไม่กี่อย่างหรอก ส่วนมากนักเรียนจะไปเล่นกันตอนเย็น ไปกันแทบทั้งโรงเรียนเลยอ่ะจ้ะ เพราะว่าอยู่ติดกับหอพักหรือไม่ก็ไปเล่นเพราะไม่มีอะไรทำ แล้วก็มีเรื่องอื่นๆอีกเธอก็ค่อยๆเรียนรู้กันไปแล้วกัน ตอนนี้ถึงเมืองแล้ว เดี๋ยวเราจะบินลงไปข้างล่างกันนะจ๊ะ”
เขามัวแต่ฟังนาพูดจนเพลิน เลยไม่ได้มองอย่างอื่นที่บนท้องฟ้ามีคนที่บินเหมือนเขากันมากมาย มีบางคนก็กำลังบินลงไป บางคนก็หิ้วอะไรเยอะแยะมากมายขึ้นมาแล้วก็บินจากไป ที่นี่ต่างไปจากธรรมชาติบ้านนา ที่นี่ส่วนใหญ่จะมีแต่ตึกกับบ้าน มีร้านขายของมากมาย เขาเห็นคนเดินอยู่ข้างล่างเพียบเลยเหมือนกับเป็นตลาดนัดอะไรสักอย่าง
“ลงไปกันเถอะจ้ะ” เธอว่าบอกบินลงไปข้างล่าง เขาจึงบินตามเธอลงไป
********************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น