ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทางเดินชีวิตสายใหม่
“โห ทำไมโลกของคุณจึงสวยจังเลยล่ะครับ ดูสิครับมีทั้งต้นไม้นานาพันธุ์ สัตว์นานาชนิด บางชนิดผมจะไม่เคยเห็นเลยครับและผมก็คิดว่าคงจะไม่มีแน่ในโลกของผม” เขาตะลึงอีกครั้งเป็นรอบที่สองของวัน
“ดูดอกไม้ดอกนั้นสิคะ สวยจังเลย” เธอว่าพลางชี้ไปที่ดอกไม้ดอกหนึ่ง แล้วเขาก็เดินไปเด็ดมาให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ พวกเราอยู่กันแบบธรรมชาติ ไม่ค่อยชอบเทคโนโลยีสักเท่าไหร่เพราะเรามีเวทมนตร์กันอยู่แล้ว จะมีก็แต่บางที่น่ะค่ะที่ใช้เทคโนโลยีเหมือนกับโลกของคุณ เพราะต้องการเตือนให้ทุกคนรู้ว่าเราก็มีของแบบนี้อยู่บนโลกของเราเหมือนกัน” เธอเล่าให้เขาฟังพลางเดินนำไปตามถนน บางครั้งหยุดทักทายคนรู้จักบ้าง
“คุณอายุเท่าไหร่แล้วคะ ฉันคิดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน\"
“ผม 16 แล้วครับ แล้วคุณล่ะ”
“มิน่าล่ะ ฉันว่าแล้ว คือฉันก็จะ 16 เดือนหน้านี่แหละค่ะ งั้นคุณก็จะได้เรียนหนังสือชั้นเดียวกับฉันสินะ” เธอพูดอย่างดีใจ พลางคิดว่าขอให้ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเอกด้วยเถอะ
“ที่นี่มีโรงเรียนด้วยหรอครับ” เขาถามพลางมองหาอะไรสักอย่างที่แสดงให้เห็นว่าที่นี่มีโรงเรียน
“มีค่ะ มีอยู่แค่โรงเรียนเดียว ซึ่งอยู่ในตัวเมืองค่ะ แต่วันนี้เป็นวันเสาร์เลยยังไม่ต้องไปโรงเรียน จะว่าไปโรงเรียนนี่แหละค่ะที่เป็นอีกหนึ่งเทคโนโลยีที่อยู่ในโลกของเราน่ะค่ะ”
“แล้วที่นี่เรียนวิชาอะไรกันบ้างครับ” เขายังอยากรู้ว่าเมื่อมาที่นี่แล้วยังต้องเจอกะอะไรอีก
“ส่วนมากก็จะเกี่ยวกับเวทมนตร์น่ะค่ะ
“แล้วผมจะเรียนได้ไหมเนี่ย ผมยังไม่รู้จักอะไรที่เกี่ยวกับเวทมนตร์เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวจะช่วยคุณด้วยอีกแรง”
พวกเขาเดินเล่นกันอีกนานพลางคุยกันเรื่องธรรมชาติต่างๆนานา ทั้งคู่เพลินมากจนไม่มีใครรู้เวลาเลยจนดึกมากแล้ว
“คุณจะกลับยังคะ ฉันเริ่มง่วงแล้ว” เธอพูดพลางหาวออกมา
“เอาสิครับ ผมก็รู้สึกเพลียๆด้วยเหมือนกัน”
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางกลับบ้าน ประตูแห่งโลกใหม่ได้เปิดออก ทางเดินชีวิตสายใหม่ของเอกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
********************
“ดูดอกไม้ดอกนั้นสิคะ สวยจังเลย” เธอว่าพลางชี้ไปที่ดอกไม้ดอกหนึ่ง แล้วเขาก็เดินไปเด็ดมาให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ พวกเราอยู่กันแบบธรรมชาติ ไม่ค่อยชอบเทคโนโลยีสักเท่าไหร่เพราะเรามีเวทมนตร์กันอยู่แล้ว จะมีก็แต่บางที่น่ะค่ะที่ใช้เทคโนโลยีเหมือนกับโลกของคุณ เพราะต้องการเตือนให้ทุกคนรู้ว่าเราก็มีของแบบนี้อยู่บนโลกของเราเหมือนกัน” เธอเล่าให้เขาฟังพลางเดินนำไปตามถนน บางครั้งหยุดทักทายคนรู้จักบ้าง
“คุณอายุเท่าไหร่แล้วคะ ฉันคิดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน\"
“ผม 16 แล้วครับ แล้วคุณล่ะ”
“มิน่าล่ะ ฉันว่าแล้ว คือฉันก็จะ 16 เดือนหน้านี่แหละค่ะ งั้นคุณก็จะได้เรียนหนังสือชั้นเดียวกับฉันสินะ” เธอพูดอย่างดีใจ พลางคิดว่าขอให้ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเอกด้วยเถอะ
“ที่นี่มีโรงเรียนด้วยหรอครับ” เขาถามพลางมองหาอะไรสักอย่างที่แสดงให้เห็นว่าที่นี่มีโรงเรียน
“มีค่ะ มีอยู่แค่โรงเรียนเดียว ซึ่งอยู่ในตัวเมืองค่ะ แต่วันนี้เป็นวันเสาร์เลยยังไม่ต้องไปโรงเรียน จะว่าไปโรงเรียนนี่แหละค่ะที่เป็นอีกหนึ่งเทคโนโลยีที่อยู่ในโลกของเราน่ะค่ะ”
“แล้วที่นี่เรียนวิชาอะไรกันบ้างครับ” เขายังอยากรู้ว่าเมื่อมาที่นี่แล้วยังต้องเจอกะอะไรอีก
“ส่วนมากก็จะเกี่ยวกับเวทมนตร์น่ะค่ะ
“แล้วผมจะเรียนได้ไหมเนี่ย ผมยังไม่รู้จักอะไรที่เกี่ยวกับเวทมนตร์เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวจะช่วยคุณด้วยอีกแรง”
พวกเขาเดินเล่นกันอีกนานพลางคุยกันเรื่องธรรมชาติต่างๆนานา ทั้งคู่เพลินมากจนไม่มีใครรู้เวลาเลยจนดึกมากแล้ว
“คุณจะกลับยังคะ ฉันเริ่มง่วงแล้ว” เธอพูดพลางหาวออกมา
“เอาสิครับ ผมก็รู้สึกเพลียๆด้วยเหมือนกัน”
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางกลับบ้าน ประตูแห่งโลกใหม่ได้เปิดออก ทางเดินชีวิตสายใหม่ของเอกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
********************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น