ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเริ่มต้นหรือจุดจบ
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็พบตัวเองอยู่ในห้องๆหนึ่ง ซึ่งทาห้องด้วยสีขาว เขารีบลุกขึ้นเดินสำรวจห้องทันที แต่เขาก็พบว่าสิ่งที่ปลุกเขาลุกขึ้นมาก็คือเสียงคนข้างนอกห้อง
“ให้เขาพักที่นี่ก่อนเถอะนะคุณพ่อ รอให้เขาหายดีก่อน” เสียงหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังพูด
“ลูกแน่ใจหรอว่าจะให้เขาพักที่นี่ เขาเป็นใครมาจากไหนลูกก็ไม่รู้นะลูก” เสียงผู้ชายผู้เป็นพ่อพยายามอธิบาย
“นะพ่อนะ อีกไม่กี่วันเขาก็คงจะหายดี แล้วก็จะกลับไปพักที่หอชายก็ยังได้ ขอแค่ไม่กี่วันเอง”เสียงลูกพยายามอ้อนวอน
“เฮ้อ ลูกหนอลูก ก็ได้ตามใจเจ้า ดูแลเขาด้วยล่ะกัน งั้นเดี๋ยวพ่อไปก่อนล่ะ” พ่อยอมตามเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของลูก
“ขอบคุณค่ะพ่อ” ลูกดีใจมาก
สักพักก็มีเสียงเคาะประตูที่ห้องเขา ยังไม่ทันที่จะหันกลับไปดู เสียงหญิงสาวคนเมื่อกี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“นายกำลังทำไรน่ะ” เธอพูด
“อ๋อ กำลังสำรวจดูว่าที่นี่ที่ไหน” เขาตอบกลับไป พลางหันไปมองหญิงสาวตรงหน้า เขาตะลึงจนพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอสวยมากๆเลย เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยเท่านี้มาก่อน
“เออ.....” เขาพูดไม่ออก
“ทำไมหรอจ๊ะ” หญิงสาวตรงหน้ายิ้มให้ยิ่งทำให้เธอน่ารักเข้าไปใหญ่
“อ๋อๆ เปล่าๆ ไม่มีอะไร” เขาตอบขณะยังจ้องมองเธออยู่
“เธออย่ามอฉันอย่างนั้นสิ ฉันชื่อนานะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอบอกอย่างเขินๆ
“ผมชื่อเอก ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” ตอนนี้เขาหันกลับมาที่ห้องเหมือนเดิม
“พอจะอยู่ได้ไหม ฉันหมายถึงว่าห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก” เธอถาม
“อยู่ได้อยู่แล้วครับ ข้าวของที่นี่มีมากกว่าบ้านผมซะอีก แล้วตกลงที่นี่คือที่ไหนหรอครับ” เขารู้สึกว่าตัวเขาเองยังไม่รู้อะไรเลย
“ที่นี่คือบ้านของฉันเอง เธอทะลุมิติเข้ามาในโลกของเรา โลกที่มีชื่อว่า เวิลล์ออฟดรีม อืม ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ” เธอบอกพลางครุ่นคิด
“แล้วผมมาที่นี่ได้ไงครับ”
“ฉันก็ไม่รู้นะ แต่ฉันเคยได้ยินมาเหมือนกันนะเรื่องแบบนี้ ว่าแต่เธอไปโดนไรมาหรอถึงได้บาดเจ็บ ฉันเห็นเธอนอนสลบอยู่ถนนหน้าบ้านฉัน ฉันก็เลยพาเธอเข้ามา”
“ผมโดนรถชนมาน่ะครับ ถ้างั้นก็แสดงว่าคุณเป็นคนรักษาให้ผม แต่ทำไมผมไม่เห็นแผลเลย หรือว่า... ผมจะสลบไปเป็นเดือน”
“ไม่ใช่ๆ” เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“แล้วทำไมหรอครับ” เขายังสงสัยไม่หาย
“ก็ฉันกับพ่อช่วยกันใช้เวทมนตร์รักษาให้เธอน่ะสิ ทำให้ไม่เหลือร่องรอยของบาดแผล” เธอตอบเหมือนกับเป็นเรื่องปกติ ซึ่งสำหรับเอกแล้วมันไม่ใช่เรื่องปกติอย่างที่คิด
“หา เวทมนตร์” เขาตกใจจนตะโกนออกมาเสียงดัง
“อ้าว ทำไมหรอ เธอก็มีเวทมนตร์นี่นา” เธอก็ยังไม่รู้ว่าเอกตกใจเรื่องอะไร
“หา ผมมีเวทมนตร์” ตอนนี้เขาแทบจะลงไปชักได้อยู่แล้ว หรือถ้าคิดอีกที เขาว่าเธออาจจะสติไม่ดีก็ได้ แล้วเรื่องบาดแผลเขาล่ะ
“ใช่ เธอถึงข้ามมิติมาได้ไง ถ้าไม่มีเวทมนตร์เธอก็ข้ามมิติมาไม่ได้แต่ดูเธอยังไม่รู้เรื่องเวทมนตร์เลยนี่ แสดงว่าต้องมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ทำให้เวทมนตร์ในตัวเธอแสดงออกมา แล้วส่งเธอข้ามมิติมา” เธอบอกขณะกำลังคิดอะไรสักอย่าง
“เท่าที่ผมพอจำได้ สิ่งสุดท้ายที่เกิดขึ้นกับผมก็คือรถชนผมจนกระเด็นไปอยู่ข้างทาง อ๋อ แล้วผมก็เห็นแสงอะไรแวบๆอยู่ข้างบนก่อนที่ผมจะไม่รู้สึกอะไรอีกเลย” เขาบอกพลางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“งั้นทฤษฎีของฉันก็พอจะเข้าเค้า เออ เราเลิกคิดกันดีกว่า ไปทานอาหารกันก่อนเถอะ ฉันอุตส่าห์ทำเองเลยนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเดินเล่นต่อ” เธอชวน
“ก็ดีครับ ผมเริ่มชักหิวแล้วเหมือนกัน” เขาพูดพลางเดินตามเธอไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“อาหารน่าทานจังเลยครับ แล้วคุณพ่อคุณไปไหนหรอครับทำไมไม่มาทานด้วยกันล่ะครับ”
“คุณพ่อต้องออกไปทำงานทุกวันเลยค่ะขนาดเสาร์-อาทิตย์ยังไม่เว้น” เธอบ่นให้ฟัง
“อาหารอร่อยมากเลยครับ ผมยังไม่เคยทานอะไรอร่อยเท่านี้มาก่อนเลยครับ” เขาชมตามความจริง
“เดี๋ยวทานเสร็จฉันจะพาคุณไปเดินเล่นข้างนอกเองนะคะ” เธอรีบพูดกลบเกลื่อน เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดชมเธอได้ขนาดนี้
********************
“ให้เขาพักที่นี่ก่อนเถอะนะคุณพ่อ รอให้เขาหายดีก่อน” เสียงหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังพูด
“ลูกแน่ใจหรอว่าจะให้เขาพักที่นี่ เขาเป็นใครมาจากไหนลูกก็ไม่รู้นะลูก” เสียงผู้ชายผู้เป็นพ่อพยายามอธิบาย
“นะพ่อนะ อีกไม่กี่วันเขาก็คงจะหายดี แล้วก็จะกลับไปพักที่หอชายก็ยังได้ ขอแค่ไม่กี่วันเอง”เสียงลูกพยายามอ้อนวอน
“เฮ้อ ลูกหนอลูก ก็ได้ตามใจเจ้า ดูแลเขาด้วยล่ะกัน งั้นเดี๋ยวพ่อไปก่อนล่ะ” พ่อยอมตามเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของลูก
“ขอบคุณค่ะพ่อ” ลูกดีใจมาก
สักพักก็มีเสียงเคาะประตูที่ห้องเขา ยังไม่ทันที่จะหันกลับไปดู เสียงหญิงสาวคนเมื่อกี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“นายกำลังทำไรน่ะ” เธอพูด
“อ๋อ กำลังสำรวจดูว่าที่นี่ที่ไหน” เขาตอบกลับไป พลางหันไปมองหญิงสาวตรงหน้า เขาตะลึงจนพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอสวยมากๆเลย เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยเท่านี้มาก่อน
“เออ.....” เขาพูดไม่ออก
“ทำไมหรอจ๊ะ” หญิงสาวตรงหน้ายิ้มให้ยิ่งทำให้เธอน่ารักเข้าไปใหญ่
“อ๋อๆ เปล่าๆ ไม่มีอะไร” เขาตอบขณะยังจ้องมองเธออยู่
“เธออย่ามอฉันอย่างนั้นสิ ฉันชื่อนานะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอบอกอย่างเขินๆ
“ผมชื่อเอก ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” ตอนนี้เขาหันกลับมาที่ห้องเหมือนเดิม
“พอจะอยู่ได้ไหม ฉันหมายถึงว่าห้องนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก” เธอถาม
“อยู่ได้อยู่แล้วครับ ข้าวของที่นี่มีมากกว่าบ้านผมซะอีก แล้วตกลงที่นี่คือที่ไหนหรอครับ” เขารู้สึกว่าตัวเขาเองยังไม่รู้อะไรเลย
“ที่นี่คือบ้านของฉันเอง เธอทะลุมิติเข้ามาในโลกของเรา โลกที่มีชื่อว่า เวิลล์ออฟดรีม อืม ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ” เธอบอกพลางครุ่นคิด
“แล้วผมมาที่นี่ได้ไงครับ”
“ฉันก็ไม่รู้นะ แต่ฉันเคยได้ยินมาเหมือนกันนะเรื่องแบบนี้ ว่าแต่เธอไปโดนไรมาหรอถึงได้บาดเจ็บ ฉันเห็นเธอนอนสลบอยู่ถนนหน้าบ้านฉัน ฉันก็เลยพาเธอเข้ามา”
“ผมโดนรถชนมาน่ะครับ ถ้างั้นก็แสดงว่าคุณเป็นคนรักษาให้ผม แต่ทำไมผมไม่เห็นแผลเลย หรือว่า... ผมจะสลบไปเป็นเดือน”
“ไม่ใช่ๆ” เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“แล้วทำไมหรอครับ” เขายังสงสัยไม่หาย
“ก็ฉันกับพ่อช่วยกันใช้เวทมนตร์รักษาให้เธอน่ะสิ ทำให้ไม่เหลือร่องรอยของบาดแผล” เธอตอบเหมือนกับเป็นเรื่องปกติ ซึ่งสำหรับเอกแล้วมันไม่ใช่เรื่องปกติอย่างที่คิด
“หา เวทมนตร์” เขาตกใจจนตะโกนออกมาเสียงดัง
“อ้าว ทำไมหรอ เธอก็มีเวทมนตร์นี่นา” เธอก็ยังไม่รู้ว่าเอกตกใจเรื่องอะไร
“หา ผมมีเวทมนตร์” ตอนนี้เขาแทบจะลงไปชักได้อยู่แล้ว หรือถ้าคิดอีกที เขาว่าเธออาจจะสติไม่ดีก็ได้ แล้วเรื่องบาดแผลเขาล่ะ
“ใช่ เธอถึงข้ามมิติมาได้ไง ถ้าไม่มีเวทมนตร์เธอก็ข้ามมิติมาไม่ได้แต่ดูเธอยังไม่รู้เรื่องเวทมนตร์เลยนี่ แสดงว่าต้องมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ทำให้เวทมนตร์ในตัวเธอแสดงออกมา แล้วส่งเธอข้ามมิติมา” เธอบอกขณะกำลังคิดอะไรสักอย่าง
“เท่าที่ผมพอจำได้ สิ่งสุดท้ายที่เกิดขึ้นกับผมก็คือรถชนผมจนกระเด็นไปอยู่ข้างทาง อ๋อ แล้วผมก็เห็นแสงอะไรแวบๆอยู่ข้างบนก่อนที่ผมจะไม่รู้สึกอะไรอีกเลย” เขาบอกพลางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“งั้นทฤษฎีของฉันก็พอจะเข้าเค้า เออ เราเลิกคิดกันดีกว่า ไปทานอาหารกันก่อนเถอะ ฉันอุตส่าห์ทำเองเลยนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเดินเล่นต่อ” เธอชวน
“ก็ดีครับ ผมเริ่มชักหิวแล้วเหมือนกัน” เขาพูดพลางเดินตามเธอไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“อาหารน่าทานจังเลยครับ แล้วคุณพ่อคุณไปไหนหรอครับทำไมไม่มาทานด้วยกันล่ะครับ”
“คุณพ่อต้องออกไปทำงานทุกวันเลยค่ะขนาดเสาร์-อาทิตย์ยังไม่เว้น” เธอบ่นให้ฟัง
“อาหารอร่อยมากเลยครับ ผมยังไม่เคยทานอะไรอร่อยเท่านี้มาก่อนเลยครับ” เขาชมตามความจริง
“เดี๋ยวทานเสร็จฉันจะพาคุณไปเดินเล่นข้างนอกเองนะคะ” เธอรีบพูดกลบเกลื่อน เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดชมเธอได้ขนาดนี้
********************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น