Memory in my dream (เมโมรีอินมายดรีม)

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

                ก๊อกๆๆ



                “เอกเสร็จยังลูก  สายแล้วนะลูก  เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน”  เสียงๆหนึ่งดังลอดประตูเข้ามา  แม้จะไม่ได้บอกว่าใครพูด  แต่คนในห้องกลับรู้ทันทีว่าเป็นเสียงใครเพราะได้มีเสียงตอบกลับออกมาว่า



                “ครับแม่  จะเสร็จแล้วครับ  น้องตื่นยังอ่ะครับ”



                “แม่ก็กำลังจะไปดูนี่แหละ  ลูกจัดการตัวเองให้เสร็จแล้วกัน”  



                สักพักเขาก็เดินลงไปข้างล่าง



                “แม่ครับวันนี้ผมต้องรีบไปโรงเรียน  เผื่อมีงานอะไรอีกน่ะครับ”



                “แล้วจะไม่กินข้าวก่อนหรอ”



                “ไม่อ่ะครับ  ผมไปก่อนนะครับ”  แล้วเขาก็หยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกจากบ้านไป



                “แหม  ขยันจริงๆเลยลูกเรา”  แม่รำพึง



                ...ที่โรงเรียน…



                “เฮ้ยเอกทำไมวันนี้นายมาช้าล่ะ”  นพพูด



                “วันนี้ฉันตื่นสายอ่ะ”  เขาตอบไป



                “เออๆไม่เป็นไร  ทีแรกฉันกะจะชวนนายไปเล่นกันตอนเช้า  งั้นไปเล่นกันตอนเย็นก็แล้วกัน”  นพพูด



                “ฉันว่าไม่ต้องรอถึงเย็นหรอก  พวกเราก็โดดเรียนกันไปเล่นเลยสิ”  ปอนด์ว่า



                “ฉันว่ารอถึงเย็นน่ะดีแล้ว  ไม่ต้องถึงขั้นต้องโดดเรียนหรอก”  เขาค้าน



                “แต่ฉันว่าโดดเรียนก็ดีนะ  ฉันชักจะทนรอถึงเย็นไม่ไหวแล้วล่ะ”  ก้องสนับสนุน



                “แต่ฉันว่าไม่ดี”  เอกกับนพพูดพร้อมกัน



                “ทำไมล่ะ”  ปอนด์กับก้องถามพร้อมกัน



                “ก็โดดเรียนแล้วมันเสียเวลาเรียนนี่หว่า  ไม่เอาอ่ะ  ฉันกลัวไม่ผ่านชั้น”  นพพูด



                “โถ่  ตาขาว”  ปอนด์ว่า



                แล้วในช่วงเช้าของวันนั้น  ปอนด์กับก้องก็ไม่พูดอะไรกับเอกและนพเลย



                “เฮ้ยก้อง  พวกมันสองคนไม่โดดก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลยนี่หว่า”  ปอนด์ว่า



                “เออใช่  งั้นพวกเราโดดกันเองก็ได้  จริงมั้ย”  ก้องว่า



                “ใช่ฉันเห็นด้วย”  ปอนด์ก็คิดอย่างนั้นอยู่แล้ว  แล้วเขาสองคนก็ตกลงกันว่าจะโดดเรียน



                ขณะที่ปอนด์และก้องกำลังจะปีนกำแพงหนีเรียน



                “เฮ้ยพวกนายกำลังจะทำอะไรกันน่ะ”  นพร้องถาม  เมื่อเห็นปอนด์และก้องด้อมๆมองๆอยู่ข้างกำแพงโรงเรียน



                “เรื่องของพวกเราไม่เกี่ยวกับพวกนาย”  ปอนด์ตอบกลับไป



                “นายกำลังจะโดดเรียนกันใช่ไหมเนี่ย  แล้วถ้าอาจารย์รู้เข้าล่ะ”  เอกว่า



                “อาจารย์จะรู้ได้ไงถ้าไม่มีใครไปบอก”  ก้องว่าพลางมองเอกกับนพ  แล้วปอนด์กับก้องก็เริ่มปีนกำแพงขึ้นไป



                “เฮ้ยพวกเธอกำลังจะทำอะไรกันน่ะ  กำลังจะหนีเรียนกันใช่ไหม””  มีเสียงผู้หญิงพูดขึ้นจากทางด้านหลัง



                “แก้วไม่ต้องมายุ่ง  เรื่องของพวกเรา  เธอไม่เกี่ยว”  นพเป็นคนพูดกลับไป



                “ฉันจะไปฟ้องอาจารย์ว่าเธอสี่คนหนีเรียน”  แก้วพูดพลางพาอ้อวิ่งหนีไปฟ้องอาจารย์ด้วยกัน



                “อ้าวพวกเราซวยด้วยแล้วไง”  เอกว่า



                “เรื่องของพวกนาย  ฉันไปก่อนล่ะ”  ปอนด์ตะโกนมาจากอีกด้านหนึ่งของกำแพง



                “เฮ้ยๆ  รอก่อนสิ  เอก!  พวกเราคงต้องไปด้วยแล้วล่ะ  ยังไงอาจารย์ก็คงจะรู้แล้ว”  ประโยคหลังนั้นนพหันมาพูดกับเอก  แล้วทั้งคู่ก็ปีนกำแพงออกไปเหมือนปอนด์กับก้อง



                “อ้าวพวกนายจะไปด้วยหรอ”ก้องถามเมื่อเห็นเอกกับนพกระโดดลงมาจากกำแพง



                “เออสิ”  นพบอก



                “ไปกันเหอะ  เดี๋ยวคนอื่นเห็น”  ปอนด์ว่าขณะดูต้นทางอยู่



                เมื่อทั้งหมดวิ่งมาถึงร้านเกมส์  ก็รีบวิ่งกรูกันเข้าไปในร้านทันที  พร้อมกับนั่งเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์กันอย่างเมามัน  จนไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดกำลังจะเกิดขึ้น



                “เฮ้  ทุกคนพอกันเถอะ  พวกเราเล่นกันมา 6 ชั่วโมงแล้วนะ  นี่ก็จะทุ่มแล้ว  ฉันเริ่มตาลายแล้วล่ะ”  เอกว่าพลางขยี้ตา



                “เออๆ  งั้นพอก็ได้” ปอนด์ว่าตาม



                ขณะที่ออกมาจากร้านเขารู้สึกคล้ายจะมึนๆ  แล้วก็ตาลายด้วย



                “ฉันรู้สึกมึนๆยังไงไม่รู้ล่ะ”  เขาว่า



                “งั้นพวกเราแยกกันตรงนี้ละกัน  กลับไปพักผ่อนซะเอก”  นพบอกพลางมองเอกอย่างเป็นห่วง  เขาพยักหน้า  พร้อมกับที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน



                ขณะที่เขากำลังจะข้ามถนนนั่นเอง  ความที่เขามึนหัวและตาลายทำให้เขาพลาดมองไม่เห็นรถที่วิ่งอยู่ริมๆถนน  เมื่อเขาก้าวไปได้ยังไม่ถึง 3 ก้าว  รถก็ชนเขากระเด็นไปอยู่ข้างทาง  แล้วสติของเขาก็ดับวูบลง





                           ********************