คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 5 end
5 ปีต่อมา
“พี่ซองกยู!”
“หืม ว่าไงครับ”
“มาเลี้ยงลูกหน่อยสิคะ ดูสิงอแงจะให้ปะป๊าอุ้ม”
“หืม.. ไหนคลานมาหาปะป๊าสินาบี”
เด็กน้อยคลานเตาะแตะไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างสูงของคนเป็นพ่ออย่าว่าง่าย
ร่างสูงหยิกพวงแก้มสีอมชมพูของเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูพร้อมกับอุ้มขึ้นมากอดฟัดอย่างมันเขี้ยว
“ฮ่าๆ น่ารักที่สุดครับเด็กดีของป๊า” ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยชมลูกสาววัยแปดเดือน ซึ่งกำลังเป็นวัยหัดคลาน ภาพรวมของครอบครัวคิมซองกยูนั้นช่างดูมีความสุข ต่างจากนัมอูฮยอนราวฟ้ากับดิน
ครอบครัวของเขาดูมีความสุขดีนะ.. เขาจะรู้รึเปล่าว่าผมกำลังมองเขาอยู่
นี่แหละครับ คนที่บอกรักผมเมื่อห้าปีที่แล้วที่ชิงช้าสวรรค์ ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดถึงแต่เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยซักนิด ผมไม่รู้ว่าเขายังคิดถึงผม แบบที่ผมคิดถึงเขารึเปล่า แต่ในความจริงเขาจะคิดถึงผมทำไมจริงไหม ในเมื่อเขามีครอบครัวที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ตั้งแต่เขากลับไปอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อคิมฮยอนอา เขาก็ตั้งใจทำงานมากขึ้น จนได้เลื่อนตำแหน่งไปเป็นถึงหัวหน้าแผนก แถมยังมีลูกอีกตั้งหนึ่งคน
ร่างบางพาหัวใจที่บอบช้ำของตัวเองขึ้นแท็กซี่กลับไปยังคฤหาสน์ของมยองซู ดวงตาที่เคยสดใสของอูฮยอนบัดนี้กลายเป็นเพียงแววตาเศร้าๆเหม่อลอย ร่างบางมองไปนอกกระจกรถ พบเพียงผู้คนมากมายเดินเบียดกันบนฟุตบาท มีทั้งคนที่ล้ม คนที่กำลังก้าวเดินต่อ เมื่อคิดสะท้อนกลับมาถึงตัวเอง อูฮยอนกลับคิดว่าเขาไม่เหลือใคร ‘คิมซองกยู’ คนที่เขาเคยคิดว่ามีอยู่ มันกลับกลายเป็นเพียงภาพที่ร่างไว้ ไม่มีการวาดต่อใดๆทั้งสิ้น และไม่มีวันที่นัมอูฮยอนจะกลับไปวาดมันได้ต่อ.. ทั้งที่เขายังต้องการ
“ไปไหนมา” เสียงทุ้มของคิมมยองซูทำให้ผมใจสั่นด้วยความกลัว ใช่แล้วล่ะ.. ผมกลัวเขา..
“เปล่าซะหน่อย”
“แน่ใจหรอ นึกว่าไปส่องไอ้ซองกยูนั่นมา เหอะ นี่มัน5ปีแล้วนะนัมอูฮยอน”
“จะกี่ปีฉันก็ไม่มีวันมีความสุขถ้าไม่มีเขาอยู่ข้างๆ”
ผมพยายามเดินหนีออกไปให้พ้นๆคนที่ชื่อมยองซู แต่ก็ดันถูกเขาคว้าข้อมือของผมไว้ได้ทัน
“ปล่อยนะเว้ย!”
“หึ ”
ร่างโปร่งบีบข้อมือของผมแน่น ผมรู้สึกว่ามันเจ็บมาก เจ็บกว่าทุกครั้งที่เขาเคยทำ ผมพยายามแกะมือสกปรกนี่ออกไป แต่ผมกลับสู้แรงมยองซูไม่ได้เลยซักนิด แรงผลักของเขาทำให้ผมเซตกบันไดไปหลายขั้น
“หมอครับ! อูฮยอนเป็นยังไงบ้างครับ”
“เอ่อ.. หมอเสียใจด้วยนะครับ นัมอูฮยอน.. เป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว ขึ้นอยู่กับคุณนะครับ ว่าจะให้เขาหายใจอยู่ต่อไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย.. กับ ส่งเขาไปสู่สุคติ”
แอนด์แคนยูสมาย นีกาวอนฮาจันนา นีกาพาราจันนา~~
เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องที่เขาคุ้นตาพร้อมเสียงเรียกเข้าดังขึ้นจนเจ้าของต้องรีบหยิบมันขึ้นมาแล้วกดรับสายทันที
“หืมว่าไงมยองซู”
ร่างสูงนั่งคุกเข่าลงที่หน้าหลุมศพ มีป้ายชื่อคนที่เขาคุ้นเคยติดอยู่ ต่อให้ซองกยูเสียใจมากขนาดไหน เสียน้ำตากี่หยด เขาก็ไม่มีวันทำให้นัมอูฮยอนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แน่นอนว่าร่างสูงรู้สึกผิดไม่น้อย ถ้าเขาไม่จากอูฮยอนไป ถ้าเขาไม่หวั่นไหวกับสิ่งหนึ่งง่ายๆถ้าเขาไม่เพียงแค่หวงหนังสือเล่มเก่า อูฮยอนคงจะไม่ทุกข์ทรมาณแบบนี้
“อูฮยอน.. พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะครับ”
เส้นผมหนาปลิวตามสายผมที่พัดผ่านมา บรรยากาศที่สุสานช่างเงียบเหงาเหลือเกิน แต่ซองกยูกลับคิดว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวเพียงลำพัง..
‘พี่ซองกยู.. ฮึก ผมอยู่นี่ไง ทำไมพี่มองไม่เห็นผม หันมาสิ! หันมามองผม’
ความคิดเห็น