คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 Don't go
แอนด์แคนยูสมาย นีกาวอนฮาจันนา นีกาพาราจันนา~~
“ยอโบเซโย..”
“ว่าไงซองกยู”
“หืม? คุณเป็นใคร?”
“ฉันชื่อมยองซู เป็นคู่หมั้นของนัมอูฮยอน”
ร่างสูงนิ่งเงียบไปซักพัก คำพูดเหล่านี้มันทิ่มแทงหัวใจของเขา ทำไมอูฮยอนไม่เคยบอกเขา หรือเขากำลังโดนหลอก ซองกยูพยายามรวบรวมสติแล้วสนทนากับคนในสายต่อ
“แล้วมาบอกผมทำไม? ต้องการอะไรครับ”
“ก็แค่.. ต้องการให้นายเอาอูฮยอนมาคืนฉัน ส่วนนาย.. ก็จะได้ฮยอนอาคืนไป”
“ว่าไงนะ!! ฮยอนอาอยู่กับนาย! นายอยู่ที่ไหนมยองซู!! นายอยู่ที่ไหน!!”
“ฮ่าๆ เอาเป็นว่านายมาเจอฉันที่สวนสนุกเวลาหกโมงเย็นแล้วกันนะซองกยู หึ.. ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอะไร ‘แฟน ’ของนาย”
ตู้ด.. ตู้ด.. ตู้ด..
หัวใจของผมมันชาไปหมด มันมีทั้งความกลัวปะปนอยู่กับความกล้า มยองซูนั่นคือใคร เขาตามหาฮยอนอาเจอได้ยังไง ฮยอนอา.. แฟนสาวของผม เขาหายไปตั้งแต่3ปีที่แล้ว แล้วจู่ๆทำไมถึงไปอยู่กับมยองซูนั่นได้!
“พี่กินนี่มะ” มือเล็กๆของนัมอูฮยอนยื่นถั่วลันเตาจ่อที่ปากซองกยู
ร่างสูงรับมันมาเคี้ยวในปากและกลืนลงไปอย่างฝืดคอ
เขาจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้.. เขาเองต่างหากที่เป็นตัวต้นปัญหา
มันสับสนอย่างบอกไม่ถูก ในใจเขาตอนนี้.. รักแต่เพียงอูฮยอน แต่ทำไมลืมฮยอนอาไม่ได้เลย
“เฮ้ เหม่ออะไรอ่ะ ขนมไม่อร่อยหรอ” ร่างเล็กเบะปากน้อยๆ
ยิ่งซองกยูมอง.. มองอูฮยอนที่กำลังทำท่าทางน่ารักแบบนี้ มองเท่าไหร่เขาก็ไม่เบื่อ เขาทิ้งอูฮยอนไม่ลงจริงๆ อูฮยอนคือคนที่เขาต้องปกป้อง
“ถ้าไม่พูดด้วยจะไม่รักแล้วนะ!” ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามาฟัดแก้มแรงๆ
“พูดสิครับ พี่พูดกับเราแน่นอน” นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาอยู่ในที่สาธารณะเขาอาจจะจับอูฮยอนมาจูบแล้วก็ได้! แต่ก็อดเกรงใจคนบนรถไม่ได้เลยน่ะสิ
“เย้! ถึงซะที”
“ใจเย็นๆครับคนสวย”
มือหนายีผมคนตัวเล็กเบาๆซองกยูอดไม่ได้ที่จะไม่หอมแก้มคนรักอย่างมันเขี้ยวเมื่ออูฮยอนแสดงท่าทางน่ารักออกมา
“พี่ซองกยู~ ผมอยากเล่นชิงช้าสวรรค์” ร่างเล็กออดอ้อนคนตัวสูง
เมื่อปฏิเสธไม่ได้ก็ควรที่จะอนุญาต แล้วร่างสูงก็จูงมือคนตัวเล็กเดินเข้าไปซื้อตั๋วที่หน้าชิงช้าสวรรค์ก่อนจะโอบไหล่ร่างเล็กขึ้นไปนั่งอย่างปลอดภัย
“ชิงช้าเริ่มหมุนแล้วนะอูฮยอน” ร่างสูงดึงคนตัวเล็กมานั่งคร่อมบนตักเพราะกลัวอูฮยอนจะซนจนทำให้เกิดอุบัติเหตุ
“อ่า พี่ซองกยู” ร่างบางก้มหน้างุด
“ว่าไงครับหืม”
“พี่รักผมรึเปล่า”
อูฮยอนรู้สึกได้ว่าตอนนี้ซองกยูเอาคางมาเกยที่ไหล่ของตน ร่างบางจึงขยับห่างนิดๆ แต่ก็ถูกแขนแกร่งของร่างสูงกอดไว้แน่น
“รักสิครับ พี่รักอูฮยอนนะ”
“พี่พูดจริงใช่ไหม”
น้ำตาแห่งความดีใจไหลรินลงมาเปรอะใบหน้าหวาน จนทำให้ร่างสูงต้องจูบซับมันอย่างช่วยไม่ได้
“อย่าร้องไห้นะครับคนดี.. พี่จะไม่ทิ้งเรานะ”
นาฬิกาข้อมือของคิมซองกยูปรากฏเวลา 18:00 แล้ว แต่ร่างสูงยังจูงมือคนตัวเล็กเดินชมเครื่องเล่นไปเรื่อย จนถึงสวนดอกไม้ที่นั่น มองไปทางไหนในที่แห่งนั้นทั้งคู่ก็พบแต่ความสวยงาม กลิ่นดอกกุหลาบอ่อนๆลอยมาแตะจมูก มันสดชื่นที่สุด ในวันหยุดแบบนี้ถ้าเขาได้มาชมที่นี่บ่อยๆมันคงจะดีไม่น้อย
แอนด์แคนยูสมาย นีกาวอนฮาจันนา นีกาพาราจันนา~~
“ยอโบเซโย..”
“ว่าไงคิมซองกยู” คนปลายสายหัวเราะในลำคอเบาๆ
“มีอะไร”
“อ้าว นี่นายลืมไปแล้วหรอหืม”
“อ่อ.. ยัง” ซองกยูบีบมือร่างบางแน่น ทำอูฮยอนหันมามองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ พี่ซองกยูของเขาในตอนนี้เป็นอะไรกัน? อารมณ์ไม่ดี? หรือจะเกิดอะไรขึ้น?
“หันหลังกลับมาสิ ฉันอยู่ข้างหลังนาย”
สัญชาตญาณทำให้ผมต้องหันไปข้างหลังตามที่ปลายสายบอกอย่างรวดเร็ว ผมอยู่ห่างจากคิมมยองซูประมาณ 100 เมตร ภาพที่เห็นในตอนนี้คือผู้ชายที่มีนามว่าคิมมยองซูกำลังโอบไหล่แฟนของผม .. คิมฮยอนอา ในใจของผมร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก อยากจะเดินเข้าไปซัดหน้าเจ้านั่นหลายๆหมัด
ไม่สิ.. ผมจะหวงผู้หญิงคนนั้นทำไมในเมื่อความจริงผมรักนัมอูฮยอน
..ทำไมต้องหวง
..ทำไมยังรัก
“พี่ซองกยู.. ผมว่าเราไปกันเถอะ”
มือเล็กถูกส่งมาจับมือร่างสูงไว้ คนตัวเล็กพยายามดึงร่างสูงออกไปจากที่นี่ เขารู้ดี เขากำลังพบเจอคนที่เขาไม่อยากเจอหน้า ‘คิมมยองซู’ คนที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต..
ร่างสูงพยายามฉุดมือร่างเล็กไว้ไม่ให้เดินหนีไปทางไหน พร้อมกับจูงมือร่างเล็กเข้าไปสู้หน้าคนอีกฝั่งที่กำลังกวักมือเรียกอย่างท้าทาย แต่ก็ต้องถูกคนตัวเล็กรั้งไว้อยู่ดี
“พี่ซองกยู.. อย่าไป.. อย่าไป”
คำขอร้องของนัมอูฮยอน ต่อให้มันจะดังไปถึงนอกโลก เมื่อมันถึงจุดนี้แล้ว ยังไงซองกยูก็จะไม่ยอมฟัง
ร่างสูงยืนนิ่งไปไม่นานก็ส่งมืออีกข้างมาก็แกะมือเล็กออกจากข้อมือของเขาพร้อมสะบัดทิ้งทั้งที่ในใจคิดว่าเขาทิ้งนัมอูฮยอนไม่ลงแน่นอน แต่.. ผู้หญิงคนนั้นคือคนสำคัญของเขา
“พี่ขอโทษนัมอูฮยอน..”
ร่างเล็กยืนมองแผ่นหลังผู้ที่เดินก้าวจากเขาไปช้าๆ ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตาที่พลั่งพลูเอ่อล้น คิมซองกยู.. คนที่บอกรักเขา เพียงแค่เวลาไม่นานเขาก็เดินจากไปเสียแล้ว ร่างทั้งร่างที่ทรุดลงกับพื้นหญ้ามีร่างโปร่งของคิมมยองซูมาช่วยพยุงไว้ เขากำลังพยายามพาร่างเล็กกลับไปอยู่ในที่ของเขา
ไม่..
ไม่มีทางที่นัมอูฮยอนจะกลับไป
“พี่ซองกยู!! พี่ซองกยู!!” ร่างบางตะโกนสุดเสียง พยายามดิ้นสู้แรงคิมมยองซู
ร่างสูงที่เดินจากไปโดยมีผู้หญิงคนนึงยืนอยู่เคียงข้าง เขาเพียงแต่หันมามองด้วยหางตาเท่านั้น และคิมมยองซูไม่ละความพยายามที่จะฉุดดึงร่างเล็กขึ้นบนรถคันหรู
อูฮยอนสู้สุดชีวิตแล้ว เขาไม่อยากไปไหนอีกแล้ว สิ่งที่ต้องการอย่างเดียวคือการอยู่เคียงข้างคิมซองกยู มีคิมซองกยูอยู่ข้างๆ
“พี่ซองกยู! พี่ซองกยู! กลับมานะ!!!!”
“หยุดร้องได้แล้วนัมอูฮยอน!”
ร่างบางทำได้เพียงนอนร้องไห้เสมอมา คิมซองกยู คนที่เขารัก คนที่เขาหวง คนที่อูฮยอนคิดว่าจะปกป้องเขาไปได้ตลอดชีวิต
ความคิดเห็น