คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 Who?
ร่างสูงเดินมาจนถึงหน้าห้องนอนของตัวเองก่อนจะค่อยออกแรงดันประตูออก พร้อมกับวางร่างเล็กลงบนเตียงพร้อมกับดึงมาห่มออกมาห่มให้ มือหนาถูกวางลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออุณภูมิในร่างกายของคนตัวเล็กสูงมาก
“เฮ้ย นี่ตัวร้อนขนาดนี้เลยหรอ โธ่เป็นภาระจริงๆเลย งั้นขอเช็ดตัวให้หน่อยแล้วกันนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็รีบเตรียมกะละมังใส่น้ำกับผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ ชุบน้ำบิดหมาดๆ
เขาพอจะรู้วิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นอะไรพวกนี้อยู่หรอกนะ เพียงแต่ไม่เคยทำให้ใครก็เท่านั้นเอง
ร่างสูงวางผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กลงบนหน้าซีดๆก่อนจะจัดการเช็ดจนทั่วใบหน้า เลื่อนลงมาถึงลำคอขาวและแขนเรียวเล็กทั้งสองข้าง
แต่มันยังไม่หมดแค่นี้นี่สิ ผู้หญิง?คนนี้ตัวร้อน ผมต้องเช็ดตัวให้เธอ ต้องเช็ดตัวให้เธอจริงๆงั้นหรอ!?!?
ถึงกับต้องรีบวางผ้าเช็ดหน้านั่นลงแล้วย้ายมือมากุมขมับตัวเองแทน แน่นอนว่าร่างสูงหนักใจที่ต้องมาเช็ดตัวให้ผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก
“ ม.. มยองซู ไม่! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ร่างเล็กบนเตียงดิ้นขลุกขลักพูดจาอะไรไม่ได้ศัพท์
ซองกยูรีบคว้าร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็วเพื่อเป็นสัญญาณให้ร่างเล็กว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย คนตัวสูงตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นภาพที่มีคนตัวเล็กเตะถีบอากาศอยู่บนเตียงของเขา
“อ้าวเฮ้ย!ใจเย็นๆ ไม่มีหรอกมิงซูไรนั่น ไม่ต้องกลัวนะ” ซองกยูกอดปลอบคนตัวเล็กพร้อมลูบผมนุ่มสีน้ำตาลอย่างอ่อนโยน
ผู้หญิงที่มาเป็นภาระให้ผมดูแลตอนนี้เขารู้สึกตัวแล้วล่ะครับ แต่ยังละเมอเพ้อถึงใครอยู่ก็ไม่รู้ น่ารำคาญชะมัด เธออาจจะคิดว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่นั่นมันไม่ใช่ความจริงนี่นา นี่มันบ้านผมนะแล้วในเมื่อมันคือบ้านของผม มันก็ต้องมีแค่ความอบอุ่นจากผุ้ชายอบอุ่นอย่างผมอยู่เท่านั้น
“ห ห๊ะ?..” ทันทีที่ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาเห็นร่างสูงกำลังกอดตัวเองอยู่ ทั้งเท้าทั้งศอกทั้งหมัดก็รัวใส่คนตัวสูงอย่างแรง
“โอ้ย!! เฮ้ยพอ หยุดเดี๋ยวนี้!” ร่างสูงรีบคว้ามือเล็กทั้งสองข้างรวบติดกันแล้วมัดด้วยสายชาร์ตโน๊ตบุ๊คที่วางอยู่ข้างๆเตียง
แต่แล้วคนตัวเล็กก็ยังไม่หยุดอาละวาดใส่เขาเสียทีและแล้วเมื่อร่างสูงหมดความอดทนร่างสูงจึงขึ้นคร่อมทับคนตัวเล็กทันที
“นี่ คุณเป็นใครทำไมถึงมานอนหมดสติที่หน้าบ้านผม”
“ไม่รู้โว้ยยย! แล้วแกเป็นใครไอ้มนุษย์ไร้ตา!”
“จะบ้ารึไง! ผมมีตานะเว้ย งั้นจะช่วยคุณได้ยังไง”
“ไม่รู้แหละ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ก็เห็นไม่สบายอยู่ ไม่อยากพักผ่อนรึไงเล่ายัยบ้า”
“แล้วแกเป็นใครมารบกวนเวลาพักผ่อนชั้นทำไมเล่า! นี่หรอคนอยากช่วยเหลือ ตื่นมาก็เห็นนายกอดชั้นอยู่แบบนี้จะไม่ให้ชั้นคิดได้ยังไงว่านายกำลังคิดทำอะไรคนหมดสติอยู่”
“โธ่คุณ ใครจะอยากทำอะไรคุณซะที่ไหนล่ะ ก็เห็นนอนดิ้นเหมือนคนจะตาย แถมยังเรียกชื่อใครก็ไม่รู้ ขืนทนมองแบบนั้นก็กลัวคุณจะฟัดผ้าห่มผมขาดก่อนน่ะสิ ”
“ชั้นไม่ฟัดผ้าห่มโหลๆแบบนี้หรอกโว้ยยย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้ตาเล็ก!!”
“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกผมก่อนว่าเป็นใคร มาจากไหน แล้วมาอยู่หน้าบ้านผมได้ยังไง?”
“ไม่รู้! นายนั่นแหละลักพาตัวชั้นมา แล้วก็จะ.. ฮึ้ยย ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ”
“โหยอย่ามาสำคัญตัวไปหน่อยเลย นมก็แบนขนาดนี้นะเจ๊”
“ใช่สิก็ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย!”
“อ้าว.. นี่ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ อย่าบอกนะว่านายมองชั้นว่าเป็นผู้หญิง แหมไม่แปลกใจเลย ตาเล็กขนาดเนี้ย”
“ตาเล็กอย่างเดียวแล้วกันน่า แล้วนี่จะตอบผมได้รึยังว่าเป็นใคร”
“อื้มๆๆ ชั้นชื่อนัมอูฮยอน เ ป็ น ผู้ ช า ย ! อายุ23 แล้วนายอ่ะตาเล็ก”
“มีชื่ออยู่หรอกน่า ไม่ต้องมาเรียกตาเล็กหรอก ผมชื่อคิมซองกยู อายุ25”
“งี้ก็เป็นพี่ชั้นสิ”
“รู้งี้ก็ดีแล้ว ต่อไปต้องเรียกพี่ว่าพี่ เข้าใจมั๊ยครับคนดี?” คนข้างบนยักคิ้วอย่างกวนประสาท
ผมไม่น่าพูดคำนั้นออกไปเลยถ้ารู้ว่าต้องโดนฝ่ามือพิฆาตจากคนใต้ร่างของผม ไม่รู้ว่าแกะมือออกได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ช่างเถอะครับ เจ็บนี้แปบเดียวเดี๋ยวก็หาย T_T
“เออ เรียกก็ได้ แล้วจะให้แทนตัวว่าไงอ่ะ” ร่างบางขำนิดๆขณะที่เห็นผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจากมือนิ่มๆเมื่อกี้ที่ฟาดมายังหัวของผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“อะไร ยังต้องหาคำแทนตัวอีกหรอหืม พูดอย่างกับจะมาอยู่กับผม”
“อือ ก็ใช่น่ะสิ ชั้นไม่มีที่ไปนี่นา”
“เฮ้ย ได้ไง นี่มันบ้านผมนะ ไม่ขออนุญาตกันหน่อยล่ะ”
“ก็ขออยู่นี่ไงไอ้ตะ.. พี่ๆๆ เออพี่นั่นแหละ นัมขออยู่ด้วยน้า” ผมนิ่งคิดอยู่ซักพักก่อนจะเปิดปากพูดออกไป
“คงจะได้นะ แต่มีข้อแม้ว่าต้องช่วยทำงานบ้าน ทำอาหารให้ก็แล้วกัน”
“ก็ได้วะ แล้วเรื่องเสื้อผ้าล่ะ”
“ก็ใส่เสื้อพี่ไปก่อน”
“โอเค พี่ซองกยูใจดีที่สุด!”
“เออๆ อย่ามาปากหวานหน่อยเลยเมื่อกี้ยังด่าพี่ไอ้ตาเล็กอยู่เลย” มือหนายีผมนุ่มอย่างมันเขี้ยวแล้วหอมแก้มนุ่มนั่นไปหนึ่งฟอดใหญ่
คนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว แน่นอนว่านัมอูฮยอนมองซองกยูเป็นแค่พี่ แต่ร่างบางก็แอบเขินนิดๆ เขาไม่ได้โดนหอมแก้มมานานแล้วนี่นา
เมื่อร่างสูงมองนาฬิกาอีกครั้งก็ปรากฏเวลาเกือบจะตีสามแล้ว เขาต้องพักผ่อนถึงแม้ว่าพรุ่งนี้ซองกยูจะเข้าบริษัทเวลาบ่ายๆ ก็ตาม
FARRY
ความคิดเห็น