คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :: HOST 03 (end)
03
“ราฮีคะ หนูอยากกินไอติมรสอะไร” จงอินถามเด็กหญิงวัย 2 ขวบครึ่งที่อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนด้วยมือข้างเดียว นิ้วเล็กชี้ไปที่ไอศกรีมหลายสีสันตรงหน้าจนสุดท้ายเขาต้องเป็นคนเลือกรสชาติให้กับหลานสาวด้วยตัวเอง “เอาเรนโบว์สองครับ”
ไม่นานก็ได้ไอศกรีมโคนตามที่สั่ง จงอินรับมาให้ราฮีก่อนจะจ่ายเงินแล้วถือไอศกรีมอีกโคนไว้ในมือที่ว่างอยู่
“ราฮีกินสองอันเลยหรอเรา” คนมาใหม่เข้ามาถามเด็กน้อยอย่างหยอกเย้าพรางเช็ดคราบไอศกรีมที่เลอะตามปากเล็กๆให้ จงอินมองคนตัวผอมที่มาเล่นกับหลานสาวเขาที่บ้านบ่อยจนสนิทกัน จะว่าไปเซฮุนก็ช่วยเลี้ยงราฮีตั้งแต่เล็กๆเหมือนกันนะ
“ผมซื้อให้คุณต่างหาก” หัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับส่งไอศกรีมอีกอันให้ เซฮุนรับไปอย่างไม่อิดออดก่อนจะหันมายิ้มจนตาปิดเมื่อจงอินรั้งเอวเขาเข้าไปโอบอย่างที่ชอบทำประจำ บางทีก็นึกสงสัยว่าไม่เมื่อยแขนบ้างหรือไงนะทั้งที่มือนึงก็อุ้มหลานสาวเอาไว้อยู่แท้ๆยังจะมาโอบเอวเขาอีก
2 ปีแล้วที่ทั้งสองทำความรู้จักกันในฐานะโอเซฮุนและคิมจงอิน ไม่ใช่โฮสต์กับลูกค้าเหมือนแต่ก่อน พวกเขาเรียนรู้ชีวิตและนิสัยของกันและกันไปเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบและไม่หวือหวาอะไร ซึ่งเซฮุนก็ชอบที่จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน เขาได้รู้จักคิมจงอินมากขึ้น ได้รู้ว่าชายหนุ่มที่เร่าร้อนและเจ้าเล่ห์ตอนเป็นโฮสต์นั้น จริงๆแล้วเป็นคนที่อบอุ่นและเอาใจใส่กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
จงอินไม่ยอมมี ‘เซ็กส์’ กับเขาเพราะถือว่าตอนนี้เรากำลังศึกษาดูใจกันอย่างจริงจัง ไม่ใช่แค่อยากได้แต่ร่างกาย ซึ่งเรื่องนี้เซฮุนว่ามันค่อนข้างไร้สาระไปหน่อยเพราะไหนๆก็มีอะไรเกินเลยไปแล้ว จะมาถือเอาตอนนี้มันสายไปหน่อยไหม เซฮุนก็รู้สึกร้อนรุ่มทุกครั้งเวลาเราอยู่ด้วยกันสองต่อสอง และบรรยากาศมันพาไปเสียเหลือเกิน แต่หนุ่มน้อยของเขากลับมีศีลธรรมขึ้นมาเสียเต็มอกหลังจากเลิกทำงานโดยใช้ร่างกาย 2 ปีมานี้ระหว่างเราไม่มีอะไรมากกว่าจูบเลย เพราะอย่างนั้นมันทำให้เซฮุนรู้สึกเก็บกด และถ้าความอดทนเขาขาดผึงเมื่อไหร่จงอินคงได้โดนเขาปลุกปล้ำขึ้นมาซักวันแน่ๆ
"ราฮีมาหาแม่มาลูก" จงอินหอมแก้มหลานสาวฟอดใหญ่แม้แก้มใสจนเห็นเส้นเลือดนั้นจะเต็มไปด้วยกลิ่นของไอศกรีมเรนโบว์ ก่อนจะส่งเธอให้กับพี่สาว เขายิ้มให้พี่เขยที่ยืนมองอยู่ไม่ห่างด้วยความรู้สึกขอบคุณที่ดูแลพี่สาวของเขาเป็นอย่างดี
"เอ้า ไอ้ลูกชาย วันนี้ไม่ไปทำงานหรอ" เซฮุนโค้งให้กับคิมคังอิน ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นพ่อของจงอิน ตอนนี้คังอินดูแข็งแรงมากขึ้นหลังจากรักษาตัวมาเป็นเวลานาน จะไม่ให้แข็งแรงขึ้นได้ยังไงในเมื่อลูกๆคอยแต่จะกำชับเรื่องให้ดูแลสุขภาพ ให้หมั่นออกกำลังที่ไม่หนักจนเกินไป รวมไปถึงเรื่องอาหารการกิน
"วันนี้หยุดครับ จะไปส่งเซฮุน คงจะกลับพรุ่งนี้" ชายวัยกลางคนยิ้มกริ่มอย่างรู้ทันลูกชาย ไอ้เสือตัวแสบของเขา เป็นปกติไปเสียแล้วที่เซฮุนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคิม บางวันร่างบางก็จะมาเล่นกับราฮีที่บ้านหรือไม่ก็ค้างที่นั่นถ้าไม่มีงานที่บริษัท บางทีเจ้าลูกชายก็ไปค้างที่คอนโดเซฮุน เป็นอันว่ารู้กัน
คังอินรู้สึกขอบคุณเจ้าลูกชายและเซฮุนทุกครั้งที่พยายามดิ้นรนหาเงินค่ารักษาเพื่อยืดอายุของเขาให้ยาวไปอีกหลายปีเพื่อได้เห็นความเติบโตของลูกหลาน เซฮุนเหมือนผู้มีพระคุณที่หยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้ มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปอยาางราบรื่น แต่จงอินกับเซฮุนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทุกครั้งที่พ่อภูมิใจในตัวลูกชายอย่างเขาและให้เกียรติเซฮุนเเหลือเกินทั้งๆที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนั้นเลย แต่ถึงกระนั้นเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วพวกเขาก็ขอกลืนความลับเรื่องการได้มาของเงินและงานที่จงอินเคยทำลงไปให้หมด ให้มันตายไปพร้อมกับพวกเขาได้เลยยิ่งดี
ตอนนี้ชายหนุ่มทำงานสุจริตและทำให้พ่อภูมิใจในตัวเขาจริงๆได้แล้ว จงอินเปิดอะคาเดมี่สอนเต้นและทำงานเบื้องหลังทั้งแต่งเนื้อร้องทำนองเพลง รวมไปถึงคิดท่าเต้นให้กับศิลปินตามแต่ต้นสังกัดนั้นๆจะจ้าง ซึ่งมันค่อนข้างประสบความสำเร็จมากทีเดียว เหมือนร่างกายและจิตใจได้รับการชำระล้างเพราะมันเคยสกปรก ในความคิดของคนบางคนการเป็นโฮสต์มันอาจไม่ใช่เรื่องเลวร้ายขนาดนั้น มันไม่ใช่เรื่องผิดหากมองในแง่ของธุรกิจ แต่ในเรื่องของศีลธรรมแล้วมันไม่ถูกต้อง
.
.
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดหรูใจกลางกรุงโซลของรองประธานโอ นอกจากบ้านจงอินจะไม่ไกลจากที่นี่มากแล้วที่มาถึงไวขนาดนี้เพราะชายหนุ่มผิวแทนนั่นแหละ... ถ้าเรียกว่าตีนผีคงไม่ผิด ไม่รู้จะรีบอะไรขนาดนั้น
เห็นจงอินทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพรางหลับตาลงราวกลับกำลังให้เวลาตัวเองได้หยุดพักจากความเหนื่อยล้าซึ่งเกิดจากการทำงาน เปิดตู้เย็นหยิบกระป๋องเบียร์ไปให้เพื่อเอาใจเสียหน่อย
ชายหนุ่มรู้สึกถึงความเย็นจัดที่แนบลงมาบนแก้มเขาก่อนจะลืมตามองประป๋องเบียร์ที่โชว์อยู่ตรงหน้า จงอินรับมันมาเปิดก่อนจะรั้งเอวบางให้มานั่งข้างกัน เขารู้สึกขอบคุณจริงๆที่เซฮุนเข้ามาในชีวิต พอได้รู้จักกันมากขึ้นคนตัวบางไม่ใช่คุณใจแตกอย่างที่เขาเคยคิดเลย เซฮุนช่างเอาใจและทำให้เขาสบายใจเสมอยามที่เหนื่อยล้าหรือมีปัญหาอีกคนก็จะคอยอยู่ข้างๆไม่ไปไหน
"ขอบคุณนะครับ"
"หืม?"
"ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง"
"รำลึกความหลังอีกแล้วหรอ" เซฮุนพูดติดตลกก่อนจะคว้าเอากระป๋องเบียร์ในมืออีกคนมากระดกบ้าง แต่ก็ได้แค่อึกเดียวเท่านั้นแหละจงอินก็แย่งมันกลับไป
จงอินยกเบียร์ในมือขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดเมื่อเซฮุนออดอ้อนเขาโดยการเอนหัวมาซบลงที่ไหล่แกร่ง ความซุกซนเริ่มขึ้นมือเจ้าของกลีบปากนุ่มจรดลงบนลำคอของเขาพร้อมกับดูดดึงเบาๆ คลอเคลียขึ้นมาที่สันกรามน่าหลงใหลจนเจ้าของต้องเชิดหน้าเพื่อให้คนตัวบางลิ้มลองได้ถนัด
เซฮุนเปลี่ยนไปนั่งทับตักจงอินเอาไว้พร้อมกับบดเบียดกายเข้าหา มือหนากำกระป๋องว่างเปล่าแน่นอย่างอดกลั้นจนมันบุบคามือ
พอจงอินเรียนจบก็ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังนานๆทีถึงจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน ถามเหตุผลว่าทำไมถึงต้องทำงานหนักขนาดนั้นเจ้าตัวก็ตอบกลับมาว่าจะหาเงินมาคืนเขา ถึงแม้เซฮุนจะไม่ได้ต้องการแต่จงอินพูดจริงทำจริง ตลอดระยะเวลาสองปีชายหนุ่มคืนเงินเขาเกือบครบแล้ว เขาไม่สบายใจที่จะรับมันแต่ถ้าไม่รับจงอินก็คงไม่สบายใจเหมือนกัน
"ว๊า คอนายเป็นรอยซะแล้ว" มองรอยจางๆที่คอสีแทนซึ่งเขาเผลอดูดดึงแรงไปหน่อยจนเกิดเป็นสีแดงจ้ำ มองย้อนกลับไปก็นึกขำ ก็คนที่ใช้โค้ดเนมว่าไคห้ามไม่ให้เขาทำรอยนี่นา ตอนนี้แหละเป็นเวลาของเซฮุนแล้ว
จงอินหัวเราะในลำคอกับประโยคนั้น ใบหน้าของคนที่อยู่ห่างจากเขาเพียงแค่คืบไม่ได้สำนึกผิดตามคำพูดหรือสิ่งที่ทำไปเลยสักนิด
มือที่ยังคงกำกระป๋องเบียร์อยู่รั้งคนบนร่างให้ลงมารับจูบก่อนที่มืออีกข้างจะบีบเฟ้นก้อนเนื้อนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ร่างบางครางอื้ออึงในลำคอเมื่อคนเจ้าเล่ห์ดูดดึงริมฝีปากของเขาแรงๆ จากนั้นลิ้นร้อนก็เข้ามากวาดน้ำหวานอย่างเอาแต่ใจ เอียงหน้าปรับองศาแล้วหยอกเย้าตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ปลายลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันอย่างโหยหาจนลืมแทบหายใจ วันนี้แหละที่ความอดทนเขาได้ขาดผึงแล้ว และถึงแม้จงอินจะหยุดกลางครันเขาก็จะไม่ยอม
ผละริมฝีปากออกมามองกลีบปากนุ่มบวมเจ่อด้วยฝีมือตัวเอง ก่อนจะกดย้ำบดเบียดริมฝีปากหนาลงไปอีกครั้ง คราวนี้เซฮุนเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาก่อนเพราะร่างหนาเอาแต่ป้อนจูบร้อนแรงจนเขาหายใจไม่ทัน วินาทีต่อมาก็ต้องยกแขนเรียวโอบลำคออีกฝ่ายเอาไว้เมื่อจงอินเป็นฝ่ายมุดเข้ามาในเสื้อของเขาเสียเองหลังจากถูกกระตุ้นเพียงเล็กน้อย
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คนดีมีศีลธรรมอย่างจงอินคงไม่ทำแบบนี้แน่ๆ แต่นี่ถือเป็นสัญญาณที่ดีทีเดียว
CUT Scene
(อ่านฉากคัทได้ที่ไบโอทวิต @_huayong นะคะ)
คนตัวบางหดคอหลบหนีสัมผัสชื้นแฉะจากริมฝีปากหนาที่จงใจก่อกวนให้เขาตื่น เหลือบมองนาฬิกาบนกำแพงสีขาวสะอาดตา เวลาแปดโมงเช้าแบบนี้มันเร็วเกินไปที่จะต้องตื่นขึ้นมา เมื่อเทียบกับความเหนื่อยล้าหลังจากผ่านสมรภูมิรบมาหลายครั้ง
เซฮุนเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขาหรือคนที่โอบกอดเขาอยู่ตอนนี้กันแน่ที่เก็บกดมากกว่ากัน
"อย่ากวนสิ ฉันอยากนอน" จงอินหัวเราะในลำคอ คุณหนูโอก็เป็นอย่างนี้เสมอ อยากได้อะไรก็ต้องได้ เสียงกลั้วหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกกลับไปเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นเซฮุนยังทุ่มเงินเพื่อให้เขานอนอยู่ด้วยจนถึงเช้าอยู่เลย แต่ตอนนี้อีกคนกลับอยากนอนมากกว่าตื่นมามอร์นิ่งคิสกับเขาเสียอย่างนั้น
"เมื่อคืนคุณยังไม่ได้ตอบคำถามผม"
"ค่อยคุยกันได้มั้ยจงอิน" เซฮุนพลิกตัวเข้าหาชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าพรางสอดแขนกอดรอบเอวหนาอย่างออดอ้อน ตอนนี้เขาอยากนอนในอ้อมกอดอุ่นๆนี้มากกว่าจะตื่นเต็มตาเพื่อมาตอบคำถามที่อีกฝ่ายสงสัย
ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มอ่อนโยนก่อนจะหอมเรือนผมนุ่มสลวยด้วยความรักใคร่ "ถ้าคุณตอบคำถามแล้วผมจะไม่กวนคุณ"
"อืม.. ว่ามาสิ" จงอินมองเปลือกตาสีอ่อนที่เจ้าของคงเหนื่อยล้ามากจริงๆถึงได้ไม่ยอมเผยดวงตาซึ่งประกายแววระยิบระยับน่าหลงไหลให้เขาได้เห็น
"คุณร้อนแรงแต่ก็หวงตัว คุณเห็นพวกโฮสต์เป็นของเล่นและไม่คิดจะหลับนอนด้วย..." ชายหนุ่มผิวแทนสูดหายใจเข้าปอดเมื่อดวงตาใสราวกลับลูกแก้วไม่ถูกบดบังด้วยเปลือกตาอีกต่อไป และตอนนี้ตาคู่นั้นกำลังจ้องมาที่เขาตาไม่กระพริบ "...แต่ทำไมคุณกลับทุ่มเงินให้ผม ที่ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากโฮสต์คนอื่นเลย"
"..."
เซฮุนไม่ได้ตอบในทันที เขาก้มหน้างุดมองแผ่นอกเปลือยเปล่านิ่งเป็นที่ยึดสายตา คนรอคำตอบกลับรู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมา ในหัวครุ่นคิดว่าคำถามนี้จะทำให้ร่างบางไม่พอใจหรือเปล่า ทั้งที่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว และเซฮุนก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับเขา
จงอินยังจำคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางได้อย่างขึ้นใจ
'ในเมื่อเรายังไม่รู้จักกันและกันดี ต่อจากนี้เรามาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่ได้ไหม? ในฐานะคิมจงอินและโอเซฮุน'
'ฉัน...ไม่ได้บังคับนะ' น้ำเสียงหวานหูแผ่วเบาเหมือนกับเสียงหัวใจของคนพูดที่รู้สึกเจ็บหน่วงขึ้นมา 'นายยังเด็ก ยังต้องเจอคนอีกมากมาย... นายก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงและฉันก็รู้ว่านายคงไม่ได้รู้สึกเหมือนฉัน ฮ่าๆ ฉันเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้ว เอาเป็นว่า.. ลืมมันไปเถอะ'
'โชคดีนะ จงอิน' หัวใจกระตุกวูบแปลกๆเมื่อเห็นรอยยิ้มบางที่ประดับอยู่บนดวงหน้าหวาน มันไม่ได้สดใสหรือเย้ายวนอย่างที่เคยเห็น แต่มันช่างแฝงไปด้วยความเศร้าใจ ตัดพ้อ หรืออะไรก็ตามในรอยยิ้มฝืนนั้น
ในวินาทีถัดมา มือแกร่งเอื้อมไปรั้งข้อมือเล็กไว้ก่อนร่างบางจะถลาเข้ามาในอ้อมกอดเขาตามแรงดึง ดวงตาเบิกโพรงทั้งตกใจและงุนงงปะปนกันไปหมด
'เอาแต่พูดเองเออเองอยู่คนเดียว' คนในอ้อมแขนยืนนิ่งไหวติงเมื่อได้ยินประโยคต่อว่าถึงแม้จะไม่จริงจังนัก 'ผมตกลง... ในตอนนี้ผมอาจจะไม่รู้สึกอะไรกับคุณก็จริง แต่ผมอยากรู้จักกับคุณให้มากขึ้น ถ้าวันนึงผมรักคุณขึ้นมา... ตอนนั้นคุณจะเปลี่ยนใจจากผมไม่ได้แล้วนะ'
'ฉันกลัวมันจะไม่มีวันนั้นมากกว่า' เสียงทุ้มต่ำหัวเราะอีกครั้งราวกับสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดเป็นเรื่องขบขัน
'ไม่มีใครรู้อนาคตจริงไหม?' เซฮุนพยักหน้าอยู่กับลำคอสีแทนจนผมนุ่มฟุ้งกระจาย วงแขนแข็งแรงกระชับกอดรอบเอวเขาให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ปิดเปลือกตาลงรับฟังน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยกระซิบข้างใบหูราวกับกำลังใช้คำพูดและอ้อมกอดปลอบประโลมให้หัวใจดวงน้อยมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง 'ผมไม่อยากรับปากไปส่งๆ แบบนั้นคุณจะเสียใจได้ถ้าในวันข้างหน้าผมไม่ได้ชอบคุณขึ้นมา แต่การปลดล็อกหัวใจให้ใครซักคนเดินเข้ามามันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรนี่นะ'
'ขอบคุณนะจงอิน' เซฮุนไม่ได้คาดหวังมากนัก แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่ใช้เงินเพื่อซื้อความสุขให้ตัวเองอย่างเขา
จงอินจับมือบางซึ่งวางพักอยู่บนไหล่ของเขานานแล้วขึ้นมาจูบหลังมือขาวแผ่วเบา เฝ้ากระซิบบอกให้ร่างบางลืมคำถามบ้าบอของเขาไปซะ เซฮุนส่ายหน้าเล็กน้อยพรางขยับตัวเข้าหาร่างกายแสนอบอุ่น กดริมฝีปากบางลงกับแผงอกแกร่งจนเกิดเสียงดัง จุ๊บ ด้วยความหลงไหล ไม่ต่างอะไรจากร่างหนาที่เฝ้าจูบเฝ้าหอมไปทั่วลาดไหล่เปลือยเปล่ากับลำคอหอมกรุ่นอย่างคนไม่รู้จักพอ
"รู้มั้ยตอนที่แบคฮยอนแนะนำนายให้ฉันน่ะ มันโดนวีนใส่ขนาดไหน" นึกแล้วก็ขำ แบคฮยอนเอาแต่แนะนำโฮสต์คนนั้นคนนี้ในคลับตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้อยากจะเผยร่างกายให้ใครขนาดนั้น "แต่พอฉันเจอนายครั้งแรก... นายไม่รู้หรือไงว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดมากแค่ไหน"
"ผมหล่อมากใช่ไหมล่ะ"
"ตรงไหนกัน?!" จงอินหัวเราะพอใจเมื่อเห็นคนอายุมากกว่าเงยหน้าขึ้นมายู่ปากใส่ มุมปากหยักยกยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีก่อนจะฉวยโอกาสเชยคางมนขึ้นมาจุมพิตแผ่วเบา "จมูกโด่งแต่ก็มีรอยคด ตาก็ดุคม ริมฝีปากก็หนา แก้มกร้าน มือหยาบ แถมผิวยังคล้ำอีก ไม่เห็นหล่อเลย"
ฟังจบชายหนุ่มก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง
"คุณสังเกตุผมขนาดนั้นเชียวเหรอ" ริมฝีปากหนาที่ว่าจูบแก้มใสให้รางวัลคนในอ้อมกอดที่พูดได้ถูกอกถูกใจเขาเหลือเกิน เมื่อเซฮุนพูดอ้อมแอ้มว่า ที่จริงนายหล่อร้ายเป็นที่สุด
"หลังจากคืนนั้นที่ฉันยอมพลีกายให้นาย ฉันก็เอาแต่ถามหาเหตุผลให้ตัวเองว่าทำไม ๆ ๆ ทำไมฉันถึงได้เผลอไผลไปกับสัมผัสของนายอย่างง่ายดาย" ดวงตาสองคู่สบกันอย่างสื่อความหมาย "นายเป็นโฮสต์คนแรกและคนเดียวที่ฉันใช้เงินซื้อนายเพื่อหาความสุขให้ตัวเอง และเป็นคนเดียวที่ฉันนอนด้วย"
ดวงหน้าขาวก้มงุดในอกเขาอีกครั้ง เซฮุนรู้ดีว่าหน้าของตัวเองจะต้องแดงมากแน่ๆที่อยู่ๆก็มาพูดเรื่องแบบนี้กันเสียได้ ยิ่งในสภาพของพวกเขาทั้งคู่ในตอนนี้ ร่างกายเปลือยเปล่า นอนกอดกันจนแทบหลอมเป็นคนเดียวกัน ... บนเตียง
"ฉันถลำลึกลงไปเรื่อยๆ ฉันคิดว่านายมันร้ายกาจมากที่ทำให้ฉันเสพติดร่างกายของนาย แต่มันไม่ใช่แค่นั้น.. เพราะหัวใจของฉันมันก็ให้นายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เหมือนกัน มารู้ตัวอีกที ฉันก็ทั้งหวง ทั้งหึง ทั้งเป็นห่วงนาย ฉันไม่อยากให้นายเป็นโฮสต์"
ชายหนุ่มไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มของตัวเองได้อีกต่อไป ประโยคยาวเหยียดที่สารภาพทุกอย่างออกมาจนหมดเปลือกนั้นอู้อี้อยู่ในอก แต่เขาได้ยินอย่างชัดเจนทุกคำ เขาพยายามจะไม่ออกแรงกอดรัดคนตัวบางให้แน่นไปกว่านี้ด้วยความลิงโลดในความรู้สึกตัวเอง
จงอินอยากขอบคุณตัวเอง ที่สองปีก่อนไม่ได้นิ่งเฉยและปล่อยเซฮุนให้ผ่านไปจนกลายเป็นคนไม่รู้จักกัน
"คุณก็ทำให้ประสบการณ์การเป็นโฮสต์ของผมไม่คุ้มค่าเหมือนกัน"
"หืม?" คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง
"เพราะผมก็ไม่เคยนอนกับลูกค้าคนไหน... นอกจากคุณ"
ในตอนนั้นเองที่เซฮุนรู้สึกเมื่อยแก้มไปหมดที่เอาแต่ยิ้มด้วยความดีใจ ถึงแม้มันจะผ่านมานานแล้ว แต่เขารู้สึกดีมากที่จงอินไม่เคยทำแบบนั้นกับใครนอกจากเขาคนเดียว
"ขอบคุณนะจงอิน ขอบคุณที่รักฉันเหมือนที่ฉันรักนาย"
เซฮุนหลับตาพริ้มรับจูบแสนอ่อนหวานของคนที่เขารักสุดหัวใจอีกครั้ง และอีกครั้ง ริมฝีปากของเรารังแต่จะสัมผัสกันให้ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม ผละออกมาโกยอากาศหายใจได้ไม่นานต่างคนก็ต่างเข้าไปดูดดึงริมฝีปากของกันและกันอย่างโหยหาและไม่รู้จักพอ
จงอินเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาอย่างหักห้ามใจเมื่ออะไรๆ ในร่างกายกำลังจะประทุขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสายแบบนี้ หน้าผากทั้งสองแนบชิดสนิท รู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่รินรดกัน เซฮุนหลุดยิ้มอย่างมีความสุขออกมาในที่สุดเมื่อสบกับดวงตาคมที่มองเขาด้วยความรักอย่างเปิดเผย
เซฮุนชอบดวงตาคู่นั้นที่สื่อถึงทุกอย่างและส่งความรู้สึกมาให้อย่างชัดเจน... จริงๆและเซฮุนชอบทุกอย่างที่เป็นจงอิน
"ขอบคุณที่เรารักกันครับ"
.
.
เกือบลืมไปแล้วว่าสาเหตุที่เขาตัดสินใจเป็นโฮสต์เพื่ออะไร ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าตัวเองจะตกหลุมรักคุณหนูใจแตกซึ่งมันเป็นแค่ความคิดในแง่ร้ายของเขาเพียงคนเดียวในตอนนั้น ถึงแม้จงอินจะเคยจมอยู่ความรู้สึกไม่ดีที่เคยทำอาชีพแบบนั้น แต่ในส่วนลึกๆก็อยากจะขอบคุณตัวเอง
ขอบคุณที่ตัดสินใจเป็นโฮสต์ เพราะนอกจากจะทำให้เขาได้เจอเซฮุนและรักกันแล้ว เหนือสิ่งอื่นใด... ชายสูงวัยที่เขารักที่สุดในชีวิต
พ่อของเขา... ยังมีชีวิตอยู่
END
talk : จบไปอีกเรื่องแล้ว TT
ถ้าฟิคออกนอกทะเล ภาษางงๆ NC กากหรืออะไรก็ตาม ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เรากำลังอยู่ในช่วงฝึกแต่งฟิค ยังไงก็ฝากติดตามไปเรื่อยๆนะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆ เป็นกำลังใจที่ดีมากเลยค่ะ <3 x100
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ
ความคิดเห็น