✖ BETWEEN US ✖ [SF/OS l KAIHUN ft. EXO]

ลำดับตอนที่ #4 : :: HOST 01

01

แสงแดดที่สาดส่องทะลุผ้าม่านสีอ่อนเข้ามาไม่รบกวนการนอนของชายหนุ่มผิวแทนได้เท่ากับร่างผอมบางที่นอนอยู่ข้างกายในตอนนี้ สัมผัสนุ่มหยุ่นพะเน้าพะนอตั้งแต่ปลายคางไปจนถึงสันกรามนูนเด่น หากแต่ความซุกซนยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น เรียวลิ้นเล็กลากไปตามเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาเมื่อเจ้าของเกร็งพรางเชิดหน้าขึ้นเพราะสัมผัสชื้นแฉะ

“อ่ะ!!” เซฮุนช้อนตามองอย่างไม่พอใจเมื่อถูกคนที่เพิ่งผ่านค่ำคืนอันร้อนแรงมาด้วยกันผลักไหล่จนผงะไปข้างหลัง เขารู้เหตุผลนั้นดีว่าทำไมชายหนุ่มตรงหน้าถึงได้ทำแบบนี้ ยิ่งสีหน้าที่แสดงอารมณ์ไม่พอใจนั่นด้วยแล้ว

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำรอย”

เซฮุนทำหน้าล้อเลียนชายหนุ่มผิวแทน ก็ได้... เขายอมรับว่ากำลังจะทำแบบนั้นจริงๆ แต่ทว่าผู้ชายคนนี้ก็รู้ทันเสียทุกครั้ง เช้านี้แทนที่จะได้อารมณ์แจ่มใส ต้อนรับวันใหม่ด้วยมอร์นิ่งคิสหรืออาจจะทำกิจกรรมอันเร่าร้อนกันต่ออีกสักรอบ

แต่ช่างเถอะ... เสียอารมณ์ชะมัด

“จะไปไหน ไค!!” เอื้อมสุดตัวจนรั้งข้อมือหนาเอาไว้ได้ เจ้าของชื่อไม่ได้สะบัดมือให้หลุดออกจากการเกาะกุมในทันที มือที่ว่างเอื้อมไปหยิบซองกระดาษปึกหนาที่ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่ามีเงินเป็นฟ่อนบรรจุอยู่

ใช้ซองปึกนั้นตบแก้มขาวเนียนเบาๆก่อนจะแกะมือบางออกอย่างไม่ใยดี

“หมดเวลาแล้วคุณลูกค้า"

'ลูกค้า' โอเซฮุนล่ะเกลียดคำนี้จริงๆเมื่อมันหลุดออกมาจากปากผู้ชายที่ขื่อไค คนที่เขาต้องเจียดเศษเงินร่วมล้านวอนเพื่อร่วมรักกับโฮสต์คนนี้ นี่ดีขนาดไหนแล้วที่ตื่นมาแล้วยังเจอชายหนุ่มอยู่ข้างกาย ก็อย่างที่รู้ว่าหากให้บริการลูกค้าจนถึงใจแล้วก็แค่รับเงินแล้วกลับบ้านหรือไปทำงานของตัวเองต่อซะ

แต่ด้วยอะไรก็ตามที่ทำให้เซฮุนติดใจผู้ชายผิวสีน้ำผึ้งคนนี้ เขายอมเพิ่มเงินอีกเป็นแสนวอนเพื่อให้โฮสต์หนุ่มนอนโอบกอดเขาจนถึงเช้า มันไร้สาระสิ้นดีที่เอาเงินมาทุ่มกับเรื่องแบบนี้ เพียงแค่ต้องการซื้อความสุขให้ตนเอง... ไม่สิ

โอเซฮุนแค่ชอบเวลาตัวเองนอนอยู่ใต้ร่างกำยำ ชอบบทรักอันเร่าร้อนของหนุ่มผิวแทนคนนั้น ยิ่งตอนที่เราหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ยามที่ได้ดูดกลืนความเป็นชายของไคเข้าไปจนหมด ตอนนั้นแหละที่ทำให้เขาแทบเป็นบ้า ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งอยากครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียว

ความคิดนี้มันบ้ามากเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแค่โฮสต์กับลูกค้า ยิ่งนึกไปถึงตอนที่ไคต้องบริการลูกค้าคนอื่นแบบนี้เหมือนกันแล้ว..

ปึง!!

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวจนแฟ้มในมือร่วงหล่นลงบนพื้น เธอลุกรี้ลุกรนเก็บมันขึ้นมากอดแนบอกเมื่อเจ้านายหันมามองคาดโทษราวกับว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้อารมณ์ฉุนเฉียวจนต้องทุบโต๊ะเสียงดัง

"ค...คือว่า"

"มีอะไรก็รีบๆพูดมา" น้ำเสียงขุ่นด้วยอารมณ์ครุกรุ่นอยู่ก่อนแล้วทำให้หญิงสาวผู้เป็นเลขาคนใหม่สะดุ้งอีกครั้ง เธอยังไม่รู้ใจเจ้านายดีจึงยังไม่รู้ว่าควรวางตัวยังไง และท่าทางเงอะงะนั่นก็ทำให้เซฮุนหงุดหงิดสิ้นดี

"อ...เอกสารการประชุมค่ะ"

"เอาวางไว้แล้วก็ออกไปได้แล้ว" เลขาสาวสวยวางแฟ้มลงตามคำสั่งก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องด้วยใจที่เต้นระรัว ใครๆก็รู้สมยานามว่ารองประธานโอผู้นี้เนี๊ยบในเรื่องงาน และอารมณ์ฉุนเฉียวขนาดไหน หากใครทำอะไรไม่ได้ดั่งใจละก็เตรียมตัวโดนเหวี่ยงได้เลย หนักสุดถ้าทำงานไม่มีคุณภาพพอให้เขาพอใจหรือพลาดเพียงเรื่องเล็กน้อยก็เสี่ยงโดนไล่ออกได้

การได้เข้ามาทำงานในบริษัทจิวเวอร์รี่ยักษ์ใหญ่แห่งนี้ว่ายากแล้ว แต่การปฏิบัติงานการวางตัวและทำงานให้เนี๊ยบนั้นยากกว่า เพราะหากทำงานพลาดสิ่งที่สูญเสียไปก็มีมูลค่ามาก เครื่องเพชรแต่ล่ะชิ้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะผลิตออกมาให้ตรงตามออเดอร์หรือแบบที่บริษัทต้องการ โดยเฉพาะการส่งออกต่างประเทศมีโอกาสที่จะเกิดความผิดพลาดและเสี่ยงสูง

พนักงานกินเงินเดือนพวกนั้นจะไปรู้อะไร

"อารมณ์เสียขนาดนี้โฮตส์ที่ฉันแนะนำไม่ถึงใจหรอหืม" ผู้มาใหม่หย่อนตัวลงบนโซฟาหนังราคาแพง เซฮุนจิ๊ปากเมื่อถูกกระตุ้นให้นึกถึงผู้ชายผิวแทนคนนั้นอีกแล้ว "เห็นแกติดต่อไคตั้งหลายครั้งคิดว่าถูกใจเสียอีก"

"เงียบเถอะน่าแบคฮยอน ฉันกำลังหงุดหงิดโฮตส์คลับแกอยู่"

มีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าโอเซฮุนเป็นคุณหนูร้อนรักขนาดไหน และหนึ่งในไม่กี่คนนั้นก็คือบยอนแบคฮยอน เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยไฮสคูล พวกเรามีความฝันแบบเด็กๆว่าอยากจะเปิดคลับด้วยกัน ด้วยความที่ทั้งสองไม่ใช่เด็กเรียนอะไร และสถานที่ที่ทำให้รู้สึกว่าได้ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างออกมาก็มีแค่คลับที่ชอบไปตอนม.ปลายปีสามยันจบมหา'ลัย มันคือความสุขอย่างหนึ่งที่ใครบางคนอาจไม่เข้าใจ แน่นอนว่ามันไม่ใช่สถานที่ที่ดี แล้วยังไงล่ะ... ความสุขของคนเราไม่เหมือนกันและพวกเราก็เลือกที่จะใช้ชีวิตในแบบนี้

แบคฮยอนเปิดคลับมาหลายปีแล้ว เพราะตั้งแต่ถูกรีไทร์ออกจากมหา'ลัยตอนปีสามสมองก็ว่างเปล่า ไม่รู้จะทำยังไงต่อกับชีวิต จะให้กลับไปเริ่มเรียนปีหนึ่งใหม่สำหรับคนอายุยี่สิบเอ็ดแล้วมันก็ใช่ว่าจะสายเกินไป แต่คงไม่วายได้โดนรีไทร์ออกมาอีกรอบเพราะไม่คิดจะตั้งใจเรียนมากกว่า ในความล้มเหลวของชีวิตครั้งนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว เมื่อพี่มินซอกเจ้าของคลับที่ชอบไปบ่อยๆชวนไปทำงานที่นั่นจนได้เป็นหุ้นส่วน และตอนนี้มินซอกเลือกที่จะยกกิจการให้แบคฮยอนดูแลเพราะเขาจะไปอยู่ต่างประเทศถาวร เลยถือโอกาสปรับปรุงคลับใหม่ทั้งหมดให้เป็นสไตล์ของตัวเองซะเลย

ใช่ว่าคนเรียนไม่จบจะประสบความสำเร็จไม่ได้ โอเซฮุนเองก็เกือบเรียนไม่รอดเพราะไม่ต่างอะไรจากแบคฮยอนนัก  เรียนจบมาได้แบบกระท่อนกระแท่นสุดๆ อยากเป็นหุ้นส่วนกับแบคฮยอนจะแย่แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างกลับทำให้ลูกชายคนเดียวอย่างเขาต้องรับช่วงต่อจากธุรกิจทางบ้าน เรื่องเครื่องเพชรจิวเวอร์รี่พวกนี้น่ะเขาไม่รู้เรื่องเลยสักนิด พ่อให้เริ่มทำงานตั้งแต่พนักงานระดับล่างแล้วคิดดูเถอะ ว่ากว่าเซฮุนจะได้ขึ้นมานั่งเก้าอี้รองประธานอย่างทุกวันนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง ถึงจะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทแต่ก็ไม่ได้รับความปราณีหากทำงานไม่มีประสิทธิภาพ จะว่านี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เซฮุนกลายเป็นคนเนี๊ยบในเรื่องงานก็ว่าได้

"ประชุมเสร็จก็แวะมาสิ ฉันเลี้ยงฟรี..." เซฮุนหอบแฟ้มเตรียมเข้าประชุมก่อนจะออกจากห้องทำงานแล้วก็ไม่ลืมที่จะหันไปพยักหน้ารับคำของเพื่อน "...ยกเว้นไคนะ"

ร่างเล็กหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นมุมปากเรียวของอีกฝ่ายคว่ำลงเพราะประโยคขัดใจก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปังตามฉบับคุณหนูโอ ทั้งเอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ และร้อนแรงเกินใคร แปลกใจอยู่ไม่น้อยเพราะเมื่อพูดถึงไคทีไรเซฮุนก็จะแสดงอาการบางอย่างออกมาให้เห็นทุกที ทั้งยิ้มจนปากจะฉีกเวลาที่ได้เจอหรือแม้กระทั่งเบ้ปากจนหน้าหมั่นไส้อย่างเมื่อครู่นี้ ท่าทางโฮสต์หนุ่มคนนี้จะมีอิทธิพลต่อเซฮุนอยู่พอสมควร

แล้วจะไม่ให้แปลกใจได้ไง ก็อย่างที่รู้ว่าเซฮุนน่ะเป็นคุณหนูร้อนรักแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ง่าย โฮสต์พวกนั้นก็เหมือนขยะสำหรับคนตัวบาง แค่ยั่วให้อยากแล้วจากไปไม่เคยมีใครได้สัมผัสหรือล่วงเกินได้มากไปกว่าจูบเลย แบคฮยอนรู้ว่าโฮสต์ในคลับของเขาแทบทุกคนปราบปลื้มเซฮุนขนาดไหน แต่อย่าหวังเลย ไม่ได้แอ้มหรอก

จะว่าไปก็ต้องยกเว้นไว้คนนึง 'ไค' ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าโฮสต์เบอร์สองผู้มีเสน่ห์มากล้นบวกกับผิวแทนเซ็กซี่ได้แอ้มเพื่อนเขาไปบ้างหรือยัง...

...หรือได้กันหลายครั้งแล้วนะ

x

เจ้าของขาเรียวหยุดชะงักอยู่หน้าประตูสถานบันเทิง เหนือศีรษะถูกประดับไปด้วยป้ายอิเล็กทรอนิกส์หลากสีสันที่ถูกเรียงให้เป็นตัวอักษรเหนือกรอบประตู 'Poison Club' นั่นแหละชื่อคลับที่แบคฮยอนเป็นคนตั้ง เซฮุนเบ้ปากทุกครั้งที่ได้ยินความหมายของมันว่าทุกคนที่เข้ามาจะต้องถูกตราตรึงแล้วกลับมาที่นี่ราวกับโดนพิษแสนร้ายกาจ ถึงแม้จะอันตรายแต่ก็ไม่สามารถถอนตัวออกไปได้

เซฮุนไม่เคยรู้สึกถึงมันเลยเมื่อได้เจอกับไค ชายหนุ่มคนนั้นร้ายกาจกว่าพิษทุกชนิดบนโลกใบนี้ เพราะหากได้สัมผัสคราใดก็เหมือนถูกพิษรุนแรงเจียนตาย แต่ถ้าถามว่าอยากจะอยู่ห่างไหม โอเซฮุนตอบได้เลยว่าเขาขอยอมตายในอ้อมอกนั้นด้วยความเต็มใจ

กางเกงหนังสีดำรัดรูปเปลี่ยนให้รองประธานผู้เนี๊ยบและเฉียบขาดกลายเป็นชายหนุ่มสุดเซ็กซี่ เพราะกางเกงตัวนั้นเผยให้เห็นสรีระบอบบางอย่างชัดเจน ยามที่ยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟเสื้อยืดตัวบางภายใต้แจ๊กเก็ตหนังก็รังแต่จะถกขึ้นให้หน้าท้องขาวเนียนนั้นออกมาเรียกสายตาหลายๆคู่ให้ได้จ้องมองกัน

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ" น้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความขี้เล่นเรียกให้เซฮุนหันไปมองทางต้นตอ ใบหน้าซึ่งเปี่ยมไปด้วยความสดใสร่าเริงบวกกับฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบเพราะรอยยิ้มกว้างนั่นทำให้เซฮุนหลุดขำออกมา

"ไง โฮสต์เบอร์หนึ่งประจำพ๊อยสันคลับ" เอ่ยแซวตามประสา ใครๆก็รู้ว่า ณ ที่แห่งนี้ชานยอลน่ะฮอตสุดๆแล้ว แต่น่าเสียดายที่พ่อหนุ่มคนนี้ไม่เข้าตาเขาเสียเท่าไหร่ "วันนี้ไม่ขึ้นไปร้องเพลงหรือไง" ถามพรางพยักเพยิดหน้าไปบนเวลาที่ตอนนี้มีแต่หญิงสาวในสภาพเสื้อผ้าน้อยชิ้นกำลังแข่งกันวาดลวดลายอยู่บนนั้น

"ไม่ล่ะครับ วันนี้ยกเวทีให้ไอ้ไคมัน" คิ้วสวยขมวดมุ่นโดยอัตโนมัติเมื่อบุคคลที่สามซึ่งถูกพาดพิงเป็นคนที่เขากำลังมองหาตั้งแต่เดินเข้ามาในคลับ มองหน้าชานยอลพร้อมๆกับชี้ไปยังเวทีราวกับต้องการความชัดเจนว่าโฮสต์หนุ่มตัวสูงคนนี้ไม่ได้ล้อเขาเล่น

"ไค? จะขึ้นไปบนเวทีกับผู้หญิงพวกนี้น่ะหรอ?"

"ไม่ใช่หรอกครับ มันโชว์เดี่ยว" ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี หมอนั่นจะขึ้นไปแสดงอะไรบนเวที ถ้าเปลื้องผ้าโชว์สายตาหนุ่มน้อยสาวน้อยล่ะก็เขาจะขึ้นไปบนนั้นแล้ววีนแบคฮยอนกลางฟลอเลยให้ตาย

"เขาจะแสดงกี่โมง?"

ชานยอลยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะตอบคำถาม "ห้าทุ่มมั้งครับ อีกเป็นชั่วโมงเลยไปโซนวีไอพีก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมตามคุณแบคฮยอนให้"

"ไม่ล่ะ ถ้าจะตามให้มาหาฉันตรงนี้ดีกว่า"

"อะไรกัน นินทาฉันกันอยู่หรอ" เจ้าของคลับปรากฏตัวแล้วชานยอลก็ยักไหล่เป็นเชิงบอกว่า คงไม่ต้องไปตามแล้วล่ะมั้ง แบคฮยอนโบกมือปัดๆไล่ให้โฮสต์เบอร์หนึ่งกลับไปทำงานของตัวเองซะ พอหันกลับมาก็เห็นเพื่อนรักหน้าไม่สบอารมณ์นักจนต้องเอ่ยถาม "หงุดหงิดอะไรอีกล่ะ"

"ไคจะโชว์อะไรบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้" เรื่องแค่นี้งั้นหรอ เซฮุนแค่นหัวเราะก่อนจะสบถคำว่า 'เหอะ' ออกมาเสียงดัง แค่นึกภาพตอนที่ไคให้บริการลูกค้าอย่างถึงเนื้อถึงตัวก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าต้องมานั่งทนเห็นสายตาโลมเลียซึ่งๆหน้าแบบนี้ล่ะก็คงได้ระเบิดลงกลางคลับแน่ๆ

"แกอยากเห็นคลับแกเละหรอแบคฮยอน"

"อย่าเพิ่งระเบิดลงน่า ก็แค่เต้นเล็กๆน้อยๆ ไม่ถึงกับแก้ผ้าหรอก" ร่างเล็กหัวเราะเสียงใสราวกับมันเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา

เซฮุนแค่นยิ้มให้กับตัวเอง นี่มันบ้าอะไรกันทำไมเขาจะต้องรู้สึกหวงแหนชายหนุ่มผิวแทนคนนั้นขนาดนี้ด้วย โดยเฉพาะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นโฮสต์ด้วยแล้ว.. คนพวกนั้นก็แค่คนไร้ค่าในสายตาเขา ไม่ต่างอะไรจากของเล่นที่เมื่อเล่นสนุกจนพอใจแล้วก็ทิ้งไปซื้อของใหม่ แต่กับไคแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย

แย่แล้วเซฮุน... หรือนี่จะเป็นกรรมตามสนองที่เล่นสนุกกับเหล่าโฮสต์ไว้เยอะ เขาก็แค่ยั่วให้อยากแล้วจากไป ไม่นึกเลยว่าวันนึงจะเป็นตัวเองที่ถูกติดอยู่กับโฮสต์คนหนึ่ง เซฮุนไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะต้องยึดติดอยู่กับความสัมพันธ์ทางกายกับใครบางคนเพียงชั่วข้ามคืน เขาเป็นพวกวันไนท์แสตนด์ด้วยซ้ำ แล้วสิ่งที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ความหวงแหนและอยากครอบครองแต่เพียงผู้เดียว มันไม่ควรเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ระหว่างโฮสต์กับลูกค้าเลย แต่เชื่อเถอะ ว่าเซฮุนถลำลึกเกินไปจนหาทางกลับมาตั้งหลักไม่เจอแล้ว

"นายไม่ควรมาทำอาชีพแบบนี้เลยไค..."

.

.

กระจกบานใหญ่สะท้อนภาพของชายหนุ่มร่างหนาเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งในชุดกางเกงหนังเข้ารูป เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทติดกระดุมทุกเม็ดจนถึงคอ เอียงหัวพรางหันซ้ายทีขวาทีก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกไปสี่เม็ดจนตอนนี้สาบเสื้อแหวกออกจนเผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ปรากฏผิวสีแทนมากเสน่ห์ออกมาให้เชยชมเสียทีเดียว เพราะซีทรูที่เจ้าตัวสวมซับไว้ด้านใน

ไคยัดชายเสื้อลงในกางเกงพร้อมกับมองกระจกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปเตรียมพร้อมหลังเวทีเมื่อใกล้เวลาแสดงเข้ามาทุกที

พรึ่บ!!

ไฟทุกดวงดับลงนั่นเป็นสัญญาณว่าโชว์ชุดพิเศษจากโฮสต์หนุ่มเจ้าของผิวกายสุดเซ็กซี่กำลังจะเริ่มขึ้น เซฮุนผินหน้าไปตามแสงสปอร์ตไลท์ที่บัดนี้ฉายไปยังชายหนุ่มเจ้าของรูปร่างสมบูรณ์แบบบนเวที ในวินาทีต่อมาเสียงเพลงก็ดังขึ้นพร้อมๆกับกายหนาที่เริ่มเคลื่อนไหวไปตามจังหวะบีทหนักๆ

ไม่สามารถละสายตาออกไปได้แม้แต่วินาทีเดียวเซฮุนรู้สึกอย่างนั้น แขนแกร่งที่วาดอยู่กลางอากาศให้เป็นท่าทางต่างๆช่างพริ้วไหวและลงตัว ใบหน้าคมพราวไปด้วยเสน่ห์กลับดูเจ้าเล่ห์และน่าหลงใหลยิ่งขึ้นยามที่เจ้าตัวสื่ออารมณ์ทุกอย่างออกมาทางสีหน้า

กระตุกยิ้มมุมปากเพียงนิด กัดริมฝีปากล่างอีกหน่อยหนุ่มสาวในคลับก็พร้อมจะเทใจให้ทุกราย และหนึ่งในนั้นก็คือเขาด้วยเช่นกัน เพลงล่วงมาถึงช่วงกลางแล้วแต่เซฮุนไม่ได้รู้สึกสนุกกับโชว์นั้นเลยสักนิด ยิ่งไคเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเต็มที่ให้เข้ากับจังหวะบีทหนักหน่วงบีบหัวใจ สาบเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทก็รังแต่จะแหวกให้ได้เชยชมแผ่นอกแกร่ง ซีทรูนั่นน่ะไม่ได้ช่วยปกปิดสายตาโลมเลียจากผู้ชมได้เลยแม้แต่น้อย เห็นแบบนั้นแล้วหงุดหงิดจริงๆให้ตายเถอะ

ลมหายใจสะดุดกึกตอนที่ร่างหนาจรดสองนิ้วของตัวเองลงบนริมฝีปากจากนั้นปลายนิ้วคู่นั้นก็ชี้มาทางเขา มือข้างที่ว่างเลื่อนไปกุมเป้าตัวเองพร้อมกับโยกเอวอย่างพริ้วไหวทั้งที่สายตายังสบกันแบบนี้แทบทำให้เซฮุนเสียสติ

เซฮุนเห็นว่าริมฝีปากหนายิ้มเยาะจนน่าหมั่นไส้ก่อนที่ไฟจะดับลงอีกครั้งเป็นอันว่าการแสดงจบลงแล้ว ร่างบางโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด แล้วเขาก็สำเหนียกได้แล้วว่าบรรยากาศในนี้มันช่างน่าอึดอัดและไม่สดชื่นเอาเสียเลย ทั้งกลิ่นบุหรี่และเหล้าคละคลุ้งไปหมด

สะบัดหัวแรงๆไล่ภาพการเต้นที่ยั่วเย้าออกไปให้หมด ไอท่าทางเจ้าเล่ห์ที่ทำใส่เขาน่ะถ้าไปทำกับคนอื่นโอเซฮุนคนนี้ต้องได้ระเบิดออกมาแน่ๆ จนถึงตอนนี้เขาได้แต่ถามย้ำตัวเองในใจว่ารู้สึกยังไงกับโฮสต์หนุ่มคนนี้กันแน่ ทำไมถึงได้รู้สึกหวงขนาดนี้ ความสัมพันธ์ทางกายมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก  แต่ถ้ามีเรื่องของหัวใจร่วมด้วย 'เซ็กส์' ก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่การระบายความต้องการอีกต่อไป

โอเซฮุนกำลังตกหลุมรัก ‘โฮสต์’ อย่างนั้นหรอ บ้าน่า...

"ว้าว เต้นได้เซ็กซี่เร้าอารมณ์สุดๆ" โฮสต์เบอร์หนึ่งประจำคลับตบบ่ารุ่นน้องปุๆพร้อมกับเอ่ยแซว คนได้รับคำชมเพียงแค่กลั้วหัวเราะพรางโค้งน้อยๆเป็นการขอบคุณ  "เอ้อ แสดงเสร็จแล้วก็ไปหาคุณเซฮุนหน่อยสิ เขาดูสนใจนายมากเลยนะ"

ไคเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "สนใจผมหรอครับ" อยากจะขำ เขาเห็นหน้าหวานบูดบึ้งเลยเต้นยั่วไปซะ นั่นเหรอสีหน้าของคนที่สนใจเขา นอกจากต้องการแค่ร่างกายเขาเพื่อช่วยทำอะไรๆ...ให้รู้สึกดี

"ใช่สิ แต่ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ตอนที่รู้ว่านายจะโชว์ลีลาสุดเร้าใจบนเวที" ไม่พูดเปล่า มือใหญ่แหวกเสื้อเชิ้ตของไคอย่างหยอกล้อ

"บ้าหน่า.. คุณเซฮุนจะอารมณ์ไม่ดีเพราะผมทำไม"

ชานยอลระเบิดหัวเราะให้กับความไม่รู้อะไรเลยของคนตรงหน้า "นี่ไม่รู้หรอว่าเขาหวงนาย"

"..."

"จะบอกอะไรให้นะ ว่าไม่เคยมีโฮสต์คนไหนได้สัมผัสคุณเซฮุนได้มากไปกว่าจูบหรอก..."  นั่นหมายความว่ายังไง เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาเต็มหัวไปหมด "...คนที่ได้นอนด้วย ถือว่าไม่ธรรมดาเลยว่ามั้ย?"

ไคแค่นหัวเราะในลำคอ "ไม่เอาน่า คนอื่นอาจจะบริการไม่ถึงใจก็ได้"

"โฮสต์แทบทุกคนอยากจะให้บริการใจจะขาด เอวบางคอดยิ่งกว่าผู้หญิงแถมตูดยังแน่นน่าขยำอย่างนั้นถ้าได้ลองซักทีคงรู้สึกดีไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยมีใครได้ทำ"

"ทำไม?"

"ลองถามเจ้าตัวดูเองสิ" มุมปากหยักยิ้มนั้นไม่ได้คลายความสงสัยให้เขาได้เลยสักนิด

ไคไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนว่าลูกค้าคนนี้จะใช้บริการโฮสต์คนไหนในคลับบ้าง ไม่เคยคิดอยู่แล้วว่าเซฮุนจะสนใจในตัวเขาหรือมองว่าเขาพิเศษกว่าโฮสต์คนอื่นๆหรือไม่ ความสัมพันธ์ของพวกเราก็แค่โฮสต์กับลูกค้า ไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นไปได้เลย

แต่ที่เขารู้ก็คือเซฮุนจ่ายหนักมากๆ หลังจากผ่านค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนแล้วเพียงแค่ต้องการให้เขานอนอยู่ด้วยจนถึงเช้าเจ้าตัวก็ยินดีที่จะจ่ายเพิ่มอย่างไม่อิดออด เหมือนคุณหนูใจแตกที่ขาดความอบอุ่นในความคิดของเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะเขาทำได้ทุกอย่างเพียงเพราะต้องการเงิน

เซฮุนทำให้เขานิสัยเสียเพราะหากลูกค้าคนไหนต้องการนอนด้วยแต่จ่ายไม่ได้เท่าเซฮุนล่ะก็เขาเลือกที่จะไม่รับลูกค้าคนนั้น มันงี่เง่าสิ้นดี นั่นเลยกลายเป็นว่าเขาร่วมรักกับลูกค้าเอวบางคนนั้นเพียงคนเดียวเพื่อค่าตอบแทนที่คุ้มกว่า ถ้าหน้าไม่ใหญ่ใจไม่ถึงพอก็แค่ทำให้ลูกค้าสำเร็จความใคร่ด้วยวิธีต่างๆที่ไม่ใช่จากร่างกายของเขา

แต่จะว่าไปงานของโฮสต์ไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อสนองความต้องการของลูกค้าเสียทีเดียว ซึ่งลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการจะมาในหลากหลายรูปแบบ บางทีก็มาเพื่อความสนุกสนาน บางคนก็มาปรับทุกข์เกี่ยวกับปัญหาในชีวิต ซึ่งหน้าที่ของโฮสต์เหล่านั้นก็แค่รับฟังและช่วยเสนอแนะวิธีแก้ปัญหาให้เท่าที่ทำได้

จนถึงตอนนี้จะตราหน้าว่าเขาหน้าเลือดเห็นแก่เงินก็ได้ เด็กหนุ่มในวัยเรียนมหา'ลัยอย่างไคไม่ได้อยากทำงานสกปรกที่ใช้ร่างกายเพื่อแลกเงินแบบนี้เลย แต่เขามีเหตุผลที่ต้องตัดสินใจมาทำงานนี้ซึ่งได้เงินเร็วและเยอะ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีเพราะเวลาไม่เคยรอใคร

และคนที่นอนป่วยด้วยโรคหัวใจกำเริบอยู่ที่โรงพยาบาลก็ต้องการการรักษา คนจนๆอย่างเขาจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่ายค่าผ่าตัดเพื่อรั้งคนสำคัญที่สุดในชีวิตให้อยู่ด้วยกันต่อไป ต่อให้มีหัวใจดวงใหม่ที่เข้ากันได้และเตรียมพร้อมปลูกถ่ายแต่ทว่าเขากลับไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น

ถึงแม้จะต้องแลกด้วยร่างกายเพื่อให้ได้กระดาษที่ทุกคนบอกว่ามันมีค่ามาเขาก็ยอม ยอมทุกอย่างเพื่อไม่ให้คนที่เขารักมากกว่าตัวเองต้องจากไป

'อดทนอีกนิดนะครับ ผมหาเงินค่ารักษาได้เกือบครบแล้ว'

TBC

Talk อะไรดี...

คุณไคเค้าหาเงินไปรักษาใครน้อ? ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

**ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญนะ**

#โฮสต์ไคของฮุน

◊ SQWEEZ