✖ BETWEEN US ✖ [SF/OS l KAIHUN ft. EXO]

ลำดับตอนที่ #12 : OS :: Word of LOVE

B
E
R
L
I
N
❀

           

            อากาศยามเช้าช่างแสนสดใส หากแต่ร่างบอบบางที่นอนซุกไออุ่นจากกายหนาบนเตียงหลังใหญ่กลับไม่รู้สึกเช่นนั้น มือบางเลื่อนไปกอบกุมใบหน้าคมเอาไว้ นิ้วโป้งเกลี่ยไปตามแก้มกร้าน พลางไล่สายตามองความเฟอร์เฟคดั่งพระเจ้าสรรสร้างราวกับต้องการจดจำทุกรายละเอียด

โอเซฮุนยืดตัวประทับริมฝีปากลงบนส่วนเดียวกันของอีกฝ่าย ก่อนจะเบียดกายกอดร่างหนาเอาไว้อีกครั้ง จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลลงมาเป็นสายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่จะต้องเกิดขึ้นอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้

“ตื่นแล้วหรอหืม” ชายหนุ่มผิวแทนกดจูบหน้าผากมนต้อนรับยามเช้า ทว่าว่าเขาก็ต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเชยคางคนในอ้อมกอดขึ้นมาแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้อยู่

“ไม่พูดได้ไหม อย่าพูดคำนั้นออกมา”

มือบางสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งตอนที่จงอินทาบทับมือเขาเอาไว้ ก่อนจะดึงไปจูบยิ่งทำให้คนตัวบางสะอื้นไห้หนักกว่าเดิม

“อย่าร้อง” ปลอบประโลมมากเท่าไหร่ร่างบางก็ยิ่งฟูมฟายมากขึ้นเท่านั้น จงอินสอดมือเข้ากลุ่มผมนิ่มดุจเส้นไหมพลางกดศีรษะกลมให้ซบอกเขา

ชายหนุ่มเหม่อมองเพดานสีขาวอย่างไร้จุดหมาย วันเวลาผ่านไปรวดเร็วเสียจนไม่รู้ตัวว่าวันนี้เป็นวันที่หนึ่งร้อยที่เขาและเซฮุนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันดั่งคู่รัก มันเริ่มต้นขึ้นจากความร้าวรานของเขาทั้งสอง คนหนึ่งโดนบอกเลิกเพราะบอกรักพร่ำเพื่อเกินไป ส่วนอีกคนโดนบอกเลิกเพราะไม่เคยพูดคำว่ารักเลย

จงอินไม่เคยคิดว่าคำ ๆ นี้มันสำคัญยังไง แค่แสดงออกยังไม่พออีกเหรอ - เซฮุนก็ไม่เคยเข้าใจว่าการที่เขาบอกรักแฟนบ่อย ๆ มันน่ารำคาญตรงไหน...

เหมือนตลกร้าย มีคนแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันพร้อมกับยื่นข้อเสนอที่เป็นดั่งข้อพิสูจน์มาให้ จงอินต้องบอกรักเซฮุนทุกวัน วันละ 1 ครั้ง ส่วนเซฮุนห้ามพูดคำนั้นออกมา ทั้งสองต้องดูแลกันเหมือนแฟนและทำตามเงื่อนไขจนกว่าจะครบ 100 วัน หลังจากครบตามวันที่กำหนดแล้ว ความสัมพันธ์นี้ก็ถือว่าจบ

แต่ที่ตลกกว่านั้นคือ พวกเขากลับยอมทำตามข้อเสนอบ้า ๆ นั่น

“ผมรั--” คำที่ต้องการจะพูดมากที่สุดตลอดระยะเวลา 3 เดือนถูกกลืนหายไปพร้อมกับจูบแสนหวานดั่งเช่นทุกครั้งที่เขาจะเอ่ยออกมา

“นายไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้ รู้ไหม” จงอินดูดกลืนคำพูดที่ตัวเขาเองก็อยากได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราต่างก็ปิดปากของกันและกันราวกับไม่อยากให้อีกฝ่ายเอ่ยคำนั้นออกมา ทั้งที่อยากตะโกนให้ก้องไปทั่วโลกแทบตาย แต่ถ้าพูดออกไปเรื่องทุกอย่างก็จะจบ ราวกับมีก้อนบางอย่างจุกอยู่ที่คอ พวกเขาจึงได้แต่จ้องมองกันในความเงียบอยู่แบบนั้น

“ฉันรักนาย เซฮุน” ในท้ายที่สุดคนที่ไม่ชอบบอกรักก็ทนไม่ไหว เขาเอ่ยออกไปพร้อมกับแลกมาด้วยความเจ็บปวดจากการเห็นน้ำตาของเซฮุนไหลไม่หยุด

บทพิสูจน์นี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน เซฮุนได้รู้แล้วว่าถึงแม้เขาจะไม่พูดคำว่ารักเลยแม้แต่คำเดียวตลอด 100 วันเขาก็หลงรักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ จงอินก็ได้รู้เช่นกันว่าการบอกรักใครสักคนทุก ๆ วันมันไม่ได้น่ารำคาญอย่างที่คิด

“เราไม่เลิกกันได้ไหม” เซฮุนอ้อนวอน

“นี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ฉันจะบอกรักนาย เซฮุน”

END

เรื่องมีอยู่ว่า ไปลั่นบางอย่างเอาไว้ 

ทำให้ต้องแต่งฟิควันช็อตจำนวน 650 คำ แบบไม่ขาดไม่เกิน

ซึ่งมันยากอะ จะเริ่มยังไงและจบยังไงภายใน 650 คำ

ก็ได้เท่านี้แหละค่ะ จบแล้วฟิค 1 ตอน จบแบบงงๆ 555555555

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

จะพยายามหาเวลามาเขียนฟิคอีก <3

OS เรื่อง

#คฮวันช็อต