คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : #ficDoubleKIM
ตั้งแต่เกิดมาเคยเจอคำถามโลกแตกกันมาเท่าไหร่แล้ว
ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน?
โอเซฮุนไม่เคยเจอคำถามไหนที่น่าปวดหัวเท่ากับวันนี้มาก่อน
เพราะอะไรน่ะเหรอ เด็กหนุ่มตัวผอมมองเด็กหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งทั้งสองคนสลับกันไปมา
ใบหน้าที่เหมือนกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยนไม่ได้ทำให้เขาสับสนว่าใครเป็นใคร
แต่ไอ้ท่าทางของหนึ่งในสองแฝดที่เร่งเร้าให้รีบตอบคำถามนั่นน่ะ
ยิ่งทำให้เขาคิดอะไรไม่ออกมากกว่าเดิม
“นายก็อย่าไปเร่งเซฮุนนักสิ”
คนเป็นแฝดพี่เอ่ยขัดแฝดน้อง แต่เชื่อเถอะว่าอีกคนไม่ได้ฟังเสียงนั้นเลยสักนิด
“มันตอบยากตรงไหนล่ะ
ก็แค่พูดชื่อมาแค่นั้นแหละ” เอ่ยจบเจ้าของร่างสูงโปร่งก็เดินมาหย่อนก้นลงบนที่วางแขนที่เขากำลังนั่งอยู่
ก่อนคนที่มีบุคลิกทะเล้นอย่างคิมไคจะโน้มลงมาแล้วพูดเน้นสิ่งที่ต้องการได้ยินจากปากเขา
“คิมจงอิน หรือ คิมไค?”
ให้ตายเถอะ
ทั้งสองต้องการอะไรจากเขากันแน่ หลังจากที่กินข้าว เล่นเกม นอนอ่านหนังสือการ์ตูนกันจนกระทั่งเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
ที่พวกเราทั้งสามพร้อมใจกันนั่งเปื่อย ๆ หายใจทิ้งเพราะไม่รู้จะทำอะไร อยู่ ๆ
ไคก็ลั่นประโยคคำถามโลกแตกขึ้นมาให้เขาต้องปวดหัวอยู่ตอนนี้
‘ถ้าพวกเรากำลังจมน้ำ
นายจะช่วยใครก่อน’
มันน่าตลกสิ้นดีที่คนจริงจังกับทุกเรื่องอย่างคิมจงอินก็ให้ความสนใจกับคำถามบ้า
ๆ นั่นด้วย
“นี่จริงจังปะ”
“จริงจังดิ
ถ้านายช่วยคนนึงอีกคนก็จะต้องตาย”
“อย่ามาเว่อร์เหอะ”
เซฮุนผลักต้นแขนของไคให้ออกห่าง และมันก็แรงพอจะทำให้แฝดน้องลงไปกองกับพื้นได้ “ถ้ามันเกิดเหตุการณ์นั้นจริง
ๆ ฉันก็ไม่ช่วยนายหรอก”
“แสดงว่านายเลือกฉันงั้นสิ”
คนที่นั่งเงียบมาตลอดพูดโพล่งขึ้นมาราวกับมันเป็นเรื่องน่าดีใจอะไรนักหนา
“นายก็อีกคนเหรอ?”
เด็กหนุ่มตัวผอมหันไปมองแฝดพี่อย่างคิมจงอิน
แต่ผู้ชายคนนั้นเพียงแค่ยักไหล่แล้วหยิบแก้วโกโก้ขึ้นมาจิบ “ถ้าเป็นตอนเด็ก ๆ
ฉันก็คงตอบแบบไม่ต้องคิดว่าจงอิน”
เซฮุนหันไปมองคนที่นอนกองอยู่กับพื้นหยิบมันฝรั่งทอดกรอบขึ้นมาเป็นกำมือ
แล้วยัดเข้าปากเคี้ยวเสียงดังราวกับกำลังเรียกร้องความสนใจ ซึ่งเด็กหนุ่มตัวผอมเลยต้องตอบสนองโดยการทำหน้าเอือมส่งไปให้
จนถึงตอนนี้คิมไคก็ตระหนักได้แล้วว่าตัวเองเริ่มจะทำตัวปัญญาอ่อนมากเกินไป
เซฮุนถึงได้หันไปหยิบการบ้านที่เป็นจุดประสงค์หลักของการมาสุมหัวกันในนี้
แล้วเริ่มต้นทำให้มันเสร็จอย่างจริงจัง เขามองคนตัวผอมขยับเข้าหาแฝดพี่ของตัวเอง
จากนั้นจงอินก็เริ่มอธิบายโจทย์ข้อที่เซฮุนไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขานอนมองภาพนั้น
แต่รู้ตัวอีกทีไคก็เลื่อนสายตาไปที่เพดานสีขาวสะอาด
ก่อนจะหลับตาลงให้เปลือกตาปิดกั้นภาพที่ไม่อยากเห็นเท่าไหร่นัก
ช่างเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบเสียจริง
“จริง ๆ
แล้วนายไม่จำเป็นต้องตอบอะไรหรอก แค่สายตาของนายมันก็สื่อทุกอย่างออกมาชัดเจนอยู่แล้ว”
โอเซฮุนถามว่าเขาต้องการอะไรจากคำตอบอย่างนั้นเหรอ
คิดดูเอาเองแล้วกันว่าคนที่จริงจังอย่างจงอินก็ยังอยากจะได้ยินชื่อของตัวเองออกมาจากปากสีเชอรี่นั่นเลย
แม้จะเป็นคำถามที่ไร้สาระแต่เชื่อเถอะว่ามันมีผลกระทบต่อจิตใจพวกเขาทั้งคู่
ความนุ่มนิ่มที่กดทับลงบนหน้าท้องตามด้วยน้ำหนักของอะไรบางอย่างที่ทับลงมาอีกที
ทำให้เด็กหนุ่มผิวแทนต้องสะบัดความคิดบ้าบอในหัว แล้วลืมตาขึ้นมองน้ำหนักที่กดทับอยู่บนตรงหน้าท้อง
มันตลกดีที่เขาระบายยิ้มออกมาเพียงแค่เห็นว่าโอเซฮุนวางหมอนไว้บนหน้าท้องของเขา
แล้วเจ้าตัวก็นอนหนุนหมอนนั้นอีกที
“พวกนายนี่มันคือฝาแฝดที่บ้าบอจริง
ๆ พวกนายแตกต่าง นอกจากหน้าตาฉันก็ไม่เห็นว่าพวกนายจะมีอะไรที่เหมือนกันเลยซักนิด”
เด็กตัวผอมเอื้อมมือไปเล่นผมของจงอินที่ทิ้งตัวลงนอน แล้วใช้หน้าท้องของเซฮุนต่างหมอนบ้าง
“แต่ถ้าขาดใครซักคนไป ชีวิตฉันต่อยากนี้มันคงแย่นะ”
เชื่อเถอะ คำพูดที่แสดงถึงความสำคัญนั้นเรียกรอยยิ้มจากเด็กหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี
เซฮุนอาจไม่เห็นว่านอกจากหน้าตาแล้วพวกเขามีอะไรเหมือนกันอีก
เพราะสิ่งนั้นมันคือหัวใจ...
มันคือความรู้สึกที่พวกเขามีให้คน
ๆ หนึ่ง... เหมือนกัน
กลับมาพร้อมเนื้อเรื่องสั้นๆที่ไม่รู้ว่าได้ใจความหรือเปล่า
อย่าเพิ่งงงว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง มาแค่นี้เหรอ? จบแล้วเหรอ?
จะเรียกว่าโปรโมทฟิคยาวเรื่องแรกหรือสปอยดี แต่ข้างบนนี้เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของเรื่อง
ตามไปอ่าน คลิก ที่แฮชแท็กได้เลย
ความคิดเห็น