[nct] sf/os dojae #ฟิคน้องเขียว

ตอนที่ 1 : dojae ; os "hide one’s light under a bushel"

dojae ; os       “hide one’s light under a bushel”

------------------------------------

nc-17

welcome to my room ;)

---------------------------------      

            “ไอ้เด็กบ้า!” ผมตะคอกสุดเสียงเมื่อถูกกระทั้นกายเข้ามาอย่างแรงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ขาที่งออยู่ถูกช้อนที่ข้อพับแล้วคนทำก็โถมน้ำหนักใส่จนเข่าของผมแทบชิดอก อาการจุกจากแรงกระแทกปนกับความเสียวซ่านทำให้ต้องครางเครือในลำคออย่างกลั้นไม่อยู่

            “ชอบไม่ใช่เหรอครับ” ตัวที่สั่นคงเป็นคำตอบชัดเจน ผมได้ยินเสียงหัวเราะที่บ่งบอกความพออกพอใจของอีกฝ่าย ช่องทางเร้นลับที่ถูกล่วงเกินมาพักใหญ่ ๆ ตอดรัดอย่างหน่วงหนัก น่าอายชะมัด…ผมไม่เหลือมาดคนที่เหนือกว่า ไม่แม้แต่จะออกปากปฏิเสธว่าสิ่งที่เขาถามมันโง่เง่าสิ้นดี

            เพราะผมชอบ… ชอบจริง ๆ

“อย่าทำรอย” ริมฝีปากที่พรมจูบทั่วแผ่นอกชะงัก ผมเห็นรอยยิ้มที่ใครต่อใครกล่าวขานว่าเป็นยิ้มน่ารักบนใบหน้าไร้เดียงสา เขายังคงสร้างภาพผู้ชายอบอุ่นและสุภาพแม้เราจะฟอนฟัดกันจนเตียงเละเทะ

            “แต่ผมอยากทำ”

“อย่าทำ”

“ผมต้องเชื่อฟังคุณ?” ดวงตากลมสุกใสวาววับยามที่โน้มหน้าเข้ามาใกล้ กลีบปากถูกบดขยี้ด้วยอวัยวะเดียวกัน พลันความเจ็บแปลบก็เกิดขึ้นเมื่อเขาทั้งกัด ทั้งขบเม้ม ผมยกสองแขนล็อกต้นคอเขาไว้ กักขังร่างไว้ในอ้อมกอด กลิ่นที่ผสมปนเปกันทั้งแอลกอฮอล์ น้ำหอมที่ผมใช้ และกลิ่นจากตัวดาราหน้าใหม่ พาลให้เคลิ้มจนสายตาจับโฟกัสไม่ได้

            “ไม่ใช่คำสั่งหรอก”

“ขอร้องงั้นสิ”

“ฉันไม่ขอร้องคนอย่างนายหรอก…ย้า!”

เพียะ

ผมร้องเสียงหลงตอนไอ้หมอนี่กัดเข้าที่หัวไหล่เต็มเขี้ยว ฝ่ามือที่ฟาดใส่ไม่สะทกสะท้าน หนำซ้ำแขนผมยังถูกกดลงกับผืนเตียงพร้อมการเสือกไสแท่งเนื้อเข้า ๆ ออกๆ เป็นจังหวะจนผนังด้านในคับแน่น

            “อ๊า…บ..เบาหน่อย”

            “คุณยั่ว”

            “เปล่าเลย” ผมค้าน ทุกการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นแสนจะรุนแรง มันแสบนิดหน่อยแต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคหรอก คนฟังถอนแก่นกายออกไปจนผมรู้สึกว่างเปล่า ให้ตายเถอะ… เอาเข้ามาอีกได้มั้ย ได้โปรด ได้โปรด…

            “เจ็บรึเปล่า น้ำตาคุณไหล” คำถามเชิงเป็นห่วงขัดอารมณ์เป็นบ้า ผมกะพริบตาถี่แล้วหลับลงรับจุมพิตเบา ๆ ที่ซับน้ำตา

            “อย่าทำตัวเป็นพระเอกนักเลยน่า”

            “ชอบคนร้าย ๆ ?”

            “คิดเองเออเองเก่ง”

            “ก็คุณไม่ค่อยตอบตรง ๆ”

            “พูดมากจริง”

            “เฮ้อ…”

            “ฉันไม่เคยมีเซ็กส์กับใครแล้วต้องพูดเยอะขนาดนี้” ด้วยความสัตย์ คนตรงหน้าดูไม่ใช่คนกวนตีนอะไร ในคราแรกที่เจอผมว่าเขาออกจะสุขุม แต่ทำไมพออยู่บนเตียงถึงได้จี้จุดผมเก่งนัก

            “โทษทีที่ทำคุณอารมณ์เสีย แต่ต้องเปลี่ยนถุงยางน่ะ”

            “แตกแล้ว?”

            “เฮ้ ๆ คีพลุคหน่อยสิคุณ” แม้จะเอ่ยเตือนแต่ผมเห็นหรอกว่าหลุดหัวเราะ ผมพลิกตัวนอนคว่ำระหว่างที่คนร่วมเตียงจัดการกับเครื่องป้องกันเพื่อความปลอดภัยของเราทั้งคู่

            “หรี่แอร์ด้วยนะ”

            “ผมว่าเย็นกำลังดี”

            “ฉันหนาว”

            “เดี๋ยวก็ร้อนแล้วน่า”

            “ไม่ขัดจะตายมั้ย…เฮ้ย!” ขาผมถูกลากจนตัวไถลตกหมอน ไอ้คนขี้แกล้งนวดสะโพกแบบไม่ยั้งมือจนผิวเนื้อน่าจะแดงเถือก ยังไม่ทันจะได้ว่าอะไรมือใหญ่สองข้างก็ช้อนเอวให้คลานเข่าเสียแล้ว

            เพียะ

            “โอ๊ะ…มือลั่น”

            “ไอ้…”

            เพียะ

          “ก้นคุณเด้งอย่างกะพุดดิ้ง”

            “มันใช่เวลามากวนตีนมั้ย” ผมเอี้ยวคอมาส่งสายตาอาฆาตใส่คนที่เล่นไม่รู้กาลเทศะ ดวงตาของกระต่ายป่าที่จ้องกลับมาวาววับ

            “ใคร ๆ ก็บอกว่าคุณเป็นเสือ” หน้าผมแนบไปกับผ้าปูขณะที่ร่างกายท่อนล่างยกสูงขึ้นเมื่อยืนเข่า นิ้วโป้งสองข้างแหวกแก้มก้นแดงปลั่งออก นิ้วกลางเกลี่ยช่องทางที่เต้นตุบ ๆ แล้วสอดเข้าไปจนสุด

            “อ่า…อย่าแกล้งกันสิ”

            “คุณน่ะแมวต่างหาก”

            “ฉันจะเป็นตัวอะไรก็ช่างแม่งเหอะ” ผมพรูลมหายใจออกทางปาก เปลือกตาปิดลงเพราะรู้สึกวิงเวียนจากการมองโลกในแนวเฉียง

“คุณดูไม่สนใจสายตาคนอื่น ไม่แคร์ว่าเขาจะมองคุณยังไง”

“อือฮึ” เมื่อนิ้วถูกถอนออกสิ่งที่ใหญ่กว่าก็รุกล้ำเข้ามา สองขาเกือบจะทรุดลงหากไม่มีมือรั้งไว้ พอเขาเริ่มขยับความเจ็บเสียดก็เกิดขึ้นจนผมต้องจิกเล็บลงกับผ้า

“ซี้ด…ทีแรกไม่คับขนาดนี้นี่…”

“อึก…”

“ผมเอาออกดีกว่า…”

“ไอ้เวร มันใช่เรื่องมั้ย”

“ถึงขั้นต้องด่าเลยเหรอ”

“เอาเข้ามาให้สุดเลย” เสียงสั่งที่แตกพร่าพอ ๆ กับเนื้อตัวผมที่แทบจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ท่อนเนื้ออุ่นถลำเข้ามามิดด้าม

“คุณพูดเองนะ”

            “อ๊า…อ๊ะ…” จังหวะสอดลึกแล้วถอนออกจนปริ่มปากทางเนิบนาบอย่างจงใจ ฉับพลันก็กระแทกเข้ารัวเร็ว เพลงรักที่บรรเลงอย่างต่อเนื่องกระตุ้นให้ผมครางไม่เป็นศัพท์ ยิ่งตอนที่ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมารูดรั้งส่วนที่อ่อนไหวจนถึงจุดสุดยอด ตัวผมกระตุกติดกันหลายครั้งจนปลดปล่อยออกมา

            น่าอายเหลือเกิน…

            “ผมเกลียดถุงยาง” เขาสบถพร้อม ๆ กับผละตัวออกแต่อวัยวะนั้นยังคาอยู่ ภายในร่างที่กลืนกินกันจนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวของเราทลายกำแพงบางอย่างที่เคยกั้นไว้

            ผมไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาคืออะไร แต่มันก็…ไม่เลว

            “เอาออกไปสักที”

            “พอถึงที่หมายก็ถีบกันตกเรือเลยนะ”

            “เดี๋ยวจะถีบตกเตียงด้วย”

            “มีแรงยกขาเหรอ” ไม่ผิดอย่างที่ไอ้บ้านี่ท้า ทันทีที่เขาถอนกายออกผมก็นอนแอ้งแม้งไร้เรี่ยวแรงแบบหมดสภาพ การหอบหายใจเฮือกใหญ่ราวกับวิ่งมาหลายสิบกิโลคงดูน่าขำพิลึก คนมองถึงได้หัวเราะในลำคอแล้วเดินไปหยิบรีโมตมาปรับแอร์

            “มาห่มผ้าให้ฉันด้วย”

            “ครับ ๆ”

            “แล้วก็ไสหัวไปสักที รำคาญ” ผมหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า แล้วความเงียบที่ปกคลุมทั่วห้องก็ส่งผมเข้าสู่นิทราในเวลาไม่นาน

            “ราตรีสวัสดิ์นะคุณ”

*

            “หล่อ บ้านรวย จบนอก โปรไฟล์ดีขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีก” ผมกลอกตาไปมาเมื่อได้ยินผู้จัดการส่วนตัวพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

            “โปรไฟล์ดีแล้วมันเกี่ยวกับงานตรงไหน พี่ไบแอสเขาออกนอกหน้าเลยนะ”

            “ดูออกเหรอ” ใครดูไม่ออกก็บ้าแล้ว! คนแก่กว่าน่ะเชียร์ไอ้เด็กนี่ตั้งแต่ตอนมาแคสติ้ง ไม่รู้ถูกอกถูกใจอะไรนักหนา ถ้าพูดถึงเบ้าหน้า ในวงการนี้มีคนหล่อ ๆ แบบนี้และมากกว่านี้อีกถมเถ ส่วนเรื่องที่เจ้าตัวมารยาทดี พูดจาอ่อนน้อม แถมยังประวัติขาวสะอาด ผมยังยืนยันคำเดิมว่ามันไม่เกี่ยวกับงาน ต่อให้อีกฝ่ายเคยบวชมาก่อนมันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับบทเลย!

            ใจผมอะเลือกจอห์นนี่ ซอ แต่ทีมงานเกินครึ่งเลือกคิมโดยอง เพราะงั้นบทพระเอกเอ็มวีเพลงใหม่ของผมเลยต้องเป็นเขานี่ไง

            “นายก็ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย เดี๋ยวน้องเขาก็ใจเสียหรอก”

            “ก็ทำหน้าดี ๆ มาตลอดวันครึ่งแล้วเนี่ย” ตั้งแต่เมื่อวานที่เริ่มถ่ายทำผมก็พยายามเป็นกันเองให้มากที่สุดแล้ว ถึงจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจเวลาสบตากันตรง ๆ ก็เถอะ

            “แจฮยอนเข้าฉาก”

            “ครับ” ขานรับด้วยเสียงเนือย ๆ แล้วเดินลากเท้าเข้าไปในบริเวณที่เซ็ตฉากไว้ บรรยากาศริมทะเลตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกดินเป็นหนึ่งในซีนสำคัญ และเป็นซีนสุดท้าย ดังนั้นการซักซ้อมอย่างคร่ำเคร่งจึงจำเป็น เราจะพลาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นการถ่ายทำก็จะยาวออกไปจนถึงเย็นพรุ่งนี้ 

            “มองตากัน ใช่ แบบนั้นแหละ ตอนจูบพี่ขอให้โดยองประคองหน้าแจฮยอนไว้ด้วยนะ”

            “แบบนี้เหรอครับ” เจ้าของมือสองข้างที่แตะแก้มผมอยู่หันไปทำหน้าซื่อใส่ผู้กำกับ ผมกระแอมไอเล็กน้อยจนเขาสะดุ้ง แล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มเจื่อน ๆ ราวกับทำตัวไม่ถูก

            “ไม่ต้องเกร็ง จับ ๆ ไปเหอะ”

            “ขออนุญาตนะครับ”

            “อือ” ผมเบนสายตาไปอีกทางระหว่างรอให้ทุกคนเตรียมหน้าที่ของตัวเองจนพร้อม ในใจก็พ่นคำหยาบมากมายออกมาฆ่าเวลา ขอด่าไอ้คนต้นคิดที่อยากให้การคัมแบคครั้งนี้ของผมหวือหวาหมาเห่าเลยออกไอเดียให้เนื้อหาในมิวสิกวิดีโอเป็นความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย  และผมต้องเล่นเอง

            ได้ยินตอนแรกผมเกือบหลุดสบถ ให้คนแข็งทื่อเป็นตอไม้อย่างผมเนี่ยนะมาแสดง สาบานเลยว่าผมหมายหัวทุกคนที่เห็นด้วยไว้หมดแล้ว จบงานนี้ต้องมีแก้แค้นแน่นอน

            “แจฮยอนค่อย ๆ หลับตาลงนะ พอจูบแล้วกล้องจะปรับโฟกัสเป็นพระอาทิตย์ตกด้านหลัง ส่วนมือนายถ้าเกะกะนักวางไว้บนไหล่น้องเขาก็ได้”

            “ครับ” ผมพยักหน้ารับคำ จากการบรีฟเป็นแสนรอบก็ทำให้คนทักษะการแสดงเป็นศูนย์กลายเป็นดาราหน้าใหม่ได้ ไม่ใช่แค่ผมที่ทึ่งกับตัวเอง ใคร ๆ ก็บอกว่าผมทำได้ไม่เลว แฟนคลับน่าจะดีใจมาก ๆ ที่ผมทำเพื่อพวกเขาขนาดนี้

            “เอาล่ะ ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง”

            ลมที่พัดเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นเกลือเข้าสู่ปอด ผมสบตากับดวงตาสุกใสที่ทอดมอง ไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมนัยน์ตาถึงได้ระยิบระยับราวกับอัญมณี ใบหน้าที่คนมากมายชื่นชมเคลื่อนเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดผิว มือของโดยองประกบที่ข้างแก้มแผ่วเบา เขาเอียงคอเล็กน้อยจนปลายจมูกฝังลงกับเนื้อ

            อีกฝ่ายควรจะหยุดอยู่แค่นี้เพราะสิ่งที่เราตกลงกันคือการใช้มุมกล้อง แต่ริมฝีปากได้รูปกลับประทับลงมาอย่างจาบจ้วง ตัวของผมนิ่งค้าง โสตประสาทได้ยินเสียงพูดคุยจอแจจากทีมงาน แต่ถ้าผมผลักไอ้บ้านี่ออกเท่ากับว่าซีนนี้พัง ให้ผมต้องถ่ายซ่อมน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ!

            “คัท!”

            “น้องโดยอง! คือ…”

            “ขอโทษนะครับ ขอโทษจริง ๆ ผมลืมตัวไปหน่อย” คนที่อ้างว่าลืมตัวโค้งขอโทษรอบทิศ ผมใช้หลังมือปิดปากตัวเอง พรูลมหายใจเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์

            “คนที่นายควรขอโทษที่สุดคือฉันไม่ใช่รึไง”

            “ขอโทษนะครับคุณแจฮยอน”

            “อินบทขนาดนั้น? บ้าเอ๊ย ฉันไม่เข้าใจพวกนักแสดงเลยจริง ๆ” ผมเท้าเอวยืนมองคนเด็กกว่าที่ก้มหน้า ถ้าผมบ่นอะไรออกไปก็คงดูไม่มืออาชีพอีกสินะ

            “แจฮยอน! มาดูนี่ ภาพสวยมาก” ผู้จัดการส่วนตัวที่ยืนอยู่ข้างผู้กำกับโบกไม้โบกมือเรียก ผมเลยเลิกสนใจเด็กฉวยโอกาสแล้วจ้ำอ้าวไปอีกทางแทน

*

            “เอาจริง ๆ ปะพี่ ผมว่าเขาแปลก ๆ อะ” ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ ทีมงานหลายคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกันหันมามองอย่างสนอกสนใจกับประโยคที่ผมพูด

            “แปลกยังไง”

            “ก็...เป็นคนสุภาพเกินไป...”

            “นั่นเพราะนายเป็นคนขวานผ่าซากต่างหาก”

            “อ้าว ๆ เจ๊!” ผมมองค้อนคนพูดที่หัวเราะคิกคัก ประเด็นเกี่ยวกับคิมโดยองที่เริ่มมาได้สักพักมีแต่เรื่องดี ๆ ที่แต่ละคนผลัดกันชม ครั้นพอผมเอ่ยแหวกขึ้นมาก็คงหนีไม่พ้นถูกตราหน้าว่ามองโลกในแง่ร้าย อิจฉา หรือไม่ก็...

            “คิดมาก”

            “ผมไม่ได้คิดมากนะ พวกพี่ก็ทำงานกับผมมาตั้งนานก็น่าจะรู้ป้ะว่าผมคิดน้อยจะตาย”

            “ว่าตัวเองทำไมเนี่ย”

            “ผมยืนยันเลยนะว่าเขาแปลก”

            “ขอเหตุผลสนับสนุนมากกว่านี้”

            “ถ้าพูดถึงบุคลิกท่าทาง พวกพี่อาจจะดูไม่ออก แต่สายตาอะ...เขาชอบมองผมแบบ เฮ้อ พูดไปเดี๋ยวก็หาว่าใส่ร้ายป้ายสี” ผมรินแอลกอฮอล์ใส่แก้ว เว้นช่วงเพื่อเรียกความสนใจสักหน่อย

            “พูด ๆ มาสิยะ!”

            “เขามองเหมือนผมเป็นสัตว์ตัวเล็ก ๆ”

            “นั่นเพราะนายน่ารักรึเปล่า”

            “ไม่ใช่ในเชิงนั้นดิ...ผมเป็นสัตว์ตัวเล็ก ๆ แล้วเขาเหมือนสัตว์นักล่า”

            “อยากถูกน้องโดยองมองแบบนั้นบ้างจัง”

            “เฮ้ย ๆ ผมไม่ตลกนะพี่ เวลาผมจ้องกลับไปเขาก็ชอบตีหน้าซื่อตาใส ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะ แบบนี้จะไม่ให้ผมมองว่าเขาแปลกได้ไง…”

            “โต๊ะนี้ยังอยู่ต่อยาว ๆ ใช่มั้ย ฝากโดยองไว้หน่อยดิ พวกพี่เมากันหลายคนแล้วเนี่ย” ผู้กำกับโผล่หน้ามาทักพร้อมกวักมือเรียกขวัญใจทีมงานที่เดินยิ้มมาแต่ไกล

            “นั่งเลยน้อง พวกพี่ใจดีทุกคน” ผมกลอกตามองบนใส่อากัปกิริยาวี้ดว้ายของพี่ ๆ ผู้หญิง คนเด็กสุดนั่งบนเก้าอี้ว่างที่อยู่ด้านซ้ายถัดจากผมไปสองตัว พอเขามาแบบนี้หัวข้อนินทาก็เป็นอันต้องพับเก็บสินะ

            “คอแข็งกันจังเลยนะครับ”

            “จ้า แต่ไม่เท่าหมอนั่นหรอก” ผมยักไหล่เมื่อมีคนพาดพิง เอื้อมมือไปตักกับแกล้มของทอดเข้าปากพลางฟังบทสนทนาของคนร่วมโต๊ะ

            เป็นเวลาพักใหญ่ที่เสียงพูดคุยดังต่อเนื่องไม่หยุด จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งเสนอเกม Truth or Dare ขึ้นมา ผมถอนหายใจยาว ๆ หยัดตัวลุกเตรียมชิ่งแต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยประโยคท้าทายจากคนที่ไม่คาดคิด

            “คุณแจฮยอนไม่กล้าเหรอครับ”

            “จริง! ไม่กล้าเหรอจองแจ!”

            “เฮ้อ เข้ากันดีเหลือเกินนะ” ผมทรุดตัวนั่ง เอามือค้ำคางเท้าศอกกับโต๊ะระหว่างที่หลายคนเคลียร์จานอาหารเพื่อให้มีที่ว่างพอสำหรับหมุนขวดเบียร์เปล่า

            “เวียนขวา ใคร Dare ต้องดื่มหมดแก้ว”

            “เริ่มที่ฉันแล้วกัน…โอ๊ะ! น้องโดยอง!” โชคชะตาเป็นใจชะมัด ที่อยากเล่นเกมนี้กันก็คงกะจะถามหมอนี่แหละ ผมมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่แจกยิ้มไม่หยุด อยากรู้นักว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ใต้หน้ากากคนดีนั่น...

            “มีคนที่ชอบรึยังคะ”

            “ฮิ้วววววววววววววววววววววว”

            “มีแล้วครับ”

            “กรี๊ด! จริงเหรอคะ ในวงการมั้ย...”

            “เฮ้ ๆ เจ๊ ได้คำถามเดียวไม่ใช่รึไง โดยองหมุนขวดเลยค่ะ” บอกเลยว่าไม่ได้เซอร์ไพรส์กับคำตอบ ในวงการนี้เต็มไปด้วยคนหน้าตาดีจะปิ๊งใครสักคนเข้าก็ไม่แปลกหรอก

            “แจฮยอน!”

            “ฮะ!? เฮ้ย...” ผมสะดุ้งกับเสียงเรียกพอหลุดจากภวังค์ก็เจอปากขวดหยุดอยู่ตรงหน้า

            “มีคนที่ชอบรึยังครับ”

            “…” สายตาอยากรู้อยากเห็นที่มองมาเจือด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก ผมจ้องหน้าเขากลับ ส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้อย่างยียวนแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกจนหมด

            “ว้า...”

            “ไม่คิดว่าน้องจะกล้าถามนะคะ แต่พี่ว่าอย่าไปสนใจแจฮยอนเลย”

            “ทำไมเหรอครับ”

            “พ่อเสือหนุ่มไม่มีหัวใจหรอก” ผมหัวเราะออกมา นึกขำที่ถูกมองว่าไร้หัวใจทั้งที่มันยังเต้นตึกตักอยู่ในอก จริงอยู่ว่าสิ่งที่คนทั่วไปเห็นคือผมไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเอาแต่หิ้วเด็กขึ้นคอนโดไม่ซ้ำหน้า แต่ง่ายไปรึเปล่าที่จะตัดสินผมแบบนั้น

            เฮ้อ...ป่วยการที่จะอธิบาย อีกอย่างผมก็ไม่ได้คาดหวังให้ใครมาเข้าใจหรือพยายามมองผมในแง่มุมอื่น ๆ

            เกมดำเนินไปหลายตา มีทั้งคนที่ยอมตอบความจริงและคนที่ยอมกระดกเบียร์หมดแก้ว ผมภาวนาให้มีใครสักคนเริ่มเมาแล้วพังวงซะ นี่มันก็ดึกแล้วทำไมไม่เลิกกันสักทีคงกะจะปาร์ตี้ปิดกล้องกันถึงเช้า

            “ผมง่วงแล้วนะ”

            “น่า...ขออีกตา พี่ยังอยากถามน้องโดยองอยู่เลย”

            “นายก็รีบ ๆ ง่วงได้ละ ไม่รู้รึไงว่าพวกพี่ ๆ กะจะล้วงความลับน่ะ” คนถูกถามเลิกคิ้ว จะว่าไปตั้งแต่เล่นมาเด็กนี่ก็ตอบทุกคำถามเลยแฮะ ไม่ยอมดื่มสักแก้ว

            “ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังนี่ครับ ตอบได้หมด”

            “เนี่ยเห็นมั้ยแจ! น้องเขาจริงใจ ใครจะเหมือนนายเอาแต่ดื่มไม่ยอมตอบ”

            “ก็ผมขี้เกียจตอบ”

            “ขวดมันหมุนมาที่นายอีกแล้ว เจ้าบ้า!” เสียงกรีดร้องขัดใจดังขึ้น หวังจะให้ขวดหยุดที่เด็กนั่นล่ะสิ ผมรินเบียร์ใส่แก้วรอเลยก็แล้วกัน…

            “ผมขอถามได้มั้ย”

            “ว่ามาสิ”

            “การจะถูกใจใครสักคนคุณมองที่ตรงไหนเหรอครับ”

            “หืม?” ถ้าผมมองไม่ผิดไอ้ประกายแวววาวที่ฉายผ่านดวงตาคู่นั้นคงเป็นเสือตัวใหญ่เตรียมตะครุบเหยื่อ ขอโทษนะ...นี่ผมเป็นเหยื่อเหรอ

            ฝันอยู่รึไงไอ้กระต่ายน้อย...

            “คุณจะหนีไม่ยอมตอบอีกก็ได้นะ”

            “เห็นแก่ที่นายอยากรู้มาก”

            “ครับ?”

            “เซ็กส์”

            “…”

            “ผมไปนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน” ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินลากขาออกจากบริเวณนั้น ทำทีเป็นสนใจผืนฟ้าสีดำสนิทที่มีหมู่ดาวเปล่งประกายระยิบระยับ

            เสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมาห่าง ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้จะเข้าเขตที่พัก จนถึงวินาทีที่ผมทาบคีย์การ์ด บานประตูก็ถูกเปิดออกโดยผู้บุกรุกที่แทรกตัวเข้ามาในห้อง

            “คุณท้าทายผม?”

            “อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้น”

            “จะบอกว่าผมเข้าใจผิด?”

            “เปล่า...อื้อ!” ผมจูบกับใครต่อใครมานับครั้งไม่ถ้วน ฉะนั้นแค่ริมฝีปากที่ประทับลงมาไม่ได้ทำให้ผมลืมสติแล้วปล่อยเขาทำตามอำเภอใจหรอก

            แต่ผมแค่อยากพิสูจน์ว่าคิมโดยองไม่ใช่คนแสนดีอย่างที่แสดงตบตา

            “มาลองดูกันมั้ยครับว่าใครกันแน่ที่เป็นเสือ”

            บอกแล้ว...ผีเห็นผี

--------------

พาร์ทแรกของเรื่อง(nc) คือเหตุการณ์ที่ต่อจากประโยคสุดท้าย ไม่งงไทม์ไลน์ใช่มั้ยคะ ;-;

เพิ่งเดบิวต์นุตื่นเต้นมาก ๆ แง ถ้าชอบก็อย่าลืมบอกกันบ้างน้า

ฝากตัวด้วยค่า /โค้ง

#ฟิคน้องเขียว