คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 1 3 | il y a bien longtemps. [3] (15%)
13
| Il y a bien longtemps [3]
‘
ที่บอกว่ายังรักฉันอยู่ … พูดจริงหรือเปล่า ?
’
ตุ้บ
!
“จินยอง !!”
คำถามของแจบอมที่ยิงออกไปกลายเป็นฝุ่นไปในทันที
เมื่อพบว่าคนที่ถูกถามสะบัดมือออกจากเครื่องจับเท็จอย่างเร็วจนเครื่องกระเด็นไปอีกทาง
ในขณะที่คุณหมอหนุ่มรีบสะบัดมือเพื่อคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้รับจากอุปกรณ์ขนาดเล็กที่เขาเพิ่งโยนมันไปอีกทาง
ฝ่ามือเรียวที่สั่นระริกสร้างความตกใจให้กับทุกคนจนแจ็คสันต้องรีบพุ่งเข้ามาดูเพื่อนสนิทที่แม้ว่าจะมีอาการเจ็บปวดเพียงใดก็ยังคงแสดงสีหน้านิ่งเฉยเช่นเดิม
ซึ่งมันผิดกับที่แจบอมคาดการณ์ไว้มากทีเดียว…
“สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ เครื่องนี้มันไม่ได้จับว่าฉันกำลังโกหกหรือเปล่า
เพราะมันวัดจากความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย…” จินยองเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงอธิบายต่อ
“บางทีมันเกิดจากการที่ชีพจรของฉันทำงานเร็วเกินกว่าค่าปกติ
ส่งผลให้หัวใจเต้นเร็วขึ้น
มันเลยทำให้ฉันโดนช็อตเพราะลักษณะอาการแบบนี้เป็นอาการเดียวกับคนที่กำลังจะโกหก
และขอให้รู้ไว้ว่า สาเหตุที่ฉันเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะคำถาม
แต่เป็นเพราะความกลัวที่ฉันกลัวจะถูกเครื่องนั่นช็อต”
“แล้วยังไง ?” แจบอมเลิกคิ้วพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นต่อ
“หมายความว่า คำถามของคุณไม่ได้มีผลอะไรกับผมทั้งนั้น… คุณแจบอม” และจินยองก็มีสติมากพอที่จะเปลี่ยนสรรพนามเพื่อสร้างระยะห่างอย่างเคยจนแจบอมเปลี่ยนสีหน้าไป
“…”
“ส่วนสิ่งที่คุณถามผมมา คุณเองก็คงรู้อยู่แก่ใจ เพราะผมเคยพูดไปแล้ว”
จินยองว่า “แต่ถ้าในเมื่อมันเป็นแบบนี้
คุณก็อย่าหวังเลยว่าผมจะรู้สึกแบบเดิมอีกต่อไป
ขอบคุณที่ทำให้ผมบั่นทอนความรู้สึกของตัวเองลงได้อีกพอสมควร”
“…”
“ขอตัวนะ” จินยองหันไปมองหน้าทุกคนแล้วจึงลุกเดินออกจากวงล้อมออกจากบ้านไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
“จินยอง … จินยอง !!” มาร์คตะโกนเรียกไล่หลังแต่เจ้าของชื่อไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากมีเสียงปิดประตูบ้านพัก
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ ?” ยูคยอมกับแบมแบมที่ไม่รู้เรื่องใดใดถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
เพราะจินยองออกไปข้างนอกตัวคนเดียวในเวลาค่ำมืดก็ทำให้ทั้งสองคนอดกังวลไม่ได้
“…”
มาร์คกับยองแจไม่ได้ตอบอะไรออกไปนอกจากมองหน้ากันอย่างหนักใจ
“ไอ้แจบอม…” และวินาทีนั้นทุกคนอาจจะลืมไปว่ายังมีอีกหนึ่งคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆเช่นกัน
“มึงกับกู… เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
…………………….
ความเงียบภายในห้องนอนที่ปกคลุมระหว่างแจ็คสันกับแจบอมมาร่วมสิบนาทีทำให้บรรยากาศในตอนนี้ช่างดูอึดอัด
และนี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนรู้สึกว่าบรรยากาศมันเริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ
แจบอมที่ไม่ยอมพูดอะไรกับแจ็คสันที่นั่งมองคู่กรณีไม่วางตา
“มึงจะง้างปากพูดได้หรือยัง ?” และแจ็คสันก็จัดการทำลายความเงียบลง
“อะไร ?”
“กูเป็นคนที่ควรจะพูดคำนั้น ไม่ใช่มึง”
“…”
“เรื่องของมึงกับจินยอง ตกลงยังไง ?” แจ็คสันถามต่อ
“แล้วมึงคิดว่ายังไงล่ะ ?” แจบอมยียวนกลับไปเสียจนแจ็คสันเริ่มจะอารมณ์เสีย
“อย่าให้กูโมโหแล้วออกไปลากจินยองเข้ามาคุยอีกคน” และแจ็คสันก็ตอกประโยคปิดทางตันให้แจบอมจนอีกฝ่ายได้แต่ถอนหายใจ
ลองถ้าแจ็คสันตัดสินใจอะไรด้วยอารมณ์แล้ว
ก็ไม่มีใครสามารถทัดทานหรือห้ามปรามอะไรได้ทั้งนั้น ดังคำกล่าวว่า
คนที่ร่าเริงในเวลาปกติ มักมีอีกหนึ่งตัวตนในยามโกรธ
“ก็อย่างที่มึงเดาไว้ในหัวของมึงนั่นแหละ” แจบอมเว้นไปครู่หนึ่ง
“กูกับจินยองเคยคบกันมาก่อน”
“มึงว่ายังไงนะ ?”
“อย่าให้กูพูดซ้ำ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
“ตอนกูอยู่ปีสาม” และนั่นก็ทำให้แจ็คสันทำสีหน้าที่แสดงถึงความเหลือเชื่อออกมา
“เลิกกันตอนกูใกล้จบปีสี่”
“…”
“ถ้าจำไม่ผิด ช่วงนั้นคงเป็นช่วงที่มึงเป็นรูมเมทกับจินยองพอดี”
“แต่กูไม่เคยรู้…”
“ก็เหมือนกูที่ไม่รู้ว่ามึงเป็นรูมเมทของจินยองในตอนนั้นนั่นแหละ” แจบอมกล่าวพลางถอนหายใจ “จินยองเป็นคนที่ไม่เคยบอกอะไรใคร
บางครั้งกูก็เคยคิดว่ามันไม่ยุติธรรมที่จินยองรู้เรื่องของทุกคน
แต่ทุกคนไม่เคยรู้จักจินยองเท่าที่เจ้าตัวอยากจะให้รู้”
“…”
‘
และมันก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้กูกับจินยองเลิกกัน ’
ความคิดเห็น