[GOT7 OS] Just a game. #YUGJACK

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคสั้นฉลองวันเกิดแจ็คสัน
ที่คุณอ่านแล้วจะต้องหลั่งน้ำตา...
(ในความสะพรึง !!!!)

#ฟิคสั้นวันเกิดสัน

เนื้อเรื่อง

[OS] Just a game.

Title : Just a game.

Pairing : Yugyeom x Jackson

Rate : 17 อ่านได้ 18 อ่านดี มากกว่านี้ต้องอ่าน น้อยกว่านี้ควรใช้จักรยานในการรับชม

Note : เป็นโปรเจคต์วันเกิดแจ็คสันร่วมกับพี่แคช @JanuarybSix [JARK] อาจจะไม่ใช่คู่ที่นิยมมาก แต่ก็อยากจะฝากพี่แจ็คและน้องยูคไว้ในอ้อมใจแม่ๆลัทธิแจ็คสันเคะด้วยนะคะ เลิ้บ <3

March , 28 | 4.00 PM @ Room 3 – 3

            สัญญาณออดโรงเรียนเลิกดังขึ้น นักเรียนทุกคนรีบเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว เหลือนักเรียนอยู่เพียง 4 – 5 คนที่ต้องทำเวรประจำวัน ห้องเรียนถูกกวาดแบบลวกๆ อีกทั้งกระดานดำที่ถูกลบและถูด้วยน้ำเปล่าอย่างเร็ว ช่วยกันจัดโต๊ะ และนำขยะลงไปทิ้ง จึงเป็นอันเสร็จสิ้นการทำเวรของวันนี้

            “แจ็คสัน วันนี้วันเกิดมึงนี่ ?” หนึ่งในเพื่อนร่วมห้องของเขาที่เพิ่งทำเวรด้วยกันอย่าง แจบอม ทักขึ้น

            “ก็…เออ” แจ็คสันพยักหน้าหงึกๆโดยที่ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นแต่อย่างใด

            “แล้วเด็กมึงเอาของขวัญมาให้ยัง ?” แจบอมถามต่อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

            “เด็ก ??”

            “อย่ามาทำอินโนเซนท์ อย่าให้กูต้องระบุชื่อ” เป็นมาร์คที่พูดขึ้นมาพร้อมยิ้มมุมปาก

            “ถ้าหมายถึงไอ้เด็กผียูคยอมนั่นล่ะก็ มันไม่ใช่เด็กกู กูไม่นิยมเด็ก”

            “ถุย ! ทำเป็นพูดไปเถอะ จะได้เสียเป็นเมียน้องมันอยู่ละ ยังจะมา…” แจบอมเยาะเย้ยคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าตาแสดงอาการขยะแขยงปนขนลุกเมื่อได้ยินประโยคของเขา

            “พวกมึงแม่.งจังไรมาก !!! จังไรทุกคน พอ กูจะกลับบ้านละ” แจ็คสันโวยวายพร้อมชูนิ้วกลางให้เพื่อนก่อนจะสะพายกระเป๋าและตั้งท่าจะเดินออกมา แต่กลับถูกใครคนนึงดักหน้าประตูห้องเรียนเสียก่อน

            “แจ็คสัน มึงจะไปไหน ?”

            “จ…จินยอง ?? มีอะไรวะ ?” แจ็คสันถึงกับก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นว่าหัวหน้าห้องเรียนอย่าง ปาร์คจินยอง กำลังยืนกอดอกมองหน้าเขาด้วยแววตาที่พร้อมจะเชือดเขาแล้ว

            “ลืมอะไรรึเปล่า ? ให้เวลานึก” จินยองถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่กลับทำให้แจ็คสันเสียวสันหลังวาบ ปกติจินยองไม่ค่อยได้มาคุยอะไรกับเขานักเพราะไม่ได้สนิทกัน

            “ลืมอะไร… กูทำเวรแล้วนะ … งานกูก็ส่งครบนะเว้ย … เชี่ย มึงอย่ามองหน้ากูแบบนั้น” แจ็คสันสบถออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นดวงตากลมโตของจินยองที่ใครๆต่างก็บอกว่าน่ารัก แต่ไม่ใช่สำหรับแจ็คสันและผองเพื่อนร่วมห้องในตอนนี้

            “บอกมันไปตรงๆเถอะจินยอง โง่ๆแบบนี้ยืนนึกทั้งคืนก็คงนึกไม่ออก” แจบอมขัดขึ้นมา

            “เดือนนี้มึงมาสายเกินจำนวนครั้งที่ทางโรงเรียนกำหนด เรื่องนี้มึงคงไม่ลืมใช่ไหม ?” จินยองถามขึ้น นอกจากเขาจะเป็นหัวหน้าห้องเรียนแล้ว เขายังเป็นกรรมการสภานักเรียนอีกด้วย แน่นอนว่าเขาย่อมรู้เรื่องราวของนักเรียนในโรงเรียนพอสมควร และยิ่งเป็นพวกนักเรียนแบล็คลิสต์ล่ะก็ เขาจำได้แทบทุกคน รวมไปถึงเพื่อนร่วมห้องของตัวเองด้วย

            “ก็ใช่… แต่กูก็ทำงานที่สภาสั่งทุกอย่างนะเว้ย เมื่อวานก็ไปตัดหญ้าหน้าอาคารแล้ว วันนี้ก็ไปขัดห้องน้ำแล้ว จะเอาไงอีกวะ ?”

            “ลืมอะไรไปรึเปล่า ?” คำถามเดิมออกมาจากปากจินยอง

            “กูนึกไม่ออกเว้ย ! มีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะ ! กูอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว” แจ็คสันเริ่มหัวเสียเมื่อเห็นปฏิกิริยาของจินยองที่ยังคงนิ่งและรักษามาดนักเรียนตัวอย่างได้เป็นอย่างดี

            “ก็บอกแล้วไงว่ามันโง่ อย่าให้มันนึกเอง” แจบอมถอนหายใจ

            “แจ็คสัน วันนี้มึงต้องไปจัดเอกสารในห้องสภานักเรียน” จินยองพูดในสิ่งที่แจ็คสันพยายามนึก แต่กลับทำให้แจ็คสันอ้าปากตั้งท่าจะประท้วง

            “อะไรของมึงเนี่ย ! มึงอย่ามามั่วนะจินยอง วันนี้กูต้องขัดห้องน้ำ และกูก็ขัดไปแล้วด้วย”

            “ไม่ทำก็ไม่เป็นไร กูไม่มีสิทธิ์สั่งให้มึงไปทำอยู่แล้ว กูมีหน้าที่แค่จดความประพฤติของมึงรายงานไปให้ประธานนักเรียน”

            “อะไรของมึงวะเนี่ย !”

            “…”

            “เออ กูไปทำก็ได้ … พวกสภานักเรียนแม่.ง…” แจ็คสันสบถอย่างอารมณ์เสีย พลางคว้ากระเป๋านักเรียนเดินออกจากห้องเรียนประจำไปโดยที่ไม่ปล่อยให้จินยองพูดอะไรต่อ และมาร์คกับแจบอมก็ทำได้แค่ยืนมองตามอย่างงุนงง

            “แจบอม มาร์ค…”

            “…” สองหนุ่มเพื่อนสนิทของแจ็คสันหันมามองร่างบางเจ้าของตำแหน่งหัวหน้าห้องที่ยิ้มมุมปากพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

            “เตรียมเลี้ยงฉลองให้เพื่อนได้เลยนะ…”

          ‘ ไม่พ้นเย็นนี้มันเสียซิงแน่ ’

            .

            .

            .

            ขณะนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น บรรยากาศบนอาคารเรียนเงียบสนิท ระหว่างทางเขาจึงได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของตน ในใจของแจ็คสันยังคงก่นด่าจินยองไม่หยุดหย่อน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเดินต่อไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ห้องสภานักเรียน

          ก๊อก ก๊อก !

            แจ็คสันเคาะไปตามมารยาท ในความเป็นจริงเขาอยากจะกระโดดถีบประตูห้องให้รู้แล้วรู้รอดไปเสีย พูดกันตามตรงไม่มีปิดบัง ในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ สิ่งมีชีวิตที่เขาเกลียดที่สุดมีอยู่สามอย่าง หนึ่งคืออาจารย์ฝ่ายปกครอง สองคือพวกเด็กสภานักเรียน และสาม…

          ‘ มาแล้วเหรอ ? ’

          ไอ้เด็กผีที่ชื่อคิมยูคยอม…

            เฮ้ย… เดี๋ยวนะ !?!

          ทำไมไอ้ยูคยอมมันมาอยู่ที่นี่วะ !!!

            “เฮ้ย !!”

            แจ็คสันเผลออุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมาเปิดประตูห้องสภานักเรียนให้เขา เด็กหนุ่มร่างสูงโย่งกับใบหน้าหล่อที่กำลังส่งยิ้มจนตาปิดให้เขาทำให้แจ็คสันถึงกับเดินถอยหลังออกมาจากประตูห้องทันที

            “ชู่ว~ เบาๆสิฮะ เดี๋ยวพวกอาจารย์ก็ดุเอาหรอก” ยูคยอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้แจ็คสันพร้อมเอานิ้วชี้แตะที่ปากของอีกคนแล้วพูดเบาๆ

            “มึง… มึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ??”

            “อ้าว ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ ในเมื่อผมก็เป็นกรรมการนักเรียนเหมือนกัน” ยูคยอมยังคงยิ้มหวานให้แจ็คสันพร้อมชำเลืองสายตาไปยังปลอกแขนสีเหลืองที่เขียนตำแหน่งไว้ชัดเจนว่า “กรรมการนักเรียน” แจ็คสันถึงทำได้แค่มองค้อนอีกคนอย่างหัวเสีย

            คิมยูคยอม นักเรียนชั้นมอปลายปีสอง พ่วงด้วยตำแหน่งกรรมการนักเรียนและนักเรียนตัวอย่างของชั้นปีที่สอง และมีสถานะเป็นเพื่อนบ้านของแจ็คสัน เรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลยันมัธยมปลาย และก็เกลียดกันตั้งแต่อนุบาลยันมัธยมปลายเช่นกัน (แน่นอนว่าแจ็คสันเกลียดไอ้เด็กนี่ฝ่ายเดียว) เพียงเพราะความกวนประสาทและน่ารำคาญของยูคยอมที่มักจะโผล่หน้ามาให้เขาเห็นบ่อยๆแทบจะทุกซอกทุกมุมของโรงเรียน และยังแย่งชิงตำแหน่งลูกรักของคุณนายหวังไปจากเขาอีก

            “วันซวยอะไรของกูวะเนี่ย” แจ็คสันสบถกับตัวเอง

            “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ วันนี้วันเกิดพี่นะ” ยูคยอมยังคงยิ้มหวานแบบเด็กน้อยให้แจ็คสันเหมือนเดิม

            “ซวยเพราะเจอมึงกับจินยองนั่นแหละ สายรหัสนี้แม่.งเป็นห่าอะไรกันวะ รังควานกูทั้งพี่ทั้งน้อง” แจ็คสันว่าพาดพิงไปยังเพื่อนของตนที่เขาเพิ่งคุยด้วยเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า จินยองเป็นพี่รหัสของยูคยอม ด้วยความที่เป็นกรรมการนักเรียนและหัวห้อง อีกทั้งยังเป็นนักเรียนตัวอย่างกันทั้งคู่ ทั้งสองคนจึงถูกมองว่าเป็นสายรหัสที่เพอร์เฟคต์ที่สุดในสายตาของคนทั้งของโรงเรียน

            แต่ขอโทษ… ยกเว้นแจ็คสันไว้หนึ่งคนก็แล้วกัน !

            “เอ้า แล้วมึงยืนขวางกูทำไม ? ไหนว่าเรียกกูมาจัดเอกสารห้องสภาไง ? หลีกทางดิ กูจะได้รีบๆทำ อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ แจ็คสันจึงเลือกที่จะเหวี่ยงใส่เด็กร่างหมีที่ยืนยิ้มไม่หยุดตั้งแต่เขามาถึง ขอโทษนะ… มึงพี้กัญชามาเหรอ ยิ้มอยู่ได้ น่ามคาน !

            “ยอมให้เหวี่ยงใส่แค่ตอนนี้เท่านั้นล่ะคร้าบ~”

            “…”

            “เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็จะได้ คราง แทนแล้ว”

            “อย่ามากาม !!”

แจ็คสันด่ากลับแล้วจึงแทรกตัวเข้าไปในห้องสภา กองเอกสารนับสิบกองที่วางกระจัดกระจายทั่วโต๊ะทำให้แจ็คสันถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง คือ… มึงเรียกกูมาเก็บแฟ้มเป็นร้อยๆเล่มเข้าชั้นหนังสือคนเดียวเนี่ย จิตใจมึงทำด้วยอะไรครับสัส ? กูเป็นคนนะ ไม่ใช่เครื่องจักร !!

“ไอ้ยูคยอม…”

“ครับผม ?”

“มึงอย่าบอกนะว่าไอ้ชานยอลให้กูเก็บแฟ้มพวกนี้คนเดียว ??” แจ็คสันถามโดยพาดพิงชื่อของประธานนักเรียน

“ก็… ครับ เพราะเมื่อตอนบ่ายคนอื่นๆเขามาทำความสะอาดแล้ว มีพี่นั่นแหละที่ไม่ยอมมา”

“มึงอย่ามามั่ว วันนี้กูขัดห้องน้ำ แล้วบทลงโทษของกูก็ไม่มีวันไหนที่กูต้องมาทำงานที่ห้องสภา เข้าใจ๋ ??”

“ไม่ครับ ไม่เข้าใจ”

“…” แจ็คสันสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามไม่ต่อล้อต่อเถียงกับยูคยอมที่ยังยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่หน้าประตูห้อง

“ว่าแล้วก็จัดการด้วยนะครับ คุณนักเรียนผิดระเบียบ” ยูคยอมพูดพร้อมยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามาทิ้งตัวนอนบนโซฟาของห้องสภานักเรียน

แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเริ่มเบื่อกับการที่จะต้องมาทะเลาะกับยูคยอมทุกวัน และวันนี้ก็วันเกิดของตัวเขาเอง ทั้งๆที่มันควรจะเป็นวันดีๆของเขา แต่กลับถูกจิกหัวใช้งานตั้งแต่เช้าจรดเย็น (ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นผลมาจากการกระทำของตัวเอง) แฟ้มนับร้อยเล่มถูกทยอยยกไปเก็บบนชั้นหนังสือขนาดใหญ่ และต้องนั่งเรียงลำดับตามหมายเลขที่เขียนไว้ที่สันแฟ้ม แต่แล้วแจ็คสันก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่าง เมื่อเขาได้กลิ่นอะไรแปลกๆในห้อง

เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้คิดผิดแน่ๆ

กลิ่นบุหรี่…

แจ็คสันแอบชะโงกหน้าออกมาจากชั้นหนังสือ และพบเห็นภาพที่ไม่ควรจะเห็น นักเรียนตัวอย่างในสายตาของคนทั้งโรงเรียนและเป็นศิษย์รักของอาจารย์ทั้งโรงเรียน อีกทั้งยังเป็นกรรมการนักเรียนกำลังนั่งสูบบุหรี่อย่างสบายใจ ส่วนคนที่ถูกจับได้ว่ากำลังทำผิดก็ชำเลืองมองคนที่ถูกทำโทษด้วยสายตาที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดสักนิด

และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ว่า ทำไมเขาถึงเกลียดคิมยูคยอมนักหนา นักเรียนตัวอย่างต่อหน้าคนนับพันที่เป็นที่เชิดชูในโรงเรียน แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าจริงๆแล้วยูคยอมคือเสือซ่อนลายของจริง เพราะด้วยความที่อยู่ด้วยกันมานาน ทำให้แจ็คสันเห็นด้านมืดของเด็กคนนี้ทุกซอกทุกมุม อบายมุขทุกอย่างแทบจะผ่านมือคิมยูคยอมมาทั้งสิ้น ถ้าหากจะให้แจ็คสันบรรยายเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้สั้นๆ เขาคงพูดได้แค่ว่า…

ปีศาจสุรา

ราชาหนังโป๊

ทิปเด็กไม่อั้น

ขยันเข้าผับทุกคืน

นี่ล่ะ ตัวตนที่แท้จริงของไอ้นักเรียนตัวอย่าง ที่แม้แต่พี่รหัสซึ่งสนิทกับยูคยอมอย่างปาร์คจินยองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

“ทำงานไปครับ อย่าอู้…”

“เหอะ…” แจ็คสันส่งเสียงออกมาจากลำคอก่อนจะหันกลับไปจัดการกับแฟ้มเอกสารต่อ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังรู้สึกได้ว่า สายตาของยูคยอมจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา

แต่จู่ๆคนตัวเล็กที่ยืนเรียงแฟ้มเข้าชั้นหนังสือก็ต้องถึงกับเข่าอ่อนเมื่อร่างกายถูกสัมผัสแปลกประหลาดเข้าจู่โจม กว่าจะรู้ตัวอีกก็พบว่าแขนแกร่งของกรรมการนักเรียนกำลังวาดเข้ามากอดเอวของเขา

“ทำเหี้ยไร…ของ อ…อื้อ… มึง !!” แจ็คสันหันไปตวาดใส่ แต่ก็ช้ากว่ายูคยอมที่ก้มใบหน้าลงมาช่วงชิงความหอมจากซอกคอขาวของคนที่ตัวเล็กกว่าซึ่งอยู่ในอาณัติ

“พี่ดันมาเห็นผมสูบบุหรี่แล้ว ผมคงปล่อยพี่กลับไปตัวเปล่าไม่ได้แล้วว่ะ” รอยยิ้มหวานของยูคยอมในตอนแรกแปรเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มของคนที่ถือว่าตนกำลังได้เปรียบจนแจ็คสันเริ่มใจไม่ดี

“ก็แล้วใครให้มึงมาสูบวะ อีกอย่างกูก็เห็นมึงเหลวแหลกมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว กูไม่เอาไปบอกใครหรอก ปล่อยกู !” แจ็คสันพยายามดันอีกคนออก ทำให้ยูคยอมใช้แขนอีกข้างรวบมือทั้งสองข้างของอีกคนไว้

“ปล่อยก็ได้ แต่มีข้อแม้นิดนึง…”

“…”

“ถ้าพี่ตกลงกับสิ่งที่ผมเสนอ ผมจะยกเลิกบททำโทษของพี่ให้เลย ไง… สนใจป่ะ ?”

“พ่อเป็นนักเล่นหุ้นเหรอ ?”

“ก็แค่… อยากช่วย ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดไง”

“…” แจ็คสันเริ่มลังเลขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อยูคยอม ลองถ้าเด็กนี่พูดอะไรขึ้นมาแล้ว มันสามารถทำได้จริงๆ

“ไม่ต้องคิดมาก แค่เล่นเกมด้วยกัน เกมเดียว แป๊บเดียว ถ้าเล่นจบ ผมจะเก็บแฟ้มพวกนี้แทนพี่เอง”

“…”

“เกมนี้เล่นไม่ยาก ต่อให้พี่จะแพ้หรือชนะ พี่ก็ไม่ต้องมาทำงานชดใช้ความผิดอีก ที่สำคัญจะบอกให้อาจารย์บวกคะแนนความประพฤติให้ด้วย เป็นไง คุ้มมั้ยล่ะ ?” ข้อเสนอที่มากเกินคุ้มสำหรับนักเรียนผิดระเบียบทำให้แจ็คสันถึงกับคิดไม่ตก

“เกมอะไรของมึง ?” ยูคยอมยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มสนใจข้อเสนอของเขา

“ตอบตกลงก่อน แล้วจะบอก”

“เรื่องสิวะ เอาเปรียบชิบหาย”

“ก็บอกแล้วว่าเล่นไม่ยาก แถมข้อเสนอก็คุ้มจะตายไป ผมไม่ได้ให้อะไรใครง่ายๆนะ ของขวัญวันเกิดแบบนี้หาที่ไหนก็ไม่ได้แล้ว ไม่สนจริงๆเหรอครับ ?”

“…”

“ว่าไงพี่…”

“อ…เออ ! ก็ได้ ตกลงคือเกมอะไร ?”

“เป่ายิงฉุบถอดเสื้อผ้า” คำตอบพร้อมรอยยิ้มของยูคยอมทำให้แจ็คสันถึงกับชักสีหน้า

“กูให้มึงพูดใหม่อีกรอบ”

“ฟังไม่ผิดหรอก เป่ายิงฉุบถอดเสื้อผ้า เห็นป่ะ ง่ายจะ…”

“กูไม่น่าหลงเชื่อคนตัณหากลับอย่างมึงเลย กูไม่เล่น !”

“ไม่รู้แหละ พี่ตอบตกลงแล้ว ถ้าพี่ไม่เล่น คะแนนความประพฤติติดลบแน่ แล้วผมจะรายงานความประพฤติในโรงเรียนของพี่ให้ม๊าพี่ฟังด้วย”

“ไอ้…”

“ระหว่างคุณลูกชายสุดเกเรกับน้องมี่นักเรียนดีเด่นของคุณนายหวัง ม๊าจะเชื่อใครมากกว่ากันน้า~” ยูคยอมพูดโดยไม่ลืมที่จะกล่าวบุพการีของอีกคน ยิ่งทำให้แจ็คสันหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เพราะอะไรล่ะ ? ลองให้ไอ้เด็กหมีนี่พูดอะไรก็ตามเถอะ แม่ของเขาพร้อมจะเชื่อเสมอ มิหนำซ้ำยังเชื่อมากกว่าที่เขาพูดเสียอีก

ไอ้เด็กหมี ไอ้เด็กผียูคยอม กูขอสาปมึง !!!

“เออ ก็ได้ ! มาเลย” แจ็คสันตอบตกลงด้วยความไม่พอใจ แต่นั่นกลับทำให้ยูคยอมกระตุกยิ้มอย่างพอใจ

“ถอดเครื่องประดับออกให้หมดด้วย” ยูคยอมชี้ที่ข้อมือของตนเป็นเชิงว่าให้คนที่ตัวเล็กกว่าถอดนาฬิกาข้อมือออก

“เรื่องมาก” แจ็คสันว่าแต่ก็ยอมถอดมันออกอย่างง่ายดาย

“กติกาง่ายนิดเดียว ใครเหลือเสื้อผ้าน้อยกว่าแพ้ ตกลงตามนี้”

“เป็นเกมที่ไม่สร้างสรรค์แถมยังโรคจิตชิบหาย” แจ็คสันด่าพร้อมมองหน้าอีกคนที่ยืนยิ้มให้เขา

“เริ่มนะ…”

“คาวี พาวี โพ !” รอบแรก แจ็คสันออกกระดาษ ยูคยอมออกค้อน เป็นอันว่าแจ็คสันเป็นฝ่ายชนะ ยูคยอมส่ายหัวน้อยๆก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรกออก

“แพ้ตั้งแต่ตาแรกเลยเหรอเนี่ย ?” ยูคยอมแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายนิดๆ ยิ่งทำให้แจ็คสันรู้สึกหมั่นไส้เด็กกะล่อนที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น

“คาวี พาวี โพ !” และรอบที่สอง แจ็คสันออกกรรไกร ยูคยอมออกกระดาษ ร่างสูงจึงต้องปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่สองออกอีกครั้ง

และไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีของแจ็คสันหรืออย่างไรก็ตาม ในรอบถัดๆมา แจ็คสันก็ยังคงเป็นฝ่ายชนะอย่างต่อเนื่อง กระดุมเสื้อเม็ดที่สาม สี่ และห้าของเด็กหนุ่มที่เป็นคนเสนอเกมนี้ก็ถูกปลดออกจนหมดจนเห็นผิวขาวเนียนภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวที่แม้ว่าจะไม่ได้มีซิกแพ็คหรือกล้ามเนื้อเป็นแผงๆ เพราะยังเด็กเกินกว่าจะสร้างกล้ามเนื้อเหล่านั้น แต่กลับทำให้แจ็คสันถึงกับต้องชำเลืองมอง

“มองอะไร ??” ยูคยอมถามทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจ เพราะสายตาของแจ็คสันที่จ้องมองเขาอยู่มันชัดเจนมาก

“มึงแม่.งขี้ก้างว่ะ” แจ็คสันว่าพลางยิ้มเยาะเย้ย

“ถึงจะขี้ก้าง แต่ก็ทำให้คนที่อยู่ข้างล่างเพลียได้ก็แล้วกัน” ประโยคตอกกลับพร้อมรอยยิ้มมุมปากและการยักคิ้วของยูคยอมทำให้แจ็คสันหน้าขึ้นสีอีกครั้ง

“ไอ้…”

“ต่อเถอะครับ” ยูคยอมขัดขึ้นมา

“คาวี พาวี โพ !”

“แม่.งเอ๊ย !” แจ็คสันหัวเสียไปเล็กน้อย เพราะในรอบนี้เขาเป็นฝ่ายแพ้ กระดุมเม็ดแรกของเขาถูกปลดออก

“แค่เม็ดเดียวน่า ไม่เป็นไรหรอก” ยูคยอมยังคงยิ้มให้แจ็คสันเหมือนเดิม แต่รอยยิ้มรอบนี้กลับทำให้แจ็คสันรู้สึกว่าอีกไม่กี่นาที อะไรๆมันจะไม่เหมือนเดิม

และแจ็คสันก็ไม่เคยทายพลาด เพราะในรอบถัดๆมา เขาเป็นฝ่ายแพ้ทุกครั้ง กระดุมบนเสื้อของเขาถูกปลดออกจนหมด ทำให้ตอนนี้แจ็คสันและยูคยอมเสมอกันอยู่

สายตาของยูคยอมที่ใครๆต่างก็บอกว่าน่ารักกำลังจ้องมองแจ็คสันราวกับจะกลืนกิน จนคนตรงหน้ารู้สึกไม่สบายตัวและอยากจะหนีออกจากห้อง แต่ตอนนี้ด้วยสถานะที่เสียเปรียบกว่า ทำให้แจ็คสันไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเดินตามเกมของเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้

“คาวี พาวี โพ !” และก็เป็นอีกครั้งที่แจ็คสันแพ้

“…”

“ถอดสิครับ รอพ่อตัดริบบิ้นเหรอ ?” ยูคยอมพยักเพยิดหน้าเป็นเชิงให้แจ็คสัน

“มึง… พอเถอะว่ะ” ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่แจ็คสันเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับการเล่นเกมนี้เสียแล้ว ไม่ใช่เพราะรู้สึกอาย แต่เขาเริ่มรู้กลัวสายตาของคนที่อายุน้อยกว่าที่กำลังจ้องเขาอยู่

“ได้ไงล่ะ ? ถอดเลยนะ อย่าคิดจะตุกติก”

“…”

“ถ้าพี่ไม่ถอด ผมจะเป็นคนถอดให้แทนนะ”

“เออๆๆๆๆๆ ถอดก็ได้ !!!”

เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกถอดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่มีกล้ามเนื้อนิดๆ แต่ถึงกระนั้นแจ็คสันก็พยายามเอาเสื้อขึ้นมาปิด แต่ก็ช้ากว่ายูคยอมที่คว้ามือของเขาไว้ ก่อนจะดึงเสื้อเชิ้ตในมือออก

“อย่าขี้โกง”

“มึงนี่มัน…” แจ็คสันชักสีหน้าเมื่อถูกอีกคนดึงเสื้อออกจากมือ ดวงตาใสซื่อของเด็กน้อยที่กลายเป็นดวงตาของผู้ชายเจ้าเล่ห์คนหนึ่งยิ่งทำให้แจ็คสันอยู่ไม่ค่อยเป็นสุขเท่าไหร่นัก

“คิดๆไปก็ชักจะสงสารซะแล้วสิ” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่แจ็คสันรู้ดีว่าความคิดของเจ้าเด็กนี่ตรงข้ามกับคำพูดชนิดที่ใครเห็นก็ดูออก ลิ้นของเด็กหนุ่มเลียริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะยิ้มมุมปากพร้อมด้วยสายตาที่จ้องมองราวกับจะกลืนกินเขาเสียให้ได้

“…”

“งั้นผมขอเปลี่ยนกติกานิดนึงก็แล้วกันนะ”

“อะไรของมึงอีกวะ !”

“เอาแบบนี้แทนก็แล้วกัน…”

“อะไร ?”

“รอบนี้เป็นการเป่ายิงฉุบตาสุดท้าย ถ้าพี่ชนะ ถือว่าพี่ชนะเกมนี้เลย และทุกอย่างจะเป็นไปตามเงื่อนไขที่ผมเสนอ ทั้งคะแนนความประพฤติ และบทลดหย่อนโทษ”

“หา ??” แจ็คสันเลิกคิ้วพร้อมมองอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาก็เริ่มเบื่อเต็มทนแล้ว ไหนจะต้องมาเจอสายตาโลมเลียของไอ้เด็กนี่อีก

“โอเคมั้ย ?” ยูคยอมถามกลับ

“ล…แล้ว…ถ้ามึงชนะล่ะ…?”

“ไว้ค่อยบอกก็แล้วกัน แต่บอกเลยว่าพี่ไม่เสียสิทธิประโยชน์อย่างแน่นอน”

“…”

“งั้นเริ่มเลยนะคร้าบ~”

“เออ !” แจ็คสันได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้ตนได้รับชัยชนะในครั้งนี้ เขาจะได้กลับบ้านเสียที และได้ในสิ่งที่ยูคยอมยื่นข้อเสนอไว้

“คาวี พาวี โพ !”

แจ็คสันออกกระดาษ

ยูคยอมออกกรรไกร

ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเด็กเกเรอย่างแจ็คสันเท่าไหร่นัก ผลการเป่ายิงฉุบครั้งนี้ ชัยชนะตกเป็นของเสือซ่อนเล็บอย่างยูคยอม คนที่เป็นผู้ชนะถึงกับยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ ในขณะที่แจ็คสันซึ่งเป็นผู้แพ้ได้แต่นั่งหัวเสีย แต่ใครสนล่ะ ? ในเมื่อยูคยอมบอกว่า ต่อให้เขาแพ้ เขาก็ได้ลดหย่อนโทษอยู่ดี พอคิดได้ดังนั้นแจ็คสันจึงรีบคว้าเสื้อเชิ้ตเตรียมจะสวม แต่กลับถูกคนที่เด็กกว่าดึงข้อมือไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวดิ”

“อะไรของมึงเล่า เล่นจบแล้วไม่ใช่รึไง ? กูจะได้กลับบ้… อื้อ !”

ไม่ปล่อยให้แจ็คสันได้พูดต่อ ริมฝีปากของเขาก็ถูกเด็กหนุ่มร่างสูงช่วงชิงความหวานอย่างกระหาย ริมฝีปากชมพูที่ถูกบดเบียดโดยคนฉวยโอกาส ร่างเล็กถูกผลักลงไปนอนที่โซฟา คนถูกกระทำพยายามทุบตีเพื่อประท้วง แต่กลับถูกแขนแกร่งทั้งสองข้างกอดรัดอีกคนแน่นจนไม่มีทางขัดขืน ลิ้นร้อนที่เริ่มรุกล้ำเข้าไปเพื่อลิ้มลองความหวานในโพรงปาก ปลายลิ้นนุ่มเกี่ยวกระหวัดราวกับปล้นจูบจนอีกฝ่ายครางในลำคอราวกับจะขาดใจ เมื่อลิ้มลองจนพอใจแล้ว ร่างสูงจึงค่อยๆผละริมฝีปากออก

 

[CUT SCENE ไปที่ไบโอทวิต @mookiizsgc7 นะจ๊ะ]

“อึก” ดวงตาของแจ็คสันเริ่มปรือราวกับหมดแรงจากสิ่งที่เกิดขึ้น

“ผมแทบจะเป็นบ้าเพราะพี่เลยนะ”

“มึงแม่.ง…” แจ็คสันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมานั่ง ก่อนจะดึงทิชชู่ขึ้นมาเช็ดคราบที่เลอะเทอะเต็มตัว

“สุขสันต์วันเกิดนะ” ร่างสูงก้มหน้าลงมากระซิบใส่หูของเจ้าของวันเกิดเบาๆ แต่กลับทำให้อีกคนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“กูเกลียดมึง !!”

“เมื่อกี๊ยังเรียก ยูคยอมอา ยูคยอมอา อยู่เลย”

“มึงขอให้กูเรียกไม่ใช่รึไง ??”

“ปากดีแบบนี้เดี๋ยวโดนอีกรอบ”

“มึงมันเลว ! กูโคตรเกลียดมึง…” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ใบหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของแจ็คสัน อีกทั้งหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะยิ่งทำให้ยูคยอมหลุดขำ พลางคว้าอีกคนเข้ามากอดแล้วกระชับแขนให้แน่นยิ่งขึ้น

“แต่ผมชอบพี่นะ ชอบมากด้วย”

“…”

“…”

“มึงพูดใหม่ซิ ?”

“ใหม่…”

“กวนตีน !”

“ผมชอบพี่จริงๆนะ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย คนอื่นๆเค้าก็รู้กันหมด พี่แจบอม พี่มาร์ค พี่จินยอง เพื่อนพี่แม่.งรู้กันหมด เหลือแต่เด็กเกเรโง่ๆตรงหน้าเนี่ย ไม่รู้อะไรเลย”

“เดี๋ยวนะ… มึง ? อะไร ? ว่าไงนะ ?” แจ็คสันเริ่มปรับอารมณ์ไม่ทันเมื่อได้ยินอีกคนพูดอะไรที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินมัน

“จะพูดอีกครั้งเดียวนะ ถ้าไม่ตั้งใจฟัง ผมปล้ำพี่อีกรอบแน่… ผม – ชอบ – พี่ … โอเค้ ?”

“…” ประโยคขู่ของยูคยอมทำให้แจ็คสันถึงกับเงียบกริบ

“แล้วเนี่ย ของขวัญวันเกิด …” ยูคยอมว่าพลางชี้ไปที่ตัวเอง

“หมายถึง… มึงอ่ะนะ ??”

“โดนปล้ำทีเดียวนี่ฉลาดเลยนะ”

“กูไม่อยากได้ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว !”

“งั้นจีบก่อนก็ได้”

“…”

“จีบได้ป่ะ ?”

“ถ้ามึงจะจีบกูตอนนี้ บอกเลยว่าการจีบของมึงเป็นอะไรที่จังไรที่สุดเท่าที่กูเคยเจอมา คนห่าอะไร ปล้ำคนอื่นแล้วแม่.งมาตามจีบทีหลัง”

“คิดได้แบบนั้นก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาจีบ แถมได้เป็นเมียเลย ไม่เหนื่อยดี”

“พ่อมึ.งเถอะ !!”

“ไม่อยากได้ผมเป็นแฟนจริงๆเหรอ ?”

“ก่อนจะถามออกมา มึงใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย !?!”

“ใช้ใจและสันดานคิดเลยแหละ”

“…”

“เป็นแฟนกรรมการนักเรียนมาสายกี่ครั้งก็ได้นะ ไม่โดนทำโทษด้วย”

“นี่มึง…”

“คะแนนความประพฤติก็ไม่โดนลบ”

“…”

“เวลาง่วง จะมานอนตากแอร์ที่ห้องสภาก็ได้ด้วยนะ”

“…”

“ได้สิทธิพิเศษของโรงเรียนด้วย ไม่อยากได้จริงๆเหรอ ?”

“ติดสินบนเหรอ ?”

“…”

“กูจะยังไม่เป็นแฟนมึงนะ”

“หืม ?”

“แต่มึงต้องจีบกูก่อน”

“ว่าไงนะ ?”

“หูหนวกเหรอ กูบอกว่า กูจะยังไม่เป็นแฟนมึง แต่มึงต้องจีบกูก่อน”

“…”

“อย่าให้กูเห็นว่าไปม่อผู้หญิงหรือคนอื่น”

“…”

“ไม่งั้นกูตามไปกระทืบมึงถึงบ้านแน่ !”

สรุปเหตุการณ์ในวันนี้…

Yugyeom is the winner !

.

.

(บทส่งท้าย)

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

เหตุการณ์ในวันนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้ายูคยอมขาดบุคคลสำคัญอย่าง ปาร์คจินยอง ที่มีสถานะเป็นพี่รหัสของเขาไป

“ยูคยอม วันนี้วันเกิดแจ็คสันเหรอ ?” จินยองที่นั่งเซ็นเอกสารเงยหน้าขึ้นมาถามน้องรหัสของตนที่กำลังพิมพ์เอกสารของทางโรงเรียน

“อา…ครับ”

“แล้วให้อะไรเป็นของขวัญล่ะ ?”

“ก็…” ยูคยอมได้แต่เกาหัวแกร่กๆ ปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยใส่ใจอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ขนาดวันเกิดของตัวเองเขายังไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ หากแต่วันนี้เป็นวันเกิดของรุ่นพี่ข้างบ้านที่เขาแอบชอบมานาน และอีกฝ่ายก็ยังไม่รู้ตัว แม้ว่าคนอื่นจะรู้กันหมดแล้วก็ตาม

ก็เล่นตามตื๊อ คอยไปเสนอหน้าทุกที่ที่แจ็คสันไปขนาดนั้น เด็กอนุบาลยังดูออก

“แล้วนี่แจ็คสันรู้ตัวรึยังว่านายชอบมันอยู่ ?”

“น่าจะยังนะครับ ผมไม่เคยพูดนี่”

“ทำใจนะ แจ็คสันโง่กว่าที่นายคิดเยอะ ถ้านายไม่พูด มันก็ไม่มีทางรู้” จินยองว่าโดยแอบจิกกัดเพื่อนร่วมห้องของตนเล็กน้อย

“…”

“แต่พี่ช่วยนายได้นะ”

“ค…ครับ ?? จริงเหรอ ??” ยูคยอมลุกขึ้นเดินตรงไปยังโต๊ะของจินยองทันที ท่าทางใสซื่อของยูคยอมทำให้จินยองถึงกับอมยิ้มออกมา

“แน่นอน…”

จินยองเซ็นเอกสารเล่มสุดท้าย ก่อนจะเดินไปยังชั้นหนังสือที่เก็บแฟ้มเอกสารเป็นร้อยๆเล่ม ร่างบางหยิบทุกเล่มออกมาวางกองทั่วห้องสภานักเรียนจนห้องที่เคยโล่งเต็มไปด้วยแฟ้มนับร้อยเล่มวางเกลื่อนกลาด

“พี่รื้อออกมาทำไมครับ ?”

“เดี๋ยวจะไปเรียกแจ็คสันมาให้ อยากพูดอะไรก็พูดซะนะ”

“…”

“เดี๋ยวพี่จะกลับบ้านแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะพาแจ็คสันมาที่นี่ให้ อยากจะทำอะไรก็ทำ ส่วนแฟ้มนี่ ฝากเก็บด้วยก็แล้วกัน”

“อ…อ้าว ! ไหงงั้นล่ะพี่จินยอง เดี๋ยวสิฮะ…”

จินยองสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องสภานักเรียนไป ทิ้งให้ยูคยอมยืนหัวเสียอยู่กับกองเอกสารนับร้อยที่จินยองเพิ่งรื้อออกมา แต่ความหงุดหงิดของเขาก็แทบจะหายไปทันที เมื่อไม่กี่นาทีต่อ แจ็คสันมายืนอยู่หน้าห้องสภานักเรียนจริงๆ

พี่จินยองเจ๋งสัส…

และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้….

…THE END…

 จบเถอะ T____T
สาบานว่าจะเป็น NC เรื่องแรกและเรื่องเดียว
ไม่มีอีกแล้ว ลาก่อน 55555555555555

สามารถคอมเม้นท์หรือติดแท็ก #ฟิคสั้นวันเกิดสัน ในทวิตเตอร์ได้นะคะ