คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Era 1 : Stormy Night
Era 1 : Stormy Night
ซู่ๆๆๆๆ~~!!!!!
คลื่นๆๆ~~~~!!!!!!
เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!
เสียงฟ้าร้อง และ ฟ้าผ่าในค่ำคืนนี้ บอกได้ดีว่าพายุกำลังจะเข้าญี่ปุ่นซะแล้ว ประเทศญี่ปุ่นนั้นเป็นเกาะที่มีน้ำล้อมรอบ ไม่แปลกเลยที่จะมีพายุเข้าโดยที่กรมอุตุไม่ทันจะได้เตือน ..แต่ในค่ำคืนนี้มัน.........ต่างออกไป......
จ๋อม!!! น้ำบนพื้นสาดกระเซ็นไปตามทางเดินจากฝีเท้าของใครบางคน..
ปั้ง!!!!!
รู้อย่างนี้น่าจะเชื่อ พีจังตั้งแต่แรกก็ดีหรอก ผมคิดในใจอย่างเหนื่อยอ่อน ฝนก็ตกพายุก็กระหน่ำ พีจังเตือนแล้วเตือนอีกว่าอย่าออกมาข้างนอกแต่ผมก็ไม่ยอมฟัง= =
ผมหยิบมือถืออกมาจากกระเป๋ากางเกง เพื่อจะขอความช่วยเหลือ ..... แน่นอนว่าผมคงจะไม่โง่ที่จะเอาโทรศัพท์แบตหมดมาด้วยแน่ๆ! แต่ที่แย่กว่านั้นมันดันมี! มือถือผม... โดนไฟช๊อตไปแล้วละครับ..... ไว้อาลัยให้ผมด้วย~~~ วันนี้มันวันมหาวิปโยคหรือไงถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้!!!
ปั้ง!!!!
ประสาทรับรู้ทั้งหมดของผมถูกงัดมาใช้งานทันทีเมื่อพบว่ามีผู้ที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาในนี้
จ๋อม!!! แกรกๆ!!! จ๋อม!!! แกรกๆ!!!
‘เสียงอะไรน่ะ!’
ผลั๊ก!! ตุ้บ!!
“บอกมาสิว๊ะ!!!! เจ้านายแกไปมุดตูดอยู่ที่ไหน ”
“ไม่รู้โว้ย!!!! ถึงรู้เรื่องอะไรกูจะบอกมึงละว๊ะ!!!”เสียงทุ้มๆตอบกลับมา
“หน่อย!! ไอ้นี้! ปากดีนักนะ”
“ฆ่าผมสิ!!! พวกแกไม่มีวันได้รู้ซะหรอก”
เพลี่ย!!!
แสงของหลอดไฟข้างถนนยังพอทำให้เห็นภาพสลัวๆของเหตุการณ์ตรงหน้านี้ ผู้ชายคนนึงโดนมัดและอีกคนที่กำลังข่มขู่ แต่ผมมองเห็นหน้าเค้าไม่ชัดหรอก.... จะไปช่วยเค้าดีมั้ยนะ......
กริ๊ก!
“อยากให้ฆ่ามากงั้นหรอ! ได้..ฉันจะส่งแกไปลงนรกเอง!!!!”
ทันทีที่สิ้นเสียงตะโกนร่างกายของผมก็ขยับไปเองตามสัญชาติญาณ ผมรีบวิ่งไปแย่งปืนมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมเข้าไปที่ด้านหลังของชายคนนั้นก่อนที่จะตวัดมือสองสามที
ฟุบ!!!!
ชายคนนั้นนอนลงไปกองกับพื้นพร้อมปืนของเขาแล้ว
‘หวังว่าคอคงจะไม่หักหรอก…มั้ง???’
“คุณ..... เป็นใครนะ” เสียงทุ้มๆนี่ถามผม
“คนที่ช่วยชีวิตนายไง”
“รู้แล้วน่าว่านายช่วยผมไว้ แต่ผมถามว่านายเป็นใครไม่ใช่มาทำอะไร” เสียงทุ้มๆนั่นสูงขึ้นเล็กน้อย จากอารมณ์ที่เริ่มจะพลุ่งพล่าน
“หลบฝน”
“เชื่อตายล๊ะ”
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ....ไปละ”
“ข้างนอกฝนตกอยู่คุณจะไปไหน”
อ้าว ... แบบนี้ยังไงกันแน่เนี่ย
“ไปให้ไกลจากนาย”
“เดี่ยวก่อนสิ!!! คุณยังไม่ทันที่จะช่วยผมเสร็จเลยนะ!”
“ก็อยู่ในมือนายนี่....จะกลัวอะไร”
“ไม่กลัวหรอก!!!”
มีดพกในมือหมอนั้นสะท้อนเข้าตาผมอย่างจัง ถือว่าไวใช้ได้แต่คงไม่ไวเท่าปืน...
ปากดีเสียจริงคนๆนี้ ผมไม่น่าเข้าไปช่วยเลยจริงๆเหอะ! ไปดีกว่า...
“เดี๋ยว....”ก้าวแรก
“เดี่ยวก่อนสิ!!!....”ก้าวที่สอง
“เออๆๆๆ ผมกลัว! กลับมาอยู่กับผมก่อน!!!!”และก้าวที่สาม....
“เหตุผลยังไม่ดีพอ จะขอร้องใครสัมมาคารวะก็ไม่มี อย่างนี้ไปช่วยหมาข้างถนนยังดีซะกว่า”
“ชิส์! …คุณครับ~ผมขอร้องละครับ~ ช่วยอยู่กับผมก่อนนะครับ~ ผมกลัว....กลัวจริงๆนะครับ”TOT
“นายกลัวอะไรก็บอกมาสิ!!! ยืนอ้ำอึ่งอย่างนี้ฉันจะช่วยนายได้หรอ!!!”
“มันน่าอายจะตายไปทำไมผมต้องบอกคุณด้วย!!!”
“อ้าว!! ฉันเป็นคนช่วยนะ! บอกมา!!!”
“ไม่!!!”
“เออดี! ไปล่ะ”
น่าเบื่อจริงๆเลยเป็นพ่อผมหรอก็ไม่ใช่??? ทำไมผมต้องไปง้อนายด้วย!!! พ่อแท้ๆยังไม่เคยคิดที่จะง้อเลยด้วยซ้ำ!!!
ผมเดินออกไปจากที่ตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด
ไอ้ฝนบ้านี่ก็ตกอยู่ได้!!!!เกลียดฝนโว้ย~!
ซู่ๆๆๆๆ~~
ดูเหมือนว่ายิ่งไปหงุดหงิดมันมากเท่าไหร่ มันก็ตกลงมามากเท่านั้น
ถ้าผมบอกว่ารักมันขึ้นมามันจะหยุดตกมั้ยนะ???
ซู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!
โอเค!!!!น้ำจะท่วมโลกวันนี้ใช่มั้ยเชิญ!
ความเงียบเริ่มโรยตัวเข้ามาในโกดังล้างแห่งนี้ช้าๆ เสียงฝนตกเปาะแปะไม่ขาดสายและยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดดังอยู่ข้างนอกนั้น
“นี่....คุณ....”
“.........”
“คุณ!!!”
“อะไร!”
“เรามาทำความรู้จักกันดีมั้ย???”
หลังจากนายนั้นช่วยตัวเองเสร็จแล้วมันก็มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตผมต่อ วันบัดซบๆๆๆๆ!!!
“ยูยะ...”
“หา???”
“ฉันชื่อยูยะ!!!”
“อ้อๆๆ ผมมัตสึนะครับ”^^
นายนั้นตอบผมมาอย่างอัธยาศัยดี ทำความรู้จักกันฆ่าเวลาคงจะไม่เปลืองพื้นที่ในสมองมากนักหรอกมั้ง?
“ไหนๆนายก็ชวนคุยแล้ว ทำไมอยู่ๆนายก็โดนมัดมาอย่างนั้นละ”
“ผมก็แค่เดินเล่นอยู่ดีๆ ผมก็โดนหมอนั้นลากมาแล้วล๊ะครับ”
“เดินเล่น??? ตอนฝนตก???”
“ครับ”^^
“แปลกคน....”
“แล้วคุณละครับ ทำไมอยู่ๆถึงมาหลบฝนที่นี่ได้”
“ฉันแค่ออกมาเดินเล่น”
“เห็นมั้ย??? ก็เหมือนกันนั้นละครับ แสดงว่าคุณก็แปลกเหมือนกัน”^^
“นายนี่มันจอมยอกย้อน”= =
“งั้นคุณก็คงเป็นพวกกวนประสาท”
“หนักหัวนายรึไง”
“ไม่หรอกครับ^^ ก็แค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“คุยกับนายแล้วปวดหัววะ ฉันว่านายนั่งอยู่เงียบๆซักนาทีก็ดีนะ”
พอผมคุยด้วยไอ้นี่ก็ชักจะจ้อซะแล้ว ผมแค่ญาติดีด้วยไม่ได้อยากจะผูกมิตรซักหน่อย= =
“.................”
“..................”
ขอบคุณนายจริงๆที่หยุดจ้อได้ซัก.....
เปรี้ยง!!!!!!
พายุโหมกระหน่ำข้างนอกนั้นส่งฟ้าผ่ามาข้างในโกดัง มันทำให้คานเหล็กขึ้นสนิมที่อยู่บนหัวผมหักคลืนเอาซะดื้อๆ
“ระวัง!!”
ผลั๊ก!!
โชคดีที่มัตสึรีบกระโดดมาผลักผมออกไปจากบริเวณนั้น
ครืด~~!!
คานที่ติดกับอันแรกเริ่มสั่นจากแรงโน้มถ่วงของโลก ผมรู้ตัวในทันทีว่ามันจะต้องตกลงมา
“นาย!!! ลุก!!! ไปกันได้แล้ว!!!”
ผมกระชากแขนมัตสึให้ลุกขึ้นมาอย่างแรง
“โอ้ย!!!”
“อย่าพึ่งร้อง วิ่งก่อน!!”
ผมพามัตสึวิ่งมาทีด้านหน้าของโกดังอย่างเร่งด่วน
“เจ็บ.....”
ทันทีที่เราหยุดวิ่งมัตสึก็พูดออกมาทันที
“ไหน... ดูหน่อย”
ที่หน้าโกดัง แสงจากภายนอกเข้าไม่ถึงทำให้ผมต้องเพ่งแล้วเพ่งอีก ผมว่าก็น่าจะแค่แผลถลอกละมั้ง
“ถลอกนิดหน่อย แต่ถ้าจะให้ชัวร์ไปดูเองที่บ้านเหอะ”
“ขอบใจคุณมากนะ”
“ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องขอบคุณนาย”
“งั้นก็ถือว่าเราเจ้ากันแล้วนะ! ผมช่วยคุณ คุณช่วยผม”
“เออ”
“แล้วตกลงนายกลัวอะไรกันแน่นะ”
ผมถามหมอนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว นายนี่ไม่ยอมบอกซักที
“ผมไม่บอกคุณหรอก”
“ไม่บอกก็ไม่บอก ฉันจะได้ไปแล้ว...”
“ฝนยังตกอยู่เลยนะ!!!!”
น้ำเสียงของมัตสึดูตกใจสุดขีด แกล้งนายแล้วสนุกวะ! 555+
“แล้วไง”
“อย่าไปเลยนะคุณ”
“นั้นมันเรื่องของฉัน”
“ผมบอกก็ได้”
“อะไรนะ???”
“บอกแล้วๆ เอาหูมานี่สิ”
ผมยื่นหูไปทางเสียงนั้น
‘ผมกลัวแมลงล๊ะ’
“อุ๊บ!!! ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมหัวเราะดังๆหลังจากที่ไม่เคยได้หัวเราะมานาน
“5555+”
“หัวเราะอะไรเล่า....”
นายนั้นบ่นอุบอิ๊บมาเสียงเขินๆ
“กลัวแมลง??? นายเป็นผู้หญฺงหรือผู้ชายเนี่ย!!! 5555+”
“ผมแมนเต็มร้อยนะ!”
“5555+”
“หยุดหัวเราะได้แล้ว~”
“5555+”
“ตลกมากรึไงเล่าก็คนมันกลัวนิ!!!!”
มัตสึตะโกนออกมาเสียงลั่นโกดัง555+
โอเคๆ ผมไม่หัวเราะแล้ว แต่ขอแกล้วต่อหน่อยรึกัน!555+
“นาย...มาดูนี่ดิ”
ผมเรียกให้มัตสึมาดูอะไรซักอย่างที่อยู่ในมือผม เจ้าตัวน้อยนี่ พึ่งจับได้เมื่อกี้สดๆร้อนๆเลยนะ!
“อะไรอ่ะ”
มัตสึเดินเข้ามาหาผมอย่างสนใจ
เผื่อมัตสึจะมองไม่เห็นผมเลยโยนมันเข้าไปหามัตสึ!!555+
“อ้ากๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!! อะไรนะ!!!! อะไรนะ!!!!!!”
“แมลงสาบไง ตัวนิดเดียวเองนะ!!”
“เฮ้ย!!!! อ้าก!!!!!! มันเข้าไปในเสื้อผมแล้ว!!!!”
“5555+”
“อย่านะ!!! ผมกลัวคุณแล้วคุณแมลงสาบปล่อยผมไปเถอะ”
ถึงผมจะไม่เห็นสีหน้าของมัตสึแต่แค่นี้ผมก็ขำก๊ากแล้วละ 555+
“ฮึก... ฮึก... ฮือ~~~~”
เห?????
“ฮือ~~~~ ”
มัตสึร้องไห้โฮออกมาอย่างจัง ผมผิดรึป่าวนะ??
“คุณ.... เอา... ฮึกๆ .... เอามันออกไป.... ฮือๆๆๆๆ~~~”
ดูท่าจะกลัวจริงๆซะด้วยสิ.......
ผมเอาออกให้ก็ได้!
ผมพยายามเพ่งไปที่ตัวมัตสึ นายนี่ยืนตัวแข็งทือไม่ไหวติงเลยแฮะ
แล้วเจ้าตัวน้อยนั้นอยู่ไหนน้า~
มืดอย่างนี้ผมคงจะหาให้ได้หรอก!
“ฉันว่านายอ่ะ ถอดเสื้อแล้วสะบัดเอาเถอะ!”
“ไม่..ได้....ฮึกๆๆ ฮือ~~”
“แค่ถอดเสื้อมันจะไปยากอะไร!”
“ผมยกแขน.... ไม่ขึ้น.... ฮึกๆๆๆ”
เฮ้อ..... ผมคงต้องถอดให้สินะ= = ได้ๆ
“เดี่ยวฉันถอดให้”
“อืม~ ฮึกๆๆๆ ฮือ~~”
ผมเดินเข้าไปใกล้นายนี่แล้วเริ่มถอดเสื้อให้ จะว่าไปแล้วผมว่านายนี่ตัวใหญ่กว่าผมอีกนะเนี่ย!
ผึบๆๆๆๆ~
“เสร็จแล้ว”
“ฮึกๆ คุณแกล้งผมใช่มั้ย”
“ใส่เสื้อก่อนเหอะ เดี่ยวเป็นหวัด”
ผมเบี่ยงเบนออกจากประเด็น
ตอนแรกก็สนุกอยู่หรอก แต่ตอนนี้รู้สึกผิดนิดหน่อย
มัตสึไม่พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น....
นายนี่โกรธผมอยู่แน่ๆ.... ไรว้า~
ผมจะไปแคร์เค้าทำไมเนี่ย!!!
“พรุ่งนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวนายไถ่โทษก็แล้วกัน”
“หืม???”
“ฉันขอโทษที่แกล้งนาย พรุ่งนี้จะเลี้ยงข้าวไถ่โทษ โอเคมั้ย”
“โอเคครับ!!”
มัตสึตอบกลับมาด้วยเสียงร่าเริง
ผมหลงกลอะไรเค้ารึป่าวนะ?
“หน้าคุณผมก็ไม่รู้จัก แล้วผมจะรู้ได้ไงละ”
“ชื่อนายฉันก็รู้แล้ว”
“คนชื่อนี้มีตั้งหลายคนนะครับ”
“งั้นนายก็ตั้งโคทมาสิ..”
“เอ่ม... อะไรดีละ????”
ผมกับมัตสึเงียบไปนาน.......
“Stormy night?”
“เหอะไรนะครับ”
ผมตั้งชื่อโคทแสนเก๋นี่ขึ้นมา stormy night มันตรงกับสภาพอากาศของค่ำคืนนี้เป็นที่สุด จะให้ตั้งว่า ‘คนไม่เคยเห็นหน้ากัน’ หรือ ‘นายจอมพูดมากกับไอ้คนกวนประสาท’ มันก็คงจะดูไม่ดีใช่มั้ยละ???
“โคทไง!”
“อ้อ~ คืนวันพายุกระหน่ำนะหรือครับ”
“ใช่เหมือนคืนนี้ไง”
“คืนนี้ที่ผมเจอกับคุณ”
“เอาละๆ พรุ่งนี้ตอน 10 โมงนายมาที่โกดังนี้ ถึงแล้วก็ตะโกนโคทออกมานะ”
มันชักจะซึ้งเกินไปผมต้องตัดบท 555+
“ครับ In the stormy night ”
ฝนข้างนอกซาลงแล้ว เหมือนกับบรรยากาศข้างในโกดังนี้จากที่ครุกรุ่น กลับมีไออบอุ่นสีจางๆอยู่ข้างในแม้จะไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ผมคิดว่าผมอยู่กับคนๆนี้แล้วผมสนุกมาก ผมได้หัวเราะอีกครั้งจากที่ไม่ได้หัวเราะมานาน ผมอยากจะรู้จักเค้าให้มากกว่านี้.....
“บ้านนายอยู่ไหนละ”
“อ้อก็แถวนี้ละครับไม่ใกล้ไม่ไกลคิดว่าเดินไปก็น่าจะถึงแล้ว แล้วคุณละครับ”
“ก็แถวๆนี้ละ กลับด้วยกันมั้ย ฝนมันซาลงแล้ว”
“ครับ! ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่โดนลากมาซ้อมอีก 555+”
มัตสึหัวเราะอย่างสดใส ถ้ากลับไปที่บ้านตอนนี้ทุกคนคงจะตกใจมากแน่ๆ..... ผมยิ้มละครับ...
มัตสึเดินไปเปิดประตูโกดังออก แสงไฟจากข้างนอกสาดส่องเข้ามา แล้วทันใดนั้น.....
ปิ้นๆๆๆๆ~~~!!!!
“คุณทากาฮิสะครับ~ อยู่ไหนครับ~~~” เสียงอีกเสียงที่ผมไม่รู้จักดังเข้ามาทำให้ผมต้องรีบซ้อนตามสัญชาติญาณ จากเสียหลายๆเสียงที่เรียกนั้นผมว่าต้องมีมากกว่า 10 คนแน่นอน
“คุณทากาฮิสะคร้าบ~~~”
“โอ้ย!!! มัตสึนายอยู่ไหนโว้ย พ่อนายให้มาตามกลับบ้านได้แล้ว~~ มุดตูดอยู่รูไหนละนั้น~”
“นี่ๆ อยู่นี่~ ” มัตสึที่ยืนอยู่หน้าประตูตะโกนออกไป เค้าหันกลับมามองข้างในอีกครั้ง เมื่อมองไม่เห็นผมเค้าก็เดินไปหาผู้ชายคนนั้น
แสงจากข้างนอกมันจ้ามากจนผมไม่เห็นหน้ามัตสึอีกแล้ว.... พรุ่งนี้เจอกันนะ... นายจะมารึป่าว?
“ไปไหนมาเนี่ย!!! ทั้งพ่อทั้งพี่นายนะอยู่ไม่สุขเลยนะ!”
“อ้อ มีเรื่องนิดหน่อยนะไม่เป็นไรหรอก”
“ ไหนๆดูดิ๊”
“โหแก้มบวมเป่งเลยอ่ะ แล้วนี้อีกแขนถลอกไปทั้งแขน เจ็บปะ?”
“อ้าก!!!!! อย่าแตะดิวะ!”
“ดีไม่ดี แขนหักนะเฟ้ย! ไปไหนหัดบอกซะบ้าง เอ้าขึ้นรถกลับบ้าน!!!”
“โคะยาม่า เจอไอ้เจ้าตัวปัญหาแล้ว~~~ กลับบ้านเหอะง่วงแล้ว~ โทรไปบอกพ่อของไอ้เจ้านี่ด้วยนะ”
“ครับผม~ ชิเงะจังคนสวย~”
“บ้า~”
“เดียวกลับไปแล้วคิดปัญชีนะ”
“ไปได้แล้ว!!! ไหนบอกแขนฉันหักไง จะสวีตกันไปถึงไหน!!!”
“ฮะๆ บอสโมโหแล้วละ 555+”
ปรึ้นๆๆๆๆๆ
เสียงรถนั้นขับออกไปช้าๆ บางทีก็ถึงเวลาที่ผมจะกลับบานแล้วเหมือนกัน......แล้วเจอกันนะมัตสึ.... ผมมองไฟท้ายของรถมัตสึไปจนสุดทาง......
ผมเดินออกมาจากโกดังร้านนั้นเพื่อที่จะกลับบ้านฝนยังตกอยู่ปอยๆแต่ผมก็ไม่คิดที่จะใช้มือปังมัน
ปริ้น~~~~~~
รถลีมูซีนสีดำสนิทจอดเทียบกับผมที่กำลังเดินอยู่
“ยูยะ!!! มือถือทำไมไม่เปิดฮะ!!!!”
ทันใดนั้นคนที่อยู่ข้างในก็เรียกผมด้วยความหงิดหงุด จะใช่ใครไปได้เล่าถ้าไม่ใช้พีจัง ที่เมนส์มาได้ตลอดเวลาอย่างกับผู้หญิง
“มันเจ้ง= =”ผมตอบกลับเสียงเอื่อยๆออกไป
“รู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าที่บ้านเค้าวุ่นวายกันเพราะนายคนเดียวเลย!!!!”
“รู้....”
จะให้ไม่รู้ได้ไงละ ในเมื่อทุกครั้งที่ผมหายไป มันจะเกิดเรื่องทุกที.....
“รู้แล้วก็ยังจะทำ!!!! เอ้าขึ้นรถ! ไปหาคำแก้ตัวบอกเด็จ’พ่อของนายเองแล้วกัน”
“ครับๆๆๆๆๆ”
ปั้ง!!!!!!!
บรึ้น!!!!!!!
รถลีมูซีนคันนั้นแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง..........
===========================================================
จบ1ตอนแล้วค่า~~~
เมื่อคืนลืมดูว่าลง30% ไม่ครบต้องขอโทษด้วย
=0= ตอนนี้เลยเอามาลงให้หมดเลย
>O<
อยากได้เม้นจากทุกคนค่ะ>O<
ความคิดเห็น