คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ใหญ่แห้งไม่งอก : ชามที่ห้า (24%)
หลังจากที่ผมใช้เวลาไปๆ
มาๆ ระหว่างคอนโดและโรงพยาบาลอยู่สามวัน เพราะไอ่จอนโดนไอ่พี่ต้วนเล่นงานจนเข้าโรงพยาบาล
หมออนุญาตให้น้องชายผมออกจากโรงพยาบาลกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้ ผมกับจีมินเพิ่งขับรถไปส่งมันพร้อมแทแทที่บ้านเจบี
จอนจองกุกอาศัยอยู่กับไอ่เจบี
คนที่คอยช่วยเหลือมันในหลายๆ เรื่อง พวกคุณคงสงสัยว่าทำไมไอ่จอนถึงได้มาอยู่กับเจบีเพื่อนของผมล่ะก็
ผมบอกได้แค่ว่าไอ่จอนเป็นเด็กที่น่าสงสารคนหนึ่งเลยล่ะ
ตืด... ตืด...
[ โทรมาตอนนี้อยากโดนชามก๋วยเตี๋ยวฟาดหัวอีกใช่ไหม
นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วจองโฮซอก!!!]
“เที่ยงคืนสิบนาทีครับพี่ยุนกิ”
[ เออ
รู้แล้วยังจะโทรมาอีกเหรอห้ะ? แกไม่รู้รึไงว่าฉันนอนตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วน่ะ ]
“ไม่ได้ไปหาพี่ยุนกิที่ร้านเลย
ผมคิดถึงพี่นะ” ผมพูดแทรกขึ้น ถึงจะเฟสไทม์คุยกันมันก็ไม่เหมือนกับเจอตัวจริงหรอกนะ
[ อ... ไอ่เด็กนี่ จะโทรมากวนตีนฉันใช่ไหม
]
“ผมคิดถึงพี่จริงๆ
นะครับ ออกมาให้เห็นหน้าหน่อยดิ” ผมเงยมองหน้าต่างห้องติดระเบียงหน้าบ้าน
[ อย่ามากวนตีนฉันนะ!
]
“ผมอยู่หน้าบ้านพี่
ลองมองออกมาสิ”
[ ฉันไม่เชื่อแกหรอก ]
ทว่าพูดออกไปแบบนั้นร่างเล็กกลับขยับตัวลงจากเตียงเดินไปยังหน้าต่าง
แง้มม่านออก เห็นเด็กร่างสูงที่โทรคุยกับเขาอยู่นั้น
ยืนพิงรถสีดำคันหรูมองมาที่หน้าต่างห้องเขา
“ฮ่ะๆ
เห็นผมแล้วพี่ควรรีบออกมาคุยกับผมนะพี่ยุนกิ” ผมแอบขำ
ปากพูดอย่างแต่การกระทำอีกอย่าง พี่ยุนกิของเขานี่ปากไม่เคยตรงกับใจเลย
[ แกมาทำบ้าอะไรตอนนี้!!! แล้วนั่นขับรถมาเหรอ สงสัยมีเรื่องต้องเคลียร์กันหน่อยแล้วไอ่เด็กหน้าม้า!]
“งั้นรีบออกมาเคลียร์เลยครับ
ผมจะยืนรอพี่อยู่ตรงนี้แหละ รีบๆ นะครับ ผมคิดถึงอยากเห็นหน้าพี่จะแย่แล้ว”
โฮซอกกดวางสายแล้วยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ห้องที่เคยมืดมิดตอนนี้คนในห้องคงเปิดไฟให้สว่างขึ้น
ผมยืนกอดอกพิงลูกชายสักพักร่างเล็กของคนที่ผมคิดถึงเดินออกมาจากบ้านทั้งชุดนอนเพียงแต่มีเสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมทับอีกชั้น
“คิดถึง” คำแรกที่เห็นใบหน้าของคนตัวเอง ผมจึงเอ่ยบอกออกไปตรงๆ
คนมันคิดถึงจะเก็บไว้ทำไมล่ะจริงไหม? 55555555555555555555555
“คิดถึงบ้าอะไรกัน” ยุนกิตีหน้านิ่งมองร่างสูง
“ผมรู้สึกยังไงก็บอกออกไปแบบนั้นครับ”
“นี่รถแกเหรอ?
แสดงว่าคนที่มารับน้องแทฮยองคราวก่อนก็เป็นแกน่ะสิ?” ร่างเล็กชี้ไปยังลูกชายคู่ใจของจองโฮซอก
“ครับ รถผมเอง
สนใจอยากเป็นตุ๊กตาหน้ารถไหม?” โฮซอกยิ้มทะเล้นใส่ยุนกิ
“ไม่ล่ะ
ไม่ยักจะรู้ว่าบ้านแกรวยถึงขนาดซื้อรถคันนี้ได้ นี่แกหลอกฉันว่าแกจนมาตลอดเหรอห้ะ
แกหลอกกินก๋วยเตี๋ยวฟรีสินะไอ่เด็กใจหมา!”
“ผมหลอกพี่ตอนไหนว้ะ? พี่คิดไปเองเถอะครับ
แค่ผมทำตัวติดดินพี่ก็คิดว่าผมจนเองนี่หว่า พี่จะโทษผมไม่ได้นะ 555555555555555555555” ผมเอนตัวหลบฝ่ามือขาวของอีกคน
“เหอะ แกนี่มันเชื่อไม่ได้จริงๆ
สินะ ต่อไปฉันคงไม่เชื่ออะไรแกแล้ว”
“แต่ที่ผมบอกว่าคิดถึง
พี่เชื่อได้นะ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ” ผมจ้องตาสวยของพี่ยุนกิ
บอกความรู้สึกผ่านทางสายตา ผมอยากให้พี่เขารับรู้ความรู้สึกของผม
“อะ..เออ! จะพูดทำไมบ่อยๆ ว้ะ!”
ร่างเล็กกระแทกเสียงทั้งที่ใบหน้าเห่อร้อนไปหมด
“นี่พี่ยุนกิครับ”
“อะไร”
“ผมขออะไรหน่อยสิ”
“แกจะขออะไรจากฉัน ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอก!”
ยุนกิยืนกอดออกพูดปาวๆ
“มีสิ
และผมว่าพี่คงให้ผมได้ด้วย”
“....”
“ผมขอจีบพี่ยุนกินะครับ” ผมส่งยิ้มที่จริงใจให้ร่างเล็กที่ยืนอึ้งกับคำพูดของผม
“แกพูดอะไรของแกห้ะไอ่เด็กบ้า!” ยุนกิโวยวายใหญ่ ไม่เจอหน้ากันสามวัน จู่ๆ ก็มาขอจีบ ใครมันให้ขอกันต่อหน้าแบบนี้ว้ะ!!! เขินนะเว้ย เขาเขินไปหมดแล้วเนี่ย
แต่จะแสดงอาการให้ไอ่เด็กโฮซอกนี่รู้ไม่ได้
“อยากฟังอีกรอบ?”
“ไม่ฟัง! ไม่อยากฟังแล้ว!”
“ผมพูดจริงๆ
นะพี่ยุนกิ” ผมดึงมือของร่างเล็กมากุมไว้ มองใบหน้าขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทั้งที่อยู่ในความมืดผมก็สัมผัสได้ว่าพี่ยุนกิกำลังเขินใบหน้าแดงเพราะคำขอของผม
“…”
ยุนกิช้อนตามองอีกคน นัยน์ตาเขาสั่นระริกด้วยความประม่า เขาควรพูดอะไรล่ะ
เด็กตรงหน้าเขาอยากได้คำตอบแบบไหน?
“ผมจะไม่ทำให้พี่ลำบากใจแน่นอน
ผมขอเวลาให้ผมได้พิสูจน์ตัวผมเองว่าผมจริงใจกับพี่มากแค่ไหน
ถ้าหากพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ
ผมจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยกับพี่แล้วเรากลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมก็ได้ครับ”
“แกไม่ได้ล้อเล่นอยู่ใช่ไหม?”
“ผมไม่เล่นกับความรู้สึกของตัวเองหรอกนะพี่ยุนกิ”
“แล้วแต่แกเถอะ
ฉันจะทำอะไรได้ล่ะในเมื่อแกพูดมาขนาดนี้แล้ว”
“ขอบคุณนะครับ” ผมกระชับมือเล็กของอีกคนให้แน่นขึ้น
คำตอบแค่นี้มันก็คุ้มแล้วล่ะครับ ผมลงทุนถึงขนาดขับรถออกมาจากคอนโดหลังจากนอนคิดอยู่หลายชั่วโมง
ต้องขอบคุณไอ่จอนที่แสดงความรักที่มีให้แทแทต่อหน้าผม
ทำให้ผมเกิดความกล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้ อยากสมหวังในความรักกับเขาบ้าง!
“แกกลับไปได้แล้วมั้ง
ดึกแล้ว ขับรถดึกๆ มันอันตราย”
“พี่เป็นห่วงผมเหรอครับ?”
“เปล่าเว้ย!” ยุนกิดึงมือตัวเองออกจากมือเรียวของโฮซอก
“พี่พูดเพราะๆ
กับผมบ้างดิ นี่ผมพูดกับพี่ดีๆ แล้วนะครับ”
“ฉันก็พูดกับแกแบบนี้มานานแล้ว
ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่” ยุนกิเบ้ปาก
ไอ่เด็กนี่มันจะเรียกร้องอะไรเยอะแยะกันว้ะ
“ผมอยากให้พี่ทำตัวน่ารักกับผมบ้าง
ไม่สิ อยากให้พี่ทำตัวน่ารักกับผมคนเดียวอ่ะ นะครับนะ” ผมทำหน้าออดอ้อน
ก้มเอาหัวชนกับร่างเล็ก
เอาสิ๊! กูทำถึงขนาดนี้แล้ว
พี่ยุนกิต้องยอมแน่ๆ จองโฮซอกฟันธง!
“อะ...อือ ก็ได้” ยุนกิก้มหน้าหลบสายตาของอีกคน
“ค่อยๆ
เปลี่ยนก็ได้พี่ยุนกิ เดี๋ยวพี่ก็คงชินไปเอง”
“อือ คงจะให้
พ...พี่เปลี่ยนเลยไม่ได้หรอก มันรู้สึกแปลกๆ ว่ะ”
ผมถอยกลับมายืนพิงลูกชายดังเดิมก่อนจะตีปากอีกคนเบาๆ
พูดยังไม่ทำขาดคำ มาวงมาว่ะ
“ห้ามพูดคำหยาบกับผมด้วย
โอเคนะครับ”
“จองโฮซอก! จะเกินไปหน่อยมั้ง ห้ามอะไรเยอะแยะห้ะ!”
“เกินไปตรงไหน
แค่เรื่องเล็กน้อยเองนะครับ” ผมยักไหล่
ยังมีอีกหลายเรื่องที่อยากจะขอกับคนตรงหน้า แต่ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปแล้วกัน
ผมไม่อยากเร่งรีบจนพี่ยุนกิรู้สึกอึดอัด
“กลับไปเลยนะ ขับรถดีๆ ด้วยล่ะ” ยุนกิดันอีกคนให้หันหน้าเข้าหารถสีดำคันหรูที่เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่มีปัญญาซื้อมันแน่ๆ
“ถึงแล้วผมจะไลน์บอกนะครับ
พี่รีบเข้านอนนะ ไม่ต้องรอผมหรอก 555555555555555555”
ผมยื้อตัวหันมาบอกอีกคน
“รู้แล้วหน่า ไม่ต้องบอกฉะ...
พี่ก็ไม่รอหรอก ง่วงจะตายแล้วเนี่ย”
“ฝันดีนะครับ” ผมใช้ก้าวนิ้วเรียวเขี่ยแก้มของคนตัวเล็กก่อนจะส่งยิ้มให้
“อื้อ ราตรีสวัสดิ์”
ไอ่จูนง จูเนียร์ซิ่งไม่หยุดอะไรนั่นควรรู้ไว้ว่า
กูวินครับ กูวินนนนนนนนนนนนนนนนนนน! ไอ่แว๊นซ์มึงมันกระจอก!
อย่างกูนี่เขาเรียกคนจริงโว้ย
พี่ยุนกิต้องเป็นของจองโฮซอกเท่านั้นขอบอกไว้
ณ ตรงนี้!
ร่างสูงขึ้นรถนั่งประจำตำแหน่ง
กดเลื่อนเปิดกระจกลงโบกมือให้พี่ยุนกิเป็นเชิงให้อีกคนเข้าบ้านไปก่อน
ยุนกิเห็นดังนั้นจึงเปิดประตูบ้านเดินเข้าไป
หันไปยิ้มบางให้ร่างสูงที่มองมาทางเขาก่อนจะเดินเข้าไปบ้าน
ผมเห็นว่าพี่ยุนกิเข้าบ้านไปแล้ว จึงสบายใจ ค่อยๆ
ขับรถออกจากหน้าบ้านของคนตัวเล็ก
ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง เพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่สามารถหุบยิ้มได้เลยจริงๆ
ยิ้มจนเงิงออกหมดแล้วเว้ยไอ่โฮซอก!
ใครเห็นคงจะคิดว่าผมบ้าแน่ๆ แต่ใครจะแคร์ล่ะครับ 55555555555555555555555
อยากจะประกาศให้โลกรู้ว่า
จองโฮซอกโคตรมีความสุขเลยว่ะ!
.
.
.
.
.
ร่างสูงของโฮซอกกำลังวุ่นวายอยู่ในครัวกับชายร่างท้วม
วันนี้ผมตื่นตั้งแต่เช้ามาช่วยเตี่ยของพี่ยุนกิเตรียมของ จากที่เคยเรียกว่าเฮีย
ตอนนี้ต้องเปลี่ยนเป็นเรียกเตี่ยแทน ซึ่งเตี่ยเขายินดีด้วยซ้ำ
ก็แหม ผมวุ่นวายกับครอบครัวนี้มานาน เตี่ยเองก็รู้เรื่องที่ผมแอบชอบพี่ยุนกิมานานแล้วด้วยล่ะครับ
ช่วยไม่ได้นะ จองโฮซอกคนนี้ทำบุญมาดี
เรื่องของผมและพี่ยุนกิเริ่มต้นด้วยดี
เตี่ยไม่ได้ขัดขวางแถมยังบอกจะช่วยอีกแรงด้วย อยากได้ผมไปเป็นลูกเขย
หึหึ
พี่ยุนกิหนีไม่ไหนไม่รอดหรอก 555555555555555555555555555555555555
“อาโฮซอก
ขึ้นไปปลุกอายุนกิให้อั๊วหน่อย”
“ครับผม เดี๋ยวผมไปปลุกให้
ว่าแต่เตี่ยมีอะไรให้ผมช่วยอีกไหม?”
ผมมองไปรอบๆ ห้องครัวที่พี่ยุนกิเคยเข้ามาทำข้าวผัดให้กิน
ตอนนี้มีของวางเรียงรายกันเต็มไปหมด ทั้งเส้นก๋วยเตี๋ยวเอย ลูกชิ้นเอย ผักเอย
หม้อน้ำซุปอีก
“ไม่มีแล้วล่ะอาโฮซอก ขอบใจมาก
มาช่วยทุกวันแบบนี้ก็ดีนะ ลื้อเป็นเด็กขยัน อั๊วชอบ”
ชายผู้มีอายุมากกว่าตบบ่าเด็กตัวสูง
“ยินดีเลยเตี่ย ถ้าวันไหนผมไม่มีเรียน ผมจะมาช่วยเตี่ยเองครับ”
“เอ้อ อย่าคิดว่าอั๊วไม่รู้นะ
ของกินที่แขวนไว้ทุกเช้าเป็นฝีมือลื้อน่ะอาโฮซอก”
ร่างท้วมแอบกระซิบกับโฮซอก ช่วงแรกกลัวว่าจะมีใครเอาระเบิดมาแขวนไว้ จนทนไม่ไหว
ยอมตื่นขึ้นมาแอบรอดู เห็นว่าเป็นเด็กตัวสูงนี่แหละที่คอยเอามาแขวนไว้
“อย่าบอกพี่ยุนกินะเตี่ย ความลับนะ
55555555555555555555555555555” ผมหัวเราะลั่น
เตี่ยของพี่ยุนกิไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ว่ะ
“ได้เลยๆ อั๊วจะเก็บไว้เป็นความลับ
ลื้อไปปลุกอายุนกิได้แล้วไป”
มือหนาดันร่างของเด็กตัวสูงให้ออกจากห้องครัวก่อนจะชี้ไปชั้นสองของบ้าน
ผมเดินขึ้นบันไดไปตามทางเดิน
ชั้นบนกับชั้นล่างตกแต่งไม่ต่างกันมากเท่าไหร่นัก
มีกรอบรูปของครอบครัวแขวนไว้ หันไปทางไหน รู้สึกได้ถึงความรักที่แผ่ออกมา
คนในรูปต่างมีแต่รอยยิ้มที่มอบให้กันและกัน
ผมแอบอิจฉาพี่ยุนกิไม่ได้เลยที่มีครอบครัวดีๆ คอยมอบความรักให้ต่างจากผม
เดินจุดสุดทางมันเป็นห้องของพี่ยุนกิที่ผมยืนมองเมื่อคืนแน่ๆ
คิดได้ดังนั้นจึงเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ สายตาไปหยุดอยู่ที่ก้อนบนเตียง ก้าวเข้าไปดูใกล้ๆ
คื อพี่ยุนกิที่ม้วนตัวอยู่ในผ้านวมหนานั่นเอง
แชะ...
ชิบหาย ลืมปิดเสียง! ไอ่โฮซอกเอ้ย จะแอบถ่ายเขาทั้งทียังโง่อยู่อีก
ร่างสูงรีบเก็บโทรศัพท์ก่อนจะยืนมองก้อนที่ขยับยุกยิกแล้วนิ่งไป
เฮ้อ... นึกว่าพี่ยุนกิจะตื่นซะอีก
ทรุดตัวนั่งลงพิงเตียง ยื่นมือไปเกี่ยผมที่ปรกหน้าให้ก่อนจะยิ้มออกมา คนตัวเล็กขยับซุกหน้าเข้ากับมือเขา เหมือนลูกแมวตัวน้อยเลยจริงๆ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! โฮซอกอยากจะดิ้นให้ตายกับความโมเอร้ของพี่ยุนกิ
“พี่ยุนกิครับ ตื่นได้แล้วนะ” ผมก้มกระซิบข้างหูคนที่ซุกตัวอยู่ในผ้านวม
“อื้อ... ขออีกสิบนาทีนะเตี่ยเดี๋ยวอาบน้ำลงไปช่วยเตรียมของ” ยุนกิดึงผ้านวมขึ้นมาปิดมิดหัว
“สายแล้วนะพี่ยุนกิตื่นได้แล้ว” โฮซอกเขย่าก้อนผ้านวมเบาๆ
ถึงจะรู้ว่าอีกคนชอบนอนมากแค่ไหน แต่ไม่คิดว่าจะขี้เซามากขนาดนี้นะเนี่ย
“ฮื้อออออออออ
รู้แล้วหน่าเตี่ยยยยยยย” ก้อนกลมขยับยุกยิกอีกครั้ง
ผมเห็นว่าอีกคนไม่มีท่าทีว่าจะตื่นจึงดึงผ้านวมที่คนตัวเล็กดึงปิดหน้าไว้ออก
ยื่นหน้าเข้าไปประทับจูบแผ่วเบาที่หน้าผากเนียน
“เตี่ยเล่นอะไรของเตี่ยอีกเนี่ยยยยยยยยยยยยย” ยุนกิโวยวายเสียงเบาด้วยความหงุดหงิดที่ถูกปลุก
“ผมไม่ได้เล่นนะ ถ้าพี่ไม่ตื่นภายในสิบวินาที
ผมปล้ำพี่จริงๆ ด้วย” ร่างสูงพูดขู่อีกคนทั้งรอยยิ้มกว้าง
ตลกพี่ยุนกิว่ะ ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ สินะ 555555555555555555555555555555
“ตื่นแล้วโว้ย
ตื่นแล้วววววววววววววววว”
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งทึ้งหัวตัวเองก่อนจะเปิดตามองคนที่รบกวนการนอนของตนเอง
เดี๋ยวนะ... นี่มัน... ไอ่เด็กหน้าม้าจองโฮซอก!!!
TBC
ซอ่รี่จริงๆ ที่อัพช้าแบบช้ามาก อย่าเพิ่งตบตีกันนะ TwT
แว๊บมาอัพให้ก่อน 24% เนอะ 5555555555555555555555555555
ตอนนี้ฟินโฮปก้ากันให้หนักเลยค่ะ! พี่ก้าจะทำยังไงกันน้า โดนโฮซอกรุกหนักแล้ว อิ้_อิ้
ไปคุยกับบอทฟิคได้นะ ตอนนี้มีหลายคนมาก แอคอยู่หน้าหลักเลยค่ะ
เม้นท์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ จ๊วบ<3
ความคิดเห็น