คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ท่ามกลางตลาดชื่อดัง บางท่าน
แม่ค้าพ่อค้าต่างเตรียมของอย่างว้าวุ่นเพื่อขายของแก่ลูกค้าให้ทันในช่วงเย็นเสียงดังไปทั่วทั้งตลาด
และหนึ่งในนั้นก็มีหนุ่มผิวขาวลูกชายร้านขายก๋วยเตี๋ยวเช่นกัน
“เตี่ย!!! ถั่วงอกเตี่ยเก็บไว้ที่ไหนเนี่ย อั๊วหาไม่เจอ” เสียงนุ่มของมินยุนกิตะโกนดังจากหลังร้านเพื่อถามหาสิ่งที่ต้องการกับพ่อของเขา
“อั๊วก็แช่ไว้ในกะละมังบนโต๊ะกินข้าวไงอาตี๋”
“อ่า อั๊วเจอแล้ว!!!” ร่างบางตะโกนตอบรับ
มิน ยุนกิ
ลูกชายร้านขายก๋วยเตี๋ยว ไม่ว่าใครๆ ในย่านนี้ก็รู้จักคนตัวเล็ก
เพราะใบหน้าที่น่ารัก ยิ้มสวยและผิวขาว บวกกับรูปร่างที่ตัวเล็กดูน่าถนุถนอมนั้น
ทำให้หนุ่มๆ หลายคนมักมานั่งกินก๋วยเตี๋ยว แวะเวียนขายขนมจีบทุกวัน
จนกลายเป็นร้านที่ขายดิบขายดี และหนึ่งในบรรดาหนุ่มพวกนั้น จะขาfสองคนนี้ไม่ได้
“สวัสดีครับเฮีย / สวัสดีคร้าบ”
เสียงของสองหนุ่มลูกค้าประจำดังขึ้นทักชายหนุ่มผู้มีอายุที่กำลังจัดของอยู่หน้าร้าน
“สวัสดีอาโฮซอก
อาจีมิน นั่งก่อนเลยๆ เฮียใกล้จะจัดร้านเสร็จแล้ว รอสักครู่นะ”
“ครับผม ว่าแต่พี่ยุนกิกับยองแจอยู่ไหนเหรอเฮีย?”
ปาร์ค จีมิน หนุ่มร่างอวบถามด้วยใบหน้ายิ้มกว้าง ส่วนโฮซอกนั้นพยักหน้ารับผู้ที่มีอายุมากกว่า
“อายองแจไปข้างนอก
ส่วนอายุนกิอยู่หลังร้านน่ะ อ้าว! นั่นไง พูดถึงก็มาพอดีเลย”
เฮียชี้ไปยังลูกชายของตนที่เดินมาจากหลังร้านพร้อมกะละมังถั่วงอกในมือ
“นี่พวกน้องสองคนอีกแล้วเหรอ
มาทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไง ฉันล่ะเบื่อหน้าพวกนายจะแย่”
ร่างบางทำหน้าเซงเมื่อเห็นสองหนุ่มยืนคุยกับพ่อของตนอยู่
แต่ดันไปสบตากับเด็กหนุ่มใส่แว่นที่มามองทางเขาพอดี
สบตาได้ไม่นานก็หันกลับไปมองปาร์ค จีมินแทน
“พี่เบื่อผม
แต่ผมไม่เคยเบื่อพี่เลยนะ อยากจะมองหน้าน้องชายของพี่ทั้งวันด้วยซ้ำ” ร่างอวบของปาร์คจีมินทำหน้าเคลิ้มใส่ยุนกิ
“เฮ้อ
นายสองคนไปนั่งก่อนแล้วกัน จัดร้านเสร็จจะเดินไปรับออเดอร์”
ยุนกิกรอกตาแล้วชี้ไปยังโต๊ะที่สองหนุ่มมักชอบนั่งประจำ
จีมินก็พยักหน้ายิ้มๆ จากนั้นเดินไปนั่งที่โต๊ะตามคำสั่ง
ทว่าเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งยังยืนอยู่ที่เดิม ร่างบางจึงมองด้วยสายตาสงสัย
“มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับพี่ยุนกิ?” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความหวังดีเมื่อเห็นร่างบางมองตนเอง
“อ้อ มีสิ
ช่วยเดินไปนั่งกับเพื่อนนาย ก่อนที่ฉันจะถีบนายไปแทน”
“ฮ่าๆ คนอะไรใจร้ายจัง
เอ้อ! ผมลืมไป คนน่ารักน่ะมักใจร้าย ” ร่างสูงของโฮซอกหัวเราะเบาๆ
แล้วปล่อยระเบิดลูกใหญ่ทิ้งไว้ให้ยุนกิยืนเขินใบหน้าแดงอยู่คนเดียว
เมื่อเห็นดังนั้นจึงเดินยิ้มไปนั่งตรงข้ามกับเพื่อนสนิทก่อนจะโดนร่างบางถีบขึ้นมาจริงๆ
“ยิ้มอะไรของมึงว้ะโฮซอก?
เป็นบ้าเหรอ 55555555555555555555 ”
จีมินหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั่งยิ้มคนเดียว
“ใครยิ้ม
กูไม่ได้ยิ้มเว้ยและก็ไม่ได้เป็นบ้าด้วย!!!” ผมเถียงกลับเสียงดัง
ก็ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย ผมยิ้มตอนไหนวะ?
“อ่อ กูลืมไป มึงไม่ได้เป็นบ้า
แต่มึงเป็นม้า 55555555555555555555555555”
“ถ้ากูเป็นม้า
มึงก็เป็นหมูอ่ะไอ่เตี้ย 555555555555555555555555555”
“เมื่อกี๊มึงยิ้มปากจะฉีกถึงหู เงิงนี่แทบจะเฉาะหน้ากูแล้วครับเพื่อนรัก”
“ก็บอกว่าไม่ได้ยิ้ม
กูจะยิ้มทำไม” เออนั่นดิ ผมจะยิ้มทำไม ก็แค่เห็นคนที่พี่ยุนกิหน้าแดงเพราะคำพูดผมแค่นั้นเอง
จะยิ้มทำไม วู้ว!!! ไร้สาระ
“กูพูดความจริงก็ไม่เชื่อ
งั้นเอาที่มึงสบายใจเลย” จีมินยักไหล่มองด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย
“เอาที่กูสบายใจ?
งั้นกูกลับบ้านละจีมิน กูสบายใจที่สุด 55555555555555555555555”
“เฮ้ย!!! อย่าเพิ่งกลับดิวะ อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน พลีส” จีมินยกมือไหว้ผมแล้วทำตาปิ๊งๆ
ใส่
“ถ้าวันนี้มึงเลี้ยง
กูจะนั่งกินเป็นเพื่อน” ผมยกมือกอดอก เชิดหน้าใส่มัน
พยายามกลั้นหัวเราะไว้ ตอนนี้เพื่อนผมทำหน้าเหมือนหมาหิวนมเลยครับทุกคน!!!
555555555555555555
“โหย ไอ่เงิงบาน
ยังจะให้คนแบบกูเลี้ยงอีก เออๆ ก็ได้ กูเลี้ยงก็ได้!!!”
“จริงนะ?”
“เออ!!!”
“ขอบคุณมากครับเพื่อนรัก
555555555555555555555555” ผมปล่อยหัวเราะออกเมื่อกลั้นไม่ไหว
มื้อนี้ได้กินฟรีอีกแล้วครับ!
หลังจบบทสนทนาของสองหนุ่มไม่ถึงหนึ่งนาที
ยุนกิก็ตะโกนถามออเดอร์ ในขณะที่ตัวเองยืนอยู่หน้าร้าน พร้อมจะทำก๋วยเตี๋ยวแทนเตี่ยที่เดินไปหลังร้านเรียบร้อยแล้ว
“น้องสองคน วันนี้จะกินอะไร?!!”
“วันนี้ผมเอาเส้นเล็กน้ำหนึ่งคร้าบพี่ยุนกิ
ผมขอใส่หัวใจด้วยนะครับ หัวใจน้องคนทำอ่ะ ฮิ้วววววว” ปาร์ค
จีมินหันไปบอกกับร่างบางด้วยรอยยิ้มที่ไม่ว่าหนุ่มสาวคนไหนก็ต้องหลง แต่คงใช้ไม่ได้ผลกับมินยุนกิ
“ไม่มีหัวใจ
มีแต่ตีนจะเอาไหม”
ร่างบางสวนกลับด้วยสีหน้าบ่งบอกว่ารำคาญสุดๆ
“ผมเอาเหมือนเดิมครับ
ใหญ่แห้งไม่งอก” ผมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพี่ยุนกิพร้อมจะโยนทัพพีใส่เพื่อนสนิท
รายนี้น่ะคนจริงครับ
ผมเห็นใครมาขายขนมจีบก็สวนกลับตลอดโดยไม่สนเลยว่าอีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าตัวเองมากแค่ไหน
คนอะไรตัวก็เล็กยังทำซ่าอีก
“อือ
จะดื่มน้ำอะไรก็เดินไปหยิบเองแล้วกัน หลังร้านน่ะ” ร่างบางพูดแล้วหันไปทำก๋วยเตี๋ยวตามที่สองหนุ่มสั่ง
เมื่อเห็นพี่ยุนกิหันไปทำก๋วยเตี๋ยวแล้ว ผมจึงลุกขึ้นเดินไปหลังร้าน หยิบโค้กออกมาจากตู้เย็นสองขวด ตักน้ำแข็งสองแก้วแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม เงยหน้ามองจีมิน มันก็เอาแต่มองรูปยองแจตาละห้อย
โอ๊ะ ลืมบอกครับ
พี่ยุนกิมีลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งไอ่เตี้ยเพื่อนผมแอบชอบ นี่เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมากินก๋วยเตี๋ยวทุกวัน
เห็นดังนั้นผมเลยเปิดขวดโค้กเทใส่แก้วดันไปตรงหน้ามันแทนด้วยความเคยชิน
มากี่ครั้งผมก็ทำแบบนี้จนเป็นชีวิตประจำวันไปแล้วล่ะมั้ง
ด้วยความที่โตมาด้วยกันกับจีมิน ผมกับมันจึงเป็นเพื่อนสนิทกัน จริงๆ แล้วก็ยังมีรุ่นน้องอีกคนหนึ่งที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ไว้เจอมันผมจะเล่าให้ฟังนะครับ ถึงจีมินจะรูปร่างอวบ ดูแข็งแรงเพราะมันชอบออกกำลังกาย แต่มันก็ตัวเล็กอยู่ดีเมื่อเทียบกับผม ภายนอกมันอาจจะดูเข้มแข็ง ชอบกวนตีนชาวบ้านไปทั่ว แต่ภายในมันบอบบาง เนื่องจากพ่อและแม่ของมันไม่ค่อยมีเวลาให้เพราะต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ มีแค่ผมที่เป็นคนใกล้ตัวมันมากที่สุด หน้าที่คอยดูแลมันจึงตกเป็นของผมไปโดนปริยาย
ไม่ถึงห้านาที
ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ สองชามก็วางลงบนโต๊ะด้วยมือขาวของยุนกิ
“ผมสั่งเส้นใหญ่แห้งไม่งอกอ่ะ
ไม่-ใส่-ถั่ว-งอก
แต่นี่มันมีถั่วงอกเต็มเลยนะครับพี่ยุนกิ” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า
ในชามมีแต่ถั่วงอกเต็มไปหมด ผมเกลียดถั่วงอก!
“น้องสั่งแบบนี้มากี่ปีแล้วอ่ะ?”
“หกปีไงพี่ยุนกิ
ผมสั่งแบบเดิม ใหญ่แห้งไม่งอกมาหกปี พี่ก็ใส่ถั่วงอกให้ผมทุกครั้งเลยนะครับ
พี่ไม่เข้าใจคำว่า ใหญ่แห้งไม่งอกเหรอ?”
“ก็รู้นี่ น้องเขี่ยถั่วงอกออกมาหกปีแล้ว
แถมกินหมดทุกวันด้วย จะเขี่ยวันนี้อีกวันก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ร่างบางพูดห้วนๆ
ผมมองตามร่างบางที่เดินกลับไปลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวทำของลูกค้าคนอื่นต่อ
ได้แต่ถามตัวเองในใจ นี่พี่เขามีปัญหาอะไรผมรึเปล่า?
“สรุปกูกินหรือเจ๊แกกินว่ะจีมิน
ไม่เคยทำตามที่กูสั่งเลยสักครั้ง”
ผมถามจีมินแล้วก้มมองถั่วงอกในชามอีกครั้ง เหอะ ผมเกลียดถั่วงอกที่สุด!!!
“มึงก็เขี่ยออก
ไม่ก็กินๆ ไปเหอะว่ะ ลูกค้าเขาเยอะมึงอย่าเรื่องมาก” จีมินตอบกลับ
“กูไม่ได้เรื่องมากเว้ย
กูแค่ไม่เข้าใจ หรือพี่เขาเกลียดอะไรกูมาแต่ชาติปางก่อน"
ผมพูดพลางใช้ตะเกียบคีบถั่วงอกออกจากชามก๋วยเตี๋ยววางบนกระดาษทิชชู่
“เอาหน่า น้องคนขายน่ารักกูให้อภัย”
“ก็พี่เขาไม่ได้ทำให้มึงผิดนี่ไอ่เตี้ย” โฮซอกเบ้ปากในขณะที่มือยังคงคีบถั่วงอกออกจากชาม
“ไอ่เพื่อนโฮปครับ
กูไม่ได้เตี้ย กูเป็นโรคกลัวความสูง และช่วยให้เกียรติความสูงของกูด้วย
อีกนิดนึงหัวกูจะชนเพดานแล้ว กูเลยต้องหยุดสูงไง”
“กล้าพูดนะมึง 5555555555555555555
แล้วเมื่อไรมึงจะจีบยองแจติดว่ะ กูจะได้เลิกกินก๋วยเตี๋ยวสักที กินเป็นเพื่อนมึงมาหกปีแล้วเนี่ย”
“ใจเย็นๆ สิมึง
ของแบบนี้ต้องใจเย็นๆ ทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง”
“เย็นเหี้ยอะไรหกปี
ชีวิตกูต้องการกินสปาเกตตี้ ขนมจีน ผัดไท อาหารเส้นอื่นๆ
บ้างที่ไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวเนี่ย”
“เออหน่าอีกนิดนะมึง
กูตื้อเขาทุกวัน หยอดทุกวัน สักวันเขาต้องใจอ่อน”
“หวังว่าคงเร็วๆ นี้นะ
ชีวิตกูจะได้กินอาหารอย่างอื่นกับเขาบ้างไอ่เตี้ย”
ผมเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวหลังจากเขี่ยถั่วงอกหมดแล้ว เลยเห็นมันที่ส่งสายซาบซึ้งมาทางผม
“ขอบคุณมึงมากนะ
เพื่อนกูรักมึงว่ะ” จีมินทำหน้าจริงจังใส่ร่างสูง
“พูดเหี้ยอะไร ขนลุก!!! รีบๆ กินเลยเดี๋ยวก๋วยเตี๋ยวก็เย็นหมดหรอก” ผมใช้ตะเกียบชี้ไปยังชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้ามัน
ทันใดนั้นหนุ่มตัวเล็ก ตาตี่ ผมทรงหน้าม้าเต่อ เดินเข้ามาในร้าน
คนที่ปาร์ค จีมินมานั่งเฝ้าทุกวัน
“อ้าว ยองแจ ลื้อกินอะไรมารึยัง
ของที่ไปซื้อได้ครบไหม พรุ่งนี้เปิดเรียนแล้วนะ”
ยุนกิเอ่ยทักลูกพี่ลูกน้องคนสนิท
“ของครบแล้วเฮีย หิวมากเลย
ทำอะไรให้กินหน่อยนะนะ” ยองแจพูดพลางเอาหัวไปถูแขนคนเป็นพี่
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไปนั่งรอที่โต๊ะเลย
เดี๋ยวเฮียทำก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆ ให้”
ยองแจพยักหน้าแล้วทำตามคำสั่ง
และแล้วปาร์ค จีมินไม่รอช้า โยนกระเป๋าเป้ของเพื่อนสนิททิ้ง รีบเอาชายเสื้อของตนเองเช็ดเก้าอี้
“ยองแจคร้าบ
มานั่งกินด้วยกันเร็ว เราเช็ดเก้าอี้ให้แล้ว แต่ถ้าไม่อยากนั่งที่เก้าอี้
มานั่งในใจเราก็ได้นะ ว่างสำหรับยองแจเสมอ” จีมินพูดแล้วยิ้มกว้างให้คนตัวเล็กที่กำลังเดินผ่านหน้า
“อ๋อ ไม่เป็นไร
เรานั่งที่เก้าอี้ก็ได้จีมิน แฮะๆ” ยองแจตอบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตามคำพูดของร่างอวบ
“ทำซะกูเป็นหมาเลย”
โฮซอกพูดพลางเดินไปหยิบกระเป๋าที่เพื่อนตัวดีโยนทิ้งไปแล้วกลับมานั่งที่เดิม
“ไม่ใช่หมาธรรมดาด้วยนะ
หมาหัวเน่าน่ะ” ร่างบางพูดพร้อมยกชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ
วางบนโต๊ะให้น้องชาย
“โอ้โห พี่!!!
พูดขนาดนี้สงสัยร่างกายต้องการปะทะ อยากมีเรื่องเหรอพี่?” โฮซอกตอกกลับ
“ได้สิ อยากมีเรื่องเหรอ
เข้ามา” ยุนกิพูดแล้วมองร่างสูงด้วยหางตา
“ได้ครับพี่
เรื่องระหว่างเราอ่ะจะเอายังไง 55555555555555555555555555555555”
ผมพูดแล้วหัวเราะใส่อีกคน
“…” มีเพียงความเงียบงันและสายลมพัดผ่าน
ฟิ้ว…
ร่างบางเดินไปทำก๋วยเตี๋ยวต่อ
ยองแจและจีมินก็ก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวและคุยกระหนุงกระหนิงกันสองคน
โดยไม่มีใครสนใจคำพูดของโฮซอก
อ่า... การโดนเมินจากคนรอบข้างมันเจ็บปวดจริงๆ
ผมกินก๋วยเตี๋ยวต่อแล้วกัน
TBC
สวัสดีค่า ลงอินโทรแล้วนะทุกคนนนนนนนน
เพราะเป็นฟิคเรื่องแรก อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่ ภาษาอาจจะยังไม่ค่อยดีด้วย จะพัฒนาไปเรื่อยๆ นะคะ
แวะมาคุยกันในแท็ก #ฟิคใหญ่แห้งไม่งอก เลยฮับ
ถ้าคอมเมนต์เราจะดีใจมากๆ เลย แถมยังเป็นกำลังใจดีๆ สำหรับไรเตอร์ทั้งสองคนด้วย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ <3
ความคิดเห็น