คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My sweet:Can it be,Love between you and I
ที่ห้องของสามสาวป้อมอัศวิน
เรนอนที่พูดไปว่าจะไปหามาทิลด้า แต่เธอเองก็มาหลบอยู่ที่ห้องของตน
"เค้าจะมามั๊ยนะ"เธอพึมพำกับตัวพลางกอดหมอนของตนไว้
"ใครหรอ"เสียงเรียกที่เจ้าหญิงองค์น้อยรีบปล่อยหมอนแล้วหันหน้าไปทางต้นเสียง
"คุณคิล!!"เธออุทานอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มที่เธอพล่ำหามาปรากฏตรงหน้า
"อืม คิล ไม่ใช่คาโล"คิลกล่าวเรียบๆ ทำเอาเรนอนนิ่งไปชั่วครู่...นี่เค้าคิดว่าเราชอบคาโลหรอเนี่ย...ความคิลที่ทำเอาเจ้าหญิงคนงามหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ แต่มิอาจหลุดรอดหูของนักฆ่าได้
"ขำอะไรน่ะ"เขาถามด้วยเสียงเรียบที่สุด แต่หน้ากลับขึ้นสีนิดๆ
"เปล่าค่ะ"เธอพูดปัด"ว่าแต่คุณคิลมาทำไมคะ"คำถามที่ทำเอาหน้าชายหนุ่มขึ้นสีแดงก่ำ
"เอ่อ...คือ...ไงๆคาโลมันก็ไปกะเฟริน...งั้นเธอจะไปงานเต้นรำกับชั้นได้มั๊ย"หน้าขาวๆของนักฆ่าบัดนี้แดงก่ำ พลางเอามือเกาท้ายทอยแกรกๆ นัยน์สีม่วงจับจ้องไปที่เจ้าหญิงสุดที่รัก ที่บัดนี้ดวงหน้าสีแดงไม่แพ้กัน
"เอ่อ...ค่ะ...ได้ค่ะ"คำตอบที่เรียกรอยยิ้มบนใบหน้านักฆ่า
"ขอบคุณนะ...เอ่อ งั้นผมไปล่ะ"ทันใดที่นักฆ่าหนุ่มรีบปราดออกจากห้องไปอย่างเขินอาย เรียกเสียงหัวเราะเล็กๆจางเจ้าหญิงองค์น้อย...
oOoOoOoOoOo
"เป็นไงว่ะ ไอ้คิล"เสียงแม่ตัวดีทักทันทีที่เพื่อนซี้ย่างกายเข้ามาในห้อง
"หมายถึงอะไร"คิลว่ายิ้มๆ
"วะ ก้อเรื่องที่แกไปขอเรนอนไปงานเต้นรำไง"คำถามที่ได้คำตอบเป็นรอยยิ้ม ที่เรียกความใคร่รู้ในตัวเธอทวีขึ้น
"เฮ้ย ในฐานะที่ชั้นช่วยสงเคราะห์แกกับเจ้าหญิงคนสวย แกเล่ามาดิ มันเป็นไง"เธอเริ่มหงุดหงิดกันเจ้าเพื่อนซี้...เชอะ ถ้ามันไม่มีเธอมีหรือจะได้แอ้มเรนอน...ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด เมื่อคิลทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนกระโดดขึ้นไปบนนอนเล่นเตียง
"ว่าแต่เรื่องแกเหอะ...ไปถึงไหนแล้ววะ"คำถามที่ผู้ถามไม่สนใจที่จะมองหน้าอีกฝ่าย เพราะเค้ารู้ดีอยู่แล้วกับไอ้หน้าแดงแปร๊ดของหล่อน
"..."ไม่มีคำตอบ เอ๊ะ มันแปลกแฮะ ปกติต้องด่า ว่าเป็นชุดเลยหนิ ว่าแล้วนักฆ่าหนุ่มก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพเดียวที่เห็นขณะนั้นคือหนังสือเล่นโตถูกเควี้ยงจากมือเจ้าหล่อน
"เฮ้ย!"คิลอุทานก่อนรีบพลิกตัวหลบไปได้อย่างฉิวเฉียด
"แกจะฆ่ากันเลยรึไงวะ"คิลด่าอย่างหงุดหงิด
"ก็ถ้าแค่นี้ทำให้ทายาทตระกูลนักฆ่าชื่อดังตาย มันก็สมควร"คำพูดเรื่อยๆอย่างไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น เมื่อสีหน้าเธอนิ่งสนิท..."เดียวนี้แกติดนิสัยคาโลมันแล้วเหรอวะ"...คำพูดที่คิลคิดจะพูดแต่แม่ตัวดีไม่เปิดโอกาศ โดยเควี้ยงทรัพย์สมบัติต่างๆที่เธอหาได้มาที่เขา
"เฮ้ย หยุด ไอ้เฟริน"ตะโกนด่าไปพลาง หลบสิ่งของต่างๆไปพลาง นึกด่าเฟรินที่เริ่มทำตัวสมหญิงไปพลาง...
~ปึ้ก~ เสียงเดียวที่เรียกทุกสิ่งหยุดชะงัก...เสียงการปิดหนังสือของคาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล...ก่อนเจ้าของร่างจะพาร่างเดินออกจากห้องไป พร้อมกันทิ้งบอกลาไว้
"จะไปประชุม"
1 นาที ผ่านไป 2นาที ผ่านไป ก่อนเธอจะเลิกอึ้งกับการจากไปของเขา
"ประชุมอยู่ได้ทั้งปี"เธอเริ่มบ่นกับเพื่อนซี้"เอ๊ะ วันนี้มันมีประชุมด้วยเหรอคิล"เธอส่งเสียงถามเพื่อนอีกคน...ไร้คำตอบ..."เฮ้ คิล"...ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก...เธอจึงหันหน้าไปทางทิศที่คิลเคยยืนอยู่
"ตอบมั่งสิฟะ อยะ..."เธอหยุดพูดกลางคัน เมื่อบัดนี้ไร้ร่างนักฆ่าหนุ่มในห้อง
เธอสะบัดหน้างอนทันที"ไม่ง้อหรอก อยากไปก็ไปสิ เชอะ"ก่อนจะตามมาด้วยคำสบถอีกชุดใหญ่ จนเธอไม่ได้สังเกตแม้ประตูที่เริ่มแง้มออกช้าๆ...
oOoOoOoOoOo
"อ้าว เรนอน"เสียงทักทำให้เจ้าหญิงคนงามหันมองตามต้นเสียง
"คุณคิล"เธอออกเสียงเบาๆราวกับพูดกับตัวเอง"มีอะไรเหรอคะ"เธอถามขึ้นเบาๆ
"แหะๆ มันก็ไม่มีอะไรหรอก เผอิญผ่านมาน่ะ"คิลตอบก่อนยิ้มแห้งๆให้เธอ
"เอ่อ...คือเรื่องงานวันพรุ่งนี้..."เรอนเปิดหัวข้อพูดคุยอย่างตะกุกตะกัก ซึ่งเป็นคำพูดที่เรียกคิลหน้าซีด
"อือ...ไม่เป็นไรหรอก ถ้าคุณไม่อยากไปกับผม"คิลพูดเรียบๆ พยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้มิด ก่อนฝืนยิ้มออกมา
"งั้นผมไปละนะ"เขาพูดเบาๆ ก่อนจะหายตัวไปกับสายลม
"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณคิล "เธอตะโกนเรียก แต่ไร้การตอบสนอง...บางที เค้าอาจไม่ต้องการ...ความคิดที่เสียดแทงจิตใจเธอ ก่อนหยาดน้ำตาจะไหลรินอาบแก้ม
oOoOoOoOoOo
"แกนี่มันโง่หรือเซ่อวะ เค้ายังไม่ทันว่าอะไรดันไปสรุปเอามั่วอย่างนั้น"เสียงปรมจารย์เฟรินสั่งสอนลูกศิษย์แสนโง่ ที่เธอไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้มันโง่ขนาดนั้น
"เออน่า...ช่างมันสิ เค้าจะโกรธไปก็เรื่องของเค้า นักฆ่ากับเจ้าหญิงมันจะไปดีกันได้ไง"คิลพูดเรียบๆ แต่ในใจตัวเองกลับเฝ้าประนามความโง่ของตัวเองเช่นกัน
"แกแน่ใจที่พูดเหรอ"คำถามจากเจ้าคนพูดน้อยดังขึ้น คิลเบิ่งตากว่านิดๆ...อ้าว มันไม่ได้ไปประชุมหรอกเหรอ...ก่อนจะใคร่ครวญคำถามของมันอย่างดี
"ชั้น...แน่ใจสิ"คิลปฏิเสธควับ...ไม่เคยรู้เลยว่าคำพูดนั้นจะเสียดแทงหัวใจได้เพียงนี้...แต่เขาก็ยังตีหน้าเรียบเฉย แม้ในใจจะเจ็บปวด
"งั้นก็ดี...แต่ขอบอกไว้อย่าง เรนอนเค้าชอบแก"คาโลกล่าวอย่างเย็นชาแฝงด้วยความดูถูก เรียกให้คิลชักสีหน้าแปลกใจนิดๆกับคำพูดนั้น...สายไปแล้วล่ะ เค้าคงไม่ชอบเราอีกแล้ว...
"ยังไม่สาย ถ้าแกรีบ"คำพูดราวอ่านใจได้จากเจ้าชายคยสำคัญของคาโนวาลเรียกให้เค้าอึ้งนิดๆ ก่อนแง้มรอยยิ้มออกมา
"เดี๋ยวชั้นกลับมา"คิลว่าก่อนวิ่งปร๊าดออกจากห้อง ท่ามกลางรอยยิ้มของคนทั้ง2
"ถ้าจบแบบHappy Endingได้ก็ดีสิ"เสียงใสๆของสาวน้อยเรียกชายหนุ่มหันมาสนใจ
"แล้วเรื่องของเราละ มันจะจบยังไง"รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสลักน้ำแข็ง ก่อนคว้าร่างสาวน้อยไว้...
oOoOoOoOoOo
ก๊อกๆ...เสียงเคาะประตูที่ห้อง3นางฟ้า(หรือซาตาน)ป้อมอัศวินดังขึ้น เรียกให้คนในห้องชักสีหน้างุนงงไปตามๆกัน ก่อนเจ้าหญิงแห่งอเมซอนจะอาสาไปเปิดประตู
"อ้าว คิล มาทำไมล่ะ"เธอเน้นคำว่าคิลเพื่อให้คนที่อยู่ภายในห้องได้รับรู้
"เอ่อ..เรนอนอยู่มั๊ย"คิลถามโดยพยายามเบนสายตาไปทางอื่นที่ไม่ใช่ดวงตาคมกริบของเจ้าหญิงอเมซอน เป็นอากัปกิริยาที่ทำให้มาทิลด้าถอนใจเบาๆ ก่อนจะตะโกนบอกเพื่อนสาว
"เรนอน คิลมีเรื่องจะพูดด้วยแหนะ"เธอว่า ก่อนจะหันมายิ้มกับคิล "เชิญๆ"เธอเอ่ยคำเชิญพลางผายมือเข้าไปในห้อง ก่อนตะโกนอีกประโยค"แองจี้ ครี้ดมาหา"คำว่าที่คิลตะดุ้งเฮือก ก่อนหันไปหาบุรุษตาเดียวที่ถูกเอ่ยถึง แต่เขาพบเพียงแค่มาทิลด้ายืนยิ้มอย่างมีความสุข
"ไหนล่ะ ครี้ด"แองจี้ว่าก่อนมองหาชายอีกคน แต่หาพบไม่"อ้าว ไหนละ..."ก่อนความคิดจะแล่นเข้าสมอง เธอจึงยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เรียกให้คิลเสียวสันหลังวาบ
"พยายามเข้านะ"คำพูดสุดท้ายจากนางพญาแห่งป้อมอัศวิน ก่อนเธอจะตบไหล่คิลเบาๆ ทำเอาคิลหน้าแดงเรื่อ ก่อนเธอจะเดินลับไปพร้อมแองจี้
คิลสูดหายใจเข้าลึกๆเหมือนอากาศจะช่วยเพิ่มความกล้าให้เขาได้ ก่อนก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่างหวาดหวั่น
oOoOoOoOoOo
"มีอะไรเหรอคะ"เสียงทักดังจากหญิงสาวที่ดูยังไงก็เหมือนพึ่งร้องไห้มาหมาดๆ เรียกเอาคิลเริ่มใจไม่ดี
"เอ่อ...คือเรนอน...ผม...คือ...คุณยังอยากไปงานเต้นรำกับผมมั๊ย"หนุ่มน้อยผู้ไม่ถนัดจีบสาวพูดตะกุกตะกัก กับร้อยยิ้มน้อยๆที่มุมปากของสาวน้อย
"ทำไมคะ หรือว่าคนที่คุณคิลจะไปด้วยเค้าไม่ไปด้วยแล้ว"น้ำเสียงที่แฝงความเย็นชาและเจ็บปวดไว้ภายในเปล่งออกมาจากริมฝีปากเธอ ก่อนจะสบัดหน้าไปทางอื่น
"ไม่ใช่นะเรนอน"คิลรีบปฏิเสธ
"ไม่ใช่!? แล้วทำไม"เรนอนหันกลับมาสบตาบุรุษตรงหน้า
"คือ...ผม...เอ่อ...เข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะ"เขาว่าพลางหลบสายตาเธอด้วยความอาย แต่เป็นอาการที่ทำให้เธอเริ่มไม่เชื่อในตัวเขา
"ถ้าเรนอนไม่เชื่อจะเป็นไรมั๊ยคะ"คำถามที่เรียกเอาคิลสะดุ้งเฮือก...เรนอนโกรธเค้าขนาดนี้เลยเหรอ...
"แต่...เรนอน..."คิลเริ่มพูดอีกครั้ง แต่ถูกเรนอนขัดจังหวะ
"เรนอนมีธุระ ขอตัวนะคะ"ว่าแล้วเธอก็กำลังจะเดินจากไป ...เรนอน ได้โปรดอย่าเย็นชาใส่ผมแบบนี้ได้มั๊ย ได้โปรด...คิลคิด
และฉับพลันที่เรนอนเปิดประตูจะออกไป
"ผมรักคุณ เรนอน"คิลตะโกนออกไปโดยไม่ได้คิลไตร่ตรอง เป็นเพียงคำพูดจากความรู้สึกจริงๆ คำพูดที่เรียกเรนอนให้ชะงักนิดๆ ก่อนหันหน้ากลับมา
"ชั้นควรจะเชื่อคุณมั๊ย"ไร้น้ำเสียงแห่งความเย็นชา มีเพียงความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ และพร้อมกันที่หยาดน้ำตาเริ่มไหลริน ก่อนเธอจะทรุดลง "ทำไมคะ คุณคิล"เสียงที่ดูหวั่นไหวดังจากริมฝีปาก
"ผมรักคุณจากใจจริง แต่ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ได้โปรด กรุณาเชื่อผมเถอะ"คิลพูดเบาๆพอให้ได้ยินแค่2คน ก่อนจะรุดไปประคองเธอไว้
น้ำตาที่ไหลริน ผ่านแผ่นอกของบุรุษผู้เป็นที่รัก...เธอควรเชื่อเขามั๊ย...คำถามที่เธอถามตัวเองตลอดเวลาที่น้ำตาหลั่งไหล...
คิลจับจ้องที่ใบหน้าที่เคยสวย แต่บัดนี้เปรอะไปด้วยคราบน้ำตา และทันทีที่เขานำมือไปจับที่ใบหน้าหญิงสาว ก่อนประทับรอยจุมพิตที่ริมฝีปากได้รูปของเธอ
...เธอได้คำตอบแล้ว...คำตอบที่อยู่ในใจเธอมาตลอด...
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าทั้งๆที่น้ำตายังไม่หยุดไหล
"ชั้นก็รักคุณค่ะ คุณคิล"
...ความจริงในใจบัดนี้ได้เป็นอิสระแล้ว...ความจริงในความรักทั้ง2...
_________________________________________________________
พอดีอาทิตย์ที่แล้วไม่ว่างง่ะ ขอโทษที่มาอัพช้านะ
ความคิดเห็น