ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My sweet : I happen to love U.
"ใช่ พรุ่งนี้"เธอตอบเรียบๆ เหมือนกับเตรียมมาแล้วว่าพวกเขาจะพูดเช่นนี้"เวลา18:00น. ที่ห้องโถงใหญ่...อ้อ เรื่องคู่น่ะ พอดีชั้นปีเรามีผู้หญิงไม่มากพอ ดังนั้น พี่โรเวนจึงให้ขอใครในป้อมไปงานก็ได้"
"ผู้หญิงไม่พองั้นเหรอ อืมๆถึงพอไงๆก็ไม่มีใครไปกับเธอหรอก"เสียงจากหนุ่มตาเดียวนามครี้ด ธันเดอร์
"ครี้ด!!"เสียงตะโกนดังมาจากนักเวทย์สาว
"อ้าว ก็มันจริงนี่ ห้าวออกปานนั้น"เขาพูดออกไปโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นจะแทงใจเธอ แต่เธอก็คงมาดนิ่งไว้
"อืมม์ มันก็จริงอะนะ"เจ้าตัวดีที่แส่กับเข้าไปทุกเรื่องวิจารณ์
"เฟริน!!"เสียงดุจากเจ้าชายน้ำแข็ง ทำเอาเฟรินเงียบทันใด
ไม่มีใครรู้เลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะเสียดแทงเธอ เธอจำเป็นต้องทำให้คนอื่นเห็นว่าจิตใจเธอนั้นเข้มเข็ง ตามคำสอนของกษัตริย์เฮลด้า..ผู้เป็นแม่ ทั้งๆที่เธอไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลย...ไม่มีใครรู้เลยจริงๆ
แต่กลับมีบุรุษคนนึงที่มองออก ถึงแม้หญิงตรงหน้าจะดูเข้มแข็งเพียงไร แต่ความอ่อนแอนั้นฉายอยู่ในแววตาเธอแล้ว บุรุษผู้มองเห็นสิ่งนั้น..บุรุษนาม โร เซวาเรส เดอะ เบ็กกา ออฟ ทริสทอร์
"คุณมาทิลด้าจะไปงานเต้นรำกับผมมั๊ยครับ"น้ำเสียงนุ่มลึกดังจากปากขอทานแห่งทริสทอร์ เรียกชาวป้อมอัศวินหันมามองด้วยสายตาตกตะลึง
"โร แกเอาจริงง่ะ"เฟรินอาสาถามแทนชาวป้อมอัศวินที่สงสัยเหมือนกัน และคำตอบนั้นเป็นเพียงการพยักหน้า
เขา...รู้งั้นเหรอว่าเธอรู้สึกเช่นไร เธอถูกมองออกง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ...หรือแค่การชวนไปงานธรรมดาเท่านั้น? คำถามซึ่งเธอควานหาคำตอบจากนัยน์ตาสีมรกตของคนตรงหน้า...ใช่ เค้ารู้จริงๆ ถึงความรู้สึกจริงๆของเธอ...
"อืมม์ ถ้าเธอต้องการ"คำตอบเรียบๆที่ผ่านการไตร่ตรองมาอย่างดีดังจากปากเจ้าหญิงอเมซอน เรียกรอยยิ้มน้อยๆจากโรได้เป็นอย่างดี
เขาเลือกไม่ผิดจริงๆ...และเหมือนเขาจะตาฝาด เมื่อเห็นเจ้าหญิงตรงหน้ายิ้มตอบ ก่อนจะเดินจากไป...
"โห กล้ามากเลยว่ะ"ครี้ดว่าพลางตบไหล่โร
"ไม่คิดว่าแกจะชอบมาทิลด้านะเนี่ย"คำกระเซ้าที่ได้จากเจ้าหญิงที่ไม่สมเจ้าหญิง
แต่โรไม่ได้ฟังคำพูดเหล่านั้นเลย เขาเพียงมองไปตามทางที่มาทิลด้าเดินไป ก่อนความคิดจะแวบเข้าสมอง จึงรีบผละจากตรงนั้น และวิ่งไปหาตัวเธอ
oOoOoOoOoOo
"ใครน่ะ!"เสียงดังขึ้นจากกลางสวนของป้อม จากปากของมาทิลด้าที่หลบมาคิดอะไรพลางๆ
"ผมเอง"เสียงดังขึ้นจากหลังต้นไม้ข้างหลังเธอ เรียกสายตาของเธอให้ตวัดไปมอง...ผมสีชาอ่อนไสวไปกับสายลมที่พัดผ่าน นัยน์ตาสีเขียวที่จับจ้องมายังเธอ ร่างของเด็กหนุ่มนามโร เซวาเรส ค่อยๆโผล่มาจากหลังต้นไม้
"มีธุระอะไร"เสียงของเธอยังคงหนักแน่น แต่ภายในใจเธอไม่รู้ทำไมถึงอ่อนไหววูบๆอย่างประหลาด
"ผมมาขอโทษคุณ..."โรว่า พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้
"ทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะ"ความเข้มแข็งไม่จางหายจากน้ำเสียง เรียกรอยยิ้มจากขอทานได้อีกครา
"ขำอะไร"เธอรู้ว่านี่เป็นหลุมกับดักของคนตรงหน้า แต่เธอกลับถามไปโดยไม่ตั้งใจ
"รู้มั๊ย ยิ่งคนเราอยากจะเข้มแข็งมากแค่ไหน...มันก็แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอมากเท่านั้น"คำพูดที่เรียกกำแพงของคำว่า'เข้มแข็ง'ของเธอพังทลายในบัดดล ตาเธอเริ่มพล่ามัวด้วยของเหลวใสๆ ก่อนความอดทนสุดท้ายจะขาดสะบั้น เธอโผเข้ากอดชายตรงหน้า
"โร...นี่ชั้นดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ"เธอเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า คำตอบของเธอเป็นเพียงรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน
"บางเวลาที่ควรปลดปล่อยอารมณ์ เราก็ควรจะปล่อยอารมณ์ให้เต็มที่ ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเข้มแข็งตลอดเวลาหรอก...ไม่ว่าใครก็ต้องมีความอ่อนแอ มีด้านอ่อนแอของตนเอง แค่จะเลือกแสดงให้ใครและเมื่อไหร่เท่านั้น การทำตัวให้เข้มแข็งไม่ใช่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลา แต่รู้จักที่จะเลือกว่าจะแสดงความเข้มแข็งเมื่อไหร่ แล้วจะแสดงความอ่อนแอเมื่อไหร่ต่างหาก"คำพูดอันอ่อนโยนของชายตรงหน้าดังก้องในโสตประสาทของเธอ...เข้าใจแล้ว อย่างงี้เองสินะ ท่านแม่เมื่ออยู่ต่อหน้าใครต่อๆก็จะทำตัวเข้มแข็งเสมอ ไม่ว่ากับใครก็ตาม แม้แต่เสด็จพ่อ...แต่เมื่ออยู่กันลำพังบางที่เธอก็เคยแอบได้ยินท่านแม่ร้องไห้อยู่กับพ่อของเธอ...เป็นเช่นนี้สินะ
เธอปล่อยมือจากโร และเช็ดน้ำตาที่นองหน้าตน
"ขอบคุณนะ โร"เธอกล่าวเบาๆ
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าคุณต้องการ ผมพร้อมเป็นที่ระบายของคุณเสมอ"เป็นคำพูดที่เรียกรอยยิ้มจากหญิงตรงหน้าของเขา ทำให้เขาถึงกับยิ้มกับตัวเอง
"เออ ว่าแต่ทำไมคุณต้องมาขอโทษด้วยล่ะ"เธอว่าหลังจากเช็ดน้ำตาเสร็จ
"อืมม์...เอ่อ...ก็ไม่มีอะไรหรอก"เขาตอบตะกุกตะกัก แต่มาทิลด้าก็เลือกที่จะเข้มแข็ง จ้องคนตรงหน้าที่มีลับลมคมใน จนเขาต้องสารภาพ
"ก็แค่..จะมาขอโทษเพราะทั้งๆที่มีทางเลือกอื่นตั้งเยอะที่จะทำให้คุณหลุดจากสถานการณ์นั้น แต่ผมกับเลือกแบบเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อยนะ"เขาว่าพร้อมหน้าที่เริ่มขึ้นสีเรื่อ เธอมองเขาชั่วครู่พร้อมกับยิ้มในใจ โดยไม่แสดงออกทางสีหน้าใดๆว่าในใจเธอกำลังมีความสุข
"แล้วทำไมถามตอนแรกถึงไม่บอกล่ะ..รึว่าไม่คิดจะขอโทษแล้ว"
"เอ่อ..ก็..ก็งั้นแหละ"โรว่าพลางยิ้ม แต่พอเห็นสีหน้าแม่คุณจึงรีบหุบยิ้มและขยายความเพิ่ม"อือ..ก็..ถ้าคุณเลือกที่จะระบายความรู้สึกกับผม ทั้งๆที่กับเพื่อนคุณๆยังไม่แสดงออกมาเลย ก็แสดงว่า..."ถึงตอนนี้หน้าของขอทานที่ปกติจะนิ่งเฉยเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
"แสดงว่าอะไร"น้ำเสียของมาทิลด้าที่บัดนี้ดูอ่อนลงอย่างประหลาด หน้าขึ้นสีเรื่อๆ เหมือนรู้สิ่งที่เขาอยากจะบอกอยู่แล้ว
"ก็แสดงว่า...คุณมีใจให้กับผมบ้างแล้ใช้มั๊ยล่ะ"โรพูดออกมาในที่สุด ขณะเตรียมตัวเผ่นจากฝ่ามือเจ้าหญิงอเมซอนเต็มที่
"อือ..ก็แล้วไง"เธอถามเรียบๆทั้งๆที่หน้าแดงก่ำเช่นกัน เรียกให้ขอทานตรงหน้างุนงงกับอาการนี้ กว่าจะตั้งตัวได้ก็ผ่านไปนาน
"ก็ถ้าจริง...มันก็เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับคุณเหมือนกันใช่มั๊ยล่ะ"โรตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนสาวเท้าเข้าใกล้เจ้าหญิงของเขา แล้วคว้าตัวเธอไว้ในอ้อมแขน
"ผมรักคุณ..มาทิลด้า ซิลเวอร์ เดอะ ปรินเซส ออฟ อเมซอน"เขากล่าวช้าๆ
"ค่ะ...ชั้นก็รักคุณ"เธอตอบพร้อมปรือตาลงช้าๆ....
----------------------------------------------------------------------------------------
จบไปคู่นึงแล้ว!! หนุกมั๊ยอ่า เมนท์ให้ด้วยน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น