ISL.

Stage 1. God
(พระเจ้าอาจสร้างมนุษย์ได้  แต่พระองค์ไม่สามารถควบคุมได้)


           ลึกลงไปภายใต้เสียงเอ็ดอึงคะนึงของเมืองหลวงหลายไมล์  ห้องใต้ดินสี่เหลี่ยมปิดอับเล็กๆห้องหนึ่งกำลังถูกใช้งาน  ไฟสลัวในห้องสาดทับร่างของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังต่อสู้กัน  แต่ละคนถือมีดสปาต้าร์ด้ามยาวไว้ในมือ  เลือดสดสาดกระเซ็นทุกครั้งเมื่อใครก็ตามสะบัดด้ามคมเข้าชำแรกผิวเนื้อของอีกฝ่าย  ความเจ็บปวดที่แล่นปราดเข้าสู่สมองเร่งเร้าความหวาดกลัวจับเข้าไปในขั้วหัวใจ  ยิ่งกระตุ้นให้ภาวะสู้เพื่อปกป้องตนเองสูงถึงขีดสุด  การต่อสู้บ้าคลั่งราวกับฝันร้ายดำเนินไปราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด  เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องให้ฟูมฟายที่มุมห้องก่อนจะปลิดชีวิตตนด้วยการปาดคอตัวเอง  เสียงโอดโอยร่ำให้ยังคงดังระงม  หากแต่ไม่มีใครใส่ใจ  ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  ร่างไร้ชีวิตก็ก่ายเกยบนพื้นมากขึ้น  สุดท้าย...ชายร่างใหญ่ผู้กำชัยชนะก็ครางออกมาอย่างยินดีเมื่อเขาเป็นหนึ่งเดียวที่รอด  เขาปลอดภัยแล้ว!!

ฟิ้ว !

เลเซอร์ความเร็วแสงพุ่งออกจากปากกระบอกปืน  ทะลุกลางหัวชายหนุ่มอย่างแม่นยำ!  ร่างของเขาลอยคว้าง  สิ้นใจเสียก่อนจะล้มลงกระแทกพื้น



นี่เป็นแค่ต้นแบบ...  หากท่านต้องการ  ผมจะไปเร่งการผลิตให้เต็มอัตรา...  เสียงยานคางแหบแห้งเอ่ยขึ้นจากชายร่างเล็กผอมเกร็ง  นิ้วมือสกปรกของเขารีบกดปิดบานกระจกที่ด้านในมองไม่เห็นอีกครั้ง   กลิ่นเลือดน่าสะอิดสะเอียนไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบนัก  หากแต่นัยน์ตากับน้ำเสียงก็ยังพยายามประจบสอพลอเอาใจคนอีกคนในห้อง



ดีมาก  แวงซ์  ผมต้องการ ชายหนุ่มผู้มีอำนาจเหนือกว่าตอบเสียงนุ่ม  มือควงปืนเลเซอร์เล่นไปมา  เขาเสตามองเข้าไปในห้องนึกถึงกิจกรรมหฤโหดเมื่อกี้อย่างพึงพอใจ  


แวงซ์  เปิดกระจกซิ  ทั้งบานนั่นแหละ


หา...?แวงซ์เผลออุทานด้วยความตกใจ  เขาอุตส่าห์มองไปทางอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงภาพชิ้นส่วนมนุษย์เละเทะในห้องแล้วแท้ๆ  แต่...ก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างขัดเสียมิได้




    ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้  เดินตรงเข้าไปในห้องไม่สะทกสะท้าน  เขาเอาเท้ากวาดหัวชายคนหนึ่งให้พ้นทาง  ย่ำผ่านกองเลือดแดงฉานและเศษเนื้อไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่กลางห้อง  มองแวงซ์ที่เดินตามเข้ามาตัวสั่นงันงก


แวงซ์...  พระเจ้าอาจสร้างมนุษย์   แต่นายรู้มั้ยว่าพระองค์ทำผิดพลาดไปข้อนึงชายหนุ่มเอ่ย


อะ...อะไรเหรอครับท่าน...แวงซ์เกร็งหลอดคอตอบกลับมาแบบงึมงำๆ  สีหน้าชายหนุ่มชั่วพริบตาเดียวที่ทำให้เขารู้สึกกลัวจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น  ถ้าไม่ติดว่ามันยังมีกองเลือดอยู่  วิปลาสชัดๆ!!






...รอยยิ้มอ่อนโยน...ท่ามกลางซากศพที่ตนเองเป็นผู้จัดฉากให้เริ่มต้นและปิดท้าย...


พระองค์ควบคุมมนุษย์ไม่ได้ขนาดนี้ยังไงล่ะ...