หยกตัดเพชร

ลำดับตอนที่ #4 : สนุกมากสินะ ดิ้นรนกันสุดชีวิต

.................รุ่งเช้า....................
ชายมาเรียนสาย จึงปีนเข้าทางหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ภากรขับรถมาจอดพอดี ภากรจึงนั่งมองชนาปีนรั้ว
"อะไรกันนะเด็กสมัยนี้  ทางมีให้เข้าไม่เข้า" ภากรบ่นกับตัวเอง

ชนาปีนลงมาสำเร็จ จึงรีบเดินเข้าตึกเรียนไป

.............ห้องเรียน..............
ภากรเดินเข้าห้องเรียนก่อนชนา ไม่นานชนาก็เดินเข้ามา
"เหนื่อยมั๊ย" นครถามชนาที่เดินเข้าห้องมา
"อะไร" ชนาย้อนถาม
"ก็เพิ่งลงมาจากรั้วไม่ใช่เหรอ" ภากรแอบเหน็บ
"ชินแล้ว" ชนาตอบหน้าตาเฉย
"ชนา....." หลินกระซิบเสียงชนา
"อะไร" ชนาถาม
"นายแว่นนั่นรู้ได้ไงว่าแกปีนเข้ามาอ่ะ" หลินถาม
"ไม่รู้ดิ" ชนาตอบหลินแต่สายตามองไปทางภากรอย่างหาเรื่อง

.............ห้องอาหาร.....................
ชนาเดินผ่านกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มนึงที่นั่งแซวผู้หญิงอยู่
"ว่าไงจ๊ะคนสวย" เสียงแซวดังขึ้น
"ไปไหนเอ่ย พี่ไปด้วยได้มะ" เสียงแซวยังไม่จบสิ้น
"ไปตาย จะไปมั๊ย" ชนาตอบห้วนๆ
"ไปสิ จะนรก สวรรค์ที่ไหนก็ไปทั้งนั้น ฮิ้ววววววววววว" เสียงแซวดังอื้ออึง
"ไปตายซะ" ชนาตอบทั้งสายตามีเลสนัย
"จะทำอะไร" ผู้ชายในกลุ่มนั้นถาม
"ไปตายซะ" ชนาใช่แก้วน้ำในมือตักน้ำร้อนสำหรับลวกช้อนขึ้นมาแก้วนึง
"เฮ้ย  จะทำอะไร" ชายคนนั้นย้ำถาม
"หนาวมั๊ย" ชนาหันมายิ้มมุมปาก ก่อนจะสาดน้ำร้อนใส่กลุ่มนั้นโดนกันทั่วหน้า
"ว๊ากกกกกกก ร้อนๆๆๆๆ" กลุ่มนั้นดิ้นพล่านอยู่ที่พื้น
"สนุกมากสินะ  ดิ้นรนกันสุดชีวิต" ชนายิ้มมุมปาก สายตามีประกายความเหิ้ยมโหด
"โอ๊ยยยยยยร้อนนนนนนน" พวกนั้นยังดิ้นอยู่ที่พื้น
"เธอทำอะไรเนี่ย" ภากรที่ดูเหตุการณ์อยู่ เดินเข้ามาดึงชนาออกไป
"ปล่อยนะ" ชนาดิ้นให้หลุดจากมือภากร
"เธอเล่นอะไร  คนอื่นเค้าเดือดร้อนนะ" ภากรถาม
"ฉันไม่เคยทำใครก่อน  พวกนั้นต่างหากที่ผิด" ชนาตอบหน้าตาเฉย
"แต่นั่นก็เกินไป" ภากรเตือนชนา
"ฉันไม่แคร์" ชนาตอบ
"แต่นั่นน่ะ...." ภากรพยายามจะสอนชนา
"คุณไม่ใช่อาจารย์ ไม่มีความเป็นอาจารย์ คุณเป็นแค่ผู้สอนที่มาชั่วคราว ไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้น" ชนาไม่ยอมรับฟังภากร
"งั้นผมจะพูดในฐานะคนธรรมดาทั่วไปที่เห็นเหตุการณ์ แล้วคิดว่าสิ่งที่คุณทำ มันผิดร้ายแรง" ภากรพูดให้สติชนา
"แล้วยังไง" ชนาไม่สนใจ
"แล้วคุณก็กำลังทำตัวมีอิทธิพล  ทั้งๆที่ยังพึ่งเงินพ่อแม่อยู่ ยังเรียนอยู่ ไม่สมควรจะทำเรื่องแบบนี้" ภากรบอก
"ถอยไป" ชนากระทบไหล่ภากรแล้วเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์