ดอกไม้ หยดน้ำใส ปลายขนนก

ลำดับตอนที่ #2 : นายนั่นแหละ เพื่อนรักของฉัน

 
               ที่นายเอกนั่นรู้เบอร์ของฉัน  สงสัยว่าจะเป็นเพราะกระเป๋าสตางค์ของฉันแน่ๆเลย  หนอยๆๆ  นายนี่เล่นไม่ซื่อแฮะ  ไม่มีมารยาทเอาซะเลย

                “ เอกเอาเบอร์ฉันมาจากที่ไหนอ่ะ ”  ฉันอดไม่ได้ที่จะถามข้อข้องใจออกไป

                แต่คำตอบที่ได้กลับผิดคาด  เอกบอกว่าเอกเอาเบอร์ของฉันมาจากเมฆ  เพราะว่าเมื่อเช้าเห็นเมฆกับฉันนั่งอยู่ด้วยกัน

                ฉันได้แต่นั่งฟังเอกพูดอยู่อย่างนั้น  ก็เพราะว่าฉันเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง  พูดทีไรก็เรื่องเรียน  ทำเอาคนที่คุยอยู่ด้วยเครียดไปตามๆกัน  ฉันเลยให้เอกเป็นฝ่ายชวนคุยซะดีกว่าให้ฉันเป็นฝ่ายชวนคุย

                “ พรุ่งตอนเช้าเรานักเจอกันดีมั้ย  ”  เอกถามฉันทำเอาฉันเงียบไปซักพัก  จนเอกต้องถามขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

                “ อะ...  อืม...  ก็ได้  ที่ไหนล่ะ ”  ฉันถามเอกออกไปพลางนึกถึงภาพเก่าๆในอดีต  ก่อนที่จะได้รับคำตอบออกมาว่า  “ ระเบียงหน้าอาคาร  3  แล้วกันนะ ”  หลังจากนั้นเอกก็วางไป  แล้วสักพักฉันก็ผล็อยหลับไปทั้งที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่

                !!! - - - ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก - - - !!!

                เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นระยะประมาณ  3  ครั้ง  จึงเงียบไปหลังจากฉันบอกไปว่าตื่นแล้ว

                นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลา  6.30  น.  พระอาทิตย์เริ่มสาดแสงส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างๆที่อยู่ทางขวาของเตียงนอน

                ฉันค่อยๆลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะทำงาน  เพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวพี่พาดอยู่บนเก้าอี้มา  แล้วเข้าไปแปรงฟัน  ล้างหน้า  อาบน้ำ  แล้วจึงมาใส่ชุดนักเรียนของวันนี้  พลางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง  เพื่อแต่งตัวให้เรียบร้อย  และไม่ลืมที่จะนำโบว์สีขาวเส้นเดิมมามัดผมเอาไว้

                พอเวลาประมาณ  7.10  น.  ฉันก็ต้องลงมาทานข้าวพร้อมๆกับแม่ที่ต้องรีบออกไปทำงาน

                ฉันกับแม่  วันๆ ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก  ต่างคนต่างมีเวลาว่างไม่ตรงกัน  น้อยวันที่เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ

                “ ไปแล้วนะคะแม่ ”  ทุกๆวันจะเป็นแบบนี้  คนที่ไปก่อนคือฉัน  เพราะแม่จะต้องเตรียมงานไปให้ลูกค้าชาวต่างชาติที่มาลงทุนกับแม่

                ฉันก้าวขึ้นมาบนรถเมล์  แล้วเดินไปหาที่นั่ง  วันนี้คงจะโชคดี  เพราะยังมีที่นั่งเหลือให้ฉัน  แต่ไม่รู้ว่าโชคร้ายรึเปล่า  ที่คนที่นั่งข้างๆฉันเป็น  เมฆ

                มีเพียงคำทักทายว่าอย่างที่วัยรุ่นพูดกันเพียงสั้นๆว่า  หวัดดี  จากเราทั้ง  2  คน  เราไม่ได้โกรธ  หรือเคืองอะไรกันหรอก  เพียงแต่ว่าฉันยังไม่อยากคุยกับผู้ชายคนนี้  ส่วนความคิดของเมฆฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่คิดว่าเมฆคงกำลังคิดถึงน้ำฝน  ผู้หญิงที่เจอเมื่อวานอยู่แน่ๆ  เพราะตลอดเวลาที่ฉันนั่งรถมาจนถึงโรงเรียน  เมฆเอาแต่อมยิ้มอยู่อย่างนั้น

                หลังจากลงรถมา  ฉันก็ต้องเดินไปทางอาคาร  3  อีกฟากฝั่งของโรงเรียน  ช่างเมื่อยดีแท้

                พอไปถึงระเบียงหน้าอาคาร  3  แล้ว  กลับไม่มีเคยอยู่เลยซักคน  ห้องเรียนก็ยังไม่เปิดเลยซักห้อง  ในใจก็คิดว่า  เดี๋ยวเอกก็คงมา  แต่อีกใจก็คิดว่า  เอกคงลืมมั้ง  แต่ฉันก็ยังนั่งรอจนออดของโรงเรียนดังขึ้น  ฉันจึงต้องรีบออกมาเข้าแถวที่สนามของโรงเรียน  แต่สายตาก็ดันไปเจอเข้ากับเอก  ที่กำลังคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่  แต่เอกไม่เห็นฉัน

                ฉันไม่ได้เดินไปหาเอกในตอนนั้น  ได้แต่เดินกระทืบเท้าด้วยความโกรธไปยังสนามของโรงเรียน  แล้วกระแทกกระเป๋าพร้อมกับนั่งลง  โดยไม่สนใจสายตาของพวกเพื่อนๆที่จ้องมาทางฉันอย่างงงๆ

                “ เปรี้ยว  เอกขอโทษนะ  ที่เมื่อเช้าไม่ได้ไปหา  อย่าโกรธเอกนะ ”  เอกรีบวิ่งมาหาฉัน  พอพูดเสร็จเอกก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน 

“ แล้วจะไม่ให้เปรี้ยวโกรธได้ไงล่ะ  เอกนัดเปรี้ยวเองนะ  แล้วเอกก็ไปจู๋จี๋อยู่กับแฟนของตัวเอง  ปล่อยให้เปรี้ยวนั่งรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ”  ฉันพูดออกไปเป็นชุด  ทำเอาเอกอึ้งไปซักพัก  แล้วก็หัวเราะออกมา  ฉันก็งงเหมือนกันว่าเอกหัวเราะทำไม  หรือว่าจะหัวเราะฉันที่ฉันมันโง่  ยอมไปนั่งรอเอกอยู่ตั้งนาน

                “ เปรี้ยวคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเอกเหรอ ”  เอกถามฉันไป  พลางยิ้มออกมาด้วย  ฉันไม่เข้าใจพฤติกรรมอย่างนี้จริงๆเลย  มันคืออะไรกันแน่

                “ โถๆๆ  เด็กน้อย  นั่นมันน้องสาวฉันเอง  คิดมากไปได้ ”  เอกเอามือจับหัวฉันเบาๆ  แล้วพูดออกมา

                แป๊ก  ค่ะ  แป๊ก  ฉันคิดไปเองคนเดียวเลยเหรอเนี่ย  แล้วฉันจะคิดมากไปเพื่ออะไรล่ะ  ในเมื่อฉันก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปโกรธเอกอยู่แล้วนี่นา

                พอกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จเรียบร้อย  ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปเรียนไปวิชาแรกของแต่ละห้อง  ฉันเดินไปกับเอก  ส่วน  เมฆ  ก็เดินไปกับน้ำฝน

                ฉันเดินไปที่ห้อง  719  และเลือกที่นั่งติดริมหน้าต่าง  แถวที่สองถัดมาจากข้างหน้า  แล้วเอก  ก็นั่งลงข้างๆฉัน  และที่ไม่น่าเชื่อ  เมฆ  กับ  น้ำฝน  ก็เรียนห้องเดียวกับฉัน  แล้ว  2  คนนั่น  ก็เลือกที่นั่งข้างหน้าฉันอีกด้วย  น้ำฝนนั่งข้างหน้าฉัน  ส่วนเมฆ  นั่งหน้าเอก

                พอเสียงออกคาบแรกดังขึ้น  สักพัก  อาจารย์ก็เข้ามาสอน  แต่วันนี้อาจารย์ให้ทุกคนแนะนำตัว  ทันทีที่น้ำฝนลุกขึ้น  ก็เรียกคะแนนจากพวกผู้ชายได้มากโขทีเดียว  ส่วนเอก  เมื่อลุกขึ้น  เสียงกรี๊ดจากผู้หญิงดังขึ้นมาจนฉันต้องอุดหูไว้  เพื่อไม่ให้แก้วหูของฉันแตกไปซะก่อน

                แล้วการเลือกหัวหน้าก็มาถึง  อาจารย์ที่ปรึกษาห้องเราเลือกคนที่คะแนนดีที่สุดมาเป็นหัวหน้าห้อง

                “ คนที่เป็นหัวหน้าห้องก็คือคนที่ได้เกรด  3.97  ส่วนรองหัวหน้าห้องก็คือคนที่ได้เกรด  3.95  ใครรู้ตัวก็ลุกขึ้นยืนด้วย ”  อาจารย์พูดมาสั้นๆ  ห้วนๆ  คนที่ยืนขึ้นคนแรกก็คือฉันเอง  ส่วนคนต่อไปก็คือ  เอก  อาจารย์จึงบอกว่าฉันเป็นหัวหน้า  ส่วนเอกก็เป็นรองหัวหน้า

                และการที่ฉันได้เป็นหัวหน้าห้องนี่เอง  วันแรก  ฉันเลยต้องรับคำสั่งจากเพื่อนๆในห้องให้ไปขออาจารย์ทุกคาบในภาคเช้า  ว่าจะไม่เรียน  ก็เลยซวยไปซะงั้น  แต่ก็ได้ตัวช่วยที่ดีอย่างเอก  มาอ้อนขออาจารย์  คาบเช้าเลยผ่านไปได้ด้วยดี  แต่ก็ไม่วาย  คาบบ่าย  เพื่อนๆพวกนั้นยังจะให้ฉันไปขออาจารย์กันอีก  ถึงฉันจะไม่อยากไปอาจารย์  แต่ก็ต้องยึดหลักเสียงข้างมากที่ไม่ต้องการเรียน  และก็เหมือนเดิม  เอกก็เป็นคนไปออดอ้อนอาจารย์เหมือนเดิม

                ออดเลิกเรียนดังขึ้น  ฉันก็ต้องรีบไป  เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของแม่  ฉันก็คิดว่าจะไปซื้อของขวัญให้แม่ซักหน่อย

                “ โอ้ยๆๆ  รถเมล์จ๋า  มาเร็วๆหน่อยสิ  เปรี้ยวรีบนะ ”  ฉันพูดอยู่ในใจ  เพราะว่าตอนนี้ก็เกือบจะ  4  โมงแล้ว  ขืนเย็นไปกว่านี้ขากลับต้องไม่มีรถกลับบ้านแน่ๆ

                กรี๊ดดดดด.....

                เสียงของพวกผู้หญิงกรี๊ดกันดังลั่นโดยที่ฉันยังไม่รู้สาเหตุที่มาของเสียงกรี๊ดพวกนั้น  จนกระทั่งได้เห็นรถเก๋งคันงามที่จอดอยู่ตรงหน้า  กับเอก  ที่นั่งอยู่ตรงที่คนขับ

                “ ไปไหนเหรอเปรี้ยว ”  เอกเปิดกระจกฝั่งที่ฉันยืนอยู่พลางก้มลงมามองแล้วถามฉัน

                “ ทำไมเหรอ ”  ฉันถามออกไป  ท่ามกลางเสียงกรี๊ดของพวกแรด  เอ้ย...  ไม่ใช่ๆ  พวกผู้หญิงน่ะ

                “ จะไปส่ง  เอามั้ย ”  แล้วฉันจะไปดีมั้ยล่ะ  เพราะถ้าไปกับเอก  มีหวังพรุ่งนี้โดนรุมตบแน่  แล้วถ้าไปรถเมล์  ก็คงจะไม่ได้กลับบ้าน  รุมตบ  กลับบ้าน  กลับบ้าน  รุมตบ  รุมตบ  กลับบ้าน  โอ้ย  แล้วฉันจะเลือกอะไรดีล่ะเนี่ย

                “ เป็นเพื่อนเปรี้ยว  ไปส่งเปรี้ยวไม่ได้เหรอ ”  ทำไมเอกถามอย่างนี้ล่ะ  เอกจะโกรธเปรี้ยวใช่มั้ยล่ะ  ที่เปรี้ยวไม่ยอมไปกับเอก

                ฉันหันไปมองเอก  ผู้หญิงที่ส่งเสียงกรี๊ด  และรถเมล์ที่วิ่งผ่านไป  สลับกันไปมา  แต่สุดท้าย  ฉันก็ปฏิเสธความช่วยเหลือของเอกไป  แล้วเดินไปนั่งรอรถซักประมาณ  10  นาที  ฉันจึงจะได้ไปที่ห้าง ฯ

                ชั้น  3  ของห้าง  เป็นแหล่งช็อปปิ้งของวัยรุ่นแถวนี้  ของต่างๆก็แพงซะเหลือ  และด้วยงบประมาณของฉันที่มีอยู่อย่างจำกัด  แค่  2000  บาท  ทำให้ของขวัญวันเกิดที่จะให้แม่ในวันนี้  เป็นเพียง  สร้อยเงินห้อยด้วยจี้รูปหยดน้ำสีฟ้าใส  กับเค้กอีกหนึ่งปอนด์  ที่เขียนด้วยครีมเป็นตัวอักษรว่า  “  เปรี้ยวรักแม่นะคะ  Happy  Birthday  ค่ะ ”

                ฉันมองนาฬิกาตัวเองที่บอกเวลา  2  ทุ่มตรง  และก็เป็นเหตุที่ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งลงมาที่หน้าห้างฯ  เพื่อยืนรอรถเที่ยวสุดท้ายในรอบ  2  ทุ่ม  5  นาที  แต่ทันทีที่เท้าเหยียบลงบนทางเท้าหน้าห้าง  รถคันสุดท้าย  ก็กำลังจะค่อยๆหายลับไปข้างหน้า

                ฉันค่อยๆเดินลงไปนั่งตรงที่นั่งรอรถโดยสาร  โดยที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับบ้านยังไง  เพราะตอนนี้ก็จะ  3  ทุ่มอยู่แล้ว  อีกไม่นาน  ก็จะถึงเวลาแล้ว  แล้วฉันจะไปทันได้ยังไงล่ะ

                น้ำตาค่อยๆไหลลงอาบแก้ม  ความกลัวเริ่มเข้ามาครอบคลุมความคิดของฉัน  แม้จะบอกให้ตัวเองคิดว่ายังไงซะ  ก็ต้องกลับบ้านได้ในไม่ช้าแน่  แต่ก็เพราะความกลัวเนี่ยแหละ  ทำให้ฉันคิดมากอีก

                “ หยุดร้องได้แล้ว ”  น้ำเสียงที่รู้สึกคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆฉัน  แต่กลับไม่ใช่คนที่ฉันต้องการให้มาปลอบใจ  หรือช่วยอะไรในตอนนี้

เอกหยิบผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินของตัวเองออกมาแล้วเช็ดน้ำตาให้ฉัน 

“ ให้เอกไปส่งที่บ้านนะ ” เอกก้มหน้าลงมามองฉัน  แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน  แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรไป  เพียงแต่มองหน้าเอกเท่านั้น

“ ครั้งนี้  เอกไม่ให้ปฏิเสธเอกอีกแล้วนะ  ไม่รู้ล่ะ  ยังไงก็ต้องให้เอกไปส่งด้วย  ”  เอกพูดออกมาอย่างจริงจัง  แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางของเอก

เอกพาฉันมาแวะทานข้าวที่ตลาดโต้รุ่ง  ก่อนที่จะพาฉันมาส่งที่บ้าน  ในเวลา  3  ทุ่มครึ่ง  พอดีกับเวลาที่แม่ฉันเกิดเป๊ะเลยหล่ะ

“ ขอบใจจ๊ะเอก  เข้ามาในบ้านก่อนก็ได้นะลูก ”  ยังไม่ทันที่ฉันจะขอบคุณเอก  แม่ของฉันก็ทักทายเอกออกมา  อย่างกับว่าเค้าทั้งสองคนรู้จักสนิทสนมกันมานานแล้ว

“ แม่คะ  สุขสันต์วันเกิดค่ะ ”  หลังจากที่  ฉัน  กับ  แม่  แล้วก็เอก  เดินเข้ามาในบ้านแล้ว  ฉันก็วิ่งเข้าไปกอดแม่  แล้วแม่ก็หันกลับมาลูบผมฉัน  แล้วโอบกอดฉันด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นเป็นพิเศษ

ฉันยื่นของขวัญ  พร้อมกับรอยยิ้มให้กับแม่  แล้วหอมแก้มแม่ไปทีนึง  ก่อนที่จะได้เห็นรอยยิ้ม  กับน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาด้วยความดีใจ  แต่น้ำตาก็พลันหายไป  เมื่อสายตาของแม่พบว่า  ลูกน้อยคนนี้จ้องมองดูเธออยู่ตลอด

แม่เล่าเรื่องของฉันกับเอกให้ฟังตั้งแต่ที่เรา  2  คนยังเป็นเด็กๆ  ว่า...  ความจริงแล้ว  เมื่อก่อน  ฉันกับเอกอยู่บ้านใกล้กัน  เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้  เพราะเราต่างก็เกิดที่เดียวกัน  เวลาเดียวกัน  แถมตอนที่ฉันกับเอกเพิ่งคลอดมา  ฉันกับเอกยังนอนใกล้ๆกันอีก  ตอนที่อยู่ในห้องเด็กอ่อน

ฉันกับเอกเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เกิด  แล้วก็มีเหตุที่ทำให้ครอบครัวของเราทั้งคู่ต้องย้ายบ้านไปตั้งแต่เรา  2  คน  อายุ  7  ขวบ  แต่แม่ของฉัน  กับแม่ของเอก  ก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอด  เพียงแต่ฉันไม่เคยจะสนใจก็เท่านั้น  ผิดกับเอก  ที่รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ  วันที่เอกจะได้พบกับฉันอีกครั้ง

แม่บอกให้เอกพาฉันออกมาเที่ยวข้างนอกกับเอก  โดยที่เวลาตอนนี้  ก็ปาเข้าไปจะ  4  ทุ่มอยู่แล้ว  พอฉันบอกออกไปว่ามันดึกแล้ว  แม่ก็บอกว่า  แม่ไว้ใจเอก  แล้วฉันล่ะ  ฉันก็ต้องไว้ใจเอกตามแม่อย่างนั้นเหรอ

เอกพาฉันมาที่ทะเล  กลิ่นอายของทะเลอบอวลอยู่รอบๆ  ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆเอก  แล้วโน้มตัวลงนอนกับพื้นทราย  พลางฟังเสียงคลื่นที่กระทบกับหาดทรายอย่างเป็นจังหวะ

“ ~ ! ~ ! ~ เมฆ ~ ! ~ ! ~ ”  ฉันตะโกนออกมาพร้อมๆกับลืมตาขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า

“ เปรี้ยวเป็นอะไรรึเปล่า  แล้วร้องไห้ทำไมล่ะเนี่ย ”  เอกถามฉัน  พลางยื่นมือมาลูบผมของฉันเบาๆให้เข้าทรง  ส่วนฉันก็กำลังงงกับตัวเองว่าเผลอหลับไปตอนไหน  แล้วยังไปฝันถึงเค้าอีก

ฉันสะบัดหัวตัวเองเบาๆ  ด้วยความคิดโง่ๆที่ว่าจะช่วยให้เค้าออกไปจากความคิดของฉันๆได้

“ กลับบ้านได้รึยัง  เปรี้ยวหลับไปชั่วโมงกว่าแล้วนะเนี่ย  ปล่อยให้เอกรอตั้งนาน ”  เอกพูดแล้วค่อยๆลุกขึ้น  พลางบิดขี้เกียจด้วย

“ หา.....!!!  ชั่วโมงกว่า ”  ฉันพูดแล้วจ้องหน้าไปที่เอก  ก่อนที่จะก้มลงมองนาฬิกาของตัวเองที่บอกเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว

เอกค่อยๆขับรถมาส่งฉันที่บ้าน  ระหว่างทาง  เอกก็ชี้นู่น  ชี้นี่ให้ดู  แต่ก็ยังไม่วาย  ที่จะชี้ไปยังเมฆ  ที่กำลังนั่งอยู่กับ  น้ำฝน  ในใจก็คิดว่า  เวลาก็ดึกแล้ว  2  คนนี้ก็ยังจะอยู่กัน  2  คน  แต่อีกใจก็คิดว่า  มันเรื่องของเค้า  ตอนนี้  ฉันก็เป็นแค่คนนึง  ที่ไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวด้วย

                ฉันเงียบมาตลอดทางหลังจากที่ได้เจอกับเมฆ  พอรถมาจอดถึงหน้าบ้าน  ฉันก็ไม่รีรอที่จะรีบเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง  แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนที่คลุมด้วยผ้าสีชมพูลายทาง  พลางนึกถึงภาพของเมฆกับน้ำฝนที่ฉันเห็นเมื่อไม่นานมานี้  และภาพของฉันกับเมฆ  ...ในอดีต...

__________________________________


             หุหุ  ตอนที่  2  แล้ว  ขอบคุณอีกครั้งนะคะ  ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ  แต่ที่สำคัญกาดอกจันร้อยดอกก็คือ  อย่าลืมเม้นนะคะ