คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 8 ขอ.... "ทดสอบ & ช่วยอีก" nc-17
Chapter 8
อ.... “ทสอบ & ่วยอี”
_captainz_
ระพี
เ้าแล้วรับ
.
.
.
เมื่อืนผมอยู่นเียวรับ
.
.
.
ทำไมน่ะเหรอรับ??
พอร์มันไม่พูับผมเลยไ ไม่ใ่แ่ไม่พูับผมนะ หน้ามันผมยัไม่ไ้เห็น
ือ พอมันอาบน้ำเสร็ใ่ไหมรับ มัน็หันหลัแ่ัว อนนั้นประมา 3 ทุ่มว่าๆ
มันนอนเลยรับ มันแ่ัวเสร็มัน็ลนอน ลุมผ้าหัวรเท้า
ผมพูเือนว่าลุมแบบนั้นไม่ี มัน็เียบ ผมไม่โรธหรอรับ
ที่มันเียบเพราะผมรู้เหุผล แ่พอมันนอนไปเลย ไม่มานัู่ผมทำานอะ
มัน็รู้สึโหวๆับผมอะ ผม็เลยนอนามมันนั่นแหละ ถามว่าหลับไหม ็ไม่หรอรับ ผม็เลยเลินอน
ลุึ้นมาทำาน แ่ย้ายที่รับ พอร์มันนอนหลัให้โ๊ะทำานผมแล้วลุมผ้าอะ
ผม็ย้ายมาอยู่อี้าน มันไม่รู้หรอว่าผมย้ายมา ทำแบบนี้แล้วโอเรับ
อย่าน้อยมัน็หันหน้ามาทาผม อ่ะ
แล้วผม็ทำานไ้นถึเที่ยืนรับ ็ปิไฟแล้ว ะปลุมัน ปาผมะบอพอร์
ว่าเอาผ้าห่มมา แ่ไม่้อพูรับ พอร์ยับส่ผ้ามาให้ผมในวามมื
ผมมัน็นี้แล้อะ ผมเปิไฟ มัน็ึผ้าห่มลับ ผมแล้ไปสอ สามรอบ
แวมไพร์เหมือนะเบื่อรับ นอนว่ำุหน้าับหมอนไปเลย ผมยอมรับ ไม่แล้มันปล่อยให้นอนไป
ะไมุ่ยับผม็ไ้ืนนั้น
แ่เ้านี้ผมไม่ยอม...
“พอร์! พอร์! อยู่ไหน พอร์่วยัน้วย!”
ผมะโนเรียมันลั่นห้ออะรับ
ถึะรู้ว่ามันอยู่ใน็ะเรีย
“แปบนึรับ” มันะโนลับมา้วยเสียื่น เป็นห่วันน่ะสิ้
“พอร์
่วย้วย โอ๊ยยย” ผมะโนเร่อี
แร๊!
แวมไพร์อผมเปิประูแล้วรับ
“พอร์เร็ว อึ” มันเ็บ ไม่ใ่เ็บรับ ปวริแล้ว
“อะไรรับ!” พอร์วิ่มาเสียื่น
ผมรีบลุึ้นึมันลมาบนที่นอน มันนี่าโเลยรับ
“่วย้วยสิ
่วยันที” ผมบอมันแล้วยับเอาส่วนนั้นที่แ็ืนอผมสีับสะโพมัน
ะไม่ให้แ็นานี้ไ้ไละรับ ็อนเรียพอร์มัน ผม็บีบลึๆ้วยัวเออยู่
“หือออ
อึ ไม่รับ” ปาบอไม่นะรับ
แ่อนนี้ัวเย็นไปแล้ว
“อะไรันพอร์
่วยอีรอบไม่ไ้เหรอ” ผมเอามือไปวนลูบอยู่แถวท้อมัน อนนี้ผมเทา
ผิวีไปแล้ว
“วันนี้..ะ.้อทำานนะ..ะรับ”
“ไปสายหน่อย็ไ้นะ
ูาสภาพนายแล้วน่ะ” อนนี้แวมไพร์ร่าเ็มแล้วรับ
“เอ่ออ..อึ
อื้อ..” ผมลูบอยู่รท้อมัน ไล้นิ้วไปรอบๆสะือนั่น
“แวมไพร์นี่พอมีอารม์แล้วะเป็นแบบนี้เหรอ”
“อื้อออ”
มันรา
“อย่าพึ่รา
อบ่อน”
“มือ..ะ.ุพี
็..อยู่นะนิ่สิรับ” ผมยิ้มมุมปา
“อะหยุแล้ว อบสิ” ผมวามือนิ่ๆบนิแพอมัน
“ะือ
เวลามี..อึ..อารม์อะรับ..พวเราะเสีย..พะ.พลั”
“อื้มมม” ผมพยัหน้า
แล้วยับนิ้วไ่ึ้นมาบนอนาพอีนั่น “แล้วทำไมเมื่อวานนายูุๆละ”
“ผมพยายามระับอารม์” ฟัไม่รู้เรื่ออะรับ
มันพูแล้วเบือนหน้าไปาผม
“อะไรนะ”
“ผะ..ผมอทนไว้”
โอเั
“อ๋อ
ถ้านายอทนไว้ อารม์็ะพลุ่พล่าน นุแบบนี้อะเหรอ” ผมพูแล้วใ้มือลูบวนลไปรท้อน้อย
เ้าัวนลุู่
“อึ” พอร์เร็นผมลัว
“อย่าเร็สิ” ผมพูรั้มันเ้ามาในอ
ใ้มือลูบหัวมันเบาๆ
“ี้ถ้านายมีอารม์ในที่สาธาระ็ลำบาแย่สินะ” พอร์พยัหน้ารับับอผม “นาย็้ออทนมัน แล้ว็แปลร่า” ผมยัลูบผมแห้ๆสีเทาๆนั่นอยู่ “แ่อนนี้นายอยู่ับัน
นายไม่้อทนหรอ ัน่วยนายเอน่า”
“ผม..ไม่..”
“ไม่ทำไมละ
หืมม” ผมถามแล้วยื่นหน้าไปเยบนไหล่
และมีผม็ลไปวนในสะือสวยนั่นแล้ว
“ผม..อะ..อื้อ..อาย” สิผมระเิับเสียอพอร์มัน
“ไม่้ออาย
เมื่อืน็รอบหนึ่แล้วไ” ผมพูแล้วลูบไล้มือเบาๆ
ลไปถึแ่นายเย็นอแวมไพร์
-เนื้อหาถูัออ-
“ราวนี้นาย่วยันมั่นะ” มันันผมออแล้วมอผมาื่นๆ
.
.
.
.
.
.
พอร์
อย่าที่ผมที่บอุพีน่ะรับ เวลาผมฝืนวาม้อารอัวเอ
ผมะลายร่าุ ารมีอารม์อพวเรานะรับ มันเป็นารเสียพลัอย่าหนึ่เลยนะรับ
พอมีอารม์แล้ว ผมะรู้สึว่าัวเอไม่มีแระ่มร่าแวมไพร์ แล้วยิ่เมื่อืน
ผม้อ..เอ่อ..ทนให้ส่วนนั้นแ็ืนไว้ลอที่่วยุพี ็ทำให้ผมเหมือนไร้พลั
ไร้เรี่ยวแร นารรับรู้ผมับไป ผมมีแ่วาม้อารเ็มเปี่ยม เลยเผลอ...เผลออ..โอ๊ยยย..ผมอายมาเลยรับที่เผลอพูอใหุ้พี่วย
มันไม่ใ่พูอ้วยนะรับ มันเป็นารบัับใหุ้พีทำให้เลย
นี่ถ้าผมไม่เป็นแบบนี้ผมไม่มีทาอไปแบบนี้หรอ ผม็อายสุีสีรับ
ทำให้ผมไมุ่ยับุยพี่ทั้ืนเลย ิะแอบไปอาบน้ำแล้วไปทำานเอแล้ว้วย
แ่.....
วามเ้าเล่ห์
ุพีนี่เ้าเล่ห์
เ้าเล่ห์ที่สุเลยรับ
เ้าเล่ห์นผมันึถึำพูอน้อิว
‘พี่พีน่ะหื่น ึ้น่าย โริ
ให้พี่พอร์ระวััวไว้นะ’
อนเาะโนเรียให้ผม่วยนะรับ
ผมใ วามรู้สึเป็นห่วีึ้นมา นผมเลิอาย ไม่สนอะไรทั้นั้น
ีที่ผมยัไม่ไ้อาบน้ำ ผม็เลยรีบวิ่ออไปหาุพี
แ่เาลับึัวผมลไปนอนหายับเีย ุพีนอนะแ้า
ใ้มือทั้้ารั้ไหล่ให้ใล้ัวเา
แล้วเสียอ่อนไหวอผู้ายที่ให่โแ็ืนในาเอเา็โนาผมทันที แล้วเา็อยา่วยผม มือแร่อเาลูบไล้หน้าท้ออผม
ทำให้ส่วนนั้นอผม็แ็ืนึ้นมา แล้ว็นั่นแหละรับ
เา่วยผมนเสร็
ผมอยาะโรธเานะรับ
แ่ที่เาทำมันทำให้ผมมีวามสุริๆ
-เนื้อหาถูัออ-
ระพี
-เนื้อหาถูัออ-
ผมบอแล้วทิ้หน้าลไปที่ออ ัวและส่วนนั้นอผมับพอร์ทาบันสนิท
น้ำามอเราสอเลอะิมาถึผม แ่็่ามันเถอะรับ
.
.
.
.
.
.
9.00
9โมแล้วยัไม่ไ้ินอะไรเลยรับ
ท้ออผมร้อเบาๆ หิวนปวท้อผมเลยื่นึ้นมา
แ่แวมไพร์ยัหลับสนิท
ลมหายใเ้าออสม่ำเสมอ
สสัยมันะเพลียน่ะรับ
‘สอน้ำแ่เ้า
5555555’
ผมลุนั่พิหัวัวมอน้าัว ลูบผมที่ปรหน้าผามันออ
พิาราโรหน้าหล่อ าวๆ ปามพูๆบาสวย มูโ่เป็นสัน
ิ้วเรียัวสวยรับับนาแผ่หนา วาสวยที่อนนี้ถู่อนอยู่ใ้เปลือานั้น
พอนึถึว่า เ้าอใบหน้านี้ับผมเสียวสุเหวี่ยแ่ไหน แ่ผมเสียบับ้นายัเสียวนานี้
ถ้า...เป็ยอิย่าอื่นละ ิแล้วผม็หลุยิ้มออมา
“ยิ้มอะไรรับ” ผมใผะนิหน่อย
ผมไม่รู้ว่าพอร์มันื่นอยู่อะ อยู่ๆมัน็ลืมาโพลแล้วพูับผมเย
“ป่าว
ไม่หิวหรือไ”
“หิวสิรับ
ถึื่นนี่แหละรับ”
“ป่ะ
ั้นไปล้าัวัน” ผมบอวนมัน
“ัน..?” พอร์ลาเสียถามผมรับ
“เอ้า
ทำไมละ ันะไ้่วยล้า” แล้วผมับมือึมันเ้าห้อน้ำไป้วยัน
.
.
.
“ไม่้ออายน่าพอร์
เห็นๆันมาหมแล้วน่า” ผมบอแล้วยี้หัวมันน้อยๆ
“ทำไไ้ละรับ” มันอบมาทันทีที่ปิประูรถ
ใ่รับอนนี้เราำลัะออไปหาอะไรินแล้ว แ่ว่าะเสร็ไ้นะรับ ผม็ลาพอร์เ้าห้อน้ำ
มัน็ิ้นสุัวนะรับ แ่เพราะมันหิวับสอน้ำ มันเลยไม่มีแรเท่าไรหรอ
ผม้ออร้อมันไป้วยรับว่าผมหิว มันถึยอมยืนล้าัวไปเียบๆ
“เหอะน่า ันอโทษที่ทำแบบนั้น
ันสัาเลยะไม่บอใร” ผมบอมัน
“ไม่ล้อ”
“สัา”
“ไม่พูแว”
“สัา”
“ไม่ทำบ่อย”
“ไม่เอามาพูเล่น”
“สัา”
“ไม่ไ้” ผมหันไปยัิ้ววนๆ
แล้วออรถมุ่สู่ร้านอาหาร
----------------------------------------------------------
มาแล้วมาแล้วมาแล้ว
รูปวาเอนะรับเนี่ยย ประอบับ nc รูปอาะน่าเลีย แ่็ั้ในะรับ5555
มาสั้นๆเนอะ555555555555555555555555555
อนนี้สภาพัปันนี่เปื่อยมารับ
เป็นหวั นอนึ ารบ้านารเรียน็ท่วมหัว
ร้อไห้ๆTT
แล้วอาารหวันะรับ
เ็บอนี่แย่โรๆ มันทรมาน ไม่อยาพูับใรเล้ยย นั่เียบๆนเียวยัเ็บอะ
โมโห
แ่ถ้ามีนเม้น นไล์เยอะๆนะรับ
ันะรู้สึีึ้นมาๆอะรับ
ความคิดเห็น