คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro [edit]
intro [edit]
สายฝนร่วงโรยไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน อาบแก้มทั้ง 2 ข้างของเขา ซึ่งในตอนนี้ไม่สนใจสิ่งใด ไม่สนใจคนรอบข้าง ที่เพ่งสายตามองมาว่าเขานั่งตากฝนทำไม ?? กลางสวนสาธารณะแห่งนี้ แต่ตอนนี้เขาคิดว่าชีวิตเขาไม่เหลืออะไรแล้วเขาคิดตอนนี้เพียงแค่ว่า เขาจะอยู่อย่างไรในเมื่อครอบครัวของเขาได้ตายจากเขาไปพร้อมกัน
…………………………………………………....
“นายๆ”
“.........”
“มานั่งทำไมตรงนี้ เดี๋ยวก้เป็นหวัดหรอกไม่กลับบ้านหรอ”
“.........”ไม่มีเสียงคำพูดใดๆตอบกลับมามีแต่เสียงสะอื้นร่ำไห้เพราะรู้แค่เพียงว่าคำถามมันชั่งตอกย้ำในใจว่าตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้วเขาไม่เหลือใครแล้วจริงๆ TT^TT
“ถามแล้วไม่ตอบแหะ” พูดไม่ทันจบประโยคชายร่างใหญ่ผู้นี้ก้อุ้มคนตรงหน้า(คนหน้าสวย)เข้ามาอยู่ในร่ม
< ป้ายรถเมย์ : บลัช > หลังจานั้นทั้งสองก้เงียบ จนร่างบางเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาว่า
“นะ..นาย”
“หืม..มีไรหรอ”
“ขะ....ขอบคุณคะ...ครับ”
“คุณปล่อยผมเถอะครับ”
“ทำไมล่ะ....นายกลัวฉันหรือไง”
“..........”
“ว่าแต่นายชื่ออะไรหล่ะ” พูดพลางก้มมองคนตรงหน้าซึ่งหนาวร่างกายสั่นระรัวอยู่ภายใต้อ้อมกอดของหนุ่มร่างใหญ่จนหนุ่มร่างใหญ่ต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“..........”
“หุหุ..นายกลัวฉันจริงๆด้วย ฉันชื่อยุนโฮนะ” เกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้ากันเเน่นะ ทำไมเราถึงอยากรู้เรื่องของเขา อยากรู้ว่าใครทำให้เขาร้องไห้
“ปะ....ป่าวนะ ไม่ได้กลัวสักหน่อย เราชื่อคิม แจจุง” พูดไปก้เงยหน้ามองชายร่างใหญ่ ....... จนหน้าของร่างบางก้หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องก้มหน้าลงตามเดิม
“อืม ชื่อน่ารักดีนี่ นายพักอยู่ที่ไหนหรอ”
“เรา.............” ไม่ได้ยินเสียงใดๆตอบกลับมาได้ยินแต่เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆจากคนร่างบางเพราะคำถามนี่มันช่างตอกย้ำชีวิตเขา
“เฮ้ยๆ อย่าร้องสิ ” ถามอะไรผิดไปแน่ๆเราทำให้ร้องไห้ไปใหญ่เลย ทำไงดีล่ะนี่
“..........”
“เอาอย่างนี้ละกันนายไปพักบ้านฉันก่อน”
“ไม่เป็นไรครับ”
“บ้านฉันไม่มีใครอยู่แล้วไปพักบ้านฉันก้ได้”
“..........” ยังไม่ทันตอบกลับไปชายร่างใหญ่คนนี่อยู่ๆมาอุ้มร่างบางพร้อมกลับลุกเดินไป
“นาย......ปล่อยผมลงเถอะ”
“ทำไมล่ะ แล้วนายเดินไหวแล้วหรอ?”
“ครับผมเดินไหว”
“..........” ไม่มีเสียงจากร่างสูง
“เราบอกว่าให้ปล่อยเราลงไงเล่า!!”ร่างบางตะโกนอย่างดัง
“ขอโทษครับ” ร่างสูงพูดพร้อมปล่อยร่างบางลง
นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก นายไม่ผิดฉันแค่ยังไม่อยากไว้ใจใครเท่านั้นเองถึงอ้อมกอดนั้นฉันจะต้องการมันเเละมันจะทำให้ฉันอบอุ่นแค่ไหนก้ตาม
“บ้านนายอยู่ไหนล่ะฉันจะไปส่ง”
“บ้าน.....” ร่างบางยังพูดไม่ทันจบร่างสูงก็พูดขึ้นว่า
“งั้นไปพักบ้านฉันก่อนแล้วกัน”
ร่างบางพยักหน้าช้าๆ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างแต่ด้วยความเพลียจากการที่ร้องไห้ทำให้ร่างบางเผลอหลับไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------+
อ๊ากกกกกกกก.....................................
จาว่าไปตอนเเก้ที่ยากเเหะ T^T แก้อีกรอบก๊าฟ
เสดไปเเร้ว 1 ตอน ~~~~
เม้นกานด้วยน๊า
อ่า เด๋วจามาอัพงับ
บลัช ><
ความคิดเห็น