คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Nekomata
Nekomata
Relationship : Chanyeol x Baekhyun
Theme Songs
: Lucky, xoxo
. . . . .
สวัสีรับ ผมื่อบยอน
แบฮยอน เรียนอยู่ั้นปีที่สี่ ะสัมศาสร์ สาาประวัิศาสร์ มหาวิทยาลัยโล
อาศัยอยู่ับรอบรัวที่มีสมาิแ่หนึ่นับอีหนึ่ัว
ผมอยู่ที่อนโระับปานลาที่อนุาให้เลี้ยสัว์ไ้
และมีห้อโถนาปานลาเป็นที่วิ่เล่นสำหรับพวมัน ไม่้อสสัยเลยรับว่าแม่ผมนั้นลึๆรัผมหรือสัว์เลี้ยมาว่า
รอบรัวอผมเพิ่ย้ายไปอยู่บูอนไ้ราวๆสอปี
ผมเลย้อมาอยู่ที่อนโนี่นเียวเพื่อเลี้ยแมวที่แสนลัวารเินทาอย่าเ้าานยอล
มันเป็นแมวที่แสนเย่อหยิ่อายุมันพอๆับผมเพราะว่าพ่อื้อมาให้แม่ใน่วที่ผมเิมา
เป็นอวัและเพื่อนเล่นอผมั้แ่เ็ๆ
ทั้ๆที่มันอายุเท่าผมแ่มันลับไม่มีท่าทีทีู่แ่หัเหมือนแมวทั่วไป
นั่นมันเป็นสิ่มหัศรรย์อันับที่สออบ้านรอาทัษะารบ่นมาราธอนอแม่ผม
ริๆเรียเ้าานยอลมัน็ระาปา
เรียไอ้านยอลยัเ้าะว่า
ไอ้านยอลมันเป็นแมวประเภทโรเลือิน
ถ้าไม่ใ่ทูน่าระป๋อในน้ำื็ไม่ิน อาหารเม็ไม่ิน
อบินปลาเส้นและเลย์เป็นีวิิใ อนลาวันมัะนอนบนโฟาำมะหยี่(อนนี้เ็มไป้วยนสีเทาๆ)
และลาืนะ้อนอนบนเียฝั่วา อบอาบน้ำมาๆ
ถ้าอาทิย์ไหนไม่อาบให้ะทำลาย้าวอ ัวอย่าเ่นล่าสุที่ผมหายไปทำรายานลับมาึ
ไอ้านยอลมันเล่นรอเท้าอิาสผมแล้วรับ..
“านยอลมาิน้าว!”
ผมเาะปลาทูน่าใส่านแล้ววาเอาไว้บนโ๊ะฝั่หนึ่่อนัวเอะเินมาิน้าวแะหรี่ที่โทรสั่มา
แมวัวให่สีเทา็เินอาๆมาพันแ้พันารอบนึ่อนะระโึ้นมาบนโ๊ะแล้วินปลาอย่าเอร็อร่อยเหมือนทุรั้
ผมเหลือบมอแมวะละที่เลียแม้ระทั่น้ำที่มีเพียเล็น้อยบนานแล้วเปลี่ยนเป็นนั่เลียปาแผล่บๆมอหน้าผมเหมือนถามว่า
‘มอหาไรมึ’
บ๊ะ...ไอ้นี่
ริๆผมว่าผม้ออยู่ับแมวมาเินไปแบบที่แมันบ่นแน่ๆ
ผมว่ามันเริ่มไม่ปิแล้วล่ะที่ะมานัุ่ยับแมว..
“วันนี้เป็นเ็ีไม่วิ่นะรับ
แบะทำาน เ้าใไหม” ผมหยิบานอผมและอเ้าเหมียวัวโที่หลับาพริ้มในอนที่ผมลูบหัวอมันเบาๆ
เสียรืๆทำให้ผมนึเอ็นูเ้าแมวนี่อยู่ไม่น้อย
บาทีผม็อบนะารอยู่ับแมว
มันไม่ไ้วนผมมาเท่าสุนั
ยิ่พวไบีเรียนนี่ผมโระเ็ยาเลยั้แ่ไปเอเ้าเฮุนที่บ้านอไอ้แ
เฮุนเป็นหมาที่น้อายมันเลี้ยไว้
ผม็เยสสัยนะว่าทำไมเฮุนเป็นหมาที่วนีนนาานยอลยัยอมแพ้
แ่พอเอิมอินไปเท่านั้นแหละ
ไม่น่าเสียเวลาถามเลยริๆ
ผมอุ้มานยอลที่ัวโระหนัึ้นมาพร้อมลูบหัวมันเบาๆสอสามที
แล้ววามันลบนโฟาที่ประำ ่อนะเาอนเ้าแมวาสีฟ้าหลับาพริ้มอย่าน่าเอ็นู
ฟอ!
“ทำไมน่าเอ็นูอย่าี้หื้ม!”
เอาริๆผมว่าผม็เป็นนประเภทบ้าแมวอยู่ไม่น้อยแฮะ
23.40 น.
หนั...
บาสิ่บาอย่าที่มีนามหึมาำลัทับผมนผมหายใไม่ออ
ผมส่เสียร้ออื้อๆในลำอไปมาอย่าไม่สบายัว แล้วพยายามปรับโฟัสภาพเบลอๆแบบนเพิ่ื่นนอน
“เฮ้ย!!”
บอามรว่าอนนี้ในหัวผมมีแ่เรื่อหมายำถามลอยเ็มไปหม
พยายามใ้แรอันน้อยนิบับนเพิ่ื่นนอนันไอ้ัวยัษ์ที่นอนทับผมอยู่ออไป
่อนะผะไปแทบ็อเป็นลมเมื่อเห็นอะไรบาอย่าที่มนุษย์ไม่วระมี
หมอนี่มันมีหูับหา!!!
“อย่าเสียั”
นที่นอนทับผมบ่นึมำออมาเสียทุ้มพร่า
ปลุสิผมาาร็อึ้นมาแล้วใเ้นึัๆะั้น สอแนอเารวบเอวผมไว้แน่นแล้วุหน้าลับอผมพร้อมไ้ยินเสียรืๆเบาๆ
หาสีเทาสอหาสะบัไปมาอย่าเริ่มอารม์ไม่ี
“น..นายเป็นใร..”
ผมถาม้วยวามลัวที่มีเสียมาว่าวามล้าเลยทำให้เสียสั่นอย่าน่ารำา
ะไม่ให้ลัวไ้ไหมอนี่มันัวให่ว่าผมั้เยอะ
โยนทีเียว็ปลิวออไปนอหน้า่าแล้ว!
“านยอล”
นรหน้าอบ เาเอาาเยอผมเอาไว้พร้อมลืมาที่มีสีฟ้าอ่อนแสนุ้นเยึ้นมาสบาับผม
ระิ่สีเหลือพร้อมป้ายห้อยำว่าานยอลอยู่บนอหมอนี่อย่าน่ารัน่าเอ็นู
“เป็นเนโะมาะ”
านยอลอบแ่นั้นพร้อมหลับไปอีรั้
เสียรนนั้นูเหมือนะัึ้นว่าเิมเล็น้อย
ทิ้ไว้แ่แบฮยอนที่นั่สับสนทบทวนวามิัวเออย่าไม่อยาะเื่ออยู่นเียว
แบฮยอนไม่เยไ้ยินำนี้มา่อน
มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาเปิลอ้นหาสิ่ที่านยอลบอลไปเผื่อว่าะเอ้อมูลอะไร
แน่นอนว่า้อมูลเหล่านั้นทำให้แบฮยอนหน้าีเผือนลุู่ไปหม
เนโะมาะ
เป็นแมวปีศานิหนึ่ที่เิาแมวที่มีอายุยืนยาวเิน 10 ปี
หาอมันะอเพิ่มามอายุที่เพิ่มึ้น
มันมัเป็นสาเหุอารเิเพลิไหม้ที่หา้นสายปลายเหุไม่ไ้
เื่อว่าารเ้นรำอมันนั้นสามารถวบุมนายไ้
และในบารั้มันะสามารถแปลร่าไ้
นี่แม่ปล่อยให้ผมอยู่ับแมวผีหรอรับ
T___T
แม่๋า่วย้วย!
. . . . .
สุท้ายแล้วเรื่อราวในืนนั้นเมื่อผมื่นมาอีรั้
ไอ้านยอลมัน็แปลร่าลับไปเป็นแมวเสียแล้ว...
“ม๊าวว”
านยอลห่าวเสีย่ำัลั่นห้อนผมหุหิ ่วนี้ผม้อเร่ปั่นวิัยเสียยให่
สมาธิ็แทบะไม่มีเพราะแมวผีบ้าบออแนี่เอาแ่แล้ผมอยู่ไม่รู้บ
แรๆ็ลัวอยู่หรอว่ามันะ่าผมไหม
แ่ิไปิมาผมว่ามันทำนานั้แ่อนที่ผมแล้เอาส๊อเทปทิ้ไว้ามพื้นห้อแล้วพอมันเหยียบ็เิอาาร
“สิหลุ”
ลายเป็นแมวเสียสิอยู่พัให่นผมหยุำไปึส๊อเทปที่ิเท้ามันออให้..
นี่เหมือนโนเอาืนอยู่เลย!
“หยุร้อัทีไ้ไหมานยอล! ็รู้ว่าฟัไม่ออ
ะพู็พูภาษานสิ!”
“แม๊ว”
“านยอล!”
แบฮยอนวาแว๊เสียนปีศาี้ใสะุ้
เหมือนแบฮยอนะไม่ไ้าฝาเมื่อไอ้แมวโอหันี่มันยิ้มเยาะเา หนอยแน่ะ!
“ม๊าววว
ห่าวววว เมี้ยวววววววว” านยอลร้อเสียัว่าเิมแบฮยอนอารม์บโ๊ะเสียัปึ! วิ่เ้าไปอุ้มแมวยัษ์มานั่บนัแล้ว้อหน้าเ้าแมวี้หุหินี่อย่าอารม์เสีย
“อยาโนทำหมันใ่ไหม?”
เท่านั้นแหละ
รู้เรื่อเลย
แล้วแบฮยอน็ไ้เห็นสิ่ที่น่าอัศรรย์ที่สุในโล(และน่าลัวที่สุเ่นัน..)
วาสีฟ้าอานยอลเปลี่ยนเป็นสีส้มเปลวไฟ ร่าายอแมวนปุยเหมือนะหนัึ้น
แนาอมัน่อยๆยาวออลายเป็นร่าอผู้ายัวโที่นั่ร่อมัแบฮยอนอยู่...ในสภาพเปลือยาย
ผมไ้แ่ทำาโ้อหน้าหล่อๆออีน(ที่อนนี้มวิ้วมุ่นนเส้นเลือในมับเ้นุบๆเพราะโมโห)อย่าื่นใ่อนเลื่อนสายาลไปมอ้านล่าแล้ว็หลับาปี๋ทันที
ิว่าอนนี้หน้าผมะ้อแรเหมือนะระเบิแน่ๆ
านยอลมันวรรู้ัวว่าผมเป็นเย์
และอนนี้็เินนะบ้าายอยู่แล้ว…
“อย่าทำหมันผมเลยนะรับเ้านาย”
านยอลยัอนเ็ป์เิมับอนแรืออบพูเสียทุ้มพร่าอย่าโระเ็ี่
มือสอ้าที่อนแรวาอยู่บนหน้าาอผมในท่าอแมวที่แสนเรียบร้อยเปลี่ยนเป็นบีบไหล่อผมเบาๆแล้วยันัวึ้นให้อยู่เหนือว่าผม
แน่นอนว่าอะไรๆมัน็โทเทว่าเิม้วยนินึ
นี่ผมไม่ไ้ลามนะ!
ผมละสายาาบาสิ่บาอย่านั่นเปลี่ยนมามอหน้าเาแทน
แล้ว็แอบนลุเบาๆเมื่อริมฝีปาอิ่มนั่นระุยิ้มที่โระเ้าเล่ห์ในแบบที่แมวัวไหน็ไม่น่าะทำไ้..
“แบฮยอน้อรู้อีอย่านะรับว่าผมเป็นปีศา”
“...”
“และปีศาอย่าผมทำให้ผู้ายท้อไ้”
“!!!!” ว้อท!?
“เท่านี้แล้วเ้านายอผมอย่าุนายบยอน็ะไม่บ่นอีเพราะว่านแบบุนั้นสามารถมีสามีแทนารมีภรรยาแทนไ้
แถมยัมีลูอี้วย อะไระน่าประทับในานี้” านยอลพูยิ้มๆ
ัวอเาอุ่นเสียนเหื่อผมแพลั่ๆอย่าเร็ไปหม
เาว่าหน้าผมเปลี่ยนมาีเผือสลับับแอยู่เป็นระยะๆยิ่ว่าไฟราร
“าน—“
“ู่วนเ่”
านยอลระิบแนบิับริมฝีปาผมนิที่ว่าถ้าเาู่วแรว่านั้นเราูบันไปแล้วริๆ..
“แบฮยอนรู้ไหมรับ ที่่วนี้ผมร้อเสียั ผมร้อว่าอะไร?”
“ม..ไม่รู้..”
“ผมร้อว่า อยามีเมียัเลยรับ”
นัวสูพูแล้วปลายมูให้มันลอเลียไปับแ้มอผม
ในะที่ผมเร็นเยี่ยวะเล็
แล้ว็้อสะุ้สุัวเมื่อานยอลเลื่อนมือลบีบ้นผมอย่าแร!
“านยอล!”
“แถมอีประโย”
เาพูสวนึ้นมา่อนะหัวเราะหึๆอย่าน่าหุหิใ “อยาไ้เ้านายเป็นเมียัเลย”
เท่านั้นแหละผม็ัวแ็ทื่อไปเลย
ไม่ไ้ใับประโย้านบนนะ
“เมี๊ยว<3”
ใับารร้อเมี๊ยว้วยน้ำเสียทุ้มๆนั่นมาว่า...
านยอลนั่ไว่ห้าทั้ๆที่สภาพเปลือยเปลี่ยน่อทีวีไปมาอย่าสบายใเิบ
่าาแบฮยอนที่พอไ้ยินเสียเมี๊ยวอันแสนทรพลัอเา(?)็ผลัเาออเสียเ็มแรแล้วหายไปาห้อทั้วันเลย..
พู็พูเถอะยัไบยอนแบฮยอนมนุษย์โลที่ไม่่อยะลาเสียเท่าไหร่ในเรื่อพรร์นี้็้อเสร็แมวแบบเาแน่ๆ
เพราะว่ามันเป็นารลันระหว่าเาับุนายบยอนั้แ่ที่เาเริ่มรู้ัวว่าลายเป็นปีศาแมวไปเสียแล้ว
ามลัษะทั่วๆไปอปีศาแมวอย่าเาืออบทำร้าย้าวอ
ทำลายีวินนนึให้ายอย่าสูสิ้น เผาบ้านเล่นๆ
หรือสร้าอมบี้ให้ไป่านให้เิเป็นเหุาร์สะเทือนวัเล่นๆ
และเาเือบะทำอย่านั้นับรอบรัวบยอนเ่นัน แ่พอเหลือบไปเห็นเ้าเ็มนุษย์ที่ื่อแบฮยอนเาลับทำอะไรไม่ลเสียอย่านั้น
สุท้ายแล้วุนายบยอน็เห็นเาในสภาพอแมวสอหาที่ยืนสอาำลัะุไฟเผาบ้านไม้อเธอทั้หลั
เธออใแล้วเ้ามาอเาทั้น้ำาว่าอย่าทำลายอะไรที่เธอหามา้วยน้ำพัน้ำแรอันแสนเหน็เหนื่อยเลย
เา็เลยยื่น้อเสนอไปเล็ๆน้อยๆ
แ่เหมือนนไ้เปรียบมาว่าน่าะเป็นุนายบยอนแที่ไ้ทั้ลู
หลานและลูเยที่สัาว่าะูแลรอบรัวอเธอลอไป
มีแุ่้มับุ้ม
ถึะูน่าลัวไปหน่อย แ่เห็นว่าุนายแพูึมำอะไรัอย่าว่าแมวันเลี้ยมาับมือไม่ทรยศันหรอ
แน่นอนว่าานยอล็ไม่ไ้ิะทำอย่านั้นเหมือนัน
เาิว่าารใ้ีวิแบบมนุษย์โล็ูน่าสนุี
อีอย่าเาเอ็อบแบฮยอนมาหลายปีแล้วเหมือนัน
โยเพาะอนที่แบฮยอนอาบน้ำเสร็แล้วแ้ผ้าเินออาห้อน้ำไม่แร์สายาแมวนี่ล่ะ
มีแ่ไ้ับไ้ริๆ
สุท้ายแล้วานยอล็ทนวามหนาวออาาศที่เพิ่มึ้นไม่ไหว
เาเลยำเป็น้อไปเอาุนอนัวให่ๆอแบฮยอนที่เาำไ้ว่าเย้นเอเมื่อนานมาแล้วออมาใส่
แล้ว็ไปนั่ๆนอนๆูทีวีเหมือนเิม
ใบหน้าหล่อที่บูบึ้ลเรื่อยๆอย่านึหุหิใ
แล้วสุท้าย็เปลี่ยนเป็นอารม์เสียเ็มที่เมื่อเลยเวลาเที่ยืนมานานแล้วแ่แบฮยอน็ยัไม่ยอมลับมา
วันนี้มันฤษ์ีะาย! นี่มันวันที่ 7
หลัาที่เาเริ่มเ้าสู่่วิสัว์เลยนะ
น้ำเื้อมันิเร็วที่สุนี่นา
ไม่ั้น้อรอแบบเหี่ยวๆไปเป็นปีเหมือนปีที่แล้วเา็แห้าย่อนันพอี
แ่แล้ว็เหมือนเป็นเสียสวรร์เมื่อานยอลไ้ยินเสียเปิประูัึ้นเบาๆ
ใบหน้าน่ารัแบบที่ผู้ายทั่วไปไม่วรมีะโเ้ามาูว่าเาหลับไปแล้วหรือยัมัน่าน่าเอ็นูเสียนเาอยาะเ้าไปเลือลิ้ให้ลิ่นมันิัวอแบฮยอนัรอบสอรอบ
แบฮยอนาเบิว้าอย่าใเมื่อสบาเ้าับเาพอี
มือเรียวทำท่าะปิประูแ่เหมือนานยอละไวว่า
อาศัยวามเป็นปีศาเปิวาร์ปไประาประูออัปึ!
พร้อมับแบฮยอนที่หอหนีอย่าใ
“ลัวนานั้นเลยหรอรับ?”
านยอลถาม วามรู้สึอยาแล้ลลไปนิหน่อยเมื่อเห็นว่าแบฮยอนยืนัวสั่นหน้าีเผือ
“ปิผมเป็นแมวที่สบเสี่ยมพอัวเลยนะ”
“...านยอล”
เสียอแบฮยอนสั่นอย่าที่เ้าัวไม่เยเป็นมา่อน
ร่าสูเลิิ้วแล้วึแนเาเ้ามาในห้อ แ่แนเาเย็นนแทบเป็นน้ำแ็เลย!
“ไปทำอะไรมา!”
านยอละโนถามเสียัแล้วึอีนเ้าไปอ
ผมเิอาารัวเร็ึ้นมาอีรั้เมื่อเอับอ้อมออบอุ่นระยะประินานี้
านยอลอผมไม่ปล่อยแล้วอุ้มผมึ้นทั้ๆอย่านั้น
่อนผมะไ้ยินเสียปิประูัปึให่อีรั้
เาใ้วาลมโอเาสำรวไปทั่วร่าายอผม
หูให่ๆสีเทาอเาลู่ลเล็น้อยเหมือนเป็นัวล
นผมัวผมอุ่นึ้นและหยุสั่นละมั้ เาถึไ้ผละออไปยืนหาวัแว่รอำอบาผม
“ลืมเอาเินไป
เลยเินไปเรื่อยๆนถึบ้านแ แ่ไม่มีใรอยู่เลย้อเินลับมา...
รถประำทามันหมแล้วนี่” ผมอ้อมแอ้มอบ
“ะ้อให้ผมเป็นบ้าายเลยใ่ไหมรับแบฮยอน
ุถึะรู้ว่าผมเป็นห่ว” านยอลพู้วยน้ำเสียทุ้มพร่านผมใหล่นวูบ
ให้ายเถอะ
แมวในสภาพนที่ผมเยเห็นหน้ารวมๆันไม่เินเ็วันมันทำให้ผมใเ้นแรไ้มานานี้เลยหรอ
“...”
“แ่ไม่เป็นไร ผมมีวิธีลโทษุ
แถมัวุยัอุ่นึ้นไ้อี้วย”
“เี๋ย—“
“แน่นอนว่าุะอบอุ่นมาๆ
นถึั้นเหื่อแพลั่ๆเลยล่ะแบฮยอน”
- ียูทีแทแมว –
ื่นมาอีทีพอผมเห็นสภาพห้อับแมวยัษ์ที่นอนรนเสียันน่าหุหิมัน็ทำให้ผมหน้าร้อนึ้นมาอีรั้
แ่สุท้ายผม็ลุึ้นมาลาสัารไปอาบน้ำทั้ๆที่เ็บแสนเ็บ
ว่าะเ็บวาร่าายแล้วเ็บวาาในห้อนี่็ผ่านไปไ้อย่ายาลำบา
านยอลื่นึ้นมาอนเือบบ่าย
เหมือนเาะพึ่อาบน้ำเสร็แล้ว็ใส่แ่าเในัวเียวเินโทเทไปรอบบ้านเพื่อหาอิน
แล้ว็เินมานอน่อบนโฟา
“อยาไ้ลูายหรือลูสาวีแบฮยอน”
ร่าสูโปร่อเาเท้าามอยิ้มี้เล่น ่าาผมที่เอาแ่เินไม่หยุ
ผมเอา้อนเาะหัวเาแรๆทีนึนหน้าหล่อๆนั่นเบะล
“ิน้าวอย่ามัวแุ่ย”
“เินอะิ
ผมอยาไ้ลูายอะ ะไ้ให้ื่อว่าานฮยอน น่ารัีเนาะ” านยอลไม่ยอมหยุพู
เหมือนพลิหน้ามือับหลัเท้าเลย อนแรทำหยิ่ทำนิ่ๆ
พอไ้ใเ้าหน่อยหุบปาไม่ลเลยทีเียว
“ันไม่ท้อหรอานยอล
นี่ันยัเรียนไม่บเลยนะ” พอผมพูบปุ๊ป านยอล็หัวเราะหึๆอย่าไม่น่าไว้วาใ
“ุไม่เื่อน้ำยาอผมหรอรับ?”
เายิ้มเ้าเล่ห์ ปล่อยรัสีหายนะออมารอบายนผมรู้สึเหมือนะิน้าวไม่ลไปเสียื้อๆ
“ั้น้อทำบ่อยๆหน่อยีไหม ะไ้ิ่ายๆัที”
“หยุวามินั้นไปเลย!”
ผมโวยวายใส่เาที่นั่หัวเราะอย่าน่ารำา
่อนะเินฟึฟัเอาานไปโยนใส่อ่าล้าานแรๆ
“เิน็บอเินิแบฮยอน”
ใรมันะบ้ายอมรับ
“วันนี้ล้าาน้วย!!”
. . . . .
วันนี้เป็นวันสุท้ายแล้วที่ผมะไ้ใ้ีวิที่มหาลัย
านยอลถืออที่ลุป้าน้าอาทั้หลายนมาให้ผมในวันรับปริาอย่าไม่บ่นอิออ
ผม็พึ่รู้มาไม่นานนี้ว่าเาสามารถแปลร่าเหมือนมนุษย์ไ้ 100% แ่เาไม่่อยอบเท่าไหร่
เพราะเหมือนเสียทุอย่ามันเบาๆลไปนิหน่อย
สุท้ายแล้วผม็หลุมพราับานยอล
ยอมลบับเาไ้ราวๆสอเือน
ในะที่ผมรู้ัวว่าัวเอท้อมาสามเือนแล้วาารระทำประเภทย้ำิย้ำทำอเา
เาบอว่าปีศามีเทนิพิเศษมามายในารลอลูอะไรเทือๆนั้น
ถึผมะลัว แ่ผมลับรู้สึีับีวิอนนี้อัวเอมาๆ านยอลลายเป็นนอบอุ่น
และผม็ลายเป็นนิบ้านที่ริัับีวิ
“เหนื่อยไหมแบฮยอน”
านยอลเินเอาอทุอย่าไปเ็บไว้บนรถ
พ่อับแม่อผมและรอบรัวลับบ้านที่บูอนไปแล้วเพราะลัวว่าะถึอนึ
ผมเินึ้นรถอเราที่แม่ื้อให้เป็นอวัเรียนบ
ปล่อยให้านยอลทำหน้าที่เป็นสารถีโยที่ไม่รู้้วย้ำว่าเาับรถเป็นั้แ่เมื่อไหร่
“นิหน่อย
พอนเยอะๆอาาศมัน็ร้อน” ผมถอเสื้อลุมออแล้วโยนไป้านหลัอย่าไม่ใยี
านยอลยิ้ม่อนะหยิบทิู่มาับให้ผมเบาๆ แล้วเรา็มอาัน
“อบุนะรับแบฮยอน”
เาพู มอผมแพรวพราวนเินสายาอเาไปหม
“อบุเรื่ออะไรล่ะ?”
ผมถามออไป้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใ
ลบเลื่อนอาารเินแบบออนอหน้าที่ผมโระเลียมันเลย
เพราะานยอลอบยมันมาล้ออนที่เาเถียผมไม่สำเร็
“ทุๆอย่าเลย”
านยอลพู เาทำให้ผมมีวามสุแบบที่ถอนัวไม่ึ้น
“อบุเหมือนันนะ”
ผมอบเา อมยิ้มหวานนแ้มป่อแบบที่เาอบพู เายิ้มว้าว่าเิม
และผมิว่าเวลาเายิ้มแบบนี้เาูน่ารัี
“มันไม่สายไปใ่ไหมแบฮยอน
ถ้าผมะบอว่าผมรัุ”
น้ำเสียอเา
สายา รอยยิ้ม บรรยาาศ ทุอย่าทำให้ผมหัวใเ้นแร...เหมือนันับรั้แรที่ไ้สบาับเา
เหมือนับผมเป็นนที่โีที่สุในโล
เาเป็นทุๆอย่า รอยยิ้ม อ้อมอ ูบ และีวิอผม
ทั้ๆที่ผมเิน
แ่ผมลับไม่สามารถหุบยิ้มไ้ ผมส่ายหัวไปมาแล้วอรอบออเา
มอบูบที่ผมั้ใให้เาแ่นเียวบนโล
“ันรันายที่สุเลย
เ้าแมวยัษ์านยอล”
So lucky to have you
END
เ้เ้ าแมวๆอยู่หน้าฟิเลยรับ
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เินอะ ใรเอาานั้นมาล้อะระโเะ
อบุเมลไนน์ที่่วยรวำแปลให้รับ
รัมาๆ
#rhythmcb
ความคิดเห็น