หนังสือต่างๆของแจ่มใส

ลำดับตอนที่ #5 : ตอน3

 เพลงเด็กวุ่นวาย                      เรื่องเดิม?
"  กรี๊ดดดดดดดดดดด  !!  "   ฉันแหกมากร้องอย่างไม่ลืมหูลืมตา
อยู่ดีๆก็มีมือมาจับที่ข้อเท้าฉัน
"  กะ......  อุบส์ "   ฉันกำลังจะตะเบ็งเสียงกรี๊ดออกมาก็มีมือหนึ่งมาคว้าปิดปากฉันไว้
"  หยุดแหกปากได้แล้ว  "   เสียงชายหนุ่มกระซิบมาทางด้านหลังใบหูของฉัน
เฮือก ไอ้ห้องเก็บอุปกรณ์นี้เฮี้ยนเป็นบ้าเลยสงสัยเคยมีชายหนุ่มผูกคอตายในห้องนี้แน่ๆ
"  ขอโทษค่า.. หนูไม่ได้มาทำให้ท่านตกใจอย่างใดเลยน่ะค่ะหนูแค่จะมาเอาโต๊ะกับเก้าอี้เฉยๆ  "
ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นยกมือไว้นู้นไหว้นี้ด้วยความกลัวสุดขีด
"  เอ่อ  "  
"  จริงๆน่ะค่ะ "   
"  รู้แล้วน่า   แล้วเธอจะนั่งอยู่บนพื้นอีกนานไหม  "
"  อ้าวผีใจดีหรือเนี๊ย  "
"  ผีแปะเธอสิฉันเป็นคนโว้ย  "   ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยเสียงที่บอกถึงความรำคาญ
"  โธ่ !  แล้วไม่บอกตั้งแรก  "
"  เธอโง่เองต่างหากล่ะ  "
แป๊ะ 
ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเปิดไฟให้มันดูสว่างขึ้น
"  เฮ้ย นี่เธอเองเหรอ  "  อยู่ๆชายหนุ่มก็พูดทักฉันขึ้น
"  อะไรของนายเราไม่เคยรู้จักกันเลยน่ะ  "  ฉํนพูดพลางเดินไปเลือกโต๊ะที่คิดว่าดีที่สุด
"  นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ  "  เขาพูดขึ้นอีกครั้ง
"  แล้วทำไมฉันจะต้องจำนายด้วย  "
ไอ้หมอนี่ท่าทางจะประสาท
"  ก็คนที่เธอช่วยเมื่อคืนก่อนไง  "  
"  คนนี่ฉันลกเข้าบ้านมาใช้ปะ  ^_^  "
"  นี่เธอลากฉันหรือนี่ -_-  "
"  ก็จะให้ฉันอุ้มนายขึ้นมาหรือไงเล่า =_= "  
"  แล้วนายมาที่โรงเรียนนี้ทำไมอ่า  "  ฉันถามขึ้น
"  ก็มาเรียนสิ  "
"  แล้วนายไม่เข้าห้องไปเรียนเหรอ  "
"  ก็โดดน่ะสิ  "  เขาพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างสบายใจเฉิบ
"  อาจารย์ค่ามีคนโดดเรียนอยู่ในนี้ค่ะ !! "  ฉันเปิดประตูออกไปและตะโกนอย่างสุดเสียง
"  ยัยบ้าเอ่ยเงียบๆซี่  "  เขาอุ้มฉันเขามาในห้องอย่างง่ายดายแล้วเอามืออุกปากฉันไว้  "  จะมาเอาโต๊ะไม่ใช่เหรอ  "  เขาถามฉัน
"  ( _ _ )   ( - - )  (_ _ )  ( - - )  "  ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
"  งั้นก็เอาไป  "  เมื่อเขาเห็นฉันกำลังจะตะโกนปากร้องก็พูดตัดหน้ามาเสียก่อน "  เธอห้าบอกใครว่าฉันหนีเรียนไม่งั้น.... "  เขาไม่พูดตอนสุดท้ายปล่อยฉันให้คิดเองคนเดียว
"  ก็มาช่วยกันหน่อยดิ จะให้ฉันยกไปคนเดียวหรือไง  "
"  ก็เอามาสิ  "  ฉันชี้ไปทางโต๊ะ
เรื่องไรจะให้นายยกเก้าอี้ล่ะ  ก็มันเบากว่าโต๊ะนี่น่า  ^O^
"  เรื่องดิ  ..  เธอยกโต๊ะไปฉันจะยกเก้าอี้  " ^๐^
ต๊าย มันรู้ทันเรา >_<
"  นายนี่เป็นผู้ชายซะเปล่าทำไมเอาเปรียบผู้หญิงอย่างเนี๊ย   "  ฉันพร่ำซะยาวเหยียด
"  ก็ใครเป็นคนนั่งล่ะ  "
นายนี้มันเป็นตุ๊ดหรือเปล่าเนี๊ย


ฉันกับเขาเดินมาเรื่อยจนมาถึงหน้าห้องเรียน ม. 5 / 2 โดยที่เดินมาฉันเป็นคนถือโต๊ะตลอดทางเลยส่วนนายนั้นน่ะเดินมานั่งรอฉันหน้าห้อง
"  นี่เธอมาช้าจัง  "   เขาบ่น
"  ก็โต๊ะมันหนักนี่  "   ฉันบอกเขาและวางโต๊ะลง
"  อย่าลืมน่ะห้ามบอกอาจารย์ว่าฉันโดดเรียน  "   เขาไม่ลืมที่จะเตือนฉันก่อนเข้าห้อง
"  รู้แล้วน่า    ว่าแต่นายเรียนห้องนี้ปะเนี๊ย  "
"  ก็เออสิ  "
"  นี่พูดดีๆหน่อยฉันอุตส่าเป็นคนช่วยนายน่ะเมื่อคืนนั้น  "
"  ครับเชิญเลยคร๊าบบ ^๐^  "   เขาหันมาส่งยิ้มให้ฉัน
 ครืด
ประตูห้องถูกเปิดด้วยฝีมือของฉันเอง
"  ขออนุญาตค่ะ  "  ฉันพูดเมื่อเห็นคนในห้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
"  อ้าวนายพิสุทน์นายไปไหนมา  "  อาจารย์เอ่ยถามเมื่อเห็นนายนั้นเดินตามฉันมา
"  คอผมมาโรงเรียนสาย  พอดีห็นเธอคนนี้พอดีก็เลยช่วยยกเก้าอี้มาครับ  "  เขาอธิบาย
ไอ้หมอนี้ตอแหลสุดขีด