หนังสือต่างๆของแจ่มใส

ลำดับตอนที่ #4 : ตอน2...

รักวุ่นๆของยัยจอมจุ่นกับนายหน้าหล่อตอนที่ 2  


“  ก๊าก ก๊าก  ก๊าก  ”  ฉันปล่อยฮามาอย่างสุดความสามารถเมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำ
“  หัวเราะอะไรน่าเกียจชะมัด  ”
ฉันรีบหยุดหัวเราะทันทีเมื่อมีคนมาว่าอย่างตรงๆ
“  งั้นเราลงไปข้างล่างกัน  ”
“  ขอทำใจก่อนไม่ได้เหรอ  ”  เขาก้มลงมองสภาพตัวเองที่ตอนนี้แต่งตัวเป็นผู้หญิง
“  ไม่เป็นไรหลอกตัวเอง แหมเราก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช้เหรอ  ” ฉันพูดแซวเขาขึ้น



เราสองคนค่อยๆย่องลงมาจากชั้นสอง และช่วยกันดูซ้ายทีขวาทีเพราะกลัวว่ามีคนมาเห็น
พวกเราเดินมาจนถึงด้านล่าง
เฮ้อโล่งอกไปทีไม่มีใครเห็น แต่ว่ามันเหมือนโจรยังไงพิกลแฮะทั้งๆที่เป็นบ้านตัวเองแต่กลับต้องมาย่องๆมองๆ
“  บ้านนายอยู่ไหน  ”  ฉันถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้พวกเราเดินมาอยู่ที่โรงจอดรถ
“  บ้านเธอนี่ใหญ่ดีแฮะ  ”
“  ฉันถามว่าบ้านนายอยู่ไหน  ไม่ได้ถามว่าบ้านฉันใหญ่ไหม  ”
“  รู้แล้วน่า  ”
“  แล้วอยู่ไหนล่ะ  ”
“  แล้วทำไมฉันจะต้องบอกเธอ  ”
“  แล้วนายอยากนั่งรถเมล์กลับบ้านไหมล่ะ  ”
“  แล้วทำไมฉันจะต้องนั่งรถเมล์ รถแท๊กซี่ก็มี  ”  เขาตอบฉันแล้วทำหน้าตากวน
“  แล้วนายอยากโดนถีบไหม  ”
“  เธอนี่พูดให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงกัน ”
“  ไม่ได้  ”  ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่เน้นสุดชีวิต
“  งั้นเดี๋ยวฉันขับเอง  กุญแจรถล่ะ  ”  
“  อ่ะนี่  ”  ฉันล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงแล้วโยนให้เขา


บรื้น  บรื้น  บรื้น
รถออกตัวมาจนถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งมันใหญ่กว่าบ้านฉันอีก
“  นี่นายอยู่บ้านหลังนี้เหรอ  ”
“  ก็ใช่นะสิ  เธอนี่ชอบถามอะไรโง่ๆ ”
“  นายต่างหากที่โง่  ”
“  งั้นฉันไปก่อนนะ  ”
“  เชิญ...ไม่ได้รั้งไว้  ”

ฉันขับรถกลับมาที่บ้านหลังเดิม ( ของฉัน )  อีกครั้ง
ยังไม่ได้ถามชื่อของหมอนั้นเลย เออ.. ช่างมันเหอะ
“  ลูก  ”  พ่อเรียกฉัน  ซึ่งตอนนี้ทุกคนอยู่รวมกันที่ห้องรับแขกกันหมด     ไม่ว่าจะเป็นพ่อ   ผู้หญิงคนหนึ่งดูท่าทางมีอายุมาก  ข้างๆป้าเค้ามีผู้หญิงนั่งอยู่ 1 คน เด็กผู้หญิงอีกหนึ่ง  และชายหนุ่มหน้าตาดี 1 คน
นี่เห็นบ้านฉันเป็นสถานที่รับเลียงเด็กกำพร้ารึไงฟระ =_=
“  มีอะไรรึเปล่า  ”  ฉันถามขึ้น
 “  คือพ่อจะส่งลูกไปเรียนที่โรงเรียนที่ 2 คนนี้เรียนอยู่  ”  พ่อพูดขึ้น
“  ก็เอาสิ ”
“  คนนี้ชื่อป้า ศรี น่ะ  ”  พ่อแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูแก่ที่สุดใน 4 คนพวกนี้ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“  เค้าเป็นญาติของเรา ซึ่งลูกอาจจะไม่เคยเห็นบ่อยนัก  ”
“  หวัดดีค่ะ  ”  ฉันทักทายพอเป็นพิธี
“  ส่วนผู้ชายคนนี้ชื่อ  พอล อายุก็ประมาณไร่เรี่ยกับหนูนั้นแหละ  ”   ฉันพยักหน้ารับรู้  หน้าตาก็ไม่เลวแฮะ  ผมสีดำสนิมยาวระต้นคอ ตากลมโต  ผิวก็ออกจะสีแทน
“  คนนี้ชื่อ แพรว ”  พ่อชี้ไปทางหญิงสาว  “  คนนี้ก็อายุไร่เรี่ยกับลูกอีกนั้นแหละ  ”
ผู้หญิงคนนี้ดูท่าทางจะเรียบร้อย  ไม่ค่อยพูด  ผิวขาว
“  และสุดท้ายน้องเล็กสุด  ”  พ่อเดินไปตรงที่เด็กนั้นนั่งและเอามือไปลูบหัวเบาๆ  “  ชื่อ พลอย ยังไม่ได้เข้าเรียน  ”
เด็กคนนี้ก็น่ารักอีกนั้นแหละ ผมถูกรวบเป็นมัดแกะ 2 ข้างตามประสาเด็ก
“  งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะค่ะ  ”

ฉันขึ้นมาที่ห้องหน้าของฉันแต่ฉันสงเกตุว่ามันผิดไป   ห้อง 2 ห้องที่เคยว่างอยู่นั้นกลับมีป้ายแขวนชื่อลูกติดของคนที่ชื่อศรี    คนที่ชื่อ พอล นอนอยู่ห้องตรงข้ามของฉัน และ แพรวกับพลอยก็นอนด้วยกันซึ่งอยู่ห้องติดกับฉัน



-+-+-+ เช้าวันรุ่งขึ้น -+-+-+

“  นี่ตื่นได้แล้ว  ”  เสียงชายหนุ่มดังขึ้น
“  ขอนอนอีกแป๊ปน่า  ”
“  แป๊ปไรเล่านี่มันจะเจ็ดมองแล้วน่า  ”
“  โถ่ !พี่เจนอย่าบ่นมากเลยน่า  ”
“  เจนบ้าไรเล่านี่ฉันพอลโว้ย  ”
“  พอลไหนฉันไม่รู้จัก แกมาผิดบ้านแล้ว  ”  ฉันตอบไปด้วยความอารมณ์เสียทั้งๆที่ตากำลังหลับสนิท
“  พลอยจัดการสิ  ” เพียงประโยคเดียวก็ทำให้ฉันลุกจนได้
“  พอแล้ว ”  ฉันลุกขึ้นจากเตียง  “  เดี๋ยวเตียงฉันพังหมด แว๊ก  ”
กว่าฉันจะบอกให้น้องพลอยตัวแสบหยุดขึ้นมากระโดดเล่นบนเตียงฉันก็แทบแย่       ใช่สิวันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องไปเรียนโรงเรียนเป็นวันแรกจะเกิดเรื่องอะไรไหมน้า คิดแล้วก็น่าหนุกจัง



รถคันหนึ่งสีดำสนิมที่ถูกขับโดยนายพอล
“  ถึงแล้ว  ” แพรวพูดเสียงใส
“  แล้วฉันเรียนที่ไหนอ่า  ”  ฉันถาม
“  ก็เดี๋ยวเธอเดินไปที่ห้องปกครองก็จะรู้เอง  ”  พอลตอบพร้อมกับเดินจากไป
“  ห้องปกครองอยู่ไหน  ”  ฉันถามแพรว
“  งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปเอง  ”  แพรวเดินนำฉันไปห้องปกครอง  ตอนเดินเราไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียวทำให้บรรยากาศมันช่างอึดอัดเสียจริง
“  แพรวเธออยู่ห้องไหนล่ะ  ”  ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเพราะดูก็รู้ถ้าให้เธอพูดก่อนคงจะเป็นไปไม่ได้เพราะแพรวเป็นคนไม่ค่อยพูด
“  ฉันอยู่ ม.5 ห้อง 2 อ่า  ”   แพรวตอบฉัน
“  อ่ะนี่ถึงแล้วห้องปกครอง  ”  แพรวพูดขึ้นและชี้ไปที่ห้องดำทึบที่ถูกติดฟิล์มดำเต็มไปหมด
“  แน่ใจเหรอ  ”  ฉันถามแพรวเพื่อความมั่นใจ
“  ใช่สิ  ”  แพรวก็ตอบมาด้วยความมั่นใจเหมือนกันแล้วเดินจากไป
ฉันรวบรวมความกล้าเดินเปิดประตูเข้าไป
เฮือก
อยู่ดีๆก็มีคนหัวเหน่งมีหนวดหมุนเก้าอี้มาทางฉันทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“  อะ..เอ่อ สวัสดีค่ะ  ”  ฉันทักทายอาจารย์หัวเหน่งด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ
“  เธอคงเป็นนักเรียนใหม่สินะ  ”  อาจารย์ถามฉัน
“  ค่ะ  ”
“  แล้วชื่ออะไรล่ะ  ”
“  ชื่อ วรินนา  ค่ะ  ”
“  อืม  ”
“  แล้วตกลงหนูอยู่ห้องไหนค่ะ  ”  ฉันถามอาจารย์ ( หัวเหน่ง )  เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้บอกอะไรต่อ
“  อยู่ห้อง 2 ก็แล้วกัน  ”  อาจารย์พูดจบก็หันไปคุยกับอาจารย์อีกคนหนึ่ง  “  เดี๋ยวเธอเดินตามครูคนนี้เข้าไปที่ห้อง ม .5 /2 เลยก็แล้วกันน่ะ  ”
“  อ๋อ ค่ะ  ”

ฉันเดินมากับอาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นผู้หญิงท่าทางมีอายุพอควร  อาจารย์เดินมาหยุดที่ห้อง ม.5/2 และลากฉันเข้าไปข้างใน
“  อ่าวันนี้เรามีนักเรียนใหม่มาแนะนำให้รู้จักกันนะค่ะ  ”  อาจารย์พูดจบก็เว้นช่วงให้ฉันแนะนำตัวเองให้พวกเพื่อนๆฟัง
“  ชื่อ วรินนา ชื่อเล่นชื่อ เค้ก  ”
“  ~วิด วิ้ว ~   ”  
“  ชื่อน่ากินจังเลย  ”
พอฉันแนะนำตัวเสร็จก็มีเสียงผิวปากมั้งพูดแซวมั้ง
ชาติก่อนพวกแกเป็นนกกันหรือไงว่ะ   เดี๋ยวปั๊ดโดนถีบเลย -_-
“  อ่าหยุดได้แล้ว  ”  เสียงอาจารย์พูดห้าม  “  มีที่ว่างให้นักเรียนใหม่นั่งไหม  ”  อาจารย์ถาม
“  ไม่มีครับ  ”  เสียงชายคนหนึ่งตอบ
“  งั้นเดี๋ยวเธอไปเอาโต๊ะกับเก้าอี้ที่ห้องเก็บอุปกรณ์การเรียนก็แล้วกัน  ”
“  ค่ะ  ”


ฉันเดินมาเรื่อยๆ
ว่าแต่ห้องก็บอุปกรณ์มันอยู่ไหนอ่ะ    เอาล่ะเดินไปเรื่อยๆก็แล้วกันเดี๋ยวก็หาเจอเองจะได้ไม่ต้องเรียนด้วย ^๐^    (  ความชั่วเริ่มเปิดเผย   )

ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่งตรงป้ายมีเขียนว่า ‘ ห้องเก็บอุปกรณ์ ’   ฉันค่อยๆเลื่อนประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ      ด้านในห้องมีโต๊ะ เก้าอี้อยู่เต็มห้อง  ซึ่งล้วนแล้วไม่มีคนใช้ก็เลยมากองสุ่มอยู่ที่ห้องอุปกรณ์นี้ล่ะมั้ง
มืดจังแหะมีไปเปล่าว่ะ
ฉันพยายามหาสวิสต์เพื่อเปิดไฟให้สว่างขึ้น
ชักไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยแหะ
ปัง!!!  อยู่ดีๆประตูหน้าห้องอุปกรณ์ก็ปิดเองโดยอัตโนมัติ
“  กรี๊ดดดดดดดดดดด  !!  ”   ฉันแหกมากร้องอย่างไม่ลืมหูลืมตา