รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 เชอร์รี่

“ขอบใจจริงๆนะที่มาช่วยฉันไว้ ไม่งั้นฉันคงตายคามือยัยนั่นแน่ๆ”แอมพูด เดี๋ยวนี้ยัยซีดเริ่มพูดไม่เพราะซะแล้ว

“หมัดนั้นสวยดีจัง”เสียงนายผีจีนดังขึ้นข้างหลังฉัน ซึ่งทำให้แอมตัวแข็งไปเลย

 “สบายใจชะมัดเลย ได้ต่อยคนเนี่ย”ฉันพูดพลางยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เคยยิ้มไม่รู้เป็นเพราะอะไรฉันถึงดีใจขนาดนี้

“เอ่อ...อืม...”แอมกระอึกกระอัก ฉันรู้ว่ามันคงอึดอัดน่าดูเหมือนไม่มีอากาศหายใจ

 “เป็นอะไรไปแอม อะไรติดคอเหรอ เฮอ...เฮอ”นายผีจีนพูด ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และหัวเราะในลำคอ ส่วนยัยซีดเริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้น แต่ก่อนที่แอมจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ยังไงความเป็นเพื่อนของเรายังอยู่ จริงม่ะ”นายผีจีนพูด วันนี้ฝนคงตกหนักแน่ๆ พวกเราสามคนจับมือรวมพลังกัน ทุกคนต่างยิ้มให้กันจากใจจริง

“อะไรว่ะ ไปแป็บเดียวไอ้จีนไปทำคะแนนสาวๆอีกแล้ว”วิคบ่นอย่างหัวเสีย แอมกับฉันหันมาสบตาโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างคนต่างหัวเราะ

“นี่ๆยัยหัวทองนั่นเอาอะไรให้เธอดูเหรอ”ฉันถามอย่างอยากรู้เมื่อถึงคาบสี่ซึ่งเป็นคาบฟิสิกส์ วิชาที่สยองที่สุด

“เอ่อ...นี่”แอมพูดแค่นั้นพลางเหลือบมองอาจารย์ก่อนที่จะส่งรูปจำนวนหนึ่งมาให้ฉัน

“รูป”ฉันพูดเบาๆอย่างสงสัย แค่รูปเนี่ยนะถึงกับตบกันเลยเหรอ แต่เมื่อฉันก้มมองดูรูปใบแรกก็เข้าใจแล้วว่าทำไม

“เฮ้ย!!! เธอกับนายวิค กะ...กะ...กอดกันเหรอ”ฉันกระซิบถามอย่างตกใจ สิ่งที่เห็นในรูปมันไม่เหมือนเรื่องที่น่าจะเกิดขึ้นจริงกับแอมและวิคเลย ฉันดูรูปต่อๆไป พลางพึมพำเบาๆ ฉันรู้สึกว่าห้องเงียบผิดปกติจึงเงยหน้าขึ้นมา ทุกคนในห้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันมองไปรอบๆห้องและต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าฉันนั้นพูดขึ้น

“เธอทำอะไรน่ะ อัยยิกา”อาจารย์จันทนา {ยืมชื่อ อ.จันทนา มาใช้หน่อยนะค่ะ (_/\_)} ยืนเท้าสะเอวถามอย่างโมโห ฉันยืนขึ้นอย่างอัตโนมัติ พลางสอดรูปใส่ใต้โต๊ะ

“กำลังท่องกฎการเคลื่อนที่ข้อที่สามของนิวตันค่ะ”ฉันตอบไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป ขอให้ถูกหัวข้อที่เรียนด้วยเถอะ สาธุ๊~

“ดูเธอ ขะมักเขม้น ไหน...ลองท่องให้ฉันฟังหน่อยสิ”อาจารย์พูดพลางมองแบบจิกเต็มที่

“เอ่อ...อ้า...กฎข้อที่สามของนิวตัน คือ ทุกแรงกิริยา จะต้องมีแรงปฏิกิริยาที่มีขนาดเท่ากันและทิศตรงข้ามเสมอค่ะ” อาจารย์จันทนามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ ฉันถอนหายใจแรงๆหนึ่งที เฮ้อ...โชคดีชะมัดเลยที่บอร์ดหน้าห้องมีเรื่องกฎการเคลื่อนที่ของนิวตันพอดี ^O^ ต้องเข้าใจนะว่า คนหน้าตาดีผีคุ้ม อิอิ ฉันหันไปค้อนนายผีจีนหนึ่งทีที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ทำไมอาจารย์ไม่ไปจัดการนายนั่นบ้างนะ o\/o

ออออออด~เสียงออดหมดคาบดังขึ้นเหมือนกับตื่นจากฝันร้าย ฉันเก็บของเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันก้มหน้าก้มตาออกจากห้องโดยไม่ทันระวังจึงทำให้ชนกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างแรงจนฉันเซไป

“เป็นอะไรมากมั๊ย”เวียร์ถามเมื่อเข้ามาประคองฉันไว้พอดีเปะ ฉันส่ายหน้าไปมาแล้วหันไปดูคนที่ฉันชนเข้า

“นี่ เดินชนคนอื่นเค้าแล้วไม่ขอโทษน่ะ โรงเรียนไหนสอนย่ะ”ยัยเชอร์รี่เน่าตะคอกใส่

“ตอนแรกฉันก็จะขอโทษอยู่หรอกนะ แต่พอเห็นหน้าแล้วคิดว่า คนอย่างเธอไม่สมควรที่จะได้รับคำขอโทษหรอก”ฉันว่าพลางเดินเชิดหน้าออกมาจากห้อง ปล่อยให้ยัยหัวแดงก่อนวัยอันสมควรร้องกรี๊ดๆอยู่ตรงนั้น

“เดี๋ยวนี้ไอ้จีนมันแปลกๆขึ้นนะ”เวียร์ที่วิ่งตามมาพูด

“เหรอ ยังไงล่ะ”ทำไมช่วงนี้ฉันดูเย็นชากับนายเวียร์นักนะ

“ก็เมื่อก่อน ชอบกินเหล้ากินเบียร์ ชอบสูบบุหรี่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เห็นมันค่อยแตะเท่าไหร่เลยยิ่งอย่างหลังเนี่ย”

“อืม...คงคิดได้มั้ง ว่าแต่นายสูบบุหรี่รึเปล่าล่ะ”ฉันถามบ้าง ใจชื้นขึ้นมาเมื่อรู้ว่านายผีจีนเลิกแตะบุหรี่แล้ว

“ม่าย....ไม่เด็ดขาด แต่เรื่องเหล้าเรื่องเบียร์อ่ะมีนิดหน่อย นี่ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”ฉันพยักหน้ารับฟัง พลางเดินต่อไปเรื่อยจนถึงสนามบาส (แหล่งชุมนุมของผิดระเบียบทั้งสาม) ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยถึงปานกลาง เพราะภาพที่เห็นมันไม่น่าเกิดขึ้นจริง ยัยแอมยิ้มอย่างสดใส พร้อมกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆทั้งประสานมือเป็นหนึ่งเดียว พูดคุยอยู่กับนายผีจีน

“รู้สึกว่ายัยซีดของฉันจะกลายเป็นยัยแก้มสีชมพูแล้วสิ”ฉันพูดลอยๆพลางมองหน้ายัยซีดที นายวิคที ยัยซีดออกอาการเขินนิดหน่อย แล้วแยกฉันออกมาจากกลุ่มหนุ่มๆ

“ไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลาตอนไหนเอาไปจีบกัน”ฉันร้องเพลงขึ้นทำให้คนที่ยืนข้างๆถึงกับเขินจนตีแขนฉันเบาๆ

“เค้า...เค้าเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้นี่เองว่า เค้าชอบฉัน ฉันไม่คิดเลยว่าเค้าจะ...เค้าจะชอบคนอย่างฉัน”แอมพูดพลางเขย่าตัวฉันเหมือนกับฉันเป็นขวดยาน้ำที่ต้องเขย่า’อย่างแรง’ก่อนดื่ม @_@

“และ...แล้วนายผีจีนล่ะ เธอไม่ได้ชอบนายผีจีนแล้วเหรอ”แอมเปลี่ยนสีหน้าทันที

“เอาเถอะ อย่าพูดถึงเลยดีกว่า ฉันอยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว ง่วงคาดๆ”ฉันว่าพลางหาว พลางเดินนำหน้าแอมไปยังกลุ่มนายผิดระเบียบทั้งสาม

“ฉันกลับล่ะนะ ง่วงอ่ะ”ฉันว่าพลางหันหลัง

“เดี๋ยวสิ ฉันจะกลับไปนอนบ้านด้วย”นายผีจีนพูดพลางวิ่งมาดักหน้าฉันไว้ เหงื่อเต็มตัว ฉันพยักหน้า

“แต่แอมต้องไปด้วยนะ”ฉันต่อรองแต่...

“คือ วิคเค้าจะไปส่งแอมที่บ้านน่ะ ขอโทษนะส้ม”แอมพูดอย่างเกรงใจทั้งฉันและวิค

“แล้ว...แล้วเวียร์อ่ะ”ฉันถามไปเรื่อยๆ

“ฉันนอนหอน่ะ กลับดีๆนะ”เวียร์ยิ้มพลางโบกมือ ฉันหน้างิกนิดหน่อยที่ต้องนั่งรถกับนายผีจีนทั้งๆที่น่าจะชินแล้ว

“ทำไม...กลับกับฉันสองคนแล้วจะตายงั้นเหรอ”อยู่ๆนายผีจีนก็หาเรื่องฉัน

“ปะ...เปล่าซักหน่อย”

“แล้วทำไมต้องทำหน้าซังกะตายขนาดนั้นด้วยอ่ะ”

“นี่นายอย่ามาหาเรื่องได้มั๊ย ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเอง”ฉันพูดแค่นั้นนายผีจีนก็จอดรถอย่างกะทันหัน แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ ฉันก็รู้ถึงสาเหตุที่นายนั่นหยุดรถ

“มันหมายความว่ายังไงค่ะจีน ที่บอกว่าไม่ว่าง เพราะต้องไปส่งยัยนี่ที่บ้านใช่มั๊ยค่ะ”เชอร์รี่ถามอย่างโมโหพลางชี้หน้าฉัน นายผีจีนหันมามองหน้าฉันทีหนึ่งแล้วส่ายหน้าอย่างรำคาญใจ พร้อมกับลงจากรถ

“จีนบอกมาซิค่ะ ว่าจีนคบกับยัยบ้านนอกนี่”เชอร์รี่ยังพูดต่อเมื่อจีนลงไปแล้ว ฉันนั่งอยู่ในรถเพื่อควบคุมสถานการณ์ (การคุมคลั่งของฉันกะยัยหัวแดง)

“ผมกับเค้าบ้านอยู่ทางเดียวกัน ไปรถคันเดียวกันไม่ได้รึไง”

“จีนปกป้องมันเหรอค่ะ ทำไมจีนต้องทำแบบนี้ ทำไม”ยัยเชอร์รี่แผดเสียงดังสนั่น จนฉันอายแทน นายผีจีนมีสีหน้ารำคาญอย่างบอกได้ชัด จึงเดินกลับขึ้นรถ

“อย่านะจีน ถ้าจีนขยับอีกก้าวเดียว เชอร์รี่จะฆ่าตัวตาย”เชอร์รี่พูดพลางเอามีดพกมาจ่อที่ข้อมือ ฉันรีบลงจากรถทันทีเพราะนอกจากเราสามคนแล้ว ฉันไม่เห็นแม้แต่วี่แววของคนเลยแม้แต่หมาก็ยังไม่มี

“เชอร์รี่ สังเกตมานานแล้วตั้งแต่ยัยบ้านนอกนี่ออกมาจากห้องซ้อมดนตรีวันนั้น จีนก็เปลี่ยนไป มันหมายความว่ายังไงค่ะ”เชอร์รี่ถาม น้ำตาอาบแก้มเหมือนเด็กที่กำลังจะเสียของสุดรักไป

“เชอร์รี่ฉันว่าวางมีดก่อนเถอะ”ฉันออกความเห็น

“แกไม่มีสิทธิสั่งฉัน แกมันแค่ยัยบ้านนอกที่มาทำลายความรักของฉัน”

“จีนเค้ารักฉันมาก เค้าคอยไปส่งที่บ้าน คอยดูแลเทคแคร์ กินข้าวกลางวันด้วยกัน ทำงานกลุ่มเดียวกัน แต่พอแกเข้ามาเค้ากลับเปลี่ยนไป แกมันนางมารร้าย”เชอร์รี่พูดพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเกลียดชัง

“วันเวลาเปลี่ยน คนก็ต้องเปลี่ยนไปเหมือนกัน.../หยุด ฉันไม่อยากฟังแก”

“หยุดเถอะเชอร์รี่ ทำแบบนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก”นายผีจีนพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน เชอร์รี่มองนายนั่นด้วยความผิดหวัง เชอร์รี่มองไปเรื่อยๆตั้งแต่หัวจรดเท้าของจีน แล้วหยุดตรงหน้าพอดีพร้อมกับพูดอย่างตกใจ

“พ่อ...”ฉันหันหลังกลับไปเพื่อดูคนที่เพิ่มมา แววตาใจดีแต่เต็มไปด้วยความเศร้าหลังกรอบแว่นตาหรู มันให้ความรู้สึกแปลกๆกับฉันเมื่อฉันมองมัน ...ช่างคุ้น...คุ้นเคยกับมันเหลือเกิน...ฉันจ้องมันราวกับต้องมนต์สะกด

“นี่กลับบ้านได้แล้ว”นายผีจีนสะกิด ทำให้ฉันสะดุ้ง แล้วมองไปรอบๆบริเวณนั้น

“เชอร์รี่ล่ะ”ฉันถามลอยๆพร้อมกับมองไปรอบๆ

“กลับบ้านไปแล้วล่ะ พ่อเค้ามารับแล้วนี่”นายนั่นว่าพลางขึ้นรถพร้อมกับปิดประตูรถเสียงดังตามแบบฉบับพระเอกหน้าหล่อลากดิน แต่ฉันว่าหน้านายขาวกว่ารากแก้วซะอีกนะ - -^

เอี๊ยด!!! นายผีจีนเบรกรถอย่างกะทันหันเมื่อถึงประตูรั้วโรงเรียนทำให้หน้าผากของฉันโขกกับคอนโทลอย่างแรง

“อะไรของนายอีกเนี่ย”ฉันถามอย่างหงุดหงิด นายนั่นกึ่งขำกึ่งตกใจ

“ประตูโรงเรียนปิดแล้ว”นายนั่นพูดสั้นๆ

“แล้วทำไมล่ะ เฮ้ย!!! อะไรนะ ละ...ละ...แล้วจะกลับยังไงล่ะ”ฉันพูดด้วยความเข้าใจและตกใจ ตามลำดับ

“เหาะกลับไปมั้งแม่คุณ”นายผีจีนพูดกวนๆ

ผัวะ!!!

“นี่เธอ.../นายกวนเองนี่ ฉันยิ่งไม่ค่อยมีความอดทนอยู่ด้วยสิ”ฉันลอยหน้าลอยตาพูด นายนั่นหัวเสียแล้วกลับรถเข้าไปในโรงเรียนอีกรอบ คิดว่าคงไปที่หอพัก

“เฮ้...แล้วฉันจะนอนที่ไหน นี่มันหอพักชายไม่ใช่เหรอ”ฉันถามเมื่อนายนั่นลงจากรถแล้วเดินสบายใจเฉิบเข้าหอ

“นอนห้องฉันน่ะเซ่ หรือจะนอนในแปลงผักห๊า ยัยบ๊องตามมาเร็ว อยากเป็นข่าวใหญ่รึไง”ฉันรีบตามนายนั่นไปทันทีไม่ใช่เพราะเหตุผลอะไร นอนที่แปลงผักฉันน่ะนอนได้สบายอยู่แล้วแต่ นักข่าวของโรงเรียนนี้นี่สิ เร็วกว่าแสงซะอีก

“นี่แล้วฉันจะนอนตรงไหน อาบน้ำยังไง กินข้าวอีกล่ะเรื่องสำคัญนะ”ฉันถามไม่หยุดเมื่อย่องเข้ามาในห้องของนายผีจีนได้ ห้องนี้ดูจะกว้างกว่าห้องอื่นซะด้วยซ้ำ

“อย่าถามมากได้มั๊ย เดี๋ยวไอ้คนข้างห้องมันได้ยินเอาหรอก เธอนี่มันขี้สงสัยจริงๆ”นายนั่นบ่นพลางล็อคห้อง

“เฮ้ๆ นายจะล็อคห้องทำไม นายคิดจะทำอะไรน่ะ”ฉันถามอย่างระแวง นายนั่นเหล่มาที่ฉัน

“แค่เห็นหน้าฉันก็หมดอารมณ์แล้ว”นายนั่นว่าพลางแลบลิ้น ฉันเตรียมหมัดแล้วส่งไป แต่นายนั่นหลบได้แถมยังกำข้อมือทั้งสองข้างของฉันเอาไขว้หลังอีกด้วยอีกด้วย สรุปว่าตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของนายนั่นเต็มๆ

“วันนี้แหละที่ฉันจะเอาคืน อย่างเต็มที่”นายนั่นกระซิบที่หู

“นายจะทำอะไร”

“เธอต่อยฉัน 1 ครั้ง ฉันจะจูบเธอ 10 ครั้ง”นายนั่นบอก กรี๊ดดดดดดดด รับไม่ได้ ไม่เอานะฉันต่อยนายแค่ไม่กี่ครั้งเอง ให้ฉันต่อยนายใหม่ได้มั๊ย? เฮ้ย!!!! ไม่ใช่ (เริ่มบ้าแล้วนางเอกเรา)

“นี่ นายจะทำอะไรน่ะ เฮ้...ปล่อยนะ”ฉันร้องเสียงหลงพลางดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ