รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 แอม

“อะไร...บอกใคร...ยะ...อย่าร้องสิ”ฉันว่าพลางดึงแอมเข้ามากอด

 “จีน ฮึกๆ ฉันบอกเค้าไปแล้วว่า...ว่าฉันชอบเค้า ฮือๆ”ฉันหน้าชาไปเลยทีเดียวที่ได้ยิน ทำไมนะ ความรู้สึกตกใจ เสียใจ ไม่ชอบใจถึงแผ่กระจายไปเต็มหัวใจของฉันแบบนี้

 “เค้าบอกว่า เราคบกันไม่ได้ เค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฮือๆฉันไม่กล้ามองหน้าเค้าแล้ว ทำยังไงดี ฉะ...ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ”แอมพูดไปเขย่าตัวฉันไป ฉันรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ เหมือนกับว่าคนนั้นอาจเป็นฉัน แต่ไม่ได้สิ ส้ม...แกไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย อีกอย่างแกจะทรยศเพื่อนคนเดียวของแกได้ยังไง

“จะ...ใจเย็นๆก่อนสิ เธอ...บอกนายผีจีนจริงๆเหรอ”ฉันถามเพื่อความแน่ใจ แอมพยักหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ฉันไม่ทันพูดอะไรโทรศัพท์ที่นายผีจีนให้ไว้ก็สั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนกลัวว่าจะไม่ได้สั่นอีก

“นี่ยัยเน่าเธอจะไปโรงพยาบาลรึเปล่า เธออยู่ไหนของเธอห๊า”เสียงนายจีนดังออกมาจากปลายสายจนฉันต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหูทันที

“นี่นายบ้า ตะโกนใส่โทรศัพท์ทำไมย่ะ”

“เธอว่าฉันบ้าเหรอ”

“คนดีๆเค้าตะโกนใส่โทรศัพท์กันรึไง”ฉันพูดแค่นั้นก็รีบวางโทรศัพท์ทันที คนบ้า... ฉันรีบจับมือแอมไปที่รถทันที พอมาถึงรถฉันใช้พลังมากหน่อยเพื่อบังคับให้แอมไปนั่งที่ข้างคนขับ จนเป็นผลสำเร็จ นายผีจีนไม่พูดอะไรเลยตลอดทางรวมทั้งฉันและยัยแอมด้วย -*- วังเวงชิฟ ฉันเอื้อมมือไปเปิดเพลง

‘ฉันทำผิดหรือไรที่บอกรักเธอ...เธอเลยดูเย็นชา’ ฉันเปลี่ยนเพลงใหม่ทันที

‘ไม่หวัง...ใจจริงไม่เคยจะหวัง แต่ใจมีถ้อยคำเก็บไว้ จนมันล้นหลั่ง เผลอพูดไป’ ฉันเปลี่ยนเพลงต่อไปอีก

‘มันคงตลกดี ที่ฉันชอบเธอ มันคงตลกดีในสายตาเธอ’ ฉันเปลี่ยนเพลงอีกครั้ง เพราะแอมเริ่มตัวสั่นแล้ว

‘ฝันว่าเป็นเพื่อนใจ แล้วรู้ว่าเธอไม่คิดอะไร’ฉันปิดเพลงแล้วหันไปเล่นงานเจ้าของรถทันที

“โอ๊ย...รถนายเนี่ยมีแต่เพลงพวกนี้รึไง”ฉันถามอย่างหัวเสีย

“ไม่รู้สิ นี่มันวิทยุไม่ใช่เหรอ”นายผีจีนตอบสั้นๆฉันหันไปดูแอมที่กำลังแอบเช็คน้ำตาแล้วอดสงสารไม่ได้ ฉันถอนหายใจแรงๆทีนึงแล้วนั่งกอดอก ยัยเน่าทำตัวแปลกชะมัดเลย >>> จีนคิด

สองคนนี่จะไม่คุยกันจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย >>> ส้มคิดในใจพลางพ่นลมอย่างอารมณ์บูด

ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ให้ตายเถอะ แกมันโง่ยัยแอม >>> แอมคิดเจ็บใจตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“วันนี้ยัยหัวแดงไม่มาโรงเรียน”ฉันพูดลอยๆเพื่อหาหัวข้อสนทนา ตอนนี้พวกเรากำลังเดินมาสมทบกับสองแสบ

“คงเพราะงอนจีนเรื่องเมื่อวาน”นายเวียร์ออกความเห็น

“แล้วยัยหัวทองล่ะ มั่ว เอ๊ย!!! คั่วกับนายอยู่ไม่ใช่เหรอ”ฉันถามนายวิคบ้าง นายนั่นทำหน้าบูดแล้วรีบเดินนำหน้าไปคุยกับนายผีจีนอย่างเมามัน ทั้งสองคนหัวเราะกันไปตลอดทาง นายผีจีนผิดกับตอนที่อยู่ในรถมาก

“แอม เธอจะไปไหน เดี๋ยวซิ”ฉันเรียกแอมที่จู่ๆก็วิ่งออกไปจากกลุ่ม ฉันจะวิ่งตามแต่นายเวียร์ห้ามเอาไว้

“ให้เค้าไปปรับความเข้าใจกันเองดีกว่า แอมเค้าไม่ไร้เดียงสาอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ไม่ต้องกลัวหลงหรอก”นายเวียร์พูด (ดูเหมือนจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่ฉันเคยได้ยิน) ฉันพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายเห็นสายตาอันคมเฉียบที่จ้องมาที่ฉันกับนายเวียร์เขม็ง

“วันนี้สงสัยจะมีคนกินยาผิดขวด”ป้าแฮปปี้พูดหลังจากที่ฉันกับนายเวียร์และนายผีจีนเข้ามาในห้องประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วเพราะนายผีจีนไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่นั้น ไม่รู้ว่านายวิคกับแอมจะเป็นไงบ้าง

AMM SAY

--- อีกด้านหนึ่ง --- ฉันวิ่งๆๆๆๆแล้วก็วิ่ง ในชีวิตนี้คงไม่ทำอะไรแล้วนอกจากวิ่ง ตั้งแต่ที่ฉันตัดสินใจวิ่งออกจากกลุ่มของเค้า ทำไมนะ ทำไมเค้าถึงยังหัวเราะ ยังยิ้ม ยังพูดคุยกับคนอื่นได้แต่กับฉันกลับไม่มีแม้หางตาที่จะหันมามองเลย ฉันโง่เอง ที่ตัดสินใจบอกเค้าไปวันนั้น  ทำไมฉันถึงไม่รั้งตัวเองเอาไว้ ทำไมต้องทำตามใจตัวเองแบบนั้น

“แอม รอเดี๋ยวสิ”เสียงวิคดังตามหลังฉันมา แต่ฉันไม่สามารถมองหน้า หรือพูดคุยกับใครได้แล้ว

“นี่...เธอจะหนีไปถึงไหน”วิครั้งฉันเข้าไปกอด เฮ้!!! O_O นี่มันฟุตบาทริมถนนกลางเมืองใหญ่นะ

“ปล่อยฉันวิค ฮือๆ ปล่อยฉัน”ฉันพยายามขัดขืนอ้อมกอดนั้นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันอุ่นดีจริงๆ

“เธอจะ เป็นคนอ่อนแอแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่”วิคถามและยังคงไม่ยอมคลายกอด

“ใช่สิ ฉันมันคนอ่อนแอ ไม่มีปัญญาทำอะไรกับคนอื่นเค้าได้ นายคิดว่าฉันอยากเป็นเหรอ ใครจะมารักฉันล่ะ”

“ฉันไง ฉันไงที่รักเธอ”วิคพูดคำพูดที่ฉันไม่อยากเชื่อ ฉันมองหน้าวิคที่หูเริ่มมีสีแดงระเรื่อ และคลายกอดลง

“เอ่อ...เวียร์ก็ด้วย ส้มก็อีกคน ไอ้จีนมันก็รักเธอ”วิคพูดต่อพลางเกาหัว ฉันก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาเหมือนกัน

“ฮึกๆ ฉัน...ฉันรู้ เข้าใจด้วยว่าทำไม...จีนถึงพูดแบบนั้น ฉันรู้มาตลอดแต่ฉันโง่เอง”ฉันกลั่นน้ำตาจนตัวสั่น เฮ้อ...ฉันว่า...การกลั่นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลมันอยากกว่าสิ่งใดๆทั้งปวงเชียวแหละ...

“เธอบอกไอ้จีนมันตอนไหนเหรอ พวกฉันยังไม่รู้เลย”วิคถามตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะ ที่ไหนไม่รู้

“นายคงไม่ว่านะ ถ้า...เอ่อ...”ฉันได้แต่อ้ำอึ้ง

“ไม่เป็นไรหรอกถ้าเธอไม่อยากบอก”วิคพูดพลางพยักหน้า ฉันพยักหน้าเช่นกัน ฉันนึกไปถึงวันนั้น ฉันจำได้ดี วันที่ฉันบอกจีน...เกี่ยวกับความในใจของฉันที่ปกปิดมานาน... วันนั้นคือวันที่จีนพาคุณป้าไปโรงพยาบาล…

“จีนขา...ไม่ไปต่อกับเชอร์รี่ จริงๆเหรอค่ะ”เชอร์รี่ถามเสียงออดอ้อนเมื่อจีนมาส่งที่รถ ซึ่งฉันตามมาด้วย

“ไม่ได้หรอกเชอรรี่ เดี๋วยต้องไปส่งแอมด้วย”จีนว่าพลางยักหน้าให้ฉันขึ้นรถที่จอดใกล้ๆกันกับรถของเชอร์รี่ ฉันนั่งมองอะไรต่างๆข้างถนนไปเรื่อยๆจนกระทั้ง มาถึงบ้านโดยที่ไม่กล้าสบตาจีน เพราะฉันคิดอยู่เสมอว่าใบหน้านั่นจะทำให้ฉันละลาย และจะทำให้ฉันทำในสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเช่นตอนนี้

“จีน...”ฉันเรียกจีนอย่างแผ่วเบาพร้อมกับมองหน้าไปด้วย ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น นอกจาก

“ฉัน...ฉัน ชอบนาย”ฉันพูดออกไปโดยไม่ทันคิด ทำให้ใบหน้าของจีนที่มีรอยยิ้มจางๆกลายมาเป็นเย็นชาทันที

“เธอก็รู้ว่าทำไมเราสองคน คิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้ แต่เธอยังจะพูดอีกเหรอ”เสียงเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆทำให้ฉันได้สติ

“ฉะ...ฉัน”ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย...ฉันก้มหน้าแอบเช็ดน้ำตาที่ทะลักออกมาไม่หยุด

“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ขอโทษนะที่บอกตรงๆแต่ ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า”ฉันฟังแค่นั้นก็รีบลงมาจากรถทันที ไม่อยากฟังอะไรต่อแล้ว ยัยบ้า แกทำอะไนลงไปฮ่ะ แล้วแกจะมองหน้าเค้าติดอีกมั๊ย ทำไมไม่คิดให้ดีๆก่อน ยัยเบ๊อะ หน้าตาแบบแก อ่อนแอแบบแกใครจะไปชอบล่ะ ทำไมไม่รู้มจักคิด ฉันคิดพลางทุบไหล่ตัวเอง

“แอม เธอเป็นอะไรรึเปล่า ร้องไห้ทำไม โทษนะที่ถามเธอแบบนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจ”เสียงวิคลอยเข้าหูฉันมา

“ไม่...ไม่เป็นไร ฮือๆ”ฉันไม่รู้ว่าวิคพูดอะไรแต่ก็ตอบตามที่ติดปากทุกครั้งว่า ไม่เป็นไร ทำไมนะ ทำไมฉันต้องทำตามใจคนอื่นมาตลอด แต่พอฉันทำตามที่ใจฉันต้องการบ้างแล้ว ทำไมไม่มีใครมาตามใจฉันเลย ทำไม...

“ร้องอยู่ได้ยัยแก้มป่อง โอ๋ๆอย่าร้องนะ”วิคพูดพลางลูบหัวฉันเหมือนพ่อกำลังปลอบลูก ทำให้ฉันหัวเราะออกมากับท่าทางเก้ๆกังๆ กับบุคลิกอีกแบบหนึ่งของวิค เพราะปกติจะเป็นคนลุยๆ ไม่นึกว่าจะทำแบบนี้เป็นด้วย

“นี่ไม่ต้องหัวเราะเลย ก็ไม่เคยปลอบใครนี่”วิคว่าพลางเกาหัวยิ่งทำให้ฉันหัวเราะใหญ่

SOM SAY

--- วันต่อมา --- วิ่งค่ะวิ่ง เพราะเดี๋ยวโดนต่อต่อย (มุกแป้ก มะแร่งไม่ฮา พาเพื่อนเครียด)

“นี่ยัยเน่า เธอนี่เน่าจริงๆเลย นับถือๆ”นายผีจีนบ่นไม่หยุดขณะที่ขับรถ ทำไมย่ะแค่เมื่อคืนฉันไม่ได้อาบน้ำทำเป็นบ่น ฉันก็อาบตอนเช้าแล้วไง (แม้จะเหมือนวิ่งผ่านน้ำอ่ะนะ)

“นี่ ไม่ต้องบ่นมากเลย นายรีบๆขับรถเถอะนี่มันปาเข้าไป 9 โมงครึ่งแล้วนะ”

“ทำไมล่ะ วันนี้เกิดรักเรียนขึ้นมารึไงแม่คนขยัน”

“เชอะ ใครจะไปเหมือนนายเล่า จะขาดสอบหรือไม่ขาดก็ได้คะแนนเต็มทุกวิชา”ฉันเปลี่ยนเรื่อมาเป็นเรื่องคะแนนสอบกลางภาคที่เพิ่งได้รับผลเมื่อคืน ปรากฏว่าฉันกับนายผีจีนได้คะแนนเท่ากันเปะ เหมือนกับลอกกันมา

“อ๊ะ...อ๊า ใครบอกล่ะ ฉันก็ใช้สมองในการทำข้อสอบนะ ไม่เหมือนคนบางคน มือกาบาทตามองเพดาน ก็ได้คะแนนเท่าฉัน”นายนั่นย้อนมา แทงใจดำอย่างแรง ฮึ่ม!!! เถียงไม่ออกวุ้ย อารมณ์เสีย

“อีกอย่างใครบอกว่าเรียนล่ะ วันนี้อาจารย์ประชุมตั้งแต่เช้า ป่านนี้คงจะยังไม่ออกจากห้องประชุมหรอก เชื่อดิ”นายผีจีนพูดอย่างมั่นใจเมื่อเข้ามาในโรงเรียนแล้ว ฉันรู้สึกร้อนจนอึดอัด เนื่องจากสายตาจากภายนอกที่มองมายังคนในรถ รถนายบ้านี่ดันติดฟิล์มใสอีก

“นายเข้าห้องไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวฉันค่อยตามไป มันน่าสงสัย ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันมากับนาย”ฉันพูดเมื่อลงจากรถเรียบร้อยแล้ว โชคดีหน่อยตรงที่ ตรงนี้ไม่มีคนเลยทำให้ฉันไม่ถูกจ้องด้วยสายตาอาฆาต

“ทำไมล่ะ มาด้วยกันไปด้วยกันสิ”นายนั่นเกิดอยากให้เกลียด (จากคนอื่น) ฉันซะงั้น ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมา

“เฮ้ๆ บอกว่าไม่ไปไง นี่...ปล่อยนะ”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อนายนั่นกำข้อมือฉันเอาไว้แล้วลากไปยังอาคารเรียน แต่พอถึงหน้าห้องเรียน นายนั่นดันหยุดกระทันซะงั้นทำให้ฉันชนกับหลังของนายนั่นเต็ม อ่า...ถ้าฉันเป็น แช ยอง ฉันคงกอดเอาไว้แล้วพึมพำว่า ’แผ่นหลังของชิน’ แล้วถ้าเป็นนางเอกละครหลังข่าวคงจะรีบออกจากการอยู่ในสภาพที่เรียกว่าไม่เหมาะสม (ผู้หญิงผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวกันไม่ได้) แล้วฉันล่ะ จะทำยังไงดี

“นี่มันหมายความว่าไงย่ะ ยัยแอม”เสียงยัยหัวทองดังออกมาจากในห้อง ทำให้ฉันจึงรีบเข้ามาทันที โดยที่ไม่หันดูนายผีจีนเลย ตอนนี้ยัยซีดที่น่ารักน่าเอ็นดู ถูกยัยพริกเน่ากับยัยเต่าเหม็นหืนจับแขนเอาไว้คนละข้าง ยัยหัวทองเอาอะไรบางอย่างให้ยัยซีดดู คนทั้งในห้องและห้องอื่นๆต่างมุงดุกันอย่างสนุกสนาน มันน่าสนุกมากรึไงย่ะ

“ฉะ...ฉะ ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ”แอมตอบพลางบิดตัวไปมา

เพี๊ยะ

“ไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ แล้วทำไมมันถึงออกมาแบบนี้ล่ะ แกนี่มัน”

“หยุดนะ แกจะทำอะไรเพื่อนฉันน่ะ”ฉันพูดเสียงดัง เมื่อยัยเบลล์หัวทองกำลังง้างมือจะตบแอมอีก คนที่มุงดูอยู่หลีกทางให้ฉันเข้าไปตรงกลางวง ฉันมองหน้ายัยเบลล์อย่างเอาเรื่อง ยัยเชอร์รี่ วิค เวียร์ ยัยชิสุไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย

“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้”ฉันหันไปสั่งยัยพริกเน่า ยัยนั้นแถบจะปล่อยทันทีเพราะรู้ฤทธิ์ของฉัน แต่...

“ไม่ต้องปล่อย พิตต้า”ยัยเบลล์สั่งต่อ ยัยพริกเน่าเลยจับไว้ต่อ

“ยัยปากโถส้วม ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้ แกคิดเหรอว่า ยัยหัวทองสมองขี้เลื่อยนี่จะคุ้มหัวแกได้”ฉันว่าพลางชี้หน้ายัยเบลล์ พริกเน่ากับเต่าเหม็นหืนปล่อยแอมทันที

“นี่พวกแก กล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ นี่ๆ แกว่าใครสมองขี้เลื่อย”ยัยเบลล์ออกจะคลุ้มคลั่งเล็กน้อยแล้วเมื่อไม่มีพวก

“เอาเซ่ ตบฉันเลย ทำแบบที่เธอชอบทำไง ตัวดูสูงศักดิ์แต่กริยาต่ำ เอาเซ่”ฉันท้า เพราะรู้อยู่แล้วว่ายัยนี่ตบแน่ๆ

เพี๊ยะ หน้าของฉันหันไปตามแรงตบ หน้าเริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ ฉันหันไปมองหน้ายัยหัวทองแล้วปล่อยหมัดสวนกลับทันที ทำให้ยัยนั่นล้มลงไปนอนกับพื้น มีเสียงดังกึกก้องทั่วบริเวณนั้น บ้างก็อึ้ง บ้างก็ถามเพื่อนข้างๆว่าเกิดอะไรขึ้น บ้างก็ชอบใจ มือข้างหนึ่งจับฉันไว้ทำให้ฉันรู้สึกตัว

“หน้าเธอเป็นไงบ้าง เจ็บรึเปล่า”เจ้าของมือข้างนั้นถาม ฉันส่ายหน้า ยัยแอมเนี่ยกระต่ายตื่นตูมชะมัด

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอาล่ะทีนี้ วิคคู่กะแอมซะงั้น แล้วสาวส้ม กามเทพของเราจะทำอย่างไรต่อไปนะ เม้นและโหวตด้วยนะค้า...*-* (แววตาอ้อนวอน) เม้น...เพื่อการแก้ไขและปรับปรุง โหวต...เพื่อเป็นกำลังใจของผู้แต่งคร้า...