รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ...ป้าลออ...

“เดี๋ยว...อย่าให้เบอร์ใครนะ”นายผีจีนบอกสีหน้าจริงจัง -;;- ฉันยังไม่รู้เบอร์ตัวเองเลย แล้วให้เบอร์ใครล่ะ

“ไงยัยตัวแสบ หายไปไหนมา ฉันวิ่งตามหาเธอรอบโรงเรียนแล้วมั้ง”พี่มะนาวพูดๆๆๆเมื่อเจอฉัน นายผีจีนดูจะอารมณ์ไม่ดีทันทีที่เห็นหน้าพี่มะนาว คงเป็นเรื่องเมื่อครู่นี้ พี่มะนาวดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

“นายเป็นอะไรกับส้ม”พี่มะนาวถามอย่างวางมาดขรึม ซึ่งขัดกับเมื่อกี้ม๊าก...

“ก็...เพื่อน”นายนั่นตอบเสียงเย็นชาจนฉันขนลุก

“เพื่อนกันแล้วต้องจับมือจูงกันมาด้วยเหรอ ฉันคิดว่าส้มเค้าเดินเองได้นะ”พี่มะนาวพูดพลางมองหน้านายนั่นอย่างท้าทาย ฉันคลายมือออกแต่นายจีนกลับกำมือของฉันแน่นขึ้นอีก

“แล้วทำไม”

“เอ่อ...พี่มะนาว นี่จีนหลานชายผอ.ที่นี่แล้วก็ เจ้านายของส้มด้วย”

“ส่วนนี่...พี่มะนาวพี่ชายของฉันเอง”ฉันแนะนำให้ทั้งสองรู้ก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้

“หวัดดี ไม่ค่อยยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าคงไม่เจอกันอีก”ทั้งสองพูดพร้อมกัน จากนั้นนายจีนก็ดึงฉันไป

“เฮ้...นายจะพาส้มไปไหน”พี่มะนาวถามก่อนที่จะเดินตามมา

“คือ...คือกลับบ้านน่ะพี่นาว พี่กลับไปก่อนนะเดี๋ยวส้มค่อยไปเยี่ยมแล้วกัน”นายจีนดึงฉันแรงขึ้นตามคำพูดของฉันที่พูดกับพี่มะนาว

“เฮ้อ...ทำเธอถึงไม่บอกว่าคนนั้นเป็นพี่ชายเธอตั้งแต่แรก ฉันจะได้ไม่ต้องเข้าไปแทรกพี่น้องตอนคุยกัน ไอ้เราก็...”

“ก็อะไร นายพูดให้จบดิ”ฉันถามหลังจากที่นายผีจีนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบ่นยาวจนถึงประจวบฯ ตอนนี้พวกเราอยู่บนรถกันแล้ว

“เปล่าซักหน่อย”นายนั่นพูดพลางเลี้ยวเข้าซอยที่ดูเหมือนไม่ใช่ทางกลับบ้าน นายนี่คิดอะไรของเค้านะ

ใครจะบอกล่ะว่าหึงอยู่ตั้งนาน >>> ชายหนุ่มคิดอย่างเขินๆแล้วยิ้มกับตัวเองในกระจกมองหลัง

“นี่นายจะไปไหนอ่ะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”ฉันถามเมื่อเห็นว่าทางไม่เหมือนทุกครั้งที่ฉันกลับบ้าน

“เอาน่า...เดี๋ยวก็รู้ แต่ไม่ใช่ม่านรูดแน่ๆ”นายนั่นบอกพลางมองหน้าฉัน เหมือนกับอ่านความคิดฉันออกแน่ะ นายผีจีนจอดรถในที่จอดรถของสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเกือบออกมาจากตัวกรุงเทพฯด้วยซ้ำ แต่นี่คือศูนย์รวมวัยรุ่นทีเดียว ฉันเดินนำหน้านายนั่นเพื่อเข้ามาข้างในทันที ที่นี่กว้างมั่กมากมี 4 ชั้น คือ ชั้นแรกเป็นลานกว้างๆเอาไว้ทำกิจกรรมที่ใช้พื้นที่เยอะๆ ชั้นสองเป็นโซนร้านอาหารและร้านสินค้า เช่น เสื้อผ้าแพงๆ ชั้นสามคือแหล่งคาราโอเกะและโรงภาพยนตร์ ชั้นสี่คือลานโยนโบว์ลิ่งและตู้เกมต่างๆ ทุกคนเรียกโซนชั้นสี่ว่า GAMEHOUSE

“นี่ๆเดินช้าๆหน่อยเดี๋ยวก็หลงหรอก เธอเคยมาที่นี่รึไง”นายผีจีนพูดพร้อมกับจับมือฉันเอาไว้พลางเดินไปที่ลิฟต์

“ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้ไม่ต้องจับหรอก”ฉันว่าพลางสะบัดมือแต่นายนั่นไม่ยอมปล่อย

“เฮ้...จีนไม่ได้เจอกันนานเลยนะพวก โอ้ เพื่อนๆจีนพาเพื่อนมาด้วย”มีคนเข้ามาทักนายผีจีนเมื่อพวกเราเดินออกมาจากลิฟต์ชั้นสี่ พวกที่เหลือต่างหันมามองที่ฉันกันตาเป็นมัน ชั้นนี้มีทั้งผู้หญิงและชาย (ส่วนใหญ่มาเป็นคู่)

“เฮ้ย...เจ้าแม่โรงเรียนวัดนี่หว่า”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ทุกคนเริ่มส่งเสียงดังเข้าไปอีก สีหน้านายจีนดูงงๆเล็กน้อย

“ส้ม...ไอ้ส้มจริงๆเหรอว่ะเนี่ย ไม่ทักกันเลยนะเว้ย”คนที่ทักจีนเมื่อกี้พูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“โอ้โห...เรียนโรงเรียนคุณชายเลยนะเนี่ย ไม่พูดไม่จาจำเฮียไม่ได้เหรอ”เฮียกบพูดพลางตบไหล่ฉัน

“ใครจะลืมเฮียกบได้เล่า เฮียสุดเลิฟของส้ม 555+”ฉันพูดพลางจับมือเฮียกบรุ่นพี่ที่ฉันนับถืออย่างเป็นกันเอง แต่เมื่อกี้ลืมจริงๆอ่ะนะว่า ไอ้หน้าบากนี่เป็นใคร - -"' (เนี่ยนะนับถือของแก)

“เธอ...เธอรู้จักเฮียกบด้วยเหรอ”นายจีนถามหลังจากที่เงียบมานาน

“ช่าย...ยัยนี่ตัวแสบประจำที่นี่ที่ฉันเล่าให้แกฟังบ่อยๆไงล่า หัวโจกโรงเรียนวัดน่ะ”เฮียกบตอบแทนฉัน

“ไป...ไปเล่นเกมกันดีกว่ารอบนี้เฮียเหมาให้น้องรักทั้งสอง 555+”เฮียกบพูดพลางเดินนำฉันไป

“ทะ...ที่เธอบอกว่าอยู่บ้านนอกน่ะ บ้านเธออยู่ไหนกันแน่”นายผีจีนถามขณะที่ฉันเล่นเกมสุดโปรดอย่างเมามัน

“พัทยา”

“พัทยา แล้วมันบ้านนอกตรงไหน”นายนั่นถามพลางแย่งจอยของฉันไป

“เฮ้...นายน่ะมัวแต่ฟังคำคนอื่น ไม่ได้รู้จริงซักหน่อย”ฉันว่าแล้วแย่งจอยคืน

“นี่...ตรงนี้ฉันเล่นได้เอามาเดี๋ยวเล่นให้”ว่าแล้วนายนั่นก็แย่งจอยไปอีก

“ตรงนี้ฉันก็เล่นผ่านย่ะ นายอยากเล่นไปเล่นตู้ข้างๆสิ”ฉันแย่งจอยกลับมา

“ตู้นี้ตู้ประจำฉันนี่”นายนั่นว่าแล้วแย่งจอยไปอีก

“แต่ตู้นี้ก็ตู้ประจำฉันเหมือนกันนะ”ฉันก็แย่งจอยกลับมาอีก

“555+ น้องเฮียเนี่ยน่ารักกันดีจังนะ คบกันนานรึยัง”เฮียกบถามทำให้คนแถวนั้น (ส่วนใหญ่ผู้หญิง) สนใจมาก

“เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน”ฉันกับนายนั่นตอบพร้อมกันพลางแย่งจอยกันต่อ

“จริงดิ ขนาดตอนมายังจับมือกันมาเลย”

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะฮะ ว่ายัยนี่น่ะจะรู้จักที่นี่ดี กะว่าจะพามาหลงซักหน่อย”นายนั่นพูดเสียงเบาในตอนท้าย

“อย่าพูดมากนะ นายนั่นแหละจับฉันใส่รถแล้วพามาที่นี่เอง”

“แล้วเจอกันที่ไหน”เฮียกบยังไม่เลิกถาม

“ที่บ้าน”ฉันกับนายนั่นตะเบ็งเสียง

‘GAME OVER’ เสียงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ดังขึ้นทำให้ฉันกับนายนั่นหันไปมองตาละห้อย

“ทำไมบ้านมืดผิดปกตินะ”ฉันพูดอย่างสงสัยเมื่อนายผีจีนขับรถมาจอดในโรงรถข้างบ้าน ตอนนี้ประมาณ 2 ทุ่มได้แล้ว ฉันได้เสื้อผ้ามาสองสามชุดจากความอนุเคราะห์ (ประชดนะ) จากนายผีจีน แต่โคตะระแพงจริงๆนะ

“เธอถามฉันเหรอ”นายผีจีนถามฉันหันไปพยักหน้าทีนึง

“จะรู้มั๊ยล่ะ ก็มาพร้อมเธอนี่แหละ”นายนั่นว่าพลางหัวเราะน้อยๆกับมุกของตัวเอง

ผัวะ!!!

“นี่เธอ…”นายนั่นร้องเสียงหลงพร้อมกับมองหน้าฉันแบบอาฆาต ฉันแลบลิ้นแล้วลงจากรถทันที แต่ทันทีที่ฉันเปิดประตูบ้านนั้น

“กรี๊ดดดดดดด”ฉันกรี๊ดสุดเสียงแล้ววิ่งไปที่ร่าง ร่างหนึ่งซึ่งนอนอยู่กลางบ้าน

“จีน ฮือๆ จีนมาเร็วๆ”ฉันพูดทั้งๆที่ร้องไห้

“ป้า”นายจีนร้องเสียงดังจากประตูแล้วรีบมาที่ป้าแฮปปี้ทันที

“ทำยังไงดี ทำไงดี ป้าๆๆ ป้าฮะ”นายจีนดูจะสติแตกไปแล้วทั้งพูดและเขย่าร่างที่แนบนิ่งที่พื้น

“พาไปโรงพยาบาลซิ อุ้มไปที่รถ”ฉันว่าพลางเขย่าตัวนายจีนบ้าง นายจีนรีบอุ้มป้าแฮปปี้ขึ้นรถทันที

--- หน้าห้องฉุกเฉิน ---

“นี่...นายจะนั่งลงก่อนได้มั๊ย”ฉันถามอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นนายจีนเดินวนไปวนมาแล้วเอาแต่พึมพำอะไรก็ไม่รู้

“ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ป้าเป็นคนที่อยู่กับฉันมาตลอด”นายนั่นบอกพร้อมกับน้ำใสๆอาบแก้ม ฉันขนลุกขึ้นมาทันที แบบว่าไม่เคยเห็นผู้ชายร้องไห้อ่ะ

“นะ...นาย...ยังเหลือฉันไงล่ะ”ฉันว่าพลางลุกขึ้นไปจับมือนายนั่นมาบีบ พร้อมกับจูงให้นายนั่นมานั่งตรงเก้าอี้ นายผีจีนมองฉันแปลกๆ พลางเช็ดน้ำตา เฮ้อ...วันนี้นายนี่ไม่เหมือนหนุ่มมาดเท่เลย นายนั่นกุมมือฉันแน่นขึ้น

“ฮะ ฮะ ทำไมเธอหน้าแดงอย่างงั้นอ่ะ”นายผีจีนหัวเราะพลางชี้หน้าฉัน -///- จะไม่ให้อายยังไงล่ะ ก็นายเล่นจ้องหน้าฉันแบบนั้นอ่ะ

“นายผีจีน นายบ้า”ฉันว่าพลางทุบไหล่ของนายนั่น

“โอ๊ย...เจ็บนะ นี่แน่ะ”นายนั่นจับมือฉันทั้งสองข้างขึ้นมาตรงหน้าของเราทั้งสอง ตามองตากันและกัน

“จะพูดไป...ฉันได้ยินเธอเรียกชื่อฉันว่า จีน เป็นครั้งแรก”นายนั่นว่าพลางจ้องหน้าฉัน เหมือนกับในละครชะมัด

“...”ฉันไม่พูดอะไรเพียงแต่หลบสายตาคู่นั้น...คู่ที่จะทำให้ฉันละลาย...

กึก กึก กึก เสียงรองเท้ากระทบพื้นทำให้เราสองคนได้สติ นายผีจีนปล่อยฉันอย่างรวดเร็ว

“จีนค่ะ คุณป้าเป็นยังไงบ้างค่ะ”ยัยเชอร์รี่ถามพร้อมกับจับมือนายนั่นไว้ นายจีนลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้

“อ๊าย...ยัยนี่ เอ๊ย!!! ส้มมาอยู่ที่ได้ยังไง”ยัยเบลล์ถามพร้อมกับกรีดกลายมืออันเรียวยาวมาที่ฉัน

“เอ่อ...คือ.../ฉันมาเป็นเพื่อนแอมน่ะ”ฉันพูดแทรกนายผีจีนอย่างรวดเร็ว

“แล้วยัยแอมมาทำไมล่ะค่ะจีน”ยัยเชอร์รี่ถามนายนั่นต่อ

“ก็.../เฮ้...จีน”เสียงนายวิคลอยมาแต่ไกล -*- พวกนายคิดว่าที่นี่คือห้างสรรพสินค้ารึไงย่ะ ที่นี่โรงพยาบาลนะ

“ป้าลออเป็นไงบ้างว่ะ”นายวิคถามต่อเมื่อเดินมาถึงแล้ว ฉันรีบเดินไปหาแอมและนายเวียร์ทันที

“โชคดีชะมัดเลยที่เธอมาด้วย ฉันกับนายผีจีนเกือบตายแน่ะ ไม่รู้จะบอกยัยสองคนนั่นว่าอะไรดี”ว่าเสร็จก็แลบลิ้น

“ยังไม่รู้เลยว่ะเข้าไปเกือบชั่วโมงแล้ว”นายผีจีนพูดสีหน้าสลดไป พอดีกับที่คุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“คุณหมอฮะ ป้าผมเป็นยังไงบ้างครับ”นายผีจีนรีบถามหมอทันทีตามสเต็ป เหมือนในละครหลังข่าว

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องให้นอนพักก่อน”พูดเสร็จหมอก็เดินออกไป

“จีนขา...เราไปต่อกันที่ไหนดีค่ะ”ยัยหัวแดงถามขึ้นทันที

“ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก ผมต้องเฝ้าป้า”นายผีจีนพูดเสียงเกือบๆจะเย็นชา

“แต่คุณป้าจีน อาการดีขึ้นแล้วนี่ค่ะ”เชอร์รี่พูดเสียงตัดพ้อ น้อยใจ ฉันไม่อยากจะต่อคำด้วยเพราะเหนื่อยมากๆ เลยไม่พูดอะไร เพียงแต่เฝ้าดูเหตุการณ์เงียบๆเท่านั้น

ออออออออด~ เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นเป็นอันว่าหมดการเรียนการสอนในคาบก่อนเที่ยงที่แสนน่าเบื่อมาก ฉันวิ่งแข่งกับนายวิค โดยใครแพ้ต้องเลี้ยงน้ำทุกคน ผลก็คือ นายนั่นแพ้อย่างราบคาบ เพราะนายเวียร์กับแอมช่วยขัดขวางเอาไว้ ฮี่ๆ และแล้วนายวิคก็ไปซื้อน้ำตามระเบียบ

กึก!!! ฉันเงยหน้าไปมองผู้มาใหม่ที่วางจานข้าวไว้ตรงข้ามกับฉัน

“ไหนว่าไม่เรียนไง แล้วป้าลออล่ะ”ฉันถามทันที แต่นายนั่นกับตอบด้วยการเขกหัวฉันแทน

“อะไรของนายเนี่ย”ฉันถามอย่างหัวเสีย

“ปิดเครื่องทำไม ฉันโทรหาเธอเป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง”นายนั่นพูดสีหน้าเดาไม่ออกทีเดียวว่าโกรธหรืออะไรกันแน่

“ส้มมีโทรศัพท์แล้วเหรอ”เวียร์ถามอย่างสงสัย ฉันยิ้มแห้งๆเป็นการตอบแทน

“ฉันเพิ่งให้ไปเมื่อวานนี้”นายผีจีนตอบแทน นายเวียร์พยักหน้าเข้าใจ ฉันหันไปดูแอมที่พูดน้อยลงตั้งแต่นายผีจีนเดินมาที่โต๊ะ ยัยนี่ดูแปลกๆได้ทุกวันแหะ ดูเหมือนแอมจะรู้ว่าฉันจ้องอยู่ จึงหันมาส่งยิ้มให้ฉัน

“แอมถ้าเธอคิดมากเรื่องโทรศัพท์ล่ะก็เธอเลิกคิดได้เลยนะ ฉันไม่ไดมีอะไรลึกซึ้งไปกว่าแม่บ้านแน่ๆ (แม้จะรู้สึกว่าไม่ค่อยได้ทำอะไรมากก็ตาม)”ฉันบอกแอมหลังจากที่ไปฉุดออกมาจากห้องหลังเลิกเรียน พูดแค่นั้นยัยแอมก็ปล่อยโฮออกมาทันที โชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมตึกจึงไม่มีใคร

“ฮือๆ ฉัน...ฉัน...ฉันบอกเค้าไปแล้ว ฮือๆ”