รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ยัยข้าวผัด

 “จีนมันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ม.1แล้วล่ะ ไอ้นิสัยหนีเรียนไปเดทกะสาวๆไม่ซ้ำหน้าทุกวัน”นายเวียร์พูดขณะที่กำลังกินข้าวเที่ยงกันที่โรงอาหาร วันนี้โต๊ะฉันจะดูน่าสนใจเป็นพิเศษเพราะนายวิคและนายเวียร์มากินข้าวกลางวัน

“ง้ำๆ (O’3’O) แอ้วออกอั้นอำไออ่ะ”

“นี่กลืนก่อนแล้วค่อยพูดได้ม่ะยัยเตี้ยถึก”

“เอิ๊ก นายเลิกเรียกฉันแบบนั้นซักทีได้ม่ะ นายเป รด”

“นี่เธอ!!”

“นายว่าฉันก่อนนี่”

“แล้วใครใช้ให้เธอเรียกฉันแบบนั้นเล่า”

“แล้วทำมายล่า ^O^”

“เฮ้...ทะเลาะกันอยู่ได้ 2คนนี้นี่”แอมขึ้นบ้าง เรา 2 คนหยุดทะเลาะกันทันที

“ก็ดูนายนี่ดิ”

“พอๆทั้งคู่นั่นแหละน่า”นายเวียร์พูดบ้าง ฉันจึงหยุดทะเลาะแล้วหันไปจัดการกับอาหารที่เหลือ ^O^ นี่เป็นนายเวียร์ขอนะเนี่ย ไม่งั้นไม่ยอม อิอิ ^O^

“นี่สนามบาสอยู่ตรงไหนเหรอ”ฉันถามแอมเมื่อออดคาบสุดท้ายดังไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว

“อืม...ไปกับเวียร์แล้วก็วิคสิ พวกเค้าจะไปซ้อมบาสกันทุกวัน ว่าแต่เธอถามทำไมล่ะ”

“ก็นายผีบ้านั่นอ่ะดิให้ฉันไปรอเพื่อกลับบ้านด้วย เสียอารมณ์จริงๆ”

“แล้วทำไมต้องกลับด้วยกันล่ะ จีนกับเธอ...เอ่อ...เป็นอะไรกันน่ะ”พูดถึงตรงนี้ทำให้ฉันนึกได้

“เฮ้ๆ เหลวไหลใหญ่แล้ว ที่เป็นแบบนี้เพราะป้าของนายนั่นสั่งต่างหากล่ะ ไม่งั้นนายนั่นคงไม่รับส่งฉันทุกวันหรอก แล้งน้ำใจแบบนั้นน่ะ เชื่อฉันดิ ไม่มีอะไรในกอไผ่หรอก อย่าคิดมากเลย”

“เหมือนกับว่าเธออยู่บ้านเดียวกันงั้นแหละ”

“หา...เอ่อ...อ๋อ...อยู่ใกล้ๆกัน อื้อ...แม่ฉันรู้จักกับป้านายนั่นน่ะ”แอมพยักหน้าเข้าใจ ฮู้...นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว

“นี่กลับด้วยกันสิ ทางเดียวกันประหยัดน้ำมัน เธอจะได้อยู่ใกล้นายผีจีนด้วย”ฉันพูดขณะที่เดินไปหานายสองแสบ

“ว่าไง...ยัยเตี้ยถึก”

“เฮ้อ...นายเป รด เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันแบบนั้นซักทีเนี่ย ฉันจะไปสนามบาสด้วย”นายวิคหยักไหล่เหมือนไม่แคร์แล้วเดินนำหน้าไป

“แอมเดินไปก่อนเถอะนะฉันอยากคุยกับเวียร์หน่อยน่ะ”แอมหันมามองฉันแล้วพยักหน้า

“เวียร์ ฉันจะบอกแอมดีมั๊ยว่าฉันอยู่บ้านเดียวกับนายผีจีนแล้วก็เป็นแม่บ้านที่นั่น ฉันไม่สบายใจเลย”ฉันถาม เพราะรู้สึกว่าเวียร์จะเป็นคนเดียวที่ฉันสามารถปรึกษาได้ - -^

“นี่แหละเป็นเหตุผลที่จีนมันบอกพวกฉัน เพราะไม่สบายใจที่ทำตัวผิดปกติต่อหน้าเพื่อนเพื่อปกปิดอ่ะ”

“ตกลงบอกใช่มั๊ย”

“อื้อ”ความเงียบปกคลุมพวกเราสองคนหลังจากคำตอบออกมาจากปากของเวียร์จนกระทั่งพวกเราไปถึงสนามบาส จะว่าไปแล้วมันอยู่ในโรงยิมต่างหากล่ะ ถึงว่าฉันหาไม่เจอตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว

“วันนี้คัดตัวจริงเพื่อลงแข่งแหละ อย่าลืมเชียร์พวกเรานะ”นายเวียร์บอกพลางชูสองนิ้ว

“คร๊าบผ๊ม”พูดเสร็จฉันก็มองหายัยซีดทันที

“แอมคือว่าฉัน...”

“จ๊ะ รู้แล้ว”

“หา...ว่าไงนะ”

“คือฉันถามวิคเค้าน่ะ เธออย่าโกรธวิคเค้าเลยนะ คือฉันบังคับเค้าเองแหละ”

“ถ้าเธอไม่โกรธฉัน ฉันก็จะไม่โกรธนายF4”แอมงงหน่อยๆกับฉายาใหม่ของนายวิค

“ก็พี่วิคแห่ง F4ไงดังจะตาย ที่เล่นเรื่อง รักใสใส หัวใจสี่ดวงไงเล่า”

“อ่ะจ๊ะๆ เฮ้...นั่นจีนมาแล้วนี่ คงได้เวลาคัดตัวแล้วล่ะ”แอมพูดอย่างตื่นเต้น ส่วนฉันก็คิดอะไรได้บางอย่างเป็นอันว่าสามแสบสามารถเข้าร่วมทีมตัวจริงของโรงเรียนได้สำเร็จ แม้ว่าเหมือนทั้งสามจะไม่ได้ทำอะไรเลย ขนาดฉันที่พอมีความรู้อยู่บ้างยังนับถือนายสามคนนี่เลยว่า เล่นบาสโคตะระเก่งเลย

“นี่แอมไปกินข้าวเย็นที่บ้านฉันก่อนสิ แล้วค่อยกลับคงไม่เป็นไรใช่มั๊ย”ฉันพูดแกมบังคับ ตามแผนที่วางไว้

“ทำอย่างกะเป็นเจ้าของบ้าน”คนขับรถบ่นอุบอิบ

“ขับรถไปเถอะนายน่ะ นะๆนะจ๊ะ”แอมได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มอย่างเขินๆ

“เฮ้อ...แน่ใจนะว่าพวกนายไม่ได้นั่งพรมวิเศษมาน่ะ ทำไมมาเร็วแบบนี้ล่ะ”ฉันถามเมื่อเห็นสองเกลอยืนรออยู่หน้าประตูรั้ว

“พวกเราขับมอเตอร์ไซค์น่ะ เท่ เร็ว สะดวก”นายวิคพูดตามแบบฉบับของตัวเอง ป้าลออกลับมาจากโรงเรียนหลังจากที่พวกเรากำลังนั่งกินหมูกระทะกันอย่างเมามัน

“อ้าว...แอมไม่มาที่นี่นานแล้วนะ”ป้าแฮปปี้ทักเมื่อแอมยกมือไหว้ (แบบว่าเรียกป้าลออแล้วยังไงอยู่ไม่รู้อ่ะ)

“วันนี้มีข้าวผัดรวมมิตรค่ะป้า”ฉันบอกเมื่อป้าแฮปปี้เดินเข้าในครัวพร้อมกับฉันที่เดินตามมา

“คิดยังไงชวนแอมเค้ามาด้วยเนี่ยเราน่ะ”

“ก็ส้มอยากเป็นกามเทพนี่ค่ะ”

“ระวังเถอะ กามเทพนั่นแหละที่จะต้องเสียใจถ้าเค้าสมหวังกัน”ป้าแฮปปี้พูดฉันเข้าใจถึงความหมายดี

“แอมเค้าไม่สมหวังกับจีนหรอกนะ ช่วยไปก็เปล่าประโยชน์เชื่อป้าเถอะ”

“ทำไมเหรอค่ะ / มากวนอะไรป้าฉันอีก เธอนี่ยุ่งจริงๆ”นายผีจีนที่มาเอาจานมาเก็บพูดขึ้น

“งั้นส้มไม่กวนแล้วนะค่ะ”

“ทำไมวันนี้กลับกันเร็วจังล่ะ”ฉันถามนายผีจีนพร้อมกับเขี่ยเศษผักและเนื้อรวมไว้ในจาน

“แอมมาด้วยน่ะเลยไม่อยากให้ทางบ้านเค้าเป็นห่วง”

”เธอยังไม่ได้กินเลยนี่ ไม่กินอะไรซักหน่อยเหรอ”อยู่ๆนายนั่นก็ถามขึ้น

“ไม่เป็นไร”ฉันพูดพลางเดินเข้าไปห้องครัว

“ไม่เป็นไรได้ไง มีอะไรกินรึเปล่า”นายนั่นพูดพลางดึงข้อมือของฉันไว้ ฉันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหนุนไปชั่วขณะ

“จะสั่งอะไรก็สั่งสิ”นายผีจีนว่าพลางส่งเมนูอาหารให้ฉัน

ในที่สุดฉันก็มานั่งอยู่ในร้านที่หรูหราทีเดียวเท่าที่เคยเห็นมา

 “อืม...ข้าวผัดรวมมิตรที่หนึ่งค่ะ”

“นี่...ใจคอเธอจะกินแต่ข้าวผัดรึไงสั่งอะไรที่น่ากินกว่านี้หน่อยได้ม่ะ ยัยข้าวผัด”

“นี่...ฉันไม่เคยกินหรอกนะไอ้ของหรูๆแบบนี้น่ะ กินเป็นก็ก๋วยเตี๋ยวข้างทาง พามาที่นี่จะให้ฉันสั่งอะไรได้เล่า”

“แล้วนายจะให้ฉันสั่งอะไรที่ดีเท่านี้ล่ะ”ฉันถามอย่างท้าทาย

“เฮ้อ...นี่เราจะไม่ทะเลาะกันสักวันได้มั๊ยเนี่ย”นายนั่นพูดทำให้ฉันสงบลง

อีกด้านหนึ่งมีการปิดโซนเพื่อจัดงานฉลองเล็กๆน้อยๆของคนมีเงินแต่น่าแปลกที่ไม่มีขาประจำทั้งสามมาร่วมด้วย

--- ในห้องน้ำ  ---

“นี่เชอร์รี่โทรหาจีนติดรึยัง”เสียงที่ฉันจำได้ดีว่าคือใครดังขึ้น

“ยังเลย เบลล์ล่ะโทรหาวิคติดรึยัง”เบลล์งั้นเหรอ ยัยหัวทองชื่อเบลล์เหรอ 55+ เข้ากับหัวดีจริงๆ

“เฮ้อ...จริงๆเลยจีนทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ ฉันล่ะอายเพื่อนๆจริงๆที่ไม่มีคู่มาด้วย”

“นั่นสิ ดูขนาดยัยสามคนนั่นยังมีคู่กันหมดเลย หน้าตาสู้พวกเราก็ไม่ได้แท้ๆ เป็นแค่พวกที่เราเลี้ยงไว้ใช้เท่านั้นแต่แซงหน้าไปซะแล้ว”

“อ่ะ ฮัลโหลจีนเหรอค่ะ ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์เชอร์รี่ล่ะค่ะ....หาอยู่ในรถ”

“แหม...เบลล์ต้องมีธุระกับวิคด้วยเหรอค่ะถึงจะโทรไปหาได้”ยัยสองคนนี่ทำเป็นธุรกิจเลยรึไงกันนะ

“คือเราอยากชวนมางานปาร์ตี้ที่เคยบอกไงค่ะ มานะค่ะ”ทั้งสองพูดเสียงออดอ้อนเท่าที่จะทำได้

“อะไรนะ มาไม่ได้งั้นเหรอ ทำไมค่ะ”ยัยเบลล์กับเชอร์รี่พูดพร้อมกัน

“ค่ะๆ แค่นี้นะค่ะ”

“บ้าจริงๆเลย จีนนะจีนบอกว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณป้า เชอะ”

“เอ่อ...โทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจฟัง”ฉันออกจากห้องน้ำทันทีที่พูดเสร็จหลังจากที่ตัดสินใจอยู่นาน

“นี่ทำไมนายจะต้องบอกยัยเชอร์รี่ว่าอยู่กับป้าด้วยย่ะ ฉันเหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ”ฉันโวยวายทันทีที่มาถึงโต๊ะ

“ถ้าไม่บอกแบบนั้นฉันจะรอดเหรอ แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันบอกเชอร์รี่แบบนั้น นี่อย่าบอกนะว่าเธอแอบฟัง”นายนั่นถามเสียงดุ

“ฉันไม่มารยาทเสียขนาดนั้นหรอกน่า...”

“ฉันแค่เจอพวกนั้นที่ห้องน้ำ แล้วได้ยินที่นายพูดต่างหากล่ะ แต่...ทำไมนายต้องพาฉันมากินข้าวที่ ทั้งๆที่ที่อื่นก็มี”ฉันอธิบายแล้วเปลี่ยนมาสงสัยแทน

“หรือว่าที่แท้นัดกันเอาไว้ แล้วนายก็ทำเป็นไม่ว่างแล้วค่อยไปเซอร์ไพรช์ ใช่มั๊ยล่ะ”ฉันพูดต่อโดยไม่เว้นหายใจ

“นี่คราวหลังนัดกันไว้ก็บอกฉันได้นะ ไม่ต้องให้ฉันรู้เองหรอก เพราะมันไม่เกี่ยวกับฉันเลยซักนิด เชิญไปหากันเถอะ ฉันจะกลับบ้าน”พูดเสร็จฉันก็เดินออกมาจากร้านทันที ไม่ปล่อยโอกาสให้นายนั่นพูด มันรู้สึกเหมือนเจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้ แต่ไม่รู้ว่าเจ็บเรื่องอะไร ส้ม แกไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ แกไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้ แกเป็นอะไรไป

“ส้ม เมื่อวันศุกร์เธอไปไหนมา รู้มั๊ยฉันตกใจแถบแย่”ฉันถูกสอบสวนทันทีที่มาถึงโรงเรียนโดยยัยซีดที่น่าสงสารซึ่งถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวเมื่อวันศุกร์ เพราะฉันมัวแต่เที่ยวเมืองกรุงเทพน่ะสิ อิอิ

“หาทางกลับบ้านน่ะ”ฉันพูดอย่างหน่ายๆ เมื่อเห็นนายผีจีนเดินมากลับยัยเชอร์รี่

“แล้ววันพฤหัสเธอนอนที่ไหนล่ะ”นายเวียร์ถามบ้าง

“บ้านแม่น่ะ”

“ฉันล่ะตกใจแทบแย่แถมเธอยังไม่มีโทรศัพท์ที่ติดต่อได้อีก เป็นห่วงแทบบ้า”แอมพูดเหมือนคนเพ้อเจ้อ

ออออออออด~ ฉัน แอม วิคและเวียร์เดินไปสนามบาสทันทีที่เลิกเรียน เพราะวันนี้มีการแข่งบาสนัดพิเศษ

“มาที่นี่ทำไม คงไม่นึกว่าฉันจะไปส่งเธอที่บ้านหรอกนะ เพราะฉันย้ายมาอยู่หอแล้ว”นายผีจีนพูดขณะที่ควงยัยเชอร์รี่เน่ามายังสนามบาส ยัยเบลล์รีบมาเกาะแขนนายวิคทันที ฉันหน้าชานิดๆที่ได้ยินแต่ก็ปรับสีหน้าทันที

“ฉันก็ไม่ได้ขอร้องให้นายไปส่งที่บ้านซักหน่อยนี่ วันนี้ฉันแค่มาดูเวียร์เค้าแข่งบาส”พูดเสร็จฉันก็จูงมือเวียร์ไปทันที รู้ก็รู้นะว่ามันไม่ควรแต่ทำไงได้ล่ะ ฉันทำไปแล้วนี่