รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 น้ำตา...ส้ม

 “ป้าฮะ ช่วยลงไปดูกับข้าวให้ผมหน่อยนะ ผมหิวแล้ว”นายนั่นบอกผ่านประตูแล้วหันมาที่ฉัน เดินตรงมาทันที ฉันถอยหลังจนไปชนกับขอบเตียง

“นายจะทำจะทำอะไรน่ะ”ฉันถามเหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องแห่งความลับนั่น นายผีจีนมองไปรอบๆห้องแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

 “อืม...ไม่รู้สิในห้องนี้ไม่มีสายไฟพอจะรัดคอ เหมือนห้องซ้อมดนตรีซะด้วย มีแต่...”พูดถึงตรงนี้ นายนั่นก็จ้องมาที่ฉันแต่ดูเหมือนนายนั่นจะจ้องซะทะลุตัวฉันไปเลยก็ว่าได้ ฉันเหลืบมองเตียงที่อยู่ด้านหลังฉัน

“แล้วนายจะทำอะไรฉันล่ะ”เลือดเริ่มขึ้นหน้าแล้วนะวุ้ย จะทำอะไรก็รีบทำดิ๊เดี๋ยวป้าแฮปปี้ก็มาขัดจังหวะหรอก เฮ้ย!!! ไม่ใช่ฉันนี่บ้าไปกันใหญ่แล้ววุ้ย (นางเอกเราอารมณ์เปลี่ยนแปลงบ่อยจังแหะ - -^^)

“จะทำอะไรดีล่ะ เอ...คิดไม่ออก”- -^^ อีตาบ้า นายนี่เป็นโรคชอบกวนประสาทชาวบ้านระยะสุดท้ายรึเปล่านะ

“บื้อไม่เบา”ฉันพึมพำเบาๆ

“เธอว่าอะไรนะ”นายนั่นมองมาที่ฉันแบบจับผิด

“ป๊าว แค่ว่าคิดออกแล้วว่าจะทำอะไร เรามาเล่น ถามตอบกันดีมั๊ย ฉันถามนายข้อนึง นายถามฉันข้อนึง^o^”เริ่มประสาทรับประทานแล้วฉัน ไหงเล่นอะไรติ้งต๊องแบบนี้ฟ่ะ

“ก็ดี งั้นเริ่มเลย เธอเข้ามาทำอะไรในห้องฉัน”- -^^ นายนี่บื้อจริงๆด้วยเล่นแบบปัญญาอ่อนๆตามฉันอีก

“นอน แล้วนายล่ะทำไมมาอยู่ในบ้านนี้ ในฐานะอะไร”ฉันถามในข้อนึงให้ได้คำถามมากที่สุด

“ฉันคือลูกเจ้าของบ้านแล้วก็เป็นหลานของป้าคนเมื่อกี้ แล้วเธอล่ะมาอยู่ในบ้านนี้ในฐานะอะไร”นายผีจีนตอบอย่างภาคภูมิใจ ส่วนฉันได้แต่เงียบ -*- จะให้บอกว่ามาเป็นคนใช้งั้นเหรอ ชิร์ ไม่มีทาง นายนั่นจะได้หัวเราะล่ะสิ

“ตอบมาสิ เธอเป็นคนคิดเกมนี้เองนะ”นายนั่นว่าเมื่อฉันเงียบไป

“เอ่อ...แม่บ้าน -///-“

“ห๊า O_O แม่บ้านงั้นเหรอ 5555+”

“นี่ฉันรู้ว่ามันตลก แต่ฉันไม่มีเงินเรียนหนังสือนี่ แต่นายสัญญานะว่าจะไม่บอกใคร”-*- ถึงจะไม่ชอบที่หัวเราะแบบหัวเราะเยาะก็เถอะ แต่ยังไงรู้ตอนนี้ยังดีกว่ารู้ทีหลังแล้วเอาไปประจานอ่ะนะ -*-

“ฮ่ะ ฮ่ะ โอเคๆ ฉันจะไม่บอกใคร แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”นายนั่นพูดอย่างเจ้าเล่ห์ -*-เมื่อกี้นายยังเป็นคนอยู่เลยนะ ตอนนี้กลายเป็นผีไปแล้วจริงๆ

“เธอต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง เพราะเธอคือแม่บ้านของฉัน โอเค๊”กรี๊ดดดดดดดด อีตาบ้า ถ้านายบอกให้ฉันไปกินไก่สด ฉันก็ต้องทำตามเหรอย่ะ TOT ฉันไม่อยากเป็นไข้หวัดนกนะ ให้ตายเถอะ

“โอเค แต่ฉันจะทำแต่ในสิ่งที่ฉันทำได้นะ แต่เมื่อไหร่ที่มีใครรู้เรื่องนี้แม้แต่คนเดียว ถือว่า โมฆะ”ฉันพูดป้องกันตัวเองสุดๆ

“เธอคงไม่คิดว่าฉันจะให้เธอไปกินทากหรอกนะ”นายนั้นถาม ยี้~ Toเรศกว่าตูอีก TOT

“ขอบคุณนะที่ไม่บอกคนอื่นน่ะ”ฉันพูดทำลายความเงียบ จริงๆแล้วนายผีจีนก็นิสัยดีเหมือนกันนะ แถมดูใกล้ๆก็น่ารักดี ผมรงรากไทร ตามสไตล์หนุ่มๆวัยรุ่นที่ฮิตตลอดกาลสีดำสนิท ทำให้ตัดกับใบหน้าที่ขาวยิ่งกว่าผู้หญิง คิ้วหนา ตาโต นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนๆ ออกสีควันบุหรี่ สันจมูกที่ได้รูปรับกับใบหน้าและปากเรียวบางสีชมพู ที่บางมากจริงๆ มีแค่ใบหน้าเท่านั้นที่ดูขาวผิดปกติ แต่ก็ยังใสและเห็นเลือดฝาดดูมีสุขภาพดีอีกต่างหาก แต่ดูภายนอกแล้วนั่นทำให้นายนี่ดูเหมือนคนเย็นชา จนเย็นยะเยือกเลยทีเดียว เหมือนใครน๊า...

“- -^ ฉันก็ไม่อยากบอกคนอื่นหรอกนะว่ายัยบ้านนอกแบบเธอมาอยู่บ้านเดียวกับฉัน”นายนั่นว่าหน้าตาเฉย o\/o นายอาจเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกนะแต่ฉันไม่ตลกด้วยหรอก ฉันเกลียดการดูถูกเท่าๆกับที่ฉันเกลียดบุหรี่

ผัวะ >>> ฉันขอถอนคำพูดที่ว่านายน่ารักหลังจากหมัดนี้

“เธอต่อยหน้าฉันทำไมยัยเน่า”

“นายไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉันแบบนี้ นายผีจีน”

“o\/o ครั้งที่เธอต่อยคางฉันยังไม่ชำระแค้นเลยนี่ยังจะมีครั้งใหม่อีกเหรอ”

“เฮ้ย O_O นี่นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ >O<”นายนั่นจับแขนทั้งสองข้างของฉันแล้วบังคับให้ตัวฉันนอนลงบนเตียง >O< นายผีจีนนายทำบ้าอะไรน่ะ >O< ฉันเกลียดนาย นายผีบ้า นายผีจีน นายนั่นซุกจมูกไว้ที่ซอกคอของฉัน ฉันพยายามที่จะดันนายนั่นออก แต่ยิ่งทำแบบนี้ฉันยิ่งหมดแรง เหมือนที่พี่ส้มโอบอกจริงๆด้วยอ่ะ TOT

“จีนขา อยู่ไหนเอ่ย เชอร์รี่มาหาค่ะ ที่รัก”เสียงยัยเชอร์รี่บูดดังขึ้น นายนั่นกับฉันผงะออกจากกันทันที UoU โล่งอก

“จีนขา...อยู่ในห้องรึเปล่าเอ่ย เชอร์รี่มีอะไรจะเซอร์ไพร์ด้วยนะ”นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวแน่ๆที่ฉันจะรู้สึกขอบคุณและดีใจที่ได้ยินเสียงยัยหัวแดงนั่น

“เธอไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าฉันก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะรีบให้เชอร์รี่เค้ากลับไป”นายนั่นบอก ฉันรีบทำตามทันที

“มีอะไรเหรอเชอร์รี่”จีนถามสาวน้อยผมแดงที่ยืนหน้าประตูห้อง ยัยนั่นใส่ชุดที่แทบจะบอกได้เลยว่า -;;- ไม่ใส่ยังดีกว่าซะอีก บ้านเธอคงไม่ได้ปลูกยางล่ะสิ ถึงไม่มียางอายแบบนี้ แถมขึ้นมาถึงห้องผู้ชายอีกต่างหาก

“เชอร์รี่ต้องมีธุระด้วยเหรอค่ะ ถึงจะมาหาจีนได้”ยัยนั่นพูดเสียงออดอ้อน พลางเอาแขนทั้งสองข้างโอบคอนายจีนเอาไว้ ทำให้สายเดี่ยวของเธอขาด นี่เธอใส่รัดติ้วขนาดนี้ หมามันไม่เห่าบ้างเหรอ ตอนออกจากบ้านน่ะ -;;-

“แบบนี้มันไม่ดีหรอกนะ / แต่เราก็เคยทำบ่อยๆนี่ จีนเป็นอะไรไปรึเปล่าค่ะ”

“ปะ...เปล่าแค่...เฮ้อ...ไปกินข้าวข้างล่างกันเถอะ คุณป้าคงรอแล้ว”

“แต่ข้างบนนี้สบายกว่าเยอะเลยนี่ค่ะ”ว่าแล้วเชอร์รี่ก็ดันจีนเข้ามาในห้องแล้วจัดการปิดประตูด้วยขาอันเรียวยาวอย่างยั่วยวนชวนคิด จนฉัน (ที่แอบดูในตู้เสื้อผ้าเหมือนชู้เลยแหะ) แทบทนไม่ไหว ไร้ซึ่งความเป็นผู้หญิง

“เตียงจีนนุ่มเหมือนเดิมเลยนะ”เชอร์รี่ว่าพลางขึ้นไปกระโดดเล่นบนเตียง ยัยบ้านั่นมันให้ท่าชัดๆ น้ำในตาฉันเริ่มคลอเบ้า T-T อะไรกันยัยส้ม ทำไมแกอ่อนแอขนาดนี้ ก็แค่เกิดมาแกไม่เคยเห็นแบบนี้ แกก็ดูไว้เป็นบทเรียนสิ นายผีจีนไม่พูดอะไรซักคำเพียงแต่เดินไปนั่งที่ปลายเตียง หน้านายนั่นเริ่มเย็นชาเหมือนครั้งแรกที่เจอฉัน

“จีนลองพิสูจน์ดูสิ ว่ากลิ่นสบู่กับแชมพูที่เชอร์รี่ซื้อมาใหม่ หอมถูกใจจีนหรือเปล่า”ยัยนั่นพูดพลางคล้องคอนายจีนจากข้างหลัง นายผีจีนหันไปพลางจูบลงที่ปากของยัยหัวแดงพร้อมทั้งบดและขยี้ริมฝีปากนั่นราวกับว่าเจ้าของริมฝีปากนั้นไม่มีความรู้สึกเจ็บ T-T นี่เหรอชีวิตผู้หญิงกรุงเทพ นี่เหรอศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง ที่พ่อแม่อุตส่าห์ทะนุถนอม นี่เหรอสิ่งที่ผู้ชายให้แก่ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า แฟน T-T ป่าเถื่อนสิ้นดี ทั้งคู่ยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามัน โดยที่ไม่รู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้นด้วย T-T นายผีจีนนายลืมฉันแล้วเหรอย่ะ

เพล้ง!!! สองคนนั้นผงะ ออกจากกันทันที ยัยหัวแดงมีท่าทีตกใจระคนรำคาญนิดหน่อย

“ฉันอุตส่าห์เชื่อใจให้ขึ้นมาหาที่ห้องได้ แล้วนี่อะไรกัน”ป้าแฮปปี้นั่นเอง แต่ตอนนี้ไม่แฮปปี้ซะแล้วเพราะป้าแกโกรธมากทีเดียวที่มาเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ TOT นู๋อยู่ในตู้คร้า...ช่วยข่อยแน้

“เอ่อ...เชอร์รี่ ไม่ดีเองค่ะ อย่าไปดุจีนเลยนะค่ะ คุณป้า”ยัยเชอร์รี่เสนอหน้า -*- มันก็จริงนั่นแหละย่ะ

“ถ้าจะโทษก็โทษผู้ชายเถอะนะ เราควรให้เกียรติผู้หญิงเค้านะ จีน”

 “ป้าฮะ พอเถอะฮะ เดี๋ยวผมลงไปส่งเชอร์รี่ก่อนแล้วค่อยคุยกันดีกว่า”เมื่อจีนไปแล้วป้าแฮปปี้ก็เดินเข้ามาเพื่อจะเก็บเศษแก้วที่แตก ฉันจึงออกจากตู้เสื้อผ้านั่นมาช่วยเก็บ

“ไม่เป็นไรนะส้ม หนูเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”ป้าเงยหน้ามาถามฉันที่ช่วยเก็บเศษแก้วด้วย ฉันพยักหน้าเบาๆ

“แต่คุณป้าไปว่านายจีนก็ไม่ถูกนะค่ะ ที่จริงแล้ว...”

“ป้ารู้อยู่แล้วล่ะจ๊ะ ดูการแต่งตัวก็รู้อยู่แล้ว ไม่งั้นป้าจะขึ้นมาที่นี่ทำไมล่ะ จริงมั๊ย”ป้าแฮปปี้ยิ้ม

“แล้วนายผีจีนนั่นไม่โกรธป้าเหรอค่ะ”

“ฮะฮะ หนูเรียกหลานชายป้าว่าอะไรนะ”

“แหะๆ ^-^ ขอโทษค่ะ”ฉันหัวเราะแห้งๆพลางเกาหัว แต่ป้าแฮปปี้ไม่ว่าอะไรเพียงแต่หัวเราะตามไปด้วย

เฮ้อ!!! รินดา ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆเลย เธอควรดีใจได้แล้วนะ >>ผู้เป็นพี่สาวคิดในใจ

นายผีบ้านั่นคงจะเสียดายน่าดูสิท่า >> หญิงสาวคิด

โชคดีชะมัดเลย ที่ป้ามาทัน ไม่งั้นยาวแน่ๆเรื่องนี้ >> เด็กหนุ่มคิดพลางเดินลงบันได

-- รุ่งขึ้น – ฉันเดินเข้าห้องเรียนด้วยความเหนื่อยมากจนถึงมากที่สุด เพราะต้องเดินไปจนถึงหน้าปากซอยแล้วต้องเบียดกับเด็กนักเรียนคนอื่นๆบนรถเมล์อีกต่างหาก ฉันมองหน้านายจีนอย่างหมั่นไส้ ฮึ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะนายนั่นขับรถผ่านฉันไปหน้าตาเฉยน่ะสิ แทนที่จะรับมาด้วยยังไงก็เพื่อนร่วมห้องนะย่ะ o\/o

“ว๊าย...ทำไมหน้าตามอมแมมขนาดนี้เนี่ย ส้มเธอไปทำอะไรมา”แอมพูดอย่างตกใจ

“- -^ ฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แย่ที่สุด ความเลวร้ายเดินทางมาหาเธอแล้ว”แอมพูดอย่างหวาดๆ

“คุยอะไรกันเธอ 2 คนน่ะ”เสียงดุๆที่ฉันคุ้นดังขึ้นข้างหลัง

“เอ่อ...ปะ...เปล่าค่ะอาจารย์”แอม ตอบกระตุกกระตัก ฉันหันไปดูต้นเสียง

“O_O คุณป้า”

“อ้าว...หนูส้มนี่เอง จำไม่ได้เลยนะมองจากข้างหลังเนี่ย”ป้าแฮปปี้ยิ้มอย่างใจดี

“คุณป้ามาทำอะไรที่นี่ค่ะ”

“ป้าเป็นครูประจำชั้น ห้องนี้จ๊ะ เข้าห้องเถอะ”

“เธอสนิทกับอาจารย์ ขนาดเรียกป้าได้ที่โรงเรียนเลยเหรอ ขอบอกนะอาจารย์คนนี้ ยังไม่ให้จีนเรียกว่าป้าที่โรงเรียนเลยอ่ะ เธอนี่สุดยอด”แอม พูดอย่างเหลือเชื่อ

“เหรอ แล้วอาจารย์แกชื่ออะไรอ่ะ”ฉันถาม ทำให้แอมเบิกตากว้าง แหะๆ ^o^ ยังไม่ได้ถามชื่อแกนี่

“เอาล่ะ ทุกคนวันนี้คงดูเหมือนเป็นวันแรกซินะที่เปิดการเรียนการสอนแบบเต็มที่ ยังไงฉันก็ขอให้ทุกคนเต็มที่กับการเรียนด้วยล่ะ รวมไปถึงการมีความเมตตากรุณา หรือช่วยเหลือเพื่อนๆ”พูดถึงตรงนี้ป้าแฮปปี้ก็มองไปที่นายผีจีนแบบจิกเต็มที่ ^O^ 555+สะใจโว๊ย ฮี่ๆ

“โธ่~ป้าก็นะ ก็ผม..../จะไม่มีการนับวงศาคณาญาติในโรงเรียน”ป้าแฮปปี้พูดเสียงดุ *o* ทำไมป้าแฮปปี้ดุจังเลย

“อาจารย์ครับ ก็ผมเบรกไม่ทันนี่”นายนั่นว่าปัดความลับผิด ฉันยกมือขึ้นทันที ป้าแฮปปี้พยักหน้า

“นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย อยู่บ้านกินกระทิงแดงรึเปล่า ลูกผู้ชายตัวจริงน่ะ เค้าไม่ปัดความผิดหรอกนะ”555+ นายนั่นหน้าเหวอไปเลยส่วนคนอื่นดูจะขำกับคำพูดของฉันไม่เว้นแม้แต่นายสกินเฮดก็ยังแอบขำไม่ให้นายผีจีนเห็น

“นี่เธอ”นายนั่นพูดได้แค่นั้นเพราะสายตาของป้าแฮปปี้ ใช้ได้แต่สายเท่านั้น