รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 27 เข้าโรงพยาบาล

ปี๊น ปี๊น รถคันนั้นบีบแตรไล่ผมให้หลีกทางแต่ผมไม่มีวันที่จะหลีกทางให้มันแน่นอนถ้าผมยังไม่ได้อัดมันซักยก ผมก้าวยาวๆไปที่ประตูรถฝ่ายคนขับแล้วกระชากประตูอย่างแรง

ปัง! ผมปิดประตูตามแรงอารมณ์ ในตอนนี้ผมลากไอคนขับรถลงมาด้วย

ผัวะ

“คิดจะหนีเหรอ ไอเลว”

ผัวะ

“ทำอะไรคิดรึเปล่าว่ะ”

ผัวะ

“พอแล้วครับ ผมไหว้ล่ะครับ ปล่อยผมเถอะ”ฝ่ายโดนต่อยยกมือไหว้ท่วมหัว

 “จะให้ผมทำอะไรก็บอกมาได้เลยครับ”

“งั้น...”ผมลากเสียงยาวพลางคิด อะไรก็ได้งั้นเหรอ ฮึฮึ

“ขออีกที”

ผัวะ ~ ผมใช้ท่าพญาวานร สลบเหมือดของยัยลูกแมวที่เคยใช้กับผมได้ผลชะงักมาแล้ว ทำให้ไอเลวนั่นสลบคามือผมไปเลย - - - ได้ผลแหะ หมัดยัยลูกแมวเด็ดดีจริงๆ แต่ผมไม่มีเวลาคิดอะไรแล้วในตอนนี้ผมต้องไปหายัยลูกแมวของผม (ตั้งแต่เมื่อไหร่ย่ะ) ผมไม่ลืมที่จะหยิบบัตรประชาชนจากไอเลวนั่นไปด้วย เพื่อแจ้งความ

VEAR SAY

--- โรงพยาบาล --- ผมนั่งรอหมออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่น่าข้ามถนนมาแบบนั้น ไม่งั้นส้มคง...ส้มคงไม่เป็นแบบนี้ ผมน่าจะมีเหตุผลกว่านี้ซักนิด ผมได้แต่โทษตัวเองตลอดทางที่มาโรงพยาบาล ยัยบ็องสลบตั้งแต่โดนรถชนซะแล้ว ผมอยากรู้จากปากเธอมาก ว่าเธอเป็นอะไรมากรึเปล่า เจ็บตรงไหน ผมไม่อยากให้เธอเป็นอะไรมากเลย ผมคงเป็นแฟนที่แย่ที่สุดในรอบศตวรรษ...ผมหันไปมองคนที่นั่งถัดจากผมไปไม่ไกลนัก คนที่ผมไม่ได้พูดคุยด้วยเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง

“จีน เวียร์ ส้มเป็นยังไงบ้าง”เสียงกระวนกระวายใจของป้าลออดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งมาไม่เร็วนัก

“ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินอยู่เลยครับ”ผมตอบตามมารยาทเมื่ออีกคนที่ถูกถามไม่พูดอะไร

“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”แอมถามอย่างสงสัยพร้อมกับหอบเล็กน้อย วิควิ่งตามมาติดๆแล้วช่วยประคองแอม

“...”ทุกคนต่างเงียบไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว...เพราะเรื่องมันยาว...

“ฉันคงต้องบอกทางบ้านของส้ม”ป้าลออพูดพลางเดินออกไปจากบริเวณนั้น จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของนายจีนดังขึ้น นายนั่นลุกขึ้นไปด้วยสีหน้าเซ็งๆ -_- เปลี่ยนโทรศัพท์อีกแล้วเหรอเนี่ย

1 ชั่วโมงผ่านไป ~ หมอออกมาจากห้องฉุกเฉินผมและทุกคนเหมือนกับจะกระโดดทับคุณหมอเพื่อถามอาการของยัยบ๊องกันเป็นการใหญ่

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องพักรักษาตัวอีกซักระยะ”หมอบอกแล้วเดินออกไป ประตูห้องเปิดอีกครั้ง

“ห้ามรบกวนคนไข้ก่อนนะค่ะ คุณหมอได้ฉีดยานอนหลับให้คนไข้ พรุ่งนี้คงรู้สึกตัวค่ะ”พยาบาลบอกพลางเข็นเตียงออกมา ยัยบ็องนอนอยู่บนเตียงคนไข้ หน้าขาวซีดเหมือนแอมผสมกับจีน ดูไม่เหมือนวันก่อนๆเลย

“กลับบ้านก่อนเถอะนะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่”ป้าลออพูดเมื่อจัดการเรื่องห้องให้ยัยบ็องเรียบร้อยแล้ว ผมพยักหน้าแต่ไม่วายที่จะหันไปมองส้มอีกครั้ง เพราะผมใช่มั๊ย...เธอเลยต้องเป็นแบบนี้...เพราะผมใช้รึเปล่า...

SOM_O SAY

ฉันวิ่งมาตามทางเดินจองโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ฮึ่ม~ยัยตัวแสบอยู่ด้วยกันก็มีแต่เรื่องชกต่อยไม่เว้นแต่ละวัน พอแยกกันก็ต้องมาเดือดร้อนให้ฉันแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่นจนได้ หายดีเมื่อไหร่จะฆ่าให้ตายด้วยไพ่ยิปซีเลยคอยดู o\/o

“อ๊ะ”ฉันร้องออกมาอย่างนึกได้ ใช่สิ! ไพ่ ฉันจำได้ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันดูดวงตัวเอง ในตำราบอกว่าญาติพี่น้องจะได้รับอุบัติเหตุ ต้องใช่แน่ๆ คราวนี้ต้องดูอีกทีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ฮึฮึ ยัยตัวแสบจะว่าฉันไม่แม่นไม่ได้แล้ว

“609 609”ฉันท่องตัวเลขไปตามทางเดินทางดูหมายเลขหน้าห้องไปเรื่อยๆ 609 เอ้...เลขทะแม่ง ทะแม่ง O[ ]O

“กรี๊ด...เลขไม่ดี”ฉันร้องเสียงหลงพลางเอามือปิดปากตัวเอง คนที่อยู่แถวนั้นมองฉันเป็นสายตาเดียว

“มองอะไรไม่ทราบย่ะ”ฉันตะคอกถามเด็กหนุ่มคนหนึ่งอย่างหัวเสีย ใครกันฟ่ะเลือกห้องให้น้องฉัน

แอ๊ดดดดด ฉันเปิดประตูห้อง 609 ด้วยความระมัดระวังที่สุด

“ห้องไม่ดี ห้องไม่ดี โอม...ขมุบขมิบ โอม...ขมิบขมุบ”ฉันท่องคาถาใส่ไพ่แล้วเอากาวแปะติดกับผนังห้องเหนือประตูและหน้าต่างทุกบานในห้องนี้ โชคดีจังที่เอาไพ่สำรับเก่ามาด้วย เอาไว้ปัดเป่าสิ่งไม่ดี

“เวียร์”เสียงยัยตัวแสบครางออกมาทำให้ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง ที่นี่ไม่มีคนเฝ้าน้องสาวผู้อาภัพของฉันรึไง

“เวียร์ฉันขอโทษ”ยัยตัวแสบละเมอไม่หยุด กรี๊ด~ ยัยนี่พูดคำว่าขอโทษเป็นด้วยรึไงเนี่ย เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน

“เวียร์นายกำลังเข้าใจผิด”ส้มพูดพร้อมกับป่ายมือไปมา o\/o ใครฟ่ะ นายวอน นายเวียร์อะไรเนี่ย น้องสาวฉันไปทำอะไรผิดกับนายนี่ไว้นักหนาจนต้องเก็บเอามาละเมอเนี่ย

แอ๊ดดดดด ประตูห้องถูกเปิดออก ฉันหันไปมองทันที ตามสัญชาตญาณ

“สวัสดีค่ะ”ฉันไหว้ทันที ทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ดูมีอายุกว่าฉันเยอะ

“ฉันชื่อลออค่ะ คุณคงเป็น...”ป้าคนนั้นตอบกลับมาฉันจึงพูดต่อ

“พี่ของยัยตัวแสบ ส้มโอค่ะ”ฉันตอบอย่างเต็มยศป้าคนนั้นยิ้มกลับมาให้

“เอ่อ...คุณป้าจะกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะค่ะ”ฉันว่าเมื่อพูดคุยกับป้าลออมาสักครู่

“ก็ดีเหมือนกัน ของคุณนะจ๊ะ”ป้าลออว่าแล้วเดินออกไปจากห้อง

“เวียร์”ยัยตัวแสบละเมอขึ้นมาเมื่อห้องตกอยู่ภายใต้ความเงียบไปนาน ฉันเดินไปนั่งข้างเตียงแล้วกุมมือยัยตัวแสบเอาไว้ ยัยนั่นเริ่มขยับเปลือกตา

“พี่...พี่ส้มโอ”ส้มเรียกฉันแล้วยิ้มอย่างดีใจ ฉันยิ้มตอบ

“เธอนี่มันตัวแสบจริงๆเลยนะ”ฉันว่าพร้อมกับบีบจมูกยัยนั่น

“ก็ไอ้รถบ้านั่นมันไม่เบรกเองนี่”ยัยส้มว่าพร้อมกับทำแก้มป่องเหมือนเด็กขี้งอน

“เฮ้อ...ฉันต้องดูดวงหน่อยแล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกรึเปล่า”ฉันว่าพลางเอาไพ่ออกจากกระเป๋า ยัยส้มเบ้ปาก

“นี่ๆ ฉันน่ะแม่นกว่าเก่านะ เดี๋ยวดูให้เอาเปล่า”ฉันท้าแต่ยัยนั่นกลับส่ายหน้า ฉันถอนหายใจยาวแล้วจับมือยัยลูกแมวจอมดื้อ (ฉายาเก่าตอนอยู่บ้าน) ขึ้นมาแล้วดู OoO

“กรี๊ด”ฉันร้องกรี๊ดเบาๆแล้วจับมือของยัยส้มขึ้นมาต่อกันทั้งสองข้าง O[ ]O

“ส้ม แกเจอเนื้อคู่แล้ว OoO”ฉันว่าแล้วเอาตำราขึ้นมาเปิด

“เนื้อคู่ของแกเป็นคนใกล้ตัว เฮ้ย!! แล้วแกยังจะเจอญาติผู้ใหญ่ที่ไม่ได้เจอมานาน”ฉันว่าพลางจับมือยัยส้ม

“เฮ้อ...หมอเดาอย่างเจ้น่ะ ดูดวงให้ตัวเองเถอะ”ยัยนั่นว่าพลางดึงมือตัวเองกลับ ฉันจึงดูดวงของตัวเองบ้าง

“กรี๊ด ฉันกำลังจะเจอเนื้อคู่เหมือนกัน”ฉันตะโกนเสียงดังพอสมควรซึ่งเกือบทำให้ยัยส้มตกจากเตียง

“ตายแล้ว เนื้อคู่ของฉันกำลังจะเข้ามารู้จักกับฉัน *o*”ฉันรำพึงรำพันพร้อมกับวาดรูปหนุ่มในฝัน *o*

“นี่ๆเจ้อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย แต่งตัวแบบนี้ใครจะมอง”ยัยส้มพูดขัดขึ้น ฉันก้มมองตัวเอง

“ทำไม! ฉันแค่ใส่เสื้อแขนยาวที่มีลูกไม้นิดๆหน่อยๆกับกระโปงยาวถึงข้อเท้ามันผิดตรงไหนย่ะ >o<”

“มันผิดตั้งแต่เจ้คิดจะแต่งแล้ว แต่งตัวแก่กว่าป้าแช่มท้ายคลองซะอีก”ยัยส้มว่าเปรียบเทียบกับป้าที่แถวๆบ้านฉัน

“อ๊าย~ยัย...”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นคั่นสงครามพี่น้องของฉันกับยัยตัวแสบ

“สวัสดีครับ”คุณหมอยกมือไหว้ฉันที่ได้แต่ส่ายหัวไปมาแล้วค้อนยัยส้มที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง

“คุณหมอฉีดยานอนหลับให้แล้วนะค่ะเพื่อให้คนไข้ได้พักผ่อน คุณแม่มีอะไรเรียกได้นะค่ะ”พยาบาลบอกแล้วเดินออกไปหลังจากที่หมอฉีดยาให้ยัยส้ม o\/o เมื่อกี้พยาบาลคิดว่าฉันเป็นคุณแม่งั้นเหรอ กรี๊ดดดดดดด

“เอ้อ...ส้มนายวงนายเวียร์เนี่ยใครเหรอ”ฉันถามเมื่อนึกขึ้นได้

“ทำไมเหรอ”ส้มถามสั้นๆแต่น้ำเสียงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“ก็เห็นแกละเมอหานายนั่นตั้งหลายครั้ง”

“...”ยัยลูกแมวไม่ตอบไปหลายนาทีฉันจึงหันหน้าไปมอง ~_~ หลับแล้วซะงั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก >>> ฉันหันไปดูเมื่อมีเสียงเคาะ มีเด็กชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมดอกไม้สีขาวช่อใหญ่

“สวัสดีครับ”เด็กชายว่าพลางเดินมาใกล้ๆเตียงคนไข้

“หนูชื่ออะไรเหรอจ๊ะ”ฉันถามเด็กชายผิวขาวสะอาดคนนั้น เฮ้อ!! น่ารักน่าฟัดจริงๆ ฮี่ๆ ^3^ (เริ่มมีอาการทางจิต)

“ผมชื่อวิน เป็นน้องของพี่เวียร์ครับ”

“คุณป้าครับ พี่ส้มไม่ลืมตาอีกแล้วครับ”เด็กคนนั้นว่าพลางเขย่งปลายเท้าเพื่อมองหน้ายัยส้ม o\/o ป้า งั้นเหรอ

“เอาดอกไม้มาให้สิจ๊ะเดี๋ยวพี่จะเอาไปวางให้”ฉันกัดฟันพูดพลางยื่นมือไปรับ

“ไม่เอาอ่ะ คุณป้าจะขโมยดอกไม้พี่ส้ม”กรี๊ด~ป้าครั้งที่สอง ยุบหนอ ยุบหนอ ฉันหายใจถี่ๆ

“พี่เป็นพี่สาวพี่ส้มจ๊ะ เดี๋ยวจะเอาไปวางไว้ข้างๆพี่ส้มไงจ๊ะ”ฉันว่าพร้อมๆที่ประตูห้องเปิดมาอีกครั้ง

“อาเฮีย ป้าคนนี้จะเอาดอกไม้ผมไป”อ๊าก~ป้าครั้งที่ 3

“สวัสดีครับ”ผู้ชายที่เข้ามาพนมมือไหว้ฉันแล้วเงยหน้าขึ้น OoO พี่กอล์ฟ อ๊าก~หนุ่มในฝันของช้านนนนน

“นายใช่ม่ะ ที่ชื่อวงชื่อเวียร์อะไรนั่นน่ะ”ฉันถามเสียงเข้ม (แอ๊บค่ะแอ๊บ ส้มโอไม่โหดขนาดนี้หรอกค่ะ ^^)

“ใช่ครับ ผมเป็นแฟนของส้มครับ แล้วคุณป้า.../อ๊าย...อย่าเรียกฉันว่าป้านะ ฉันแก่กว่าส้มไม่กี่ปีเองย่ะ”ฉันพูดแทรกนายนั่น ทำให้นายนั่นทำหน้าเหวอเหมือนจะตกใจ

“ขอโทษครับ งั้นคุณคือใครเหรอ”นายนั่นเปลี่ยนสรรพนาม ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา

“ฉันเป็นพี่สาวคนโตของส้ม เมื่อกี้นายบอกว่าเป็นแฟนกับส้มเหรอ”ฉันถามต่อด้วยความอยากรู้

“ใช่ครับ เราตกลงคบกันได้เกือบ 3 เดือนแล้วครับ”

“ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าคบกันกี่เดือน ตอบสั้นๆก็พอย่ะ”ฉันพูดกวนๆ แต่ก็ทำเอาอีกฝ่ายเดือดได้ง่ายๆ

“อ้าว...คุณกวนกันนี่ วินครับ อย่าทำตามป้าคนนี้นะครับไม่ดี”นายนั่นหันมาพูดกับฉันแล้วหันไปบอกน้องตนเอง

แปะ!!

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันว่าป้า”ฉันลุกขึ้นไปตีแขนนายนั่นแล้วพูดเสียงเข้ม ส่วนนายนั่นทำหน้านิ่วแทน

“คุณเรียนคณะอะไรเหรอ”จู่ๆนายนั่นก็ทำลายความเงียบลง ฉันเหล่ตามองคนที่นั่งข้างฉันเล็กน้อยแล้วมองเด็กชายที่นอนหลับอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้

“มนุษย์ ทำไมเหรอ”ฉันตอบแล้วถามต่อเมื่อเห็นนายนั่นยิ้มอย่างขำๆเมื่อรู้คณะที่ฉันเรียน

“ผมรู้จักรุ่นพี่คนหนึ่ง เรียนมนุษย์เหมือนกัน ไม่คิดว่าเด็กมนุษย์จะเป็นแบบนี้ทุกคน”นายนั่นตอบยิ้มๆ