รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 26 น้ำตาเวียร์

“นายนั่นคิดว่าเดินอยู่บนแคทวอล์ค รึไง”ฉันว่าพลางขมวดคิ้ว เวียร์ วิค แอม หัวเราะกันยกใหญ่

“พี่จีนขา น้ำแดงที่พี่จีนชอบค่ะ”ยัยชมพูตะโกนเสียงดังพร้อมกับถือแก้วน้ำแดงมาสองแก้ว เห็นแล้วหิวชะมัดเลย

“อ้ะ น้ำเปล่าบำรุงสุขภาพจ๊ะเวียร์”ฉันตะโกนบ้างบ้าง โฮะๆให้รู้ๆ ข่อยก็มีแฟนเด้อ

“เดี๋ยวพวกเราไปอาบน้ำที่หอก่อนนะ”หนึ่งในผิดระเบียบทั้งสามบอกแล้วเดินออกไปจากโรงยิม ส่วนพวกสาวๆอย่างเราๆก็นั่งรอกันที่นี่

“พ่อขา...มารับชมพูแล้วเหรอค่ะ”ยัยชมพูออกอาการทางประสาททันทีเมื่อเห็นด๊าดี๊เดินเข้ามาในโรงยิม - -^^

ยัยนี่เป็นโรคขี้อ้อนระยะสุดท้ายรึเปล่านะ ฉันไม่คิดอะไรมากไปกว่านั้นก็ยกมือไหว้พ่อของยัยชมพู

“อ้าว...หนูนี่เอง สวัสดีจ๊ะ”คุณลุงโชคชัยยิ้มทักทายฉันออย่างเป็นกันเองโดยมียัยชมพูเกาะแขนอยู่

“หนูชื่อ...ชื่ออะไรนะ เอ้...มันคุ้นๆอยู่ที่ปาก”

“หนูชื่อ ส้มค่ะ คุณโชคชัย”

 “โอ๊ย...คุณ เคินอะไรกัน หนูเป็นเพื่อนลูกฉันเรียก อา หรือเรียกพ่อก็ได้อาไม่ถือ”คุณอาโชคชัยบอกพร้อมกับยิ้มแต่ยัยชมพูหน้าหงิกแทน

“เอ่อ...แล้ว...เชอร์รี่เป็นยังไงบ้างค่ะ เห็นเขาหยุดเรียนไปนาน สบายดีรึเปล่าค่ะ”

“ตอนนี้กำลังติดต่อที่เรียนที่เมืองนอกน่ะ เพราะเชอร์รี่ต้องไปผ่าตัดที่นั่น”คุณอาโชคชัยตอบคำถามที่ทำให้ฉันตกใจ ยัยแอมก็ตกใจไม่แพ้กันจนต้องถามออกมา

“เชอร์รี่เขาเป็นอะไรเหรอค่ะ”

“อ๋อ...เขาเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วน่ะจ๊ะ”คุณอาโชคชัยตอบด้วยสีหน้าสลดลง

“พ่อขา...กลับบ้านกันดีกว่าค่ะ ชมพูหิวแล้ว”ยัยชมพูอ้อน - -^^ กลับบ้านกับหิว เธอช่างเอามาบรรจบได้ดีจริงๆ

“เอ้อ...เชอร์รี่เขาอยากไปเที่ยวพัทยา ยังไงหนูส้มช่วยเป็นไกด์ให้ด้วยนะ เพราะอาจะชวนลออไปด้วย”คุณอาโชคชัยบอกก่อนที่จะเดินออกไป

“แอมกลับกันเถอะจ๊ะ”สักครู่วิคก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม แอมหันมามองฉันสายตาประมาณ ‘อยู่คนเดียวได้นะ’

“กลับเถอะเดี๋ยวฉันรอนายผีจีนที่นี่เอง”ฉันว่าพลางโบกมือให้ทั้งสองคน

ครืด ครืด ครืด

“มาหาฉันที่หน้าอาคารเรียนเดี๋ยวนี้”นายผีจีนสั่งจากโทรศัพท์แล้ววางสายทันที - -^^ นายจะงกไปถึงไหนเนี่ย

“มีอะไร ทำไมไม่ไปโรงจอดรถอ่ะ”ฉันถามอย่างงุนงง นายผีจีนมีสีหน้าที่ฉันดูไม่ออกว่าโกรธจัดหรือเขินอายกันแน่

แล้วนายผีจีนลากฉันเข้ามาในห้องแห่งความลับ (ห้องซ้อมดนตรีนั่นแหละ) ที่ไม่ได้เข้ามานาน

“นี่ฉันเจ็บนะ”

“มันก็ไม่เท่ากับที่เพื่อนฉันเจ็บหรอก”

“นา...นายพูดถึงเรื่องอะไร”ฉันถามด้วยความมึนงง

“ก็ไอ้เด็กโรงเรียนพริ้นกราวด์อะไรนั่นไง แหม...เดี๋ยวนี้ควงกันไปเที่ยวกันแล้วนี่”นายผีจีนพูดน้ำเสียงเย็นชา

“นายบีมน่ะเหรอ ฉันก็บอกแล้วไงว่าเป็นคนรู้จัก ที่เป็นคู่อริ”

“เฮอะ คู่อริที่ไหนจะเดินควงกันในสวนสนุกบ้างล่ะ”นายผีจีนพูดแกมประชด ทำให้ฉันอึ้งเล็กน้อย OoO อะไรกัน นา...นายนี่รู้ด้วยเหรอว่าฉันกับนายบ้าบีมปะ...ไป...เที่ยวด้วยกัน

“แต่นายนั่นลากฉันไปนี่ นายก็รู้จักนายนั่นนี่ ที่ GAMEHOUSE ครั้งสุดท้ายที่เราไปกัน น่ะ...นายก็เห็นว่านายนั่นเป็นคู่อริกับฉัน”ฉันพยายามอธิบาย แต่เมื่อดูสีหน้านายผีจีนแล้ว ไม่มีความเชื่ออยู่ในใบหน้าเลย

“เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน ผู้หญิงอ่อนแอ สู้ใครไม่เป็นงั้นเหรอ ถ้าเธอไม่ยอมมันใครก็เอาเธอไม่อยู่หรอก”นายผีจีนเถียงคอเป็นเอ็น น้ำลายกระเด็นเซ็นซ่าน (- -^ คนอื่นเครียดมันยังจะเล่น)

“ฮึ~ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ”นายผีจีนว่า หนอย~ มันจะมากไปแล้วนะ

เพี๊ยะ

“นี่ไงล่ะ มันดังรึเปล่า”ฉันตบนายนั่นทีนึงแล้วพูดต่อ นายมันใจร้ายเกินไปแล้วนายผีบ้า เราต่างคนต่างเงียบไป

“ฮึกๆ นายมันใจร้าย”จู่ๆฉันก็ร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ไม่มีเหตุผล นายผีบ้าดูจะตกใจเล็กน้อย ทำไมนะ ทำไมฉันอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ ทำไมกัน...

“ทั้งๆที่ฉันก็อธิบายแล้ว ว่านายนั่นคือคู่อริ ทำไมนายไม่เชื่อกันบ้างล่ะ”

“...”เกิดความเงียบขึ้นหลังจากจบประโยคนั้นฉันจึงพูดต่อโดยที่น้ำตาอุ่นๆยังไหลไม่หยุด

“หรือ...เวลาที่ผ่านมาพวกนายไม่เคยเชื่อใจฉันเลย”

“อย่าทำให้เพื่อนฉันเสียใจได้มั๊ย”นายผีจีนพูดเหมือนกับไม่ได้ยินคำพูดของฉัน

“ฮือๆ ฮึก ฮึก น่ะ...นายมันบ้า รู้มั๊ยทำไมฉันถึงยอมไปกับนายบีมนั่น นายรู้รึเปล่า เหตุผลที่ฉันไปกับนายบ้านั่นก็เพราะนาย ถ้าฉันไม่ไปกับมัน มันก็จะมาจัดการนายเพราะเรื่องวันนั้น ฮือๆ”

“แล้วแบบนี้ฉันยังผิดอีกใช่มั๊ย ฉันมันไม่ดีไปซะทุกอย่างอยู่แล้วนี่ ใช่มั๊ยล่ะ”ว่าเสร็จฉันก็วิ่งไปเปิดประตูห้องอย่างแรงแล้ววิ่งออกมา นายมันบ้า คนบ้า บ้าที่สุด ฮือๆ ฉันวิ่งไปปาดน้ำตาไป นี่ฉันต้องร้องไห้ให้นายนี่กี่ครั้งแล้วนะ

ผัวะ

“นายไม่มีเหตุผล”ฉันว่าพลางต่อยกำแพงพร้อมๆกับปาดน้ำตา ตอนนี้ฉันอยู่ที่หลังอาคารเรียนซึ่งตอนนี้ ไม่มีนักเรียนหลงเหลืออยู่เลย แม้แต่คนเดียว (ดูเป็นผู้หญิงจังนะ ชกกำแพงเนี่ย - -^^)

ผัวะ

“นายเย็นชา บ้าอำนาจ”

ผัวะ

“นายใจร้าย ฮึกๆ”เลือดแดงๆเริ่มไหลออกมาเหมือนน้ำตาของฉันตอนนี้

ผัวะ

“เฮ้ๆ ปล่อยฉันนะ”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อมีคนกอดฉันจากด้านหลัง ความอบอุ่นนี้ฉันจำได้ดีว่าคือใคร...

“ทำไม ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ ทำไมกัน”นายผีจีนถามน้ำเสียงเหมือนเจ็บปวดที่เห็นฉันทำแบบนี้

“เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย ฮึกๆ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”ฉันว่าพลางดิ้นอยู่ในอ้อมกอดนั้น

“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำแบบนี้อีกแล้ว”

“ทำไมล่ะ ฉันมันไม่ดี ฉันก็ต้องลงโทษตัวเอง”ฉันพูดพลางหันหน้ามาหานายผีจีนเพื่อจะผลักนายนั่นออก แต่กลับกลายเป็นว่า นายนั่นดันฉันไปติดกำแพง จนฉันจนมุม

“ฉันขอถามเธอคำถามเดียว ถ้าเธอตอบไม่ตรงกับที่ฉันคิด ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกเลย”นายผีจีนพูดสีหน้าจริงจัง ฉันทำได้แค่เพียงหลบสายตาของนายนั่นที่จ้องมาที่ฉัน

“ทำไมเธอถึงต้องไปกับคนที่เป็นศัตรูเพื่อฉัน”นายนั่นถามคำถามที่ทำให้หัวใจฉันหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะอะไรน่ะเหรอ...เพราะว่าคำตอบนี้ฉันก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน...ว่าทำไม...

“หันหน้ามาสิ มองตาฉัน แล้วตอบตามที่ใจเธอคิด”นายผีจีนว่าพลางเชิดคางฉันให้หันไปหานายนั่น หน้าของฉันเริ่มร้อนอย่างรู้สึกได้ทันที เมื่อเห็นสายตาของนายนั่น ฉันหลับตาลงจนคิ้วขมวด บางอย่างนุ่มๆอุ่นๆประทับกับริมฝีปากของฉัน มันคือสัมผัสที่อ่อนโยน ความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ก่อตัวขึ้นทันทีที่สิ่งนั้นประกบกับริมฝีปากของฉันมันเหมือนทุกๆครั้งที่นายนี่ทำกับฉัน มันเหมือนกับนายนี่กำลังบีบหัวใจของฉันจนหัวใจของฉันจะแหลกคามืออยู่แล้ว ปากของนายผีจีนที่ต่อจากปากของฉันเริ่มเลือนลงไปเรื่อยๆจนถึงต้นคอ นายนั่นเหมือนกำลังดูดเลือดออกจากตัวฉัน ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะบอกห้ามนายนั่นแม้แต่คำเดียว

“ไอจีน O_O”เสียงที่ฉันคุ้นเคย เสียงที่ฉันฟังมาได้หลายสัปดาห์ทางโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างตกใจ พวกเราสองคนผงะออกจากกันทันที แล้วหันไปมองอีกคนที่อยู่ตรงที่นี้ทั้งๆที่ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าใครก็ตาม

“เวียร์”ฉันพูดได้แค่นั้นและไม่พูดพร่ำทำเพลง เวียร์ก็เดินเข้ามาต่อยนายผีจีนจนนายนั่นล้มลงไปกองกับพื้น

“ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นแบบนี้”เวียร์พูดน้ำเสียงเย็นชาที่ฉันเคยฟังเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ นายผีจีนได้แต่ปาดเลือดที่มุมปากไม่พูดหรือแสดงอามรณ์ใดๆออกมา

“ไอชั่ว นายมันเลว”เวียร์พูดอย่างเหลืออด เป็นคำที่ฉันเพิ่งเคยได้ยินจากปากของเวียร์

“เวียร์”ฉันเข้าไปจับมือเวียร์แล้วบีบแรงๆ เวียร์หันมามองฉันด้วยน้ำตา O_O เวียร์...ระ...ระ...ร้องไห้ เวียร์สะบัดมือออกจากฉันแล้วเดินออกไปเร็วๆ ทำไงดี...ฉันทำมันพังแล้ว...ทั้งๆที่ตลอดที่ผ่านมาฉันไม่อยากทำให้เวียร์เสียใจเลย แต่วันนี้ฉันกลับทำให้เวียร์เสียใจ และผิดหวังเพราะฉัน...ฉันจะทำยังไงดี

JEAN SAY

ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีคนเรียกชื่อผม และรู้สึกอีกครั้งหนึ่งคือตอนที่เวียร์มาต่อยหน้าผมจนลงไปกองที่พื้น O_O นี่ผมทำอะไรลงไป ผมใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลอีกแล้วเหรอ...อะไรกัน ผมหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับที่ผมนั่งอยู่ ยัยลูกแมวติ๊งต๊องดูเหมือนกำลังงงกับชีวิตอะไรประมาณนั้น

“ตามเวียร์ไปสิ”ผมบอกเธอทั้งๆที่มันตรงข้ามกับใจผม ผมอยากให้เธอมาดูผมต่างหากว่าผมเจ็บมากรึเปล่า หายามาทาให้ผม แต่ผมกลับทำตามใจเหมือนเคยไม่ได้อีกแล้ว

“ยะ...อย่าไป”ผมพึมพำคนเดียวเมื่อยัยลูกแมววิ่งไปแล้ว เธอคงจะชอบไอ้เวียร์ไปแล้วสินะ...ขนาดฉันโดนต่อยเธอยังไปหาเวียร์แทนที่จะมาหาฉัน...เธอคงไม่คิดอะไรกับฉันเลยใช่มั๊ย...ผมวิ่งตามทั้งสองคนไปด้วยความรู้สึกหลายๆอย่าง อะไรกันนะที่ทำให้ผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ ผมวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนเพราะคิดว่าทั้งสองคนคงจะวิ่งมาถึงที่นี่

“เวียร์ ฟังฉันก่อน”เสียงยัยลูกแมวดังอยู่ไม่ไกลนัก ตรงบริเวณนั้นผมจึงมองหาแถวๆนั้น

“เวียร์ อย่าเพิ่งไป”ยัยลูกแมวพูดพร้อมกับวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ตามเวียร์ไป ผมเห็นทุกอย่างจากตรงนี้เพราะอยู่ห่างจากที่ตรงนั้นเพียงไม่กี่เมตร

“เวียร์ นายกำลังเข้าใจผิดนะ”ยัยลูกแมวตะโกนแต่ไอหมอนั่นไม่สนวิ่งข้ามถนนไปเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ผมอยากจะหายตัวไปต่อยไอเวียร์ซักทีเพื่อให้มันรู้ตัว นายไม่รู้รึไงว่านายโชคดีแค่ไหนที่ยัยลูกแมวตามง้อ...อย่างน้อยก็โชคดีกว่าผม...ที่ไม่เคยถูกยัยนั่นตามง้อเลย...ส้มวิ่งตามเวียร์ไป แสงไฟสองดวงส่องตรงมาที่ตัวของยัยนั่น ยัยลูกแมวไม่ได้มองทางนั้นทำให้ไม่เห็น ผมอยากจะหยุดเวลาไว้เหมือนในการ์ตูนแล้วพาเธอออกมาจากที่ตรงนั้นจัง ผมไม่อยากให้สิ่งที่ผมคิดเป็นความจริง

“ส้มระวัง”ผมตะโกนสุดเสียง ยัยลูกแมวหันหน้ามาหาผมแต่ยังวิ่งต่อเมื่อได้ยิน ผมจึงชี้ไปด้านหลังยัยนั่น

“ไม่ใช่...ทางนั้น”ยัยนั่นหันไปพร้อมกับที่ไฟสองดวงนั้นปะทะเข้ากับตัวเธออย่างจัง ภาพนี้ติดตาผมไม่หาย

โครม!!!

ตุบ!!!

“ส้ม”ผมได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นแต่ผมไม่สนใจแล้ว สิ่งที่ผมสนใจในตอนนี้ก็คือ ’รถคันนั้นกำลังจะหนี’ ผมกระโดดไปกลางถนนเพื่อขวางรถคันนั้นทันที