รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 24 หาดหินงาม หาดทรายขาว

“ถ้าฉันซื้อให้ นายเอาไปให้เองนะ ฉันยังไม่อยากไปเยี่ยมท่านตอนนี้”แอมที่เข้ามาสมทบว่าทำให้พวกเราหัวเราะเสียงดัง จนฝรั่งสองสามคนมองมาที่พวกเราอย่างสนใจ

‘ช่วยกลับมาทำให้ใจฉันเป็นแผล ช่วยกลับมาทำให้ใจฉันร้าวทรมาน ช่วยกลับมาทำให้ใจฉันเจ็บช้ำ อยากบอกให้เธอได้ฟัง คิดถึงเธอจัง ยัยตัวร้าย’เสียงเพลงเรียกเข้าของนายผีจีนดังขึ้นเมื่อพวกเรากำลังจะตกลงเรื่องที่พัก

“สวัสดีครับ”

“อะไรนะครับ...ครับคุณน้า ผมจะกลับเดี๋ยวนี้ครับ”นายผีจีนว่าอย่างตกใจ สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดทันที

“เชอร์รี่...เชอร์รี่ อาการกำเริบ ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน”นายผีจีนว่าแล้วเรียกโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาอย่างรวดเร็ว ฉันยิ้มแห้งๆให้แอมที่สงสายตาเป็นห่วงมาที่ฉัน

“ตกลง นั่งเรือไปอีกเกาะนะ”เวียร์ที่เออออห่อหมกอยู่คนเดียวว่าในที่สุด ถึงฉันจะคิดว่าฉันอาจไม่คิดอะไรกับนายนั่นเลย แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ก็ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกได้เหมือนกัน ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อนายเวียร์จับมือฉัน

“เธอจะลงรึเปล่า หรือจะให้ฉันอุ้ม หึๆ เธอเนี่ย แก๊สหมู่ 8 จริงๆเลยนะ”เวียร์พูดติดตลกเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน

“นายกล้าเรียกฉันแบบนั้นเลยเหรอ นายเวียร์”ฉันว่าพร้อมกับบีบมือนายเวียร์จนสุดแรง จนนายนั่นตัวงอ หลายคนมองมาที่ฉันกับนายนั่นแล้วหัวเราะ

“เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยนะค่ะคุณ เหมือนเราตอนม.ปลายเลย”เสียงป้าคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของฉัน ฉันจึงหันไปดูต้นเสียงที่กำลังหัวเราะชอบใจกับลุงอีกคนหนึ่ง ฉันหน้าแดงอย่างบังคับไม่อยู่ จนนายเวียร์ต้องสะกิด

“เฮ้อ...มีโอกาสได้อยู่กับยัยลูกแมวสองต่อสองซะที”นายเวียร์ว่าชูมือฉันขึ้นเหมือนกรรมการตัดสินมวย

“จะบ้ารึไง ใครจะอยู่กับนาย พูดบ้าๆ”ฉันว่าพลางสะบัดมือออกทันที เวียร์ขยี้หัวฉันเล่นจนผมยุ่ง

“เอาล่ะๆ ไปบังกะโลแม่ฉันกัน เราอาจจะทันมื้อเย็นนะ”วิคพูดขึ้นเหมือนจะเตือนว่าไม่ได้มีฉันกับนายนั่นแค่สองคน พวกเราทั้งสี่คนจึงออกเดินทางไปยังบังกะโลของแม่นายวิคทันที

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“ส้ม...ลงมาเล่นน้ำกัน”แอมที่ดูกระดี้กระด้ามากลงไปว่ายน้ำเป็นปลาโลมาอยู่ในทะเลกับวิคเรียบร้อยแล้วหลังจากที่พวกเรามาถึงที่พักแล้วกินข้าวกันอย่างกับสึนามิ เหลือแต่ฉันกับเวียร์นั่งอยู่บนโขดหินใกล้ชายหาดสีขาว ที่นี่มีโขดหินขนาดใหญ่อยู่บนหาดทรายสีขาวอยู่ทางด้านซ้าย ส่วนด้านขาวจะเป็นหาดทรายสีขาวสะอาดตาเพียงอย่างเดียว บังกะโลของนายวิคอยู่ห่างจากชายหาดเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น

 “หาดทรายสวยจัง ที่นี่ชื่ออะไรเหรอ”ฉันถามนายเวียร์ที่หนุนตักฉันบนก้อนหินขนาดยักษ์ที่มีรูปร่างเหมือนที่นอน

“ตรงนี้หาดหินงาม ส่วนหาดทรายนั่นหาดทรายขาว”นายนั่นว่าโดยมองดูแต่ท้องฟ้าอย่างเดียว

“เธอรู้สึกยังไงบ้าง กับเรื่องที่เกิดขึ้น”เวียร์ถามอย่างเป็นห่วง ฉันสบตากับนายนั่นเต็มๆแล้วส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม

“ฉันต้องถามนายมากกว่ามั้งเรื่องนี้”

“รูปนั้น...ถูกถ่ายก่อนที่ - -ก่อนที่ฉันจะคบกับเธอใช่มั๊ย”เวียร์ถามน้ำเสียงไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด ฉันพยักหน้า

“งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้แล้ว”เวียร์ว่าแล้วคลี่ยิ้มบางๆ ยิ้มที่อบอุ่น เราต่างคนต่างเงียบ

“ส้มรู้จักพี่แนนแล้วสินะ”นายเวียร์พูดทำลายความเงียบที่มีอยู่นานกว่าหนึ่งนาที ฉันอยากจะพูดว่า ใช่ แต่ทำทุกวิถีทางเพียงใดเสียงของฉันก็ไม่ออกมาเสียที

“ส้มคงไม่รู้เรื่องที่เค้าเคยคบกับเวียร์...ใช่มั๊ย”

“ใช่...”ฉันโกหกเสียงเบาจนไม่แน่ใจว่านายเวียร์จะได้ยินด้วยซ้ำ

“ส้มไม่เป็นไรใช่มั๊ย”นายนั่นถามน้ำเสียงดูไม่มั่นใจดังเช่นเคย ฉันหันหน้าไปมองนายเวียร์ด้วยความประหาดใจ

“ไม่หรอก...ฉันไม่เป็นไร”ฉันตอบน้ำเสียงแหบห้าว ฉันมองเวียร์อยู่นานทีเดียวก่อนที่เวียร์จะพูดต่อ

“พี่แนนน่ะ...เป็นคนแรกของเวียร์ หลังจากที่เลิกกัน เวียร์ก็ไม่มีใครอีกเลย ยกเว้นส้ม”นายนั่นหันมามองฉันบ้าง ฉันสะดุ้งแล้วเสมองไปทางอื่นทันทีอย่างไม่รู้ตัว ฉันไม่รู้ว่านายเวียร์พูดแบบนี้เพื่ออะไร

“ที่เวียร์พูดเวียร์ไม่อยากจะให้ส้มลำบากใจหรอกนะ แต่เวียร์แค่...อยากให้ส้มรู้จากปากเวียร์เอง”เหมือนนายนั่นจะรู้ความคิดฉัน นายเวียร์พูดเสียงเบาในประโยคหลัง ซึ่งมันเป็นประโยคที่ทำให้ฉันหัวใจเต้นผิดจังหวะ

“ส้ม...มาเล่นน้ำกัน”แอมตะโกนเรียกเสียงดังพร้อมกับวิ่งมาทางฉันกับนายเวียร์ แล้วทั้งฉุดกระชากลากถูกเพื่อให้ฉันกับนายเวียร์ไปเล่นน้ำทะเลให้ได้ ฉันวิ่งหนีแอมไปบนหาดทรายทำให้นึกถึงเมื่อตอนที่ฉันกับนายผีจีนไปรับป้าลออมาจากโรงพยาบาล ฉันยิ้มกับท้องฟ้าอย่างมีความสุขโดยไม่รู้สาเหตุแล้ววิ่งหนีแอมไปเรื่อยๆ

“ไม่รู้จีนเป็นยังไงบ้างเนาะ”แอมถามอย่างเป็นห่วงหลังจากที่พวกเราเล่นน้ำจนถึงสองทุ่ม แล้วขึ้นมากินข้าวเย็นที่ร้านอาหารของแม่นายวิคอีกเช่นกัน ฉันเงยหน้าไปมองหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามอย่างเสียไม่ได้

“โอ๊ย...ป่านนี้คงไปดูแลกันอย่างดีแล้วล่ะ เค้าเคย - - อุ๊บ”แอมปิดปากนายวิคทันที แล้วมองมาที่ฉัน

“จีนคงไปถึงแล้วล่ะ...”เวียร์พูดน้ำเสียงสดใส

“ใช่จ๊ะ...ขอให้เชอร์รี่ปลอดภัยนะ”แอมว่าแล้วยิ้มแห้งๆให้ฉันที่พยักหน้าเห็นด้วย นี่ถ้าฉันไม่รู้เรื่องราวที่เชอร์รี่เป็นคนช่วยฉัน (ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม) ต่อมความสงสารของฉันคงไม่แสดงมากขนาดนี้แน่ๆ

 “อืม...จะกินอะไรอีกดีล่ะ วิคเค้าเลี้ยง”แอมบอกพลางเอาเมนูอาหารมาดู เมื่อวิคลุกขึ้นจากโต๊ะไป

“เธอนี่น่าอิจฉานะ เป็นถึงสะใภ้เจ้าของบังกะโลบนเกาะสวยๆแบบนี้”ฉันแซว ยัยซีด (ไม่ได้เรียกนานแล้ว) หน้าแดงจัดขึ้นทันที ฉันกับนายเวียร์หัวเราะในลำคอเบาๆ

“อืม...เกาะนี้น่ะ เค้าว่าใครที่ได้มาด้วยกันจะได้เป็นแฟนกันล่ะ แล้วคนที่เป็นแฟนกันอยู่แล้วจะรักกันมากๆยิ่งขึ้น เลยเป็นที่มาของชื่อเกาะแสนรัก”แอมบอก และโดยไม่ได้นัดหมายฉันกับคนที่นั่งข้างฉันมองหน้ากันโดยบังเอิญ

“เอ้า...ยิ้มหน่อยเร็ว”นายวิคสั่งเมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมพนักงานที่ถือกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือ วิครีบนั่งลงข้างแอมเหมือนกลัวใครจะแย่ง พนักงานคนนั้นกดถ่ายรูปทั้งสองคนทันที แล้วหันมาถ่ายฉันกับนายเวียร์บ้าง จากนั้นอีกสองคนก็ย้ายมายืนอยู่ด้านหลังของฉันเพื่อถ่ายรูปหมู่ เหมือนคู่บ่าวสาวตามงานแต่งเลยแหะ - -

“ง่วงจังเลย”แอมว่าพลางยืดตัวบิดไปมา ในตอนนี้พวกเรากลับเข้ามาในห้องนอนแล้วหลังจากที่จมอยู่กับการถ่ายรูปคู่รัก แอม-วิคนานแสนนาน

“มันคงจะง่วงน้อยกว่านี้ ถ้าเธอไม่มัวแต่ถ่ายรูป”ฉันว่าพลางกระโดดขึ้นเตียงนุ่มๆ บังกะโลที่ฉันอยู่นี้มีทั้งหมดสี่ห้องพอดี แต่ใครจะไปกล้านอน (แค่คนเดียว) ล่ะ ฉันกับแอมจึงมานอนด้วยกัน ส่วนสองหนุ่มแยกห้องกันสบาย

“แหม...ฉันกับวิคเพิ่งจะมีโอกาสได้ออกมาเที่ยวแบบนี้เป็นครั้งแรกนะ”แอมอธิบายพลางบิดผ้าห่มไปมา

 “ว้าว...รูปนี้สวยจังเลยเนาะ”แอมร้องพลางดูรูปถ่ายเมื่อคืนที่ล้างเรียบร้อยแล้วในวันต่อมา

“นี่ถ้าจีนอยู่ด้วยก็คงดี...”แอมว่าแล้วมองดูรูปอย่างเศร้าๆ ฉันจับจี้รูปหัวใจสีเขียวมรกตที่คอโดยไม่รู้ตัว

“จี้เธอสวยจัง”เวียร์ว่าเมื่อเห็นฉันจับมัน ฉันสะดุ้งแล้วปล่อยมือจากมันทันที

“นั่นสิๆ ดูในรูปสิ เด่นมากๆเลย”แอมเสริมอย่างเห็นด้วย แล้วจับที่จี้ทันทีเพื่อดูมันชัดๆ

“อุ๊ยๆ มีชื่อสลักไว้ด้วย อะไรเนี่ย...อืม...จะ...จีน O_O”แอมตาโตกว่าปกติด้วยความตกใจเมื่อคลำตัวอักษรบนจี้ครบทุกตัว วิคและเวียร์ก็เช่นกัน ฉันเองก็มองทั้งสามคนด้วยความตกใจ

“คือ...อย่าเข้าใจผิดนะ คือ...คือ...ฉันซื้ออีกเส้นเป็นของขวัญวันเกิดนายผีจีน แต่นายนั่นมีเส้นนี้แล้ว เรา - - เอ้อ...ฉันหมายถึง ฉันกะนายนั่นเลยแลกกัน”ฉันว่าอย่างกระตุกกระตัก แม้มันจะเป็นความจริงที่แสนบังเอิญ แต่มันก็ฟังดูไม่น่าเชื่อเมื่อดูจากสายตาผู้ฟังทั้งสาม เวียร์เป็นคนแรกที่พูดออกมาหลังจากเงียบกันไปนาน

“ส้มกับจีนเนี่ยชอบอะไร เหมือนๆกันหลายอย่างเลยเนาะ ตั้งแต่น้ำแดงแล้วอ่ะ”

“อืม...คงเป็นเพราะฉันกับนายนั่นเกิดราศีเดียวกันมั้งเพราะฉันเกิดเดือนหน้านี้เนี่ย”ฉันว่าตามความจริง เพราะวันที่ 13 กันยายน คือวันเกิดของฉันซึ่งอยู่ในราศีเดียวกันกับนายผีจีน (มั่วไปเรื่อย)

“สงสัยจะจริงแหะ”วิคเสริมอย่างไม่ใสใจตามประสาผู้ชาย

‘จะมีไหม...สักคนมาเปลี่ยนชีวิตของ...ฉัน เธอคือใคร ที่จะรักจริง...ไม่ทอดทิ้งกัน อยากจะรู้...จะมีไหมสักใจจะได้เจอเธอ อยากรู้เธอคือใคร ที่จะเป็นรักสุดท้าย...ของฉันจริงๆสักที...’เสียงเพลงเรียกเข้าของเวียร์ดังขึ้นเมื่อพวกเรากำลังดูวีดีโอที่ไปเช่ามาจากร้านใกล้ๆบังกะโล

“เป็นไงจีน”นายเวียร์ว่าอย่างสบายอารมณ์พลางเล่นผมฉันที่นั่งให้นายนั่นหนุนตัก - -^ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพวกผู้ชายถึงชอบเล่นผมผู้หญิง ฉันยิ่งไม่ชอบให้ใครเล่นหัวอยู่ด้วย

“ฉันต้องถามพวกนายมากกว่าว่าเป็นไง สนุกกันมั๊ย”เสียงนายผีจีนตอบกลับมาเมื่อเวียร์เปิดลำโพง

“สำหรับฉันน่ะสนุก แต่สำหรับแอมเนี่ย...ไม่มีนายก็ไม่สนุกทุกงาน”วิคว่าลอยๆมาจากที่นอนบนพื้นหน้าทีวี แอมจึงตีมือที่กุมนายนั่นไปสองสามที เวียร์หัวเราะแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆฉันและจับมือฉันไว้เช่นกัน

“หึหึ คงจะสนุกกันน่าดูสินะ เอาล่ะ แค่นี้แล้วกันพอดีที่นี่ยุ่งมากเลย เอาไว้เจอกันวันจันทร์เว้ย - -“ว่าแล้วนายนั่นก็ตัดสายทิ้งเลย ชิร์ จะถามถึงฉันสักคำก็ไม่มี ที่นี่ยุ่งมาก ยุ่งกับการดูแลแฟนเก่าน่ะสิ

“ขอให้ยัยชมพูขัดขวางทุกวิถีทางทีเถ๊อะ...สาธุ”ฉันพึมพำเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ต่อมความสงสารหยุดทำงานไปแล้วเมื่อถูกต่อมความหมั่นไส้เข้ามาบดบัง

“มีอะไรรึเปล่า”เวียร์ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นฉันพึมพำพร้อมกับจ้องโทรศัพท์อย่างกับจะกินมัน ฉันสะดุ้ง

“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ดูหนังต่อเถอะ”

“ส้ม...ส้ม...”เสียงเวียร์ดังขึ้นข้างหูของฉันทำให้ฉันรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ท้องฟ้านอกหน้าต่างเริ่มมีสีแดงส้มสลับกันเป็นแถบ แสดงถึงเวลายามเย็น

“หิวรึเปล่า”เวียร์ถามพลางจับมือฉัน ฉันลดสายตาลงมองมือที่กุมมือฉัน

“ยังไม่ค่อยหิวอ่ะ แล้ว...วิคกะแอมล่ะ”

“สองคนนั้นเค้าแอบไปเที่ยวตามประสาคู่รักแล้วล่ะ เค้าบอกว่าให้เราหาข้าวเย็นกันเอง”เวียร์ว่า ฉันกรอกตาขึ้นมองเพดานแล้วพ่นลมอย่างเซ็งๆ

“เบื่อเหรอ”เวียร์ถาม

“เปล่าหรอก”ฉันตอบแทบจะในทันทีแล้วมองหน้าคนถามที่มองหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันกับเวียร์สบตากันอยู่นานและรู้สึกเหมือนว่าใบหน้าของเราจะใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเวียร์ ฉันหลับตาลง.....

ตึก ตึก ตึก >>> หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะจนรู้สึกได้เช่นเดียวกันกับของเวียร์ ทำไมนะ ทำไมฉันถึงต้องเห็นหน้านายจีนลอยไปมาอยู่แบบนี้ทั้งๆที่คนตรงหน้าฉันคือเวียร์ คือคนที่ฉันจะต้องมอบหัวใจให้...ทำไม???

“โทษที คือ...ฉัน...คือ”เวียร์ว่าเสียงดังแต่สั่นอย่างสังเกตได้ ฉันลืมตาขึ้นแล้วในตอนนี้พร้อมกับตอบ

“ไม่เป็นไร...นายไม่ได้ทำอะไรฉันสักหน่อยนี่”