รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 22 ....ผู้ช่วยชีวิต....

“โอ๊ย”ฉันร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมกับกุมขมับสั่นหัวไปพลาง จู่ๆฉันก็ปวดหัวขึ้มมาอย่างรุนแรงจนตอนนี้นั่งทรุดตัว

ลงกับพื้นถนนลาดยางซึ่งฉันเพิ่งเดินออกมาจากห้างร้างนั่นไม่นานเท่าไหร่

“ปวดจัง...ปวดหัวจังเลย”ฉันร้องอย่างทรมานพร้อมกันนวดขมับไปมา ฉันเห็นถนนใหญ่อยู่ข้างหน้าฉันเพียงไม่กี่เมตร เพียงไม่กี่เมตรแล้วฉันก็จะถึงถนนใหญ่ อีกไม่เท่าไหร่ฉันก็จะได้กลับไปเจอนายผีจีน ได้ไปเจอกับทุกๆคนแล้ว...ฉันพยายามดันตัวเอง คลาน และลุกขึ้นยืนหลายครั้งเพื่อจะกระเสือกกระสนตัวเองไปให้ถึงถนนใหญ่

ปี๊น ปี๊น เสียแตรรถหลายคันดังอยู่ไกลๆทำให้ฉันรวบรวมพลังกายทั้งหมดลุกขึ้นแล้วเดินโซเซเหมือนคนเมา

“ชะ...ช่วย...ช่วยด้วย”ฉันพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่เคยพูดมา ทั้งร่างกายเหมือนไม่มีแรงอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ฉันออกมาถึงถนนใหญ่ในที่สุด รถหลายต่อหลายคันวิ่งเร็วจนมองไม่ทัน ตาของฉันพล่ามัวจนมองไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำๆเทาๆที่เคลื่อนที่รวดเร็วมาก

ปี๊น ปี๊น

“ช่วยฉันด้วย...นายผีจีน”ฉันว่าเมื่อมีรถคันหนึ่งจอดพร้อมกับบีบแตรให้ฉัน มีคนลงมาจากรถแล้วเข้ามารับตัวฉันไว้ก่อนที่ฉันจะล้มลงบนพื้น

“ส้ม”เสียงเปล่งประกายดีใจและหยดน้ำตา (หรือน้ำลายก็ไม่ทราบ) ตกใส่หน้าฉัน เสียงใครกันนะ เสียงใครกัน...

“ผู้ป่วยมีสารพิษในกระเพาะ อาจจะเป็นน้ำส้มที่เธอเพิ่งดื่มไปเมื่อเช้าครับ ตอนนี้เธอเหมือนไม่รับรู้อะไร แต่จะหายเป็นปกติภายในอีก 3 วันข้างหน้า หากเธอนอนพักผ่อนเยอะๆอาจจะแค่วันเดียวครับ”เสียงผู้ชายแก่ๆ ดังเข้าโสตประสาทรับรู้ของฉัน ตอนนี้ตาของฉันก็ยังพร่ามัวมองอะไรไม่เห็นอยู่ดี

“เอ่อ...หมอครับแล้วที่หมอบอกว่าเธออยู่ในช่วง FRANKLY คืออะไรเหรอครับ”เสียงผู้ชายแต่เด็กกว่าคนแรกถาม

“อ๋อ คือช่วงเปิดใจไงครับ คือ...ไม่ว่าคุณจะถามอะไรเธอจะตอบตามที่ใจเธอหรือสมองเธอสั่งเท่านั้นครับ ผู้ป่วยกลับไปพักผ่อนที่บ้านนะครับ”ชายแก่ตอบอย่างผู้รู้

“แล้วถ้าเธอตื่นมา...เธอจะจำได้มั๊ยครับ”

“ได้ลางๆหรือไม่ได้เลยครับ”ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง หลังคำตอบ

“เธอชื่ออะไรเหรอ”ชายหนุ่มถามพร้อมกับสะกิดฉัน

“ถามฉันเหรอ // ใช่”ฉันได้คำตอบในทันที

“ฉันชื่อส้ม ตาแก่คนนั้นไปไหนแล้ว”ฉันตอบพลางถามต่อ

“อ๋อ...เค้าไปแล้วล่ะ”เงียบกันไปเลยเมื่อจบคำตอบนี้

“เงียบจัง”

“เธอ...คิดถึงใครหรือเปล่า บอกชื่อได้เลยนะ”

“ฉันคิดถึงนายผีจีน”

“ทำไมล่ะ เค้านิสัยไม่ดีไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ เค้าแย่นิดๆ แต่ฉันก็คิดถึงเค้า ฉัน...ฉันอยากเห็นหน้าเค้าจัง”

“แล้วตอนนี้เธอมองเห็นอะไรรึเปล่า”

“เห็นๆ ฉันเห็นทุกอย่าง เห็นหน้านายด้วย แต่มันมัวจัง แล้วแบบนี้ฉันจะได้เห็นนายผีจีนมั๊ย”

“เห็นสิ...เธอต้องเห็นนายนั่นแน่ๆ ฉันสัญญา...เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอจะได้เจอเค้าแน่ๆ ส้ม”ผู้ชายคนนั้นตอบและดูเหมือนเค้าจะกอดฉันหรือทำอะไรก็ตามที่ทำให้ฉันอบอุ่นมาก อบอุ่นจนถึงหัวใจ ฉันหลับไปในทันที

ครืด ครืด ครืด >>> ฉันลืมตาเพื่อหาต้นตอของสิ่งที่สั่นอยู่ใกล้ตัวฉัน ตอนนี้ฉันตาไม่พร่ามัวแล้วและเหมือนเปลี่ยนสมองใหม่มาแทนสมองที่ปวดร้าวเมื่อวันนั้น บางสิ่งบางอย่างหนักๆวางทับตัวฉันอยู่

“ชมพูเหรอ...ฮึ~ยัยชมผี”ฉันว่าอย่างหมั่นไส้แล้วกดวางสาย

ครืด ครืด ครืด >>> ยัยชมผียังโทรมาไม่มีทีท่าจะเลิก เอ๊ะ!! ฉันเมมชื่อยัยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยัยชมผีเนี่ยนะจะมีเบอร์ของฉัน ฉันยกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่ง

“เฮ้ย!!...นายผีจีน”ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆฉันบนเตียงในห้องนอนของฉัน แต่ก่อนที่นายนั่นจะรู้สึกตัวฉันก็นึกเรื่องสนุกๆได้บางอย่าง

“ฮัลโหล พี่จีนค่ะทำไมพี่จีนถึงไม่มาโรงเรียนค่ะ นี่มันจะสองวันแล้วนะค่ะ”ยัยชมผีพ่นไฟออกมาเป็นชุด

“ฮืม...ใครค่ะเนี่ย จีนเค้านอนยังไม่ตื่นเลยอ่ะ เดี๋ยวส้มปลุกให้นะค่ะ”ฉันว่าเสียงงัวเงียใส่ความใสซื่อไปเต็มที่

“จีน...จีนขา...จีน”ฉันเรียกนายผีจีนที่ดูเหมือนยังไม่อยากตื่นสักเท่าไหร่โดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดกรีดร้องจากโทรศัพท์ที่ขนาดยังไม่เปิดลำโพงก็ยังดังออกมา

“ฮืม...ฮือๆ อืม”นายผีจีนกำลังจะพูดอย่างตกใจแต่ฉันปิดปากเอาไว้ก่อน

“จีนขา...ไม่รู้ใครโทรมาหาจีน ส้มก็เลยรับให้เพราะเห็นจีนหลับอยู่”ฉันว่าต่อด้วยความสะใจ

“กรี๊ดดดดดดด แก...นัง...นังส้ม แกนอนอยู่กับพี่จีนงั้นเหรอ แกตาย อ๊ายยยยยยย”ยัยชมผีกรี๊ดแล้วพูดต่อ

“ฮัลโหล - - กรี๊ดดดดดดด ฉันไม่น่าปล่อยแกไปเลย นังส้ม”เสียงยัยชมผีดังมากจนนายผีจีนต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหูดูเหมือนนายนั่นจะตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงกรี๊ด

“ฮัลโหล...ฮัลโหล...ฮัลโหล”นายผีจีนกรอกเสียงใส่โทรศัพท์หลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ จึงกดวางสาย

“ฮึๆ ฮ่าๆ สะใจวุ้ย”ฉันขำกลิ้งเมื่อนายนั่นมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง

“หายแล้วล่ะสิเธอน่ะ”นายนั่นถาม ส่วนฉันเอ๋อ

“เมื่อสองวันที่แล้วเธอจะตายอยู่แล้วจำไม่ได้เหรอ”นายนั่นว่ายิ่งทำให้ฉันงงเข้าไปใหญ่ ฉันส่ายหัวไปมา

“นี่แสดงว่าเธอลืมแล้วใช่มั๊ยว่า...เธออยากเจอฉันเป็นคนแรกน่ะ”นายนั่นถามเสียงเบาเหมือนไม่มั่นใจ ผิดกับฉันที่หน้าแดงขึ้นมาทันที ใครว่าจำไม่ได้ล่ะ ฉันจำได้ดีเลยล่ะ (o’.’o)

“เฮ้อ...เดี๋ยวพ่อจับปล้ำซะเลยนี่”นายผีจีนถอนหายใจแล้วพูดทีเล่นทีจริง ส่วนฉันคว้าหมอนไปตีนายนั่นทันที

“เรื่องที่นายมานอนห้องฉัน ยังไม่เคลียร์เลยนะ อย่ามาทะลึ่ง”ฉันว่าแล้วตีนายนั่นอีก ส่วนนายผีจีนที่คว้าหมอนข้างได้ก็เอามาตีฉันเช่นกันจึงเกิดเป็นสงครามหมอนย่อยๆขึ้น

ปัง ตึง

“เหวอ.../เฮ้ยๆ”ฉันกับนายผีจีนร้องด้วยความตกใจเมื่อเสียงเหมือนเปิดประตูห้องฝ่ายตรงข้ามอย่างแรงดังขึ้นเราทั้งสองจึงหันไปดูในขณะที่ยังยืนไม่สมดุล จึงล้มมาทับกัน

ปัง ตึง

“กรี๊ดดดดดดด พี่จีน...ทำแบบนี้ได้ยังไงค่ะ”ยัยชมผีกรีดร้องชี้นิ้วมาที่ฉันกับนายผีจีนที่กอดกันกลมอยู่บนเตียง

“จีน...ขา...มีคนบ้าเข้ามาในห้องเราด้วยแหละค่ะ”ฉันว่าพลางดันตัวนายผีจีนออก แต่นายนั่นไม่ยอมออก

“ช่างคนบ้าประไร เรากำลังมีความสุขนะ”นายนั่นว่าแล้วซุกหน้าลงบนไหล่ของฉัน อ๊าย~ >o< จั๊กจี้โว้ย

“นี่...นายไม่ต้องทำสมจริงนักหรอก”ฉันกระซิบพลางเอามือดันหน้านายนั่นไปทางอื่น นายผีจีนกำลังจะพูดต่อ แต่

“กรี๊ดดดดดดด พี่จีนออกมาจากยัยนั่นนะค่ะ”ยัยชมผีดึงตัวนายผีจีนออกไปจากฉัน แล้วกระหน่ำทุบที่หัวไหล่

“แก แกตัวทำลายความรักของฉัน เพิ่งรอดจากยาพิษมายังทำตัวอวดเก่งได้อีกนะ”ยัยชมผีหันมาลงที่ฉันบ้าง ยัยนั่นถลาจะเข้ามาตบฉันแต่ก็โดนนายผีจีนจับตัวเอาไว้ก่อน

“ชมพู ฉันรู้นะว่าเธอคือคนที่ลักพาตัวส้มไป เธออยากให้ฉันพาเธอเข้าคุกรึเปล่าล่ะ”นายผีจีนพูดเป็นงานเป็นการขึ้นเมื่อสะบัดมือยัยชมผีออก ยัยนั่นหน้าถอดสีทันที

“พี่...พี่จีนพูดอะไร ชมพูไม่เข้าใจ”

“เลือกเอานะ ว่าเธอจะเข้าไปอยู่ในคุกหรือจะเลิกยุ่งกับส้ม”

“ชมพูไม่เข้าใจ พี่จีนพูดเรื่องอะไรค่ะ ชมพูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

“เธอก็ดูดี มีสมองนะ ถ้ายังไม่เข้าใจที่ฉันพูดอีกเราก็เลิกกัน”ยัยชมพูส่ายหน้าอย่างแรงทันทีที่จบประโยคนี้ ถอยหลังกรูไปที่ประตูห้อง ดวงตาโตใหญ่มากกว่าปกติที่ใหญ่มากอยู่แล้ว

“ไม่...ไม่...ชมพู...ชมพู...ไม่”ยัยชมผีร้องไห้พลางพึมพำบางอย่างซ้ำๆเหมือนคนไม่มีสติแล้ววิ่งออกไปจากห้อง ฉันกับนายผีจีนมองหน้ากันแล้วยักไหล่ให้กัน

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“ห๊า...ว่าไงนะ ยัยชมพูคือคนที่ลักพาตัวส้มเหรอ...เป็นไปได้ไงในเมื่อวันนั้นยัยนั่นยังอยู่กับพวกเราเลย”วิคร้องอย่างไม่อยากเชื่อ วันนี้ฉันมาโรงเรียนได้แล้วล่ะเพราะไม่เป็นอะไรมากแล้ว

“จำได้มั๊ยที่ยัยนั่นบอกว่าให้ไปไว้ที่โกดังน่ะ นั้นล่ะพวกที่จับส้มไปแล้วก็นัดเจอกันทีหลัง”แอมว่าอย่างออกรส

“ถ้าอย่างนั้น...นายรู้ได้ยังไงว่าส้มอยู่ที่ไหน”เวียร์ถามอย่างครุ่นคิดเวียร์จับมือฉันไว้ตลอดตั้งแต่พักเที่ยงเหมือนกลัวว่าฉันจะหายไปไหนอีก นายผีจีนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ

“เชอร์รี่น่ะ”

--- สองวันที่แล้ว --- ผมตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อจะไปตามหาส้มที่หายไปตั้งแต่เมื่อวานแม้ว่าจะเป็นวันเสาร์ที่ผมไม่ชอบตื่นเช้าๆเลยก็ตาม

‘ช่วยกลับมาทำให้ใจฉันเป็นแผล ช่วยกลับมาทำให้ใจฉันร้าวทรมาน ช่วยกลับมาทำให้ใจฉันเจ็บช้ำ อยากบอกให้เธอได้ฟัง คิดถึงเธอจัง ยัยตัวร้าย’เสียงเพลงเรียกเข้าที่ผมเพิ่งเปลี่ยนเมื่อคืนดังขึ้น ทำให้ผมรีบรับทันที

“ฮัลโหล...จีน”เสียงเดิมที่โทรมาหาผมเมื่อคืนแล้วโดนขัดดังขึ้น คราวนี้น้ำเสียงดูหวาดกลัวกว่าเมื่อคืนเสียอีก

“เชอร์รี่ มีอะไรรึเปล่าทำไมใช้เบอร์บ้านโทรมาล่ะ”ผมถามทันทีเพราะเกรงว่าจะมีอะไรร้ายแรงเมื่อเกิดเรื่องเมื่อคืน ไม่เช่นนั้นเชอร์รี่คงจะไม่โกหกน้องสาวตนเองอย่างแน่นอน

“คือ...คือ...ชมพูจับตัวส้มไป”เชอร์รี่พูดรัวเร็วและเบา

“อะไรนะ”ผมถามเพื่อให้เชอร์รี่ตอบอีกครั้งทั้งๆที่ผมคิดว่าผมได้ยินไม่ผิด

“ชมพูจับตัวส้มไป ไปที่ห้างร้างที่คุณพ่อเคยไปลงทุนที่นั่น ฉันได้ยินชมพูพูดกับลูกน้องสองคน”เชอร์รี่พูดอย่างรวดเร็วแต่ชัดเจนทุกคำ

“เชอร์รี่ช่วยจีนได้แค่นี้นะ จีน...เชอร์รี่ทรมาน จีน...ทุกๆอย่างที่ผ่านมาเชอร์รี่ขอโทษ เชอร์ - - นังเชอร์รี่ ตื๊ด ตื๊ด”ได้ยินแค่นั้นสายก็ถูกตัดไป ผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร แต่ผมก็ภาวนาให้เชอร์รี่ปลอดภัย ผมรีบขับรถไปที่ห้างร้างนั่นทันที

ออออออด~

“นี่ยังโชคดีนะ ที่จีนพาไปส่งโรงพยาบาลทันไม่งั้น...”แอมเว้นเสียงประโยคสุดท้ายไว้ แล้วมองฉันอย่างเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ยังไงก็...ขอบคุณนายมากนะ นายจีน”ฉันบอกแอมกับเวียร์ที่มีสีหน้าเป็นห่วงฉันมากแล้วหันไปบอกนายผีจีน