รักวุ่นวาย 'นาย' 'ฉัน' และ "เรา"

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 21 จับตัว

“นี่พวกแกเป็นใคร”ฉันถามโดยไม่เกรงกลัวเพื่อข่มผู้ชายสองคนที่จี้ฉันมา ตอนนี้พวกมันพาฉันมาที่ลานจอดรถซึ่งไม่มีกล้องวงจรปิด และ ไร้ผู้คน

“เงียบปากไปเถอะแกน่ะ”คนที่เดินนำหน้าหันมาตะคอกฉันอย่างหัวเสีย

“พวกแกไม่มีสิทธิทำแบบนี้นะ”ฉันว่าเมื่อสองคนนั้นกำลังมัดมือฉันด้วยเชือกเส้นหนา

“เงียบๆ เดี๋ยวก็ฆ่าปิดปากซะเลยนี่ โทรหายัยนั่นซิ”คนที่จี้ฉันพูดแล้วหันไปสั่งอีกคนหนึ่ง

“ฮัลโหล ฉันจับตัวมาได้แล้ว อะไรนะ...ให้รอก่อนงั้นเหรอ”ผู้ชายอีกคนพูดโทรศัพท์หัวเสียนิดหน่อยเมื่อวางสาย

“ยัยนั่นบอกว่าให้เอายัยนี่ไปที่โกดังก่อน เดี๋ยวจะตามไป”

“นี่มันที่ไหนกัน”ฉันถามาเมื่อสองคนนั้นขับรถมาที่โกดังร้างแห่งหนึ่ง เหมือนที่นี่จะเคยเป็นห้างสรรพสินค้ามาก่อนแต่ร้างมานานแล้ว รอบๆมีทั้งหญ้าเขียวขจี เขียวอ่อน หรือไม่ก็เหี่ยวแห้งตายก็มี ตัวอาคารมีรอยร้าว กระจกแตกหรือมีรอยร้าวเกือบทุกบาน

“โอ๊ย...ยัยนี่ถามจริงๆ เดี๋ยวตบปากฉีกเลย แล้วทำไมแกไม่ปิดตานังนี่ซะล่ะไอเข้ม”ผู้ชายที่ขับรถว่าอย่างรำคาญ

“อ้าว...ก็ตอนนั้นฉันมัดมือมันอยู่นี่ แกนั่นแหละไอเขียวไม่ปิดตามันล่ะ”ตอนนี้ผู้ร้ายสองคนทะเลาะกันเองแล้ว

--- 3 ชั่วโมงผ่านไป ---เป็นสามชั่วโมงที่มีแต่ความรำคาญเพราะทั้งสองคนยังไม่หยุดเถียงเรื่องปิดตาฉัน ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลงทุกที โชคดีที่ที่นี่ยังไม่โดนตัดตัด ไม่งั้นต่อให้มีอะไรมาขวางฉันก็ไม่ขออยู่ที่นี่

“โอ๊ย...เมื่อไหร่ยัยนั่นจะมาสักทีเนี่ย รอมาแล้วนะ”ไอคนที่ชื่อเขียวบ่นพลางเดินไปมา

“นั่นสิรอนานแล้วนะ ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงไม่มาแม่จะตบปากฉีก”ไปคนที่ชื่อเข้มว่าบ้าง - -^^ รู้สึกมันพูดกันแปลกๆ

“โอ๊ย...ฉันแอ๊บแมนไม่ไหวแล้วนะ”ไอเขียวร้องวี๊ดว๊ายกระตู้วู้ทันทีเมื่อคบเวลาครึ่งชั่วโมง ส่วนฉันเหรอ~อึ้งค่ะ

“นั่นสิ ยัยนั่นไม่รู้หรือไงว่าพอพระอาทิตย์ตกดินพวกจะกลายเป็นผีเสื้อราตรี”ไอ...เอ๊ย ยัยเข้มว่าบ้างแล้วทำลีลาท่าผีเสื้อราตรีประกอบฉาก ทำให้ฉันอึ้งกิมหยงมัดไปเลย (ยังเอาเข้าไปเกี่ยวกับลองกองอีกวุ้ย) [โฆษณาให้พี่น้องชาวใต้หน่อย]

“นี่...นี่ ฉันถูกกระเทยจับตัวมาเหรอเนี่ย”ฉันว่าอย่างตกใจ

“เอ้า...แน่นอนสิย่ะ เธอเห็นเป็นอะไรล่ะ”ยัยเขียวเข้ม (รวมสองคน) พูดพร้อมกันพร้อมกับทำท่าสะดีดสะดิ้ง เสียดายชื่อชิฟป๋งเลย ชื่อเข้มดันขมขื่นซะงั้น TOT

“มาแล้วๆ”เขียวร้องอย่างดีใจ เมื่อเห็นแสงไฟรถยนต์เลี้ยวเข้ามาจอด

“ฮึๆ สวัสดีค่ะ”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งทักทายฉันพร้อมกับเดินตรงมาที่ฉัน O_O

JEAN SAY

--- กว่า 3 ชั่วโมงที่แล้ว ---

“นายกับส้มหายไปไหนมา”ทั้งสามคนตั้งคำถามกับผมทันทีที่ผมเข้ามาในห้องคาราโอเกะ

“เอ๊ะ!! ส้มไม่ได้มาด้วยนี่”แอมว่าเมื่อสังเกตว่ายัยลูกแมวไม่ได้ตามาด้วย

“อ๋อ...เมื่อกี้ชมพูเห็นพี่ส้มเข้าเดินไปทางห้องน้ำน่ะค่ะ เดี๋ยวคงมา”ชมพูที่เกาะผมแจบอก ผมจึงนั่งลงบนโซฟาอย่างเซ็งๆ ที่ชมพูตามผมมาจนได้

“ผ่านไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ยังไม่เลย”เวียร์ที่ดูเป็นห่วงแฟนตัวเองมาก เมื่อผมเล่าเรื่องที่ไปที่ GAME HOUSE

“ฮัลโหล ว่าไงค่ะ”ชมพูรับโทรศัพท์ระหว่างที่พวกเรากำลังคิดว่าส้มหายไปไหน

“เหรอค่ะ ไปที่โกดังก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวชมพูจะตามไป”ชมพูพูดต่อพวกเรามองเธออย่างอดสงสัยไม่ได้

“คนงานของคุณพ่อน่ะค่ะ เค้าจะเช็คของแต่กุญแจอยู่ที่ชมพูทั้งหมด”ชมพูอธิบายเมื่อเห็นสายตาของพวกผม

 “เอายังไงดี ตามหาเอามั๊ย”แอมถามอย่างร้อนใจ พวกเราจึงแยกย้ายกันตามหาส้มทั่วทั้งห้างสรรพสินค้า แต่ก็ไม่พบจึงกลับมารวมตัวกันที่เดิม

“โทรตามสิ ส้มเอาโทรศัพท์มาไม่ใช่เหรอ”วิคบอก ความหวังเดียวตอนนี้ที่เรามีคือโทรศัพท์ของยัยนั่น เวียร์รีบจัดการโทรทันทีแต่ความหวังนี้กลับสลายเมื่อ โทรศัพท์ของยัยลูกแมวสั่นอยู่ตรงโซฟาข้างๆผม ผมรีบฉวยมันมาทันที

“เอาไงแจ้งความเลยดีมั๊ย”เวียร์บอกอย่างร้อนใจเมื่อผ่านไปเกือบๆสองชั่วโมงแล้ว

“ไม่ดีหรอกค่ะ เอ่อ...เอ่อ...ยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงตำรวจยังไม่รับแจ้งความไม่ใช่เหรอค่ะ”ชมพูขัดขึ้นมาทันที

“ทำไมไม่ลองกลับบ้านไปก่อนล่ะค่ะ พี่ส้มอาจอยู่ที่บ้านแล้วก็ได้”ชมพูพูดอย่างมีเหตุผลทำให้ผมและทุกคนกลับมาที่บ้านของผมแต่สิ่งที่ได้รู้ก็คือ เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เหมือนกัน

“ไปแจ้งความเถอะ ลงบันทึกประจำวันก็ยังดี”แอมที่ดูร้อนใจไม่แพ้เวียร์ว่าเมื่อผ่านไปสามชั่วโมงแล้วในตอนนี้ ชมพูขอตัวกลับไปเมื่อ 20 นาทีที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ ผมจึงนึกอะไรได้บางอย่าง

“นะครับ ช่วยรับคดีนี้ไว้หน่อย อย่างน้อยก็แค่เช็คกล้องวงจรปิดก็พอ”ผมขอร้องตำรวจที่ขณะนี้ยังไม่รับคดีนี้ ป้าลออก็ช่วยด้วยอีกแรงโดยไปหาเบอร์คนใหญ่คนโตที่ท่านรู้จักมา

“ไม่ได้จริงๆครับ ต้องให้ถึง 24 ชั่วโมงก่อนมิเช่นนั้นเราจะถูกกล่าวหาได้นะครับมาสร้างความเสื่อมเสียชื่อเสียงของห้าง เพื่อนของคุณไม่ได้ชอบไปที่ไหนตามลำพังนะครับ”ตำรวจนายนั้นพูดอย่างใจเย็น

“ขอร้องเถอะนะค่ะ พี่ตำรวจ ช่วยเพื่อนหนูด้วย เพื่อนหนูอาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้นะค่ะ”แอมอ้อนสุดชีวิต แต่

“ไม่ได้จริงๆครับ เราต้องรักษากฎระเบียบ”

“ขอร้องเถอะนะค่ะ แค่ขอดูกล้องวงจรปิดของห้างก็พอ”ป้าขอร้องบ้างทำให้ตำรวจนายนั้นยอมแต่โดยดี ผม ป้า เวียร์ วิค แอมและตำรวจอีกหลายนายรีบเร่งไปที่ห้างสรรพสินค้าทันที เพื่อหาจุดที่ส้มหายตัวไป

ครืด ครืด ครืด >>> โทรศัพท์ของผมสั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนของผมพร้อมๆกับนาฬิการ้องสามทุ่ม ผมรับมันโดยเร็วโดยคิดว่าคงจะเป็นคนที่ผมรอคอยให้เธอโทรมาอยู่...แต่แล้ว...ผมก็ผิดหวัง...

“ฮัลโหล...จีน”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่ได้ยินมานานแล้วดังเข้าสู่หูของผม เสียงของผู้หญิงคนที่ผมไม่เคยได้เจอหรือได้คุยกับเธอเลยตั้งแต่วันที่เธอทะเลาะกับน้องสาว

“ว่าไง...เชอร์รี่”ผมถามปลายสายที่เสียงสั่นๆเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

“คือ...คือ...เชอร์รี่มีเรื่องจะบอก”

“คือ...ว่า..ชะ - - เชอร์รี่แกทำอะไรน่ะ”เสียงอีกเสียงขัดขึ้นเมื่อเชอร์รี่กำลังจะพูด ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเกิดการแย่งโทรศัพท์กัน

“พี่จีน...นี่...นี่แกโทรหาแฟนฉันทำไมกัน”เสียงนั้นตวาดเมื่อคงแย่งโทรศัพท์ได้

“ชะ...ชมพู...พี่จะให้จีนเค้าลาออกให้พี่เท่านั้นเอง”เชอร์รี่ตอบชมพูเสียงหวาดกลัวเป็นอย่างมากจนผมสงสัย

“ฮัลโหล...ฮัลโหลได้ยินมั๊ย”ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์

“ค่ะ...พี่จีน เชอร์ - - พี่เชอร์รี่ให้พี่จีนลาออกให้จริงเหรอค่ะ”เสียงชมพูออกมากจากปลายสาย

“ใช่”ผมไม่ลังเลที่จะโกหกเลยเหมือนเพราะมีอะไรบางอย่างบอกผมให้ทำเช่นนั้น

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“เธอ...”ฉันร้องด้วยความตกใจ ตอนนี้เขียวเข้มวิ่งเป็นชะนีหลงฝูงออกไปแล้ว

“ตกใจมากรึไง”ยัยนั่นว่า น้ำเสียงฟังไม่เป็นมิตรเลย

เพี๊ยะ

เพี๊ยะ

เพี๊ยะ

“สำหรับที่แกสะเออะมารู้จักพี่จีน”ยัยนั่นว่าหลังจากที่ตบหน้าฉันไปสามที

“ฮึ~ไม่นึกว่าคนสวยๆดูมีการศึกษาจะทำได้ขนาดนี้เลยนะ”

“แกไม่มีสิทธิมาด่าฉัน”ยัยชมผีว่าแล้วตบฉันอีกฉาด

เพี๊ยะ

“ฉันจะให้เงินแก ถ้าแกจะไปจากชีวิตฉันกับพี่จีน”ยัยชมผีบอกเมื่อเงียบกันอยู่นาน

“คิดว่าฉันอยากได้เงินของเธอรึไง”ฉันว่าอย่างเดือดๆที่โดนดูถูกแบบนี้

“อ้าว...อย่างแกจะเอาอะไรอีกล่ะ ถ้าแกไม่อยากได้เงิน แล้วแกจะมาเกาะ - -“

“- - ฉันไม่เคยคิดที่จะเกาะนายจีนเลย”ฉันขึ้นเสียงทันที

“แล้วที่นายจีนเป็นแฟนกับเธอน่ะ คิดว่านายนั่นรักเธอรึไงกันยัยชมพู”ฉันถามต่อเมื่อยัยนั่นดูจะอึ้งที่ถูกฉันขัด

“ไม่...มะ...ไม่จริง พี่จีนรักฉัน แกอย่ามาทำลายความรักของฉันนะ”ยัยชมผีว่า พลางเอามือกุมขมับแล้วส่ายหัวไปมาอย่างรุนแรงคล้ายคนวิกลจริต (เรื่องว่าเพื่อนล่ะเก่งนัก)

“ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่...ฉันถูกมัดอยู่แบบนี้แล้วจะทำอะไรได้ล่ะ”

“แก...ไม่...กรี๊ด...ไม่จริง แกมันนังโกหก”ยัยชมผีว่าแล้วเข้ามาตีฉันด้วยความโกรธ

“แกตายซะเถอะ”

“โอ๊ะ”นี่คือเสียงสุดท้ายของฉันเมื่อถูกยัยชมผีต่อยท้องจนจุกและทุกอย่างก็มืดลง

“ส้ม...ส้ม...”ผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันทำให้ฉันลืมตาสู้แสง

“นาย O_O”ฉันพูดอย่างตกใจเมื่อมองหน้าคนที่เรียกฉันอย่างชัดเจนแล้ว นายผีจีน นายนั่นแก้มัดฉันออก ฉันโผกอดนายนั่นโดยไม่ทันคิดอะไรทั้งสิ้น รู้แต่มีความสุขและดีใจที่สุดที่เห็นนายผีจีนเป็นคนแรก

“น่าเบื่อจริงๆเล้ย...มาเฝ้ายัยนี่เนี่ย”นายผีจีนพูด ฉันสะดุ้งและ...ลืมตาเพื่อสู้แสงอีกครั้ง ความเจ็บปวดและความเมื่อยล้าเข้ามาแทนที่ความสุขเมื่อครู่ทันที ภาพห้างร้างเข้าสู่สายตาฉันอีกครั้ง

“เขียว...เข้ม...”ฉันพูดเสียงเบาจนเหมือนเสียงหายใจมากกว่า แต่ยัยพวกนั้นยังได้ยินอยู่

“มีอะไรย่ะ”ยัยเข้มถามเสียงเข้มแล้วมองมาที่ฉันอย่างสะดีดสะดิ้ง ตอนนี้เช้าหรืออาจสายมากแล้วทำให้แสงแดดอ่อนๆเล็ดรอดมาตามตึกตรงข้าม ดูๆไปแล้วที่นี่ไม่เหมือนที่ลับตาคนเลยด้วยซ้ำ

“เธอปล่อยฉันไปเถอะนะ”ฉันพูดเสียงเบาอย่างอ่อนแรง

“จะบ้าเหรอ...ฉันยังมีพ่อแม่พี่น้องให้ดูแลนะ ปล่อยเธอไปฉันก็ตายน่ะสิ”ยัยเขียวว่าบ้าง

“ฉันก็มีพ่อแม่ให้เลี้ยงดูเหมือนกันนะ มันไม่ดีกว่าเหรอ...ถ้าหากพวกเธอปล่อยฉันไป ถ้าตำรวจมาล่ะ”ฉันชักทะเลทั้งห้า (แม่น้ำเล็กไป) ยัยเขียวเข้มหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยินคำว่าตำรวจ

“เอาไงดีล่ะ ตำรวจจับฉันกลัว”ยัยเขียวว่าเสียงเบาเหมือนกำลังปรึกษากับยัยเข้ม

“นะ นะ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง”ฉันพูดพลางบีบน้ำตา ฮึๆแผนนี้สำเร็จแน่

“ก็ได้เราจะปล่อยเธอ”ยัยเขียวเข้มพูดพร้อมกันเหมือนเป็นนางฟ้ามาโปรด แล้วมาแก้มัดให้ฉันทันที

“เธอดื่มน้ำนี่ก่อนนะ แล้วค่อยไป เพราะเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลย”ยัยเข้มเอาน้ำส้มมาให้ฉันหนึ่งขวดส่วนยัยเขียวก็เอาเก้าอี้มาให้ฉันนั่ง - -^^ ทำไมมันปล่อยกุง่ายขนาดนี้ฟ่ะ

“เราจะทานยานอนหลับแล้วทำเหมือนว่าเธอมีคนมาช่วยออกไปนะ”ยัยเขียวบอกเมื่อฉันดื่มน้ำส้มจนหมดขวดด้วยความหิว (บวกตะกละ) ฉันรีบโบกมือให้สองคนนั้นทันทีแล้วรีบเดินออกจากตัวห้าง สูดอากาศเข้าเต็มปอด